OR/Prabhupada 0137 - ଜୀବନର ଲକ୍ଷ୍ୟ କ'ଣ? ଭଗବାନ କ'ଣ?
Lecture on BG 7.4 -- Nairobi, October 31, 1975
ହରିକେଶ: "ଅନୁବାଦ - ପୃଥିବୀ, ଜଳ, ବାୟୁ, ଅଗ୍ନି, ଆକାଶ, ମନ, ବୁଦ୍ଧି ଏବଂ ମିଥ୍ୟା ଅହଂକାର - ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଏହି ଆଠୋଟି ମୋର ଭିନ୍ନ ଶକ୍ତିମାନଙ୍କର ଅନ୍ତର୍ଗତ ।
ପ୍ରଭୁପାଦ:
- ଭୂମିରାପୋଽନକୋ ବାୟୁଃ
- ଖଂ ମନୋ ବୁଦ୍ଧିରେବ ଚ
- ଅହଂକାର ଇତୀୟଂ ମେ
- ଭିନ୍ନା ପ୍ରକୃତିରିଷ୍ଟଧା
- (BG 7.4)
କୃଷ୍ଣ ନିଜର ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି । ଭଗବାନ ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ କ'ଣ । ତାହା ହେଉଛି ପ୍ରକୃତ ଜ୍ଞାନ । ଯଦି ତୁମେ ଭଗବାନଙ୍କ ଉପରେ କଳ୍ପନା କରିବ, ଏହା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ଭଗବାନ ଅସୀମିତ । ତୁମେ ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ । ଭଗବାନ, କୃଷ୍ଣ, ପ୍ରାରମ୍ଭରେ କହିଛନ୍ତି, ଅସଂଶୟଂ ସମଗ୍ରଂ ମାଂ ଯଥା ଜ୍ଞାସ୍ୟସି ତଚ୍ଛୃଣୁ (BG 7.1) । ସମଗ୍ରଂ । ସମଗ୍ରଂ ଅର୍ଥାତ୍ ଯାହା କିଛି...କିମ୍ଵା ସମଗ୍ରଂ ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ । ତେଣୁ ଯାହା କିଛି ବିଷୟ ଅଧ୍ୟୟନ ପାଇଁ ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ପାଇଁ ଅଛି, ସବୁ ମିଶେଇ, ଏକ । ଭଗବାନ ସବୁକିଛିର ସମୁଦାୟ । ସେଥିପାଇଁ ସେ ନିଜକୁ ବୁଝେଇବା ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ, କାରଣ ଆମ ପାଖରେ ଭଗବାନଙ୍କର କୌଣସି ସୂଚନା ନାହିଁ - କିନ୍ତୁ ବ୍ୟବହାରିକ ରୂପରେ ଆମେ ଦେଖିପାରିବା ବିଶାଳ ଭୁମି, ବିଶାଳ ଜଳ, ମହାସାଗର, ବିଶାଳ ଆକାଶ, ତାପରେ ଅଗ୍ନି । ଅନେକ ଜିନିଷ, ଭୌତିକ ଜିନିଷ । ଭୌତିକ ଜିନିଷ, ମନ ମଧ୍ୟ...ମନ ମଧ୍ୟ ଭୌତିକ ଅଟେ । ଏବଂ ତାପରେ ଅହଂକାର । ସମସ୍ତେ ଭାବନ୍ତି ଯେ "ମୁଁ ହେଉଛି କିଛି । ମୁଁ..." କର୍ତ୍ତାହମ୍ ଇତି ମନ୍ୟତେ । ଅହଂକାର-ବିମୂଢ଼ତା । ଏହି ମିଥ୍ୟା ଅହଂକାର । ଏହି ଅହଂକାର ଅର୍ଥାତ୍ ମିଥ୍ୟା ଅହଂକାର । ଶୁଦ୍ଧ ଅହଂକାର ମଧ୍ୟ ଅଛି । ସେହି ଶୁଦ୍ଧ ଅହଂକାର ହେଉଛି ଅହମ୍ ବ୍ରହ୍ମାସ୍ମୀ, ଏବଂ ମିଥ୍ୟା ଅହଂକାର ହେଉଛି: "ମୁଁ ଭାରତୀୟ," "ମୁଁ ଅାମେରିକୀୟ," "ମୁଁ ଅଫ୍ରିକାନ୍," "ମୁଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ," "ମୁଁ କ୍ଷେତ୍ରିୟ," "ମୁଁ ଏହା ।" ଏହା ହେଉଛି ମିଥ୍ୟା ଅହଂକାର । ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ... ବର୍ତ୍ତମାନ ନୁହେଁ, ସର୍ବଦା, ଆମେ ଏହି ସବୁ କଥାରେ ଘେରି ହୋଇ ରହିଛୁ । ତାହା ଆମ ତତ୍ଵଜ୍ଞାନର ପ୍ରାରମ୍ଭ: କେଉଁଠାରୁ ଏହି ଭୂମି ଆସିଲା? କେଉଁଠାରୁ ଏହି ଜଳ ଆସିଲା? କେଉଁଠାରୁ ଅଗ୍ନି ଆସିଲା? ତାହା ହେଉଛି ସ୍ଵାଭାବିକ ଅନୁସନ୍ଧାନ । ଆକାଶ କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲା? ତାରାମାନେ କିପରି ଅବସ୍ଥିତ, ଏତେ ସାରା ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ? ତେଣୁ ଏଗୁଡ଼ିକ ହେଉଛି ବୁଦ୍ଧିମାନ ବ୍ୟକ୍ତିର ଅନୁସନ୍ଧାନ । ଏହା ହେଉଛି ତାତ୍ଵିକ ଜୀବନର ପ୍ରାରମ୍ଭ । ସେଥିପାଇଁ ଯେଉଁମାନେ ବିଚାରଶୀଳ ମନୁଷ୍ୟ, ଧିରେ ଧିରେ, ସେମାନେ ପରମ ଭଗବାନ, କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ ଜିଜ୍ଞାସୁ ।
ତେଣୁ କୃଷ୍ଣ ସେଠାରେ ଅଛନ୍ତି, ଏବଂ କୃଷ୍ଣ ନିଜର ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି, "ମୁଁ ଏହିପରି ଅଟେ ।" କିନ୍ତୁ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟବଶତଃ ଆମେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବୁଝିପାରୁ ନାହୁଁ, କିନ୍ତୁ କଳ୍ପନା କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛୁ ଭଗବାନ କ'ଣ । ଏହା ହେଉଛି ଆମର ରୋଗ । କୃଷ୍ଣ ନିଜର ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି; ଭଗବାନ ନିଜର ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି । ଆମେ ସେହି ଟିପ୍ପଣୀ ନେବା ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଆମେ ହୁଏତ ମନା କରିବା କିମ୍ଵା ଭଗବାନଙ୍କୁ କୌଣସି ହାତ, ଗୋଡ଼, ଏବଂ ଏତେ ସାରା କଥା ବିନା ସ୍ଵୀକାର କରିବା । ଏହା ହେଉଛି ଆମର ରୋଗ । ସେଥିପାଇଁ ପୂର୍ବ ଶ୍ଳୋକରେ ଏହା ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇଛି,
- ମନୁଷ୍ୟାଣାଂ ସହସ୍ରେଷୁ
- କଶ୍ଚିଦ୍ ଯତତି ସିଦ୍ଧୟେ
- ଯତତାମପି ସିଦ୍ଧାନାଂ
- କଶ୍ଚିନ୍ମାଂ ବେତ୍ତି ତତ୍ତ୍ଵାତଃ
- (BG 7.3)
ଅନେକ ଲକ୍ଷ ଏବଂ ଲକ୍ଷ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ, ବାସ୍ତବରେ ସେମାନେ ବୁଝିବା ପାଇଁ ଗମ୍ଭୀର, "ଜୀବନର ଲକ୍ଷ୍ୟ କ'ଣ? ଭଗବାନ କ'ଣ? ମୋର ସମ୍ପର୍କ କ'ଣ..." କେହି ଇଛୁକ ନାହାଁନ୍ତି । ଯେପରି...ସ ଏବ ଗୋ-ଖରଃ (SB 10.84.13) ସମସ୍ତେ କୁକୁର ଏବଂ ବିଲେଇମାନଙ୍କ ପରି ଜୀବନର ଏହି ଶାରୀରିକ ସଂକଳ୍ପନାରେ ଇଛୁକ । ଏହା ହେଉଛି ସ୍ଥିତି । କେବଳ ବର୍ତ୍ତମାନ ନୁହେଁ, ସର୍ବଦା, ଏହା ହେଉଛି ଭୌତିକ ସ୍ଥିତି । କିନ୍ତୁ କେହି, ମନୁଷ୍ୟାଣାଂ ସହସ୍ରେଷୁ, ଲକ୍ଷେ ମଧ୍ୟରୁ, ଜଣେ ବୁଝିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ, ତାର ଜୀବନ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବା ପାଇଁ । ଏବଂ ସେହି ପୂର୍ଣ୍ଣତା ମଧ୍ୟରୁ... ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜର ସ୍ଵାଭାବିକ ସ୍ଥିତି ବୁଝିବା, ଯେ ସେ ଏହି ଭୌତିକ ଶରୀର ନୁହେଁ; ସେ ହେଉଛି ଆତ୍ମା, ବ୍ରାହ୍ମଣ । ଏହା ହେଉଛି ପୂର୍ଣ୍ଣତା, ଜ୍ଞାନର ପୂର୍ଣ୍ଣତା, ବ୍ରହ୍ମ-ଜ୍ଞାନ ।