NE/Prabhupada 0845 - एउटा कुकुरलाई पनि थाहा हुन्छ कि कसरी मैथुन गर्ने । उसलाई फ्रायडको दर्शन चाहिंदैन
761217 - Lecture BG 03.25 - Hyderabad
सक्ताः कर्मण्य विद्वांसो यथा कुर्वन्ति भारत कुर्याद् विद्वांस्तथा सक्तः चिकीर्षुः लोकसंग्रहम् (भगवद्गीता ३।२५) । संसारमा दुई किसिमका मानिसहरू हुन्छन्ः विद्वान् तथा मूर्ख । अनपढ मानिस मूर्ख नहुन पनि सक्छ । मनुष्यहरू पशुपक्षीभन्दा निश्चय नै बुद्धिमान् हुन्छन् । तर मनुष्यहरूमध्ये पनि कोही धेरै बुद्धिमान् हुन्छन् भने कोही कम बुद्धिमान् हुन्छन् । तर समग्रमा भन्नुपर्दा, मनुष्यहरू पशुपक्षीभन्दा बढी बुद्धिमान् हुन्छन् । जहाँसम्म बुद्धिको प्रसंग छ, आहार, निद्रा, भय (आत्मरक्षा) तथा मैथुनअनुसार विचार गर्दा, पशुपक्षी तथा मनुष्यहरू दुवै समान छन् । आहार, निद्रा, भय र मैथुनका लागि कुनै शिक्षाको आवश्यकता पर्दैन । एउटा कुकुरलाई समेत थाहा हुन्छ कि कसरी मैथुन गर्ने भनेर । मैथुनका बारेमा जान्नका लागि उसले फ्रायडको दर्शनशास्त्र अध्ययन गरिरहनुपर्दैन । तर बदमाश मानव समाजले सोचिरहेको छ, कि “ओहो, फ्रायड महान् दार्शनिक हुन् । उनले मैथुनका बारेमा लेखिरहेका छन् ।” अहिले संसारमा यही चलिरहेको छ । आहार केवल आहार... संसारमा प्रशस्त जमिन छ । अलिकति परिश्रम गर्नुहोस्, तपाईंले अन्नबाली प्राप्त गर्नुहुनेछ, र तपाईंले प्रशस्त मात्रामा भोजन प्राप्त गर्नुहुनेछ । तर भोजनका लागि तपाईंले अत्याधुनिक कसाईखाना खोलेर ठूलाठूला गाईहरू ल्याउनु आवश्यक छैन र ती निमुखा प्राणीहरूको रगतको मूल्यमा शहरी जीवन बिताउनु जरुरी छैन यो बुद्धिको दुरूपयोग हो । यो सत्बुद्धि होइन । त्यसकारण, एउटा भक्त जो वास्तवमै बुद्धिमान् छ, उसले आफ्नो बुद्धिलाई कसरी सदुपयोग गर्ने हो, देखाउनुपर्दछ । यहाँ त्यसको वर्णन गरिएको छ, सक्ताः कर्मण्य विद्वांसः । अविद्वांसः भनेको मूर्ख तथा अल्पज्ञानी मानिसहरू हुन्, तिनीहरूले अनेक किसिमका गतिविधिहरू आविष्कार गरेका छन्ः यो केवल मूर्खता हो । त्यसकारण, आधुनिक सभ्यता, सभ्यताको तथाकथित प्रगति, मेरो मतलब, अविद्वांसः ले योजना गरेका हुन् । अर्थात् अल्पज्ञानी मानिसहरूले । यो कुनै सभ्यताको प्रगति होइन । त्यसकारण, तिनीहरू आत्माको देहान्तरणमा विश्वास गर्दैनन् । तिनीहरू विश्वास गर्दैनन्, तिनीहरू मानव जीवनको प्रमुख उद्देश्यबाट भाग्न चाहन्छन् । र तिनीहरू यो जीवनमा पचास अथवा साठी वर्ष बाँच्ने योजना बनाउँछन्, उनीहरू सक्ताः अर्थात् भौतिक रूपमा आसक्त भएर ठूलाठूला योजनाहरू बनाउँछन् । सक्ताः कर्मणि र उनीहरू व्यस्त हुनका लागि नयाँ–नयाँ उपायहरूको आविष्कार गरिरहन्छन् । अविद्वांसः । तिनीहरू आफ्नो मस्तिष्क तथा बुद्धिलाई कसरी सदुपयोग गर्ने हो, जान्दैनन् । त्यसका बारेमा हामीले अघिल्लो दिन बहस गरिसकेका छौँ कि प्रवृत्तिं च निवृत्तिं च न विदु आसुरा जनाः (भगवद्गीता १६।७) । आफ्नो मस्तिष्क तथा बुद्धिलाई कसरी सदुपयोग गर्नुपर्ने हो तिनीहरू जान्दैनन् । एउटा देवता तथा असुरबीच हुने भिन्नता यही नै हो । असुरहरूलाई यसको ज्ञान हुँदैन । असुरले विचार गर्दछ कि ऊ सदासर्वदा बाँच्नेछ, र उसलाई भौतिक सुख–सुविधाहरूका लागि ठूलाठूला योजनाहरू तयार गर्न देऊ । यो आसुरी सभ्यता हो । उसलाई यो संसारमा सधैँ बस्ने अनुमति छैन । दुःखालयं अशाश्वतम् (भगवद्गीता ८।१५) । यो दुःखकष्ट भोग्ने स्थान हो ताकि हामीले हाम्रो वास्तविक स्वरूपलाई बुझ्न सकौँ । तर यी मूर्खहरू यी दुःखकष्टहरूलाई विचारै गर्दैनन् । तिनीहरू अरु दुःख पाउनका लागि अनेक योजनाहरू बनाइरहेका छन् । यो मूर्ख सभ्यता हो । तिनीहरू सक्दैनन्....तथाकथित वैज्ञानिकहरू शब्दजाल बिच्छ्याएर प्रगति गरेको गफ गर्दछन् । र आज बिहान हामी बहस गरिरहेका थियौँ, कुनै पनि बुद्धिमान् मानिसले सोध्न सक्दछ, “तपाईंले कुन समस्याको समाधान गर्नुभएको छ ? तपाईंले जन्म, मृत्यु, वृद्धावस्था तथा रोगरूपी समस्याहरूको कुन समाधान निकाल्नुभएको छ ? तपाईंले यी समस्याहरूलाई समाधान गर्नुभएको छ ?” “हो, हामी प्रयास गरिरहेका छौँ, करोडौँ वर्षपछि यो सम्भव हुन सक्ला |” उनीहरू यो पनि भन्दछन्....“हुन सक्छ, हामी अमर पनि हुन सक्छौँ ।” तिनीहरू यस्तो बोल्दछन् । किनभने तिनीहरूको यो आश्वासनलाई पुष्टि गर्नका लागि अहिले को करोडौँ वर्ष बाँचेर त्यस्तो दिन देख्न सक्छ ? सबैजना पचास अथवा साठी वर्षपछि समाप्त हुनेछन् । तिमी पनि, हे बदमाश, तिमी पनि समाप्त हुनेछौ । र तपाईंको भविष्यवाणीलाई हेर्नका लागि को बाँचिरहनेछ ? अहिले यही चलिरहेको छ । त्यसकारण, आदर्श जीवनशैली प्रदर्शन गर्नु बुद्धिमान् मानिसको कर्तव्य हो ।