FA/Prabhupada 1065 - قبل از هر چیز شخص بایستی بیاموزد که این بدن مادی نیست

صفحه قبلی - ویدئو 1064

صفحه بعدی - ویدئو 1066

660219-20 - Lecture BG Introduction - New York

فرد اول باید یاد بگیرد که او این بدن نیست حالا وقتی که ما اینچنین آلوده مادی هستیم، این مرحله مقید ما خوانده میشود. مرحله مقید. و منیت کاذب، آگاهی کاذب... و آگاهي كاذب تحت اين عقيده كه" من يكي از محصولات اين طبيعت مادي هستم، خود را نشان مي دهد به این منیت کاذب میگویند. تمام اعمال مادی، (SB 10.84.13). کسی که در افکار ادراک بدنی مجذوب گردیده است. اکنون، تمام بهاگاواد-گیتا توسط خداوند شرح داده شد زیرا آرجونا خود را با ادراک مادی معرفی کرد. بنابراین فرد باید از ادراک بدنی حیات رها شود. این عمل ابتدایی برای متعالیه ایست که میخواهد رها شود، کسی که میخواهد آزاد باشد. و نخست او باید بیاموزد که او این بدن مادی نیست. بنابراین این آگاهی، یا آگاهی مادی... وقتی که ما از این آگاهی مادی رها شدیم، آن موکتی نامیده میشود. موکتی یا آزادی به معنای آزاد شدن از آگاهی مادی است. در این شریماد-بهاگاواتام نیز در تعریف آزادی گفته شد ه است: muktir hitvānyathā rūpaṁ svarūpeṇa vyavasthitiḥ (SB 2.10.6). Svarūpeṇa vyavasthitiḥ. موکتی یعنی رها شدن از آآگاهی آلوده این دنیای مادی، و قرار گرفتن در آگاهی خالص. و تمام آموزش، آموزش بهاگاواد-گیتا، بیدار شدن آن آگاهی پاک را هدف گرفته است. ما در آخرین مرحله ی بهاگاواد-گیتا در می یابیم که کریشنا از آرجونا میپرسد آیا او اکنون آگاهی خالص دارد. ایا او در آگاهی خالص بود. آگاهی خالص باید بر اساس هدایت خداوند عمل کند. این آگاهی خالص است. این تمام جوهر و چکیده ی آگاهی خالص است. آگاهی همین الان هم وجود دارد، اما چون ما جزء و ذره هستیم، بهمین دلیل ما متاثر میشویم. وابستگی به تحت تاثیر بودن توسط حالات مادی وجود دارد. اما خداوند که متعال است، او هرگز متاثر نمیشود. او هرگز متاثر نمیشود. این تفاوت بین خداوند و متعال است...خداوند متعال و... حالا این آگاهی... این آگاهی چیست؟ این آگاهی این است که "من هستم." من چه هستم؟ وقتی در آگاهی آلوده این "من هستم" به معنای اینست که "من خدای همه ی آنچه بررسی کرده هستم." این آگاهی آلوده است. و "من لذت برنده هستم." تمام دنیای مادی در جنبش است که هر موجود زنده ای فکر میکند که "من خدا هستم و من خالق این جهان مادی هستم." آگاهی دارای دو حرکت روانی یا دو قسمت روانی است. یکی این که "من خالق هستم،" و دیگری این که "من لذت برنده هستم." بنابراین خداوند متعال در واقع خالق است و در حقیقت او لذت برنده است. و موجودات زنده، که جزء و ذره ای از خداوند متغال هستند، در واقع خالق یا لذت برنده نیستند، اما همکار هستند. درست مانند کل دستگاه. قسمتی از دستگاه همکار است، همکار است. یا اگر ما بتوانیم فقط ساختار بدن خودمان را مطالعه کنیم. حالا، در بدن دستها هستند، پاها هست، چشمها هستند، و تمام این ابزار ، کار میکنند، اما تمام این اجزا و ذرات بدن، لذت برنده نیستند،. شکم لذت برنده است. پا از یک مکان به مکان دیگری حرکت میکند. دست جمع آوری میکند، دست مواد غذایی فراهم میکند، و دندانها میجوند، و همه چیز، تمام قسمتهای بدن، در راضی کردن شکم مشغول هستند زیرا شکم حقیقت اساسی درون تشکیلات این بدن است. و همه چیز باید به شکم داده شود. Prāṇopahārāc ca yathendriyāṇām (SB 4.31.14). درست همانطور که شما میتوانید ببینید که یک درخت با آبیاری ریشه اش سبز میشود. یا شما میتوانید سلامت بشوید... بخشهای بدن -- دستها، پاها، چشمها، گوشها، انگشتان -- همه چیز در حالت سلامتی قرار میگیرد هنگامی که بخشهای بدن با شکم همکاری کنند. مشابها، موجود زنده ی متعال، خداوند، او لذت برنده است. او لذت برنده و او خالق است. و ما، منظورم اینست که، موجودات زنده زیردست، تولیدات انرژی خداوند متعال، ما فقط برای همکاری کردن با او هستیم. آن همکاری کمک خواهد کرد. فقط برای مثال، یک ماده غذایی خوب که با انگشت گرفته شده است. اگر انگشت فکر کند که "چرا ما باید آنرا به شکم بدهیم؟ بگذار خودمان لذت ببریم." این یک اشتباه است. انگشتان قادر به لذت بردن نیستند. اگر انگشتان میوه ی لذت آن ماده غذایی بخصوص را میخواهند، باید آنرا در معده بگذارند.