ES/760515 - Clase SB 06.01.07 - Honolulu


His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda


760515SB - Hawái, 15 mayo 1976 - 42:46 minutos



Prabhupāda: Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. (canta con los devotos respondiendo) (canta el verso palabra por palabra con los devotos respondiendo)

na ced ihaivāpacitiṁ yathāṁhasaḥ
kṛtasya kuryān mana-ukta-pāṇibhiḥ
dhruvaṁ sa vai pretya narakān upaiti
ye kīrtitā me bhavatas tigma-yātanāḥ
(SB 6.1.7)

La semana pasada hablamos de la compasión que Parīkṣit Mahārāja sentía por los sufrimientos de la humanidad. Eso es un vaiṣṇava. El vaiṣṇava, el devoto, siente una compasión perfecta por los sufrimientos de la humanidad. La compasión que otros puedan sentir no es perfecta. Hacen tantos planes: abren hospitales o dispensarios caritativos, escuelas, manicomios. Todo esto son actividades de compasión por la gente. Pero no son… Por supuesto, en cierta forma son buenos. Si una persona padece de dolencias corporales, si se le da algún alivio en el hospital, o si la sociedad no es educada, y se le brinda una educación, todo esto es, indudablemente, buenas obras. Pero la buena obra definitiva no la conocen. Se están ocupando de los síntomas externos. ¿Por qué la persona, la entidad viviente, es puesta en esa condición? Y si se le pone fin a esa condición, eso es verdadera compasión. Una persona padece de alguna enfermedad. Va al médico, al doctor. Este le da un medicamento, inmediatamente su dolor se ve aliviado. Esa es una forma de compasión. Pero hay otra forma de compasión, preguntarse: “¿Por qué el hombre tiene tal enfermedad y sufre de esa manera? ¿Por qué no poner fin a la causa de las enfermedades?”. Esa es verdadera compasión.

Ahora, podemos ver en nuestro frente, hay un árbol en pie durante muchos años, y tiene que estar de pie cuando hace un calor abrasador, cuando caen torrentes de lluvia, cuando hace un frío punzante. No puede moverse ni un centímetro. Y si lo pensamos seriamente: “Supongamos por un momento que a mí me hubieran puesto en esa circunstancia, que: 'Permanece aquí durante quinientos o cinco mil años. No puedes moverte ni un centímetro, y tendrás que soportar todos los sufrimientos, el calor abrasador, la tormenta,' ¿estaría de acuerdo en hacer eso?”. No. Yo no lo aceptaría. Pero el árbol también es una entidad viviente. Él es un ser vivo. Como yo también soy un ser vivo. Soy puesto en una condición de vida diferente y el árbol es puesto en una condición de vida diferente. ¿Por qué? ¿Por qué se hacen esas diferencias? ¿Acaso hay alguna ventaja, un juicio superior, que decida que un ser sea puesto de pie en la condición de un árbol y mientras que otro sea puesto en un hermoso cuerpo humano, moviéndose libremente? Tiene que existir, tiene que haberlo, porque todos somos entidades vivientes. Todos somos almas, almas espirituales. Simplemente nos vemos forzados aceptar distintos tipos de vestimenta.

Por eso, al comienzo de las enseñanzas del Bhagavad-gītā, esta es la primera lección. Tenemos que entenderlo:

dehino 'smin yathā dehe
kaumāraṁ yauvanaṁ jarā
tathā dehāntara-prāptir
dhīras tatra na muhyati
(BG 2.13)

El noventa y nueve punto nueve por ciento de la gente, sobre todo en la era moderna, no entienden esta filosofía. Mandāḥ sumanda-matayo (SB 1.1.10). Son unos sinvergüenzas de lo mas torpes. Y ese es el desafío. Mandāḥ. Mandāḥ significa torpes, sin inteligencia. Kṛṣṇa le está explicando a Arjuna una verdad de lo más simple. Es una afirmación autorizada porque lo dice Kṛṣṇa, y Kṛṣṇa no lo dice de forma irrazonable, es de lo más razonable. “Estoy dando un ejemplo de lo más común de que asmin dehe, que, dentro del cuerpo está el propietario del cuerpo, el alma espiritual. Y debido a esto”, dehino 'smin yathā dehe, “debido a que la entidad viviente está dentro del cuerpo, por eso, se producen los cambios corporales”. Y ¿en qué consisten esos cambios? Dehino 'smin yathā dehe kaumāraṁ yauvanaṁ jarā: “El cuerpo a veces es un cuerpo de niño y a veces de un muchacho, a veces de joven, a veces de anciano. El cuerpo cambia”. ¿Quién no entiende esto? Hay un niño, un niño pequeño, que baila. Y, ese niño tendrá un cuerpo de un joven como ustedes. Todo el mundo lo sabe. El cuerpo va a cambiar. ¿Dónde está la dificultad? Y Kṛṣṇa nos da este ejemplo tan común, tathā dehāntara-prāptiḥ (BG 2.13). Del mismo modo que tu experimentas este cambio de cuerpo, de manera similar, puedes entender que este cuerpo también va a cambiar. Un anciano como yo, ya tiene ahí su siguiente cuerpo. O bien un cuerpo todavía más anciano o, después de la muerte, otro cuerpo. Eso hay que entenderlo. Tathā dehāntara-prāptiḥ. Dehāntara-prāptiḥ significa obtener otro cuerpo.

Y eso lo experimentamos en nuestra vida. Está cambiando tan rápidamente que no podemos entender cómo está cambiando el cuerpo, pero está cambiando. Del mismo modo, este cuerpo cambiará, tathā dehāntara-prāptiḥ. Y después de la muerte tenemos que cambiar ese cuerpo en función de nuestra condición mental, porque tenemos dos cuerpos, el cuerpo sutil y el cuerpo denso. El cuerpo denso se termina; ha dejado de funcionar. Es como en la noche, el cuerpo denso no funciona. Pensamos: “Estoy durmiendo”. Dormir significa que el cuerpo está tan cansado que ha dejado de funcionar. Pero tú otro cuerpo, que está hecho de mente, inteligencia y ego —el cuerpo sutil—ese cuerpo funciona. Todo el mundo tiene esta experiencia. El cuerpo sutil te lleva a otro lugar o a otras circunstancias. Tu sueñas que vas a la selva. Y te encuentras con algunos animales. El tigre viene a atacarte y tú gritas: “¡Aquí está el tigre! ¡El tigre! ¡El tigre!” Y el hombre que no está soñando, dice: “¿Dónde está el tigre? ¿Por qué lloras?” Pero está realmente… El resultado está ahí. No pienses que el resultado no se manifiesta. En el sueño piensas que tu amante está contigo, te estás abrazando y emites semen, no es que no estés actuando y, no hay resultado. Hay resultado. Yo no puedo ver cuál es el resultado, de lo que estás soñando. Soy un tonto. No lo sé. Pero la persona que está soñando, lo está experimentando.

Del mismo modo, el cambio de cuerpo significa que el cuerpo sutil nos lleva a otro cuerpo denso. Ese es el proceso, así funciona la naturaleza. No puedes decir que “yo no voy a cambiar de cuerpo”. No, te obligarán. Es como un joven puede decir: “No seré un hombre viejo”. No, la naturaleza te obligará a envejecer o cambiar de cuerpo. Esa es la ley de la naturaleza. No se puede pasar por encima de las leyes de la naturaleza. Del mismo modo, los cambios de cuerpo, los impone la naturaleza. Prakṛteḥ kriyamāṇāni guṇaiḥ karmāṇi sarvaśaḥ (BG 3.27). Prakṛteḥ, tenemos que hacerlo, por ley de la naturaleza. Estamos completamente sometidos a la ley de la naturaleza, y estamos declarando la independencia. Esa es nuestra necedad. Esa es nuestra necedad.

Y, en el Capítulo Quinto, al final del Capítulo Quinto, Śukadeva Gosvāmī ha descrito los diferentes sufrimientos, de los cuerpos, en los infiernos. Nosotros, conforme a los cambios de cuerpo, no solo vamos a pasar a través de los procesos evolutivos por distintos tipos de cuerpos, como de los cuerpos que tenemos experiencia aquí—los seres acuáticos, los árboles, las plantas, los insectos, las aves, los mamíferos, finalmente los seres humanos. Del mismo modo, una vez alcanzada la forma humana, si no actuamos correctamente con nuestra conciencia avanzada, entonces descenderemos de nuevo a los planetas infernales que están en la parte de abajo del universo. Mientras que, si actuamos de forma piadosa, iremos a los sistemas planetarios superiores. El planeta luna es también uno del sistema planetario superior. Pero no se puede llegar ahí mediante un sputnik. Eso no es posible. Todo eso son tonterías. La luna está situada por encima del sol. Ellos no van al planeta luna; por eso han dejado de hacer esa propaganda. Y, por encima de la luna están Venus, Júpiter, Marte y tantos otros. Los śāstras nos dicen, ūrdhvaṁ gacchanti sattva-sthāḥ (BG 14.18). Si actúas de una forma muy piadosa, en la modalidad de la bondad, entonces eres promovido al sistema planetario superior. Y si no actúas bajo la influencia de la modalidad de la bondad, actúas bajo la influencia de las modalidades de la pasión, entonces permanecerás en este planeta y tendrás que cambiar en muchos cuerpos. Y si continúas actuando… Jaghanya-guṇa-vṛtti-sthā adho gacchanti tāmasāḥ (BG 14.18). Si eres tan abominable que no actúas como un ser humano y actúas simplemente como un animal, entonces vuelves a esas condiciones infernales. Esa es la ley de la naturaleza.

Śukadeva Gosvāmī ha descrito todos los sistemas planetarios, dónde y cómo están situados, cuántos kilómetros hay de diferencia entre ellos. Allí se calcula la extensión de todo el universo. Se describe el diámetro: cuatro mil millones de millas arriba y abajo, de un lado a otro. Y dónde está situado el sol y a qué distancia por encima del sol está situada la luna, a qué distancia por encima de la luna está Marte, o Júpiter, todo se explica muy claramente. Y también se habla dónde están situados los planetas infernales, y cómo en los planetas infernales hay diferentes hombres pecaminosos que sufren. De modo que Parīkṣit Mahārāja, después de escuchar… Eso es un Vaiṣṇava. No presto atención a ninguna otra cosa. Inmediatamente se preocupó de los planetas donde hay sufrimiento, porque esa es la naturaleza del Vaiṣṇava. El Vaiṣṇava no tiene ningún problema. Es sirviente de Dios, representante de Dios. Pero el siente los sufrimientos de la humanidad. Eso es un Vaiṣṇava. Él siente, “Oh, estas personas sufren. Voy a darles alguna información de los śāstras de manera que puedan verse aliviados de esa condición de sufrimiento”.

Así que en este Kali-yuga, especialmente por la misericordia de Caitanya Mahāprabhu, ustedes cantan y bailan ante Caitanya Mahāprabhu… Entonces Él es tan misericordioso que, si continúas con este proceso, tienes garantizado que nunca irás a los planetas infernales. Esa es la misericordia de Caitanya Mahāprabhu… Cosa muy sencilla. Si simplemente cantas y bailas ante Caitanya Mahāprabhu, kalau saṅkīrtanaiḥ yajñaiḥ yajanti hi su-medhasaḥ. Esta es la descripción de los śāstras:

kṛṣṇa-varṇam tviṣākṛṣṇaṁ
sāṅgopāṅgāstra-pārṣadaṁ
yajñaiḥ saṅkīrtana-prāyair
yajanti hi su-medhasaḥ
(SB 11.5.32)

Ese es el método de adoración en Kali-yuga, en la era actual. ¿En qué consiste? Kṛṣṇa-varṇam tviṣākṛṣṇam: “La Suprema Personalidad de Dios, Kṛṣṇa, desciende como Caitanya Mahāprabhu, cuya tez es muy hermosa”. Tviṣā. Tviṣā significa por el color de la tez; akṛṣṇa, significa que no es negruzco. Kṛṣṇa es negruzco, pero esta encarnación no es negruzca. Es de color dorado, como el oro fundido. Así que tviṣākṛṣṇam. Y kṛṣṇa-varṇam, “Él es Kṛṣṇa”, o “siempre canta Hare Kṛṣṇa”. Kṛṣṇa-varṇam tviṣākṛṣṇaṁ saṅgopāṅgāstra-pārṣadam. Y Sus acompañantes, como Nityānanda Prabhu, Advaita Prabhu, Gadādhara, Śrīvāsa y muchos otros… Él está siempre en compañía de Sus asistentes, que le ayudan en la propagación del movimiento de saṅkīrtana. Gaurāṅgera saṅgi-gaṇe, nitya-siddha boli māne. Todo el que predica el movimiento de saṅkīrtana, es un asociado de Caitanya Mahāprabhu. Saṅgopāṅgāstra… Así como Advaita Prabhu, Nityānanda Prabhu le ayudaron, del mismo modo manera similar, cualquiera, incluso hasta nuestros días, que trate de ayudar a la propagación de la misión de Caitanya Mahāprabhu, predicar el movimiento de saṅkīrtana en todo el mundo, él también es un compañero de Caitanya Mahāprabhu. Gaurāṅgera saṅgi-gaṇe nitya siddha boli māne. No son seres humanos ordinarios. Son nitya siddha, eternamente liberados.

Entonces, si seguimos este liderazgo, y si actuamos de la mejor manera, muy fácilmente… Sukham. Hay un verso en sánscrito, en el Bhagavad-gītā, rāja-guhyaṁ pavitram idam uttamam, kartum avyayam (BG 9.2). Para realizar esta actividad no se requiere mucha energía, mucha austeridad. Simplemente te unes al movimiento de saṅkīrtana, y danzas en éxtasis, tomas prasādam. Mediante este proceso tienes la garantía de que nunca irás al planeta infernal. Así es de bueno este movimiento de saṅkīrtana. Sea como sea, no seas incrédulo. Eso se explica en los śāstras. Hay planetas infernales, nacimientos infernales, hay 8.400.000 especies de nacimientos. Tenemos que tomar información de los śāstras . No seas necio. No debes crear tus propias invenciones mentales; no, eso no te ayudará, porque no eres libre. Nadie es libre. Todo el mundo está bajo las garras de las leyes materiales. Incluso si pienso: “Soy libre”, esa es mi necedad. Me veré obligado a actuar. Incluso si no quiero envejecer, me veré obligado a envejecer. Y si yo, después de abandonar este cuerpo, si yo... Supongamos que la naturaleza me ofrece un cuerpo de perro. Si digo: “No, no, no aceptaré esto”, no, te verás obligado a aceptarlo. Esa es la ley de la naturaleza. Pero puedes salvarte si sigues de una forma consciente. Eso es la conciencia de Kṛṣṇa.

Si te mantienes consciente de Kṛṣṇa y actúas en consecuencia, entonces te salvaras. De no ser así no hay posibilidad de que te salves. Tathā dehāntara-prāptiḥ (BG 2.13). Tendrás que aceptar otro cuerpo. ¿Y qué cuerpo es ese? Eso no se explica. Eso se decidirá al final de tu vida, en el momento de tu muerte, conforme a las condiciones de tu mente y de tu inteligencia en ese momento. Si, en ese momento, estás pensando en tu mascota, “¿Qué pasará con mi mascota? ¿Cómo vivirá? Voy a dejar algo de mi propiedad a su nombre”, (risas), entonces puedes dejar al perro alguna propiedad, pero tú vas a tener que ser perro. Esas son las leyes de la naturaleza. Tu puede querer mucho a tu perro y dejarle alguna propiedad, pero ¿adónde va, usted señor? Eso lo deciden las leyes de la naturaleza. No puedes decir que “Yo a mi perro le he dejado tantas propiedades. ¿Por qué debo recibir el…?” No. Debido a que tu mente está absorta en pensar en el perro, tu tendrás que recibir un cuerpo de perro. Esa es la ley de la naturaleza. Y por eso, tenemos que entrenar nuestra mente. En lugar de que piense en el perro, debes entrenar tu mente para que piense en Dios. Entonces te salvaras. Tyaktvā dehaṁ punar janma naiti mām (BG 4.9).

Sea como sea, Parīkṣit Mahārāja preguntó: “¿Cómo se puede liberar a esta gente de esta condición de vida infernal?” Esa fue su pregunta a Śukadeva Gosvāmī. Preguntó;

adhuneha mahā-bhāga
yathaiva narakān naraḥ
nānogra-yātanān neyāt
tan me vyākhyātum arhasi
(SB 6.1.6)

“Te he escuchado, mi querido señor”. Śukadeva Gosvāmī es el guru de Parīkṣit Mahārāja. Así que se puso muy ansioso, “Oh, hay mucha gente sufriendo en esas condiciones infernales”. Así que inmediatamente le preguntó a su maestro espiritual: “Por favor hazme saber cómo pueden salvarse esas entidades vivientes que sufren de esa manera, cómo pueden liberarse de los rigurosos sufrimientos de las condiciones de la vida infernal”. Esa fue su pregunta. La respuesta que se da es:

na ced ihaivāpacitiṁ yathāṁhasaḥ
kṛtasya kuryān mana-ukta-pāṇibhiḥ
dhruvaṁ sa vai pretya narakān upaiti
ye kīrtitā me bhavatas tigma-yātanāḥ
(SB 6.1.7)

“Mi querido Parīkṣit, sí, antes del final de la vida…” Cometemos tantas actividades pecaminosas. (alguien probando grabadora y cintas, tocando) (aparte:) ¿Qué es eso? Estamos cometiendo tantas actividades pecaminosas… Es como en los países occidentales matan tantas aves y animales, sobre todo vacas, matan miles y miles. Todos ellos se complican de esa manera. No tienes derecho hacerlo. Cristo mismo dijo: “No matarás”.

(aparte, a la persona que juguetea con la grabadora :) ¿Qué es ese asunto? Para. ¿Quién está haciendo este “kut-kut”?

Devoto: Esta grabadora.

Prabhupāda: No, ¿por qué es esto…? Para. De modo que tenemos que responder por ello. Incluso si matamos un mosquito, tenemos que responder por ello. No es una ley hecha por los hombres, no es que “si matas a un ser humano, recibes un castigo, y si matas a otro animal, no recibes castigo alguno”. This is man-made law according to our convenience. “We have to eat the animal; therefore there is no punishment for animal killing”. But God is for everyone the same. Every living entity is part and parcel of God. So they have been given an opportunity to undergo the punishment or enjoyment. You cannot disturb him. You cannot disturb him. Just like you are living in an apartment according to your position, but if I forcibly I ask you, “Go out of this apartment”, then I will be punishable by the law. I have no right to get you out from that apartment. Similarly, every living entity, by the laws of nature, all laws of nature, is imprisoned or allowed under certain apartment, either in the body of a tree or a human being or demigod or cat or dog. These are all ordained. So you cannot get out the living entity, soul, by force from that body. Then you will be punishable. The living entity is never killed, but you have no right to get him out from that body. That is sinful. If you argue that “What is the harm if I kill one animal, because it is said, na hanyate hanyamāne śarīre (BG 2.20): 'The living entity, soul, is never killed even after the annihilation of this body'?” that is all right. But you cannot force him. Just like if you get one person, by force, get out from his apartment—he is not dying, of course, but still, it is criminal because you are forcing him to go out of the apartment. So that is the law of nature. You cannot force anyone to get out of the body. Then you are punishable.

So the punishments are different. So therefore Śukadeva Gosvāmī is informing, na ced ihaivāpacitiṁ yathāṁhasaḥ. You have done something, sinful activity, and if you do not atone for it before your next death, kṛtasya kuryān mana-ukta-pāṇibhiḥ, the sinful activities which you have done with your body, with your mind, with your senses, that you have to atone for it. “Otherwise”, dhruvaṁ sa vai pretya narakān upaiti, dhruvam, “surely he will get the different types of hellish condition of life”, ye kīrtitā me, “as I have already described”, bhavatas tigma-yātanāḥ, “before you how they are suffering”. This is karma-kāṇḍa vicāra, means for one sinful activities, another pious activity, counteraction. But this will be discussed in the next verse, that prāyaścittam. Prāyaścitta means atonement. That is the next verse here:

tasmāt puraivāśv iha pāpa-niṣkṛtau
yateta mṛtyor avipadyatātmanā
doṣasya dṛṣṭvā guru-lāghavaṁ yathā
bhiṣak cikitseta rujāṁ nidānavit
(SB 6.1.8)

So according to degree of sinful activities... So degree... The most sinful activity, according to Vedic information—to kill a child, to kill a woman, to kill a brāhmaṇa and to kill a cow. This is very abominable, punishful. Child, brāhmaṇa, cow and woman, they are to be given protection by the laws of Vedic instruction. They have to be protected. So this should be very carefully done. Strī-śūdra-dvija-bandhūnām (SB 1.4.25). Strī, they are considered either as innocent as the child or as innocent as the animal. So they should be given always protection. So here it is said that tasmāt puraiva āśu iha pāpa-niṣkṛtau. Very busy. We do not know when is, when we shall die. But we must know we have committed so many sinful activities; therefore before the next death, yateta mṛtyor avipadyatātmanā. Mṛtyu: we have to die. Before death, we have to make the atonement. “Otherwise”, Parīkṣit Mahārāja... Śukadeva Gosvāmī says, “as I have already described the different position of hellish condition of life, one has to suffer”. And how it will be done? Doṣasya dṛṣṭvā lāghu... guru-lāghavaṁ yathā. There are degrees. The first degree sinful activity, I have already said. There are different degrees. So as the physician... The example is given that bhiṣak cikitseta rujāṁ nidānavit. Bhiṣak means physician. You have got some pain, disease, ailments. He gives you... Suppose you are suffering, so he sees that “This suffering is not very serious. All right, you take this tablet”, what is called? Anacin? “And you will be relived”. But if he has got a big boil, and it has got pus and bad blood...

(break) ...decided in India still there is the system. Now everything is gone practically. But still the Vedic system is there that if one has committed... They are always conscious, the mass of people, not the so-called educated men, that “In the śāstra it is said that this is sinful”. So if he commits some sinful activity, he goes to a very expert brāhmaṇa. They are called bhaṭṭācārya. They are special... Just like there are physicians for treatment of the disease, there are highly learned brāhmaṇas who are called bhaṭṭācāryas. People go there: “Sir, I have committed this sin. What I have to do?” So they prescribe that “You do like this”. So similarly, as we go to the physician, we have to go to consult an expert learned brāhmaṇa, that “I have committed.”.. But people used to understand that what is sinful and what is pious. Now people are so downtrodden, so dull, mandāḥ, that they do not understand what is sinful, what is pious. They are going on, doing all nonsense without any care. And there is no question of consulting physician or learned brāhmaṇa.

So these things are all gone. In Caitanya Mahāprabhu's time there was misuse also of this... Just like sometimes the physician does not give him the proper medicine. Just to keep him under treatment and take money from him, he continues. Similarly, in this age things are being deteriorated. So even you go to a learned brāhmaṇa, he does not give you the proper instruction; he wants to exact some money from you. Therefore things have gone, everything, very bad. Even in Caitanya Mahāprabhu's time, when Caitanya Mahāprabhu was there, one gentleman, he was made into a Muhammadan. This is a long story. The shortcut is he was very rich man, and the Nawab of Bengal, Hussain Shah, when he was a boy, he was his servant. Later on he became the Nawab, the king.

So one day the Nawab was being massaged, and his wife saw that there is a stripe on the back. So (s)he asked the Nawab, “What is this?” So he stated that “When I was a poor boy, I was servant of Buddhimanta Khān, and I committed some wrong, so he whipped me with a cane”. “Oh? Then it is a sign that you were a servant of Buddhimanta Khān sometimes before. If people will see and you will explain, that is an insult for you”. “Oh, what is that? He was just like my father. He chastised me. I don't mind”. “No, no, no, no. You should kill him so that he may not say to anyone that you were sometime his servant”. So Nawab disagreed. Nawab said, “No, no. He treated me just like my son, and I accepted him as my father. It is not possible to kill him”. Then the queen suggested that “At least you make him a Muhammadan. Then that will be the punishment”. So the king, or the Nawab, said, “All right, I shall make him”. Because in those days, to make a Hindu a Muhammadan, it was very easy. The Muhammadans, they have got a pot, it is called badna. So if the Muhammadan takes little water from the badna and sprinkles upon a Hindu, then Hindu community will immediately reject him, “Oh, he has become Muhammadan”. This was the Hindu community. Therefore so many Muhammadans were there in India, and ultimately, by the British policy, they divided. They were not actually Muhammadans coming from Turkey or from West. They were lower-class Hindus. But the Hindus were so foolish that if a Muhammadan sprinkled some water in this way, so he becomes Muhammadan and he is rejected. In this way the Muhammadan population was there.

Anyway, that was done in the case of Buddhimanta Khān. The Nawab called him one day and took little water from his pot and sprinkled, and it was the law, “He has become Muhammadan, he has become Muhammadan”. So he went to a bhaṭṭācārya, “So what is the atonement? Now I have become Muhammadan”. Just see the conception. And the bhaṭṭācārya said that “You drink one pound of molten lead”. “How it is possible?” “That is the atonement”. So in this way he was baffled. He went to Caitanya Mahāprabhu. He was very respectable man. And Caitanya Mahāprabhu laughed, that “This the condition of the Hindu society”. So He said that “I tell you that you give up your family life. You go to Vṛndāvana and chant there Hare Kṛṣṇa. That's all. That will be the.”..

So at the present moment that is the only atonement. Whatever we have done and whatever we are doing, the atonement is chant Hare Kṛṣṇa mantra. So we haven't got to go to Vṛndāvana. We have brought Vṛndāvana, Nabadwīp, here in Hawaii, in this temple. So you take this process of atonement, but don't commit sinful life any more. Don't think that “Now I am chanting, and I can go on committing all sinful activities”. That is aparādha. That is offense. Nāmnad balād yasya hi pāpa-buddhiḥ. If we think like that, that “We have got an instrument, chanting of Hare Kṛṣṇa mantra, which nullifies or neutralizes all kinds of sinful activities. It is very good instrument. Then I go on committing all kinds of sinful activities, and sometimes I go in the temple and chant Hare Kṛṣṇa and dance”, no, don't take this policy. You must stop your sinful activities. Hare Kṛṣṇa mantra has got the power to neutralize the resultant action of your all sinful activities. That's a fact. But don't accumulate again sinful activities. Then you are safe. If you take it as an instrument: “Now let me commit sinful activities and chant Hare Kṛṣṇa”, then that is very dangerous. You will never be excused. Just like sometimes the Christians do. They go to the church, make some atonement, and again does the same thing next week, and again goes to the church, again atonement. This is not good.

If you make atonement for your sinful activities by some process—just like we are prescribing this process, chant Hare Kṛṣṇa—surely your sinful reaction is nullified. But don't commit it again. That is Caitanya Mahāprabhu. He delivered Jagāi-Mādhāi. They were very sinful. Sinful means they were born in a respectable brāhmaṇa family, but by bad association they became drunkard, woman-hunter, cheater and plunderer, like that. That is sinful. So Caitanya Mahāprabhu delivered them. Then how delivered them? Caitanya Mahāprabhu made them promise that “You will not do any more all these things”. They said, “Yes, we promise. We shall not do”. “Then you are delivered”. Similarly, by chanting Hare Kṛṣṇa mantra, all the sinful activities are excused, but you don't commit it again. Therefore we are prescribing... Along with chanting of Hare Kṛṣṇa mantra, we are asking our disciples, “No illicit sex, no meat-eating, no intoxication, no gambling”. If you save yourself from these four pillars of sinful activities and chant Hare Kṛṣṇa mantra—not very much, only sixteen rounds minimum—then you are saved from the hellish condition of life for which Parīkṣit Mahārāja was so disturbed and he was asking, “How to save these people from this hellish condition of life?”

So this will be described more and more. The book is there, Bhāgavata. You can read. We are... We have published so many Śrīmad-Bhāgavatam edition, nicely explained in English. So they are being accepted even educated circle, school, college, and big, big professors. So you also try to read this Bhāgavatam, and don't commit sinful activities, the four things, and chant Hare Kṛṣṇa. Then your life is saved from hellish condition of life.

Muchas gracias.

Devotos: Jaya... (cortado) (fin).