ES/CC Adi 4.173
TEXTO 173
- yat te sujāta-caraṇāmburuhaṁ staneṣu
- bhītāḥ śanaiḥ priya dadhīmahi karkaśeṣu
- tenāṭavīm aṭasi tad vyathate na kiṁ svit
- kūrpādibhir bhramati dhīr bhavad-āyuṣāṁ naḥ
PALABRA POR PALABRA
yat — lo que; te — Tus; sujāta — muy finos; caraṇa-ambu-ruham — pies de loto; staneṣu — sobre los pechos; bhītāḥ — teniendo miedo; śanaiḥ — con cuidado; priya — ¡oh querido!; dadhīmahi — ponemos; karkaśeṣu — áspero; tena — con ellos; aṭavīm — el camino; aṭasi — Tú vagas; tat — ellos; vyathate — sufren dolor; na — no; kim svit — nos preguntamos; kūrpa-ādibhiḥ — por guijarros y demás; bhramati — se agita; dhīḥ — la mente; bhavat-āyuṣām — de quienes Vuestra Señoría es la vida misma; naḥ — de nosotras.
TRADUCCIÓN
«¡Oh, Tú a quien amamos con sumo cariño! Tus pies de loto son tan suaves que los colocamos con cuidado sobre nuestros pechos por miedo a que se hagan daño. El sustento de nuestra vida eres sólo Tú. Por esto, nos preocupa mucho que Tus tiernos pies puedan llegar a herirse con los guijarros cuando vagas por el sendero del bosque».
SIGNIFICADO
Este verso, del Śrīmad-Bhāgavatam (10.31.19), lo recitaron las gopīs cuando Kṛṣṇa las dejó en pleno rāsa-līlā.