PL/Prabhupada 0574 - Nie możesz zabijać ciała nie otrzymawszy sankcji. To jest grzeszne
Lecture on BG 2.19 -- London, August 25, 1973
"Dla duszy nigdy nie ma narodzin ani śmierci, ani też nigdy nie przestała ona istnieć. Jest ona nienarodzona, wieczna, wiecznie istniejąca, nieśmiertelna i pradawna. Nie jest zabijana, gdy zostaje zabite ciało."
Tak więc, na różne sposoby, Kṛṣṇa próbuje nas przekonać, że dusza jest nieśmiertelna. Na różne sposoby. Ya enaṁ vetti hantāram (BG 2.19). Kiedy dochodzi do walki, i jeśli ktoś zostaje zabity lub ... Kṛṣṇa mówi, że jeśli ktoś myśli, że "Ten człowiek zabił tego człowieka", lub "Ten człowiek może zabić tego człowieka", to nie jest wiedza doskonała. Nikt nikogo nie zabija. Wówczas rzeźnicy mogą powiedzieć: "Więc dlaczego narzekasz, że my zabijamy?" Zabijają ciało, ale możesz zabijać, kiedy obowiązuje nakaz "Nie zabijaj". Oznacza to, że nie możesz zabijać ciała nie posiadając sankcji. Nie możesz zabijać. Chociaż dusza nie jest zabijana, ciało zostaje zabite, nadal nie możesz zabijać ciała nie otrzymawszy sankcji. To jest grzeszne. Na przykład, człowiek mieszka w jakimś mieszkaniu. Ale ty w jakiś sposób, zabierasz mu to mieszkanie, nielegalnie. Więc ten człowiek pójdzie i będzie szukał schronienia gdzieś indziej. To jest fakt. Ale ponieważ zabrałeś mu mieszkani, które do niego prawnie należalo, ty jesteś przestępcą. Nie możesz powiedzieć: "Pomimo tego, że zabrałem mu mieszkanie, on znajdzie sobie jakieś inne miejsce." Nie. Dobrze dla niego, ale ty nie masz prawa, by zawłaszczać jego mieszkanie. On miał prawo mieszkać w tym mieszkaniu, a ponieważ wypędziłeś go stamtąd siłą, jesteś przestępcą, powinieneś zostać ukarany.
Więc tego argumentu, rzeźnicy, zabójcy zwierząt czy jacykolwiek zabójcy, nie mogą podważyć. Mogą mówić "Tutaj Bhagavad-gītā mówi, że dusza nigdy nie jest zabita, na hanyate hanyamāne śarīre (BG 2.20), nawet po zniszczeniu ciała. Dlaczego więc narzekasz, że zabijamy? Tak na prawdę, to jest argument, że nie można zabijać nawet ciała. To nie jest dozwolone. To jest grzeszne. Ubhau tau na vijānīto nāyaṁ hanti na hanyate. Tak więc nikt nikogo nie zabija, ani nikt nie zostaje zabity przez innych. To jedna rzecz. Natomiast, w inny sposób, Kṛṣṇa mówi: na jāyate: żywa istota nigdy się nie rodzi. To ciało się rodzi lub umiera. Żywa istota, iskra duchowa, ta cząstka Kṛṣṇy, ponieważ Kṛṣṇa nie rodzi się, nie umiera ... Ajo 'pi sann avyayātmā. Znajdziesz to w rozdziale czwartym. Ajo 'pi. Kṛṣṇa to aja. Aja oznacza, kto nigdy nie rodzi. Podobnie, my będąc nieodłączną częścią Kṛṣṇy, też nigdy się nie rodzimy. Narodziny i śmierć dotyczą tego ciała, i jesteśmy tak pochłonięci cielesną koncepcją życia, że kiedy rodzi się lub umiera ciało odczuwamy ból lub przyjemność. Oczywiście nie ma przyjemności. Narodziny i śmierć są bardzo bolesne. Ponieważ ... To już zostało wyjaśnione. Świadomość duszy rozprzestrzenia się po całym ciele. Dlatego bóle i przyjemności odczuwalne są w imieniu tego ciała. Więc Kṛṣṇa już doradził, że tego rodzaju bóle i przyjemność, mātrā-sparśās tu kaunteya (BG 2.14), dotyczące jedynie ciała, nie powinniśmy się nimi bardzo przejmować. Tāṁs titikṣasva bhārata. W ten sposób, jeśli pomyślimy o naszej pozycji, samorealizacji, o tym, jak różnimy się od ciała ... Właściwie to jest medytacja. Jeśli bardzo poważnie pomyślimy o sobie i o ciele, to jest samorealizacja. Samorealizacja oznacza, że nie jestem tym ciałem, jestem ahaṁ brahmāsmi, jestem duszą. To jest samorealizacja.