TR/Prabhupada 0567 - Dünyaya Bu Kültürü Vermek İstiyorum
Press Interview -- December 30, 1968, Los Angeles
Gazeteci: Ne kadar zamandır buradasınız, beyefendi?
Prabhupāda: Buraya Eylül 1965'te geldim, ve sonra sanırım Mayıs 1967'de biraz rahatsızdım. O zaman Hindistan'a geri döndüm. Sonra yalnızca bir yıl geçince, Aralık 1967'de tekrardan geri geldim.
Gazeteci: Evet, anlıyorum. Neden buraya geldiniz?
Prabhupāda: Çünkü bu kültürü dünyaya vermek istiyorum ve Amerika'nın ileri bir ülke olduğu kanısındayım. Kabul ederlerse, o zaman fikri tüm dünya çapında yaymak mümkün olacak. Bu benim fikrim. Ama artık umutluyum, çünkü bu eğitimli genç Amerikalılar bu harekete ciddi bir alaka gösteriyorlar. Ve gazeteler, kitaplar yayınlıyoruz ve onlar çok güzel yazıyorlar. Yani ben yaşlı bir adamım, ölebilirim ama fikri aşıladım. Devamı gelecek. Devamı gelecek ve onlar kabul görecekler. O deney yapıldı. Güzelce duyurulursa, o zaman mutlaka kabul edilecek. Ve bana gelmiş olan bu genç delikanlılar çok ciddiye aldılar. Dolayısıyla ben umutluyum.
Gazeteci: Derginizi gördüm. Çok güzel bir dergi.
Prabhupāda: Back to Godhead (Tanrılığa Dönüş)?
Gazeteci: Ah evet. Güzel bir dergi.
Prabhupāda: Çok teşekkürler. Teşekkür ederim.
Gazeteci: Güzel şey. Nerede yapılıyor?
Prabhupāda: New York'da basılıyor.
Gazeteci: New York'da. En son sayısını gördüm... Güzel dergi. Ah, harekette yaklaşık olarak kaç kişi var?
Prabhupāda: Düzenleyici ilkelerimi sıkıca takip eden yüzden biraz daha fazla öğrencim var.
Gazeteci: Yüz.
Prabhupāda: Evet. Farklı şubelerde. Onüç kadar şubem var. Öğrencilerin bazıları Londra'da çalışıyor.
Gazeteci: Londra?
Prabhupāda: Evet, çok iyi gidiyorlar. Hepsi evli çiftler. Onları ben evlendirdim. Evet. Onları ben evlendirdim. Hepsi otuzlarında olan genç delikanlılar. En yaşlı öğrencim 28 yaşında. Yoksa 25, 24. En fazla 30. Ve aynı şekilde, kızlar, bu kızı gördünüz. Görüyorsunuz. Dolayısıyla onları evlilik hayatında mutlu yapıyorum. Onların zihniyeti... Onlar sözde kendini beğenmiş yaşam peşinde değiller. Bedenin en az ihtiyacıyla çok basitçe yaşayabilirler, ama Kṛṣṇa bilincinde çok yüksek düşünerek. Dolayısıyla ölsem bile çok umutluyum... Çünkü ben yaşlı bir adamım, 73 yaşındayım. Ama artık hareketimin devam edeceğinden eminim. Bu genç delikanlılar onu devam ettirecek. Benim vazifem bu şekilde başarılı. Buraya, bu Kṛṣṇa bilinci hareketinin Amerika'dan başlaması gerektiği fikriyle geldim. Çünkü Amerika tarafından kabul edilen herşeyi insanlar takip ediyor çünkü düşünülüyor ki Amerika... Aslında Amerika yoksul bir ülke değil. Dolayısıyla onlar çok kolay anlayabilirler, kabul edebilirler. Ve bir çok aklı karışık gençlik var.