FA/Prabhupada 0555 - خواب بودن در ادراک معنوی
Lecture on BG 2.62-72 -- Los Angeles, December 19, 1968
سياست ما" تات-پارات ونا نيرمالام" ست مى تونيد فعاليتهاى حواس رو با مشغول بودن در كريشناآگاهى، پاك كنيد اونوقت حواس مزاحمتون نميشن اگر مى خواييد حواس رو كنترل كنيد، بايد اول از همه زبان رو كنترل كنيد اونوقت قادريد بقيه ى حواس رو بسادگى كنترل كنيد پس به زبان، امكان ذكر هاره كريشنا رو بديد، و براى چشيدن، پراسادام كريشنا رو- اونوقت متوجه ميشيد كه بقيه ى حواستون هم تحت كنترلند اين كليد كنترل كردن حواسمونه، زبان و اگر به زبان امتيازويژه و حق افراط كردن رو بديد، هرگز قادر نيستيد حواس ديگه رو كنترل كنيد اين راز كنترل كردن حواسه. ادامه بده " آنچه براى تمام موجودات، شب محسوب مى شود، زمان بيدارى حكمران نفس است، و زمان بيدارى تمام موجودات ، شب حكيم باطن بين است" شرح: " دو دسته انسان هوشمند وجود دارد دسته اى كه هوش خود را در امور مادى براى ارضاى لذات نفسانى بكار مى گيرند، و دسته ى ديگر كه به درون نگرى مى پردازند و مراقب پيشرفت در طريق خودشناسى هستند اعمال حكيم باطن بين يا شخص انديشمند براى اشخاصى كه شيفته ى جاذبه هاى مادى شده اند شب محسوب مى شود دنياپرستان در چنين شب هنگامى به علت جهل شان از خودشناسى، در خواب باقى مى مانند در حاليكه حكيم باطن بين، در شب ماديگرايان، هوشيار و بيدار باقى مى ماند شب يعنى وقتى مردم خوابند، و روز يعنى زمانيكه اونها بيدارند اين درك روز و شبه پس اشخاص ماديگرا، در موقعيت درك روحانى، در حال خوابند بنابراين فعاليتهايى كه ما از افراد ماديگرا در طول روز مى بينيم، در واقع شب و تاريكى ست براى اشخاص روحانى، اونها مى بينند كه اين مردم، موقعيت خودشناسى رو در اين فرم حيات انسانى، گرفتند چطور دارند با خوابيدن وقتشون رو تلف مى كنند. و اشخاص ماديگرا، دارند مى بينند، " اوه، اين پسران جوان كريشناآگاه، همه چيز رو كنار گذاشتند و دارند هاره كريشنا ذكر مى كنند. چه بيهوده. اونها خوابند". خوب مى بينيد؟ در نظر شخص ماديگرا، اين فعاليتها شب هستند، خوابند و براى شخص خودشناخته، اين فعاليتها خوابند. مى بينيد؟ درست برعكس اونها فرد كريشناآگاه رو بعنوان تلف كننده ى وقت مى بينند و شخص كريشناآگاه اونها رو به چشم هدر دهنده ى زمان، مى بينه موقعيت اينه. ادامه بده " چنين حكيمى، در پيشرفت تدريجى فرهنگ روحانى، احساس لذت متعال مى نمايد، در حاليكه شخصى كه مشغول اعمال ماديست، نسبت به خود شناسى در خواب غفلت است، روياى انواع لذات حواس را مى بيند" بله. اونها دارند خواب مى بينند." حالا بايد اين كارو كنيم. دفعه ى آينده، اين رو دارم دفعه ى ديگه بايد اين رو داشته باشم. دفعه ى بعد، دشمن رو مى كشم. دفعه ى آينده اين كار رو مى كنم" اينطورى دارند برنامه ريزى مى كنند. ادامه بده "...در اين حالت خواب گاهى احساس شادى و گاهى احساس رنج مى كند شخص باطن بين همواره نسبت به شاديها و رنجهاى مادى بى تفاوت است" انسان روشن بين، كسى است كه بعد از خودشناسى، بخوبى مى داند " فرضاً اگر من در آينده اين كارهاى بزرگ رو انجام بدهم، يا... ميتونم چنين آسمانخراش بزرگى رو بسازم" ولى چون او باطن بينه، ميدونه كه" با همه ى اينها چكار بايد بكنم؟ به محض اينكه من موقعيت رو ترك كنم، همه چيز همين جا مى مونه، و من فرم ديگه اى بدن مى گيرم، زندگى ديگه اى رو شروع ميكنم". اين روشن بينى ست