PL/Prabhupada 0251 - Gopi są wiecznymi towarzyszkami Kryszny
Lecture on BG 2.6 -- London, August 6, 1973
Podstawowa instrukcja Bhagavad-gīty brzmi: Powinniśmy działać dla Kṛṣṇy, nie dla siebie samych. Dla Kṛṣṇy można walczyć w bitwie lub nawet dopuścić się niemoralnych czynów... Tak jak gopī. Były one uwięzione przez Kṛṣṇę. Kṛṣṇa był małym i ślicznym chłopcem, a gopī były młodymi dziewczynkami. Z pozoru, tak to wyglądało... W rzeczywistości, gopī są wiecznymi towarzyszkami Kṛṣṇy. Ānanda-cinmaya-rasa-pratibhāvitābhiḥ (Bs. 5.37). Są one ekspansją energii przyjemności Kṛṣṇy. To nie są zwykłe kobiety, są przeznaczone dla przyjemności Kṛṣṇy. Ale zewnętrznie robią to, żeby pokazać nam jak bezwarunkowo kochać Kṛṣṇę... Dlatego kiedy gopī były oczarowane przez Kṛṣṇę o północy... Kṛṣṇa grał na Swoim flecie i tak je to pociągało, że wyszły z domów. Niektóre nawet były zamknięte, ale czuły atrakcję do tego stopnia, że opuściły ciała. W przypadku młodych dziewcząt zachowanie tego typu... Zgodnie z wedyjską cywilizacją młode kobiety muszą pozostawać pod opieką ojca, męża lub brata. Powinny być w domu, szczególnie w nocy. Zatem to było wbrew wedyjskim zasadom. Mogło być posądzeniem o prostytucję. Ale ponieważ zrobiły to dla Kṛṣṇy, Pan Caitanya Mahāprabhu poleca: ramyā kācid upāsanā vraja-vadhubhiḥ kalpitā: "Najwyższy standard wielbienia przejawiły vraja gopī. Vraja-vadhu."
Natomiast dla młodej dziewczyny opuszczenie domu ojca lub męża i obcowanie z innymi chłopcami, zgodnie z kulturą wedyjską, jest najohydniejszym czynem. Ale tutaj, ponieważ w grę wchodził Kṛṣṇa, uważa się to za najdoskonalszy poziom czczenia. I to jest Świadomość Kṛṣṇy. Musimy się nauczyć, jak działać tylko dla Kṛṣṇy i jak kochać tylko Jego. Wtedy nasze życie w ludzkiej formie będzie sukcesem. Przed milionami lat zstąpiliśmy tutaj z planet Vaikuṇṭha. Anādi karama-phale. Anādi oznacza "przed stworzeniem". My, żywe istoty, jesteśmy wieczni. Nawet jeżeli to stworzenie za miliony i biliony lat ulegnie unicestwieniu, będziemy istnieć nadal. Na hanyate hanyamāne śarīre (BG 2.20). Pozostaniemy. Zatem, kiedy cała ta kosmiczna manifestacja ulega zniszczeniu, żywe istoty są umieszczane w ciele Viṣṇu. Następnie, kiedy nadchodzi czas kolejnego stworzenia, uaktywniają się one ponownie w celu spełnienia swych pragnień. Jednak prawdziwym pragnieniem jest dążenie do powrotu do domu, do Boga. I taką szansę otrzymujemy. Niewykorzystanie tej szansy w ludzkiej formie życia jest bardzo ryzykownym krokiem. Trzeba będzie znowu zaakceptować cykl powtarzających się narodzin i śmierci. Ponadto, jeżeli nie wypełnimy misji ludzkiego życia, to kiedy ponownie nastąpi unicestwienie kosmicznego stworzenia, będziemy musieli pozostać w ciele Viṣṇu przez miliony i biliony lat. I znowu będziemy musieli powrócić.
Dlatego nazywa się to anādi karama-phale. Anādi oznacza "przed stworzeniem." To ma miejsce. I Kṛṣṇa przychodzi osobiście w celu pouczenia ogłupionych żywych istot. Jesteśmy nieodłączną cząstką Boga, dlatego Kṛṣṇie bardzo zależy na zabraniu nas z powrotem do domu, do Siebie. Jak zobaczylibyście swego syna wałęsającego się po ulicy, zapewne zmartwiłoby to was: "To dziecko przecież może ulec tam jakiemuś wypadkowi..." Udalibyście się to sprawdzić. Podejście Kṛṣṇy jest podobne. W tym materialnym świecie cierpimy życie po życiu. Duḥkhālayam aśāśvatam (BG 8.15). Ten świat jest tymczasowy i pełen nieszczęść. Ale pod wpływem iluzji māyi, przyjmujemy te nędzne warunki życia jako szczęście. To nazywa się māyā. W tym materialnym świecie nie ma szczęścia, wszystko jest niepowodzeniem. Im szybciej zdamy sobie sprawę, że wszystko tutaj jest nieszczęściem, i jak tylko przygotujemy się do opuszczenia tego materialnego świata i powrotu do domu..., takie jest nasze zrozumienie. W innym wypadku, cokolwiek zrobimy, odniesiemy porażkę. Nie wiemy, co jest prawdziwym celem. Na te viduḥ svārtha-gatiṁ hi viṣṇum (SB 7.5.31). Durāśayā. Ciągle się łudzimy i nigdy nie doznajemy spełnienia. Staramy się dostosować warunki, żeby osiągnąć szczęście bez świadomości Boga. Ale to nigdy się nie uda... Na te viduḥ svārtha-gatiṁ hi viṣṇuṁ durāśayā. Durāśayā oznacza "nadzieję, która się nigdy nie ziści."