ES/730423 - Clase SB 01.08.31 - Los Angeles



730423SB-Los Ángeles, 23 abril 1973 - 40:15 minutos



Prabhupāda: (dirige el canto de Jaya rādhā-mādhava) (oraciones prema-dhvanī) Muchas gracias. Hare Kṛṣṇa. (pausa)

Pradyumna: Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. (dirige el canto del verso) (Prabhupāda y los devotos repiten)

gopy ādade tvayi kṛtāgasi dāma tāvad
yā te daśāśru-kalilāñjana-sambhramākṣam
vaktraṁ ninīya bhaya-bhāvanayā sthitasya
sā māṁ vimohayati bhīr api yad bibheti
(SB 1.8.31)

Prabhupāda: Ahora las mujeres. mujeres. (las devotas cantan) Muy bien. Ahora el significado de las palabras.

Pradyumna: gopī —la pastora de vacas (Yaśodā); ādade —tomó; tvayi —en Tu; kṛtāgasi —creando perturbaciones (al romper el tarro de mantequilla); dāma —soga; tāvat —en ese momento; —aquello que; te —Tu; daśā —situación; aśru-kalila —inundado de lágrimas; añjana —ungüento; sambhrama —perturbado; akṣam —ojos; vaktram —cara; ninīya —hacia abajo; bhaya-bhāvanayā —por pensamientos producto del temor; sthitasya —de la situación; —esa; mām —a mí; vimohayati —confundo; bhīḥ api —hasta el temor personificado; yat —al cual; bibheti —tiene miedo.

Traducción: “Mi querido Kṛṣṇa, Yaśodā tomó una soga para atarte cuando cometiste una ofensa, y Tus perturbados ojos se inundaron de lágrimas, las cuales lavaron el cosmético de ellos. Y Tú estabas asustado, aunque el temor personificado Te tiene miedo a Ti. Ver esto me resulta desconcertante”.

Prabhupāda: Esta es también otra opulencia de Kṛṣṇa. Kṛṣṇa goza de plenitud en seis tipos de opulencias. Esta opulencia es la belleza, la opulencia de la belleza. Kṛṣṇa tiene seis opulencias: todas las riquezas, plena fuerza, plena influencia, pleno conocimiento, plena belleza, y plena renunciación. Esta es la opulencia de la belleza de Kṛṣṇa.

Kṛṣṇa quiere a todos... es como nosotros, ofrecemos reverencias a Kṛṣṇa con asombro y veneración. Pero nadie viene aquí ante Kṛṣṇa con una cuerda: “Kṛṣṇa, has cometido una ofensa, Te voy atar”. Nadie viene. Esa es otra prerrogativa del devoto más perfecto. Sí. Eso es lo que quiere Kṛṣṇa. Porque está lleno de opulencia... Y esa es también otra opulencia. Aṇor aṇīyān mahato mahīyān (Kaṭha Upaniṣad 1.2.20). Más grande que lo más grande y más pequeño que lo más pequeño. Eso es opulencia.

Kuntīdevī está pensando en la opulencia de Kṛṣṇa, pero no se atreve hacer el papel de Yaśodā. Eso no es posible. Aunque Kuntīdevī era la tía de Kṛṣṇa, no tenía ese privilegio. Este privilegio se le otorga especialmente a Yaśodāmāyi, porque ella es una devota tan avanzada que tiene el derecho a reñir a la Suprema Personalidad de Dios. Esa es una prerrogativa especial. Kuntīdevī simplemente pensaba en el privilegio de Yaśodāmāyi, en lo afortunada y privilegiada que era de poder amenazar a la Suprema Personalidad de Dios, a quien teme incluso el temor personificado. Bhīr api yad bibheti (SB 1.8.31). ¿Quién no le teme a Kṛṣṇa? Todo el mundo. Pero Kṛṣṇa le tiene miedo a Yaśodāmāyi. Este es el carácter super excelente de Kṛṣṇa.

Otro nombre de Kṛṣṇa es Madana-mohana. Madana significa Cupido. Cupido encanta a todos. Cupido. Y Kṛṣṇa encanta a Cupido. Por eso, recibe el nombre de Madana-mohana. Es tan hermoso que el propio Cupido está cautivado por Él. Pero, por otra parte, Kṛṣṇa, aunque es tan hermoso como para cautivar a Cupido, Él a su vez es cautivado por Śrīmatī Rādhārāṇī. Por eso, el nombre de Śrīmatī Rādhārāṇī es Madana-mohana-mohinī. Kṛṣṇa es quien cautiva a Cupido, y Rādhārāṇī es quien cautiva a ese cautivador. Estas son comprensiones espirituales conscientes de Kṛṣṇa de muy alto grado. No es ficción o imaginación, o invención. Son hechos, realidades. Y todo devoto puede tener esos privilegios si realmente es avanzado.

Si ustedes... no piensen que el privilegio que le fue dado a Madre Yaśodā... si no exactamente así, todo el mundo puede tener ese privilegio. Si aman a Kṛṣṇa como a su hijo, entonces tendrán ese privilegio. Porque la madre... porque la madre es la que más ama. Nadie... en el mundo material, no hay nada que pueda compararse con el amor de la madre. Sin recibir nada a cambio, incluso en el mundo material. La madre ama al niño sin esperar nada a cambio, por lo general. Aunque en el mundo material que está tan contaminado, la madre a veces piensa: “El niño será mayor, será una persona importante, ganará dinero y yo lo tendré”. Hay todavía algunos sentimientos de querer algo a cambio. Pero cuando se ama a Kṛṣṇa, no existen esos sentimientos de querer algo a cambio. Es lo que se llama amor puro. Anyābhilāṣitā-śūnyam (Brs. 1.1.11), libre de toda ganancia material.

No debemos amar a Kṛṣṇa esperando ganancias materiales. No es que: “Kṛṣṇa, danos nuestro pan de cada día y yo te amaré. Kṛṣṇa, dame esto, entonces te amaré”. No se trata de ese intercambio mercantil. Eso es lo que se necesita. Kṛṣṇa quiere ese tipo de amor. Este verso dice que esa posición, yā te daśā, daśā. Kṛṣṇa tan pronto como vio que Madre Yaśodā venía con una cuerda para atarlo, inmediatamente se asustó mucho y le brotaron lágrimas: “Oh, mi Madre viene para atarme”. Yā te daśāśru-kalila añjana. Y se le estaba lavando el cosmético de Sus ojos. Y sambhrama. Y mirando a Su madre, con gran respeto, con una súplica muy sincera: “Sí, Madre, te he ofendido. Por favor, perdóname”. Esta era la escena de Kṛṣṇa. Y Kuntī aprecia esa escena. E inmediatamente bajo la cabeza…

Y esta es otra de las perfecciones de Kṛṣṇa, que aunque Él es la Suprema Personalidad de Dios... en el Bhagavad-gītā Él dice: mattaḥ parataraṁ nānyat kiñcid asti dhanañjaya (BG 7.7): “Mi querido Arjuna, no hay un ser superior por encima de Mí. Yo soy el supremo”. Mattaḥ parataraṁ na anyat: “No hay nadie más”. Esa Suprema Personalidad de Dios, por encima de la cual no hay nadie, esa Suprema Personalidad de Dios se inclina ante Madre Yaśodā. Ninīya. Vaktraṁ ninīya.

Él está aceptando: “Mi querida madre, sí, soy un ofensor”. Ninīya vaktraṁ bhaya-bhāvanayā, con un sentimiento de temor. Sthitasya. A veces, cuando Yaśodāmātā, Madre Yaśodā, veía que el niño estaba muy asustado, también ella se asustaba, porque si el niño está perturbado, es psicología, hay alguna reacción mental, y Madre Yaśodā no quería que: “Kṛṣṇa sufriera realmente por mi castigo”. Ese no era Kṛṣṇa... el propósito de Madre Yaśodā. Pero como una madre con mucho sentimiento, cuando siente demasiada perturbación, el niño es...

Este sistema todavía está vigente en la India, cuando el niño molesta demasiado, lo atan. Ese es un sistema muy común. Y Yaśodāmātā lo siguió. Sā māṁ vimohayati. Este es la escena apreciada por los devotos puros, que cuánta grandeza hay en la Persona Suprema que actúa exactamente como un niño perfecto. Cuando hace el papel de un niño, lo hace a la perfección. Cuando hace el papel de esposo, estaba haciendo perfectamente ese papel de esposo, con 16.000 esposas. Cuando actuó como amante de las gopīs, lo hizo a la perfección. Cuando era amigo de los pastorcillos, lo hacía a la perfección. Todos los pastorcillos dependían de Kṛṣṇa. Los pastorcillos querían recoger los frutos de las palmeras, pero había un demonio, Gardabhāsura, que no permitía que nadie entrara allí. Pero los amigos de Kṛṣṇa, los pastores de vacas, le pidieron: “Kṛṣṇa, queríamos probar esa fruta. Tú puedes hacer algo...”. “Sí”. Inmediatamente Kṛṣṇa lo soluciono. Kṛṣṇa y Balarāma fueron al bosque donde los demonios vivían en forma de asnos, e inmediatamente vinieron a patear con sus patas traseras a Kṛṣṇa y Balarāma. Y Balarāma capturó a uno de ellos e inmediatamente lo lanzó sobre la copa de un árbol y los demonios murieron.

También los amigos estaban muy agradecidos con Kṛṣṇa. Estaban rodeados de fuego, ellos no sabían nada. “¿Kṛṣṇa?”. “Sí”. Kṛṣṇa está dispuesto. Kṛṣṇa inmediatamente se tragó todo el fuego. Hubo tantos ataques de demonios. Todos los días, los niños, regresaban a su casa y le explicaban a su madre: “Madre, Kṛṣṇa es tan maravilloso. ¿Lo ven? Esto sucedió hoy”. Y la madre decía: “Sí, nuestro Kṛṣṇa es maravilloso”. Así. Ellos no sabían que Kṛṣṇa es Dios, que Kṛṣṇa es la Persona Suprema. Para ellos, Kṛṣṇa es maravilloso, eso es todo.

Y su amor aumenta. Cuanto más perciben las maravillosas actividades de Kṛṣṇa, más Le aman. “Tal vez sea un semidiós. Sí”. Hacían sugerencias de ese tipo. Cuando Nanda Mahārāja hablaba con sus amigos y todos hablaban acerca de Kṛṣṇa... “Oh, Nanda Mahārāja, tu hijo Kṛṣṇa es maravilloso”. “¡Oh! sí, lo he visto, quizás sea algún semidiós”. Nada más. “Quizás”. Ni siquiera eso era seguro. Los habitantes de Vṛndāvana no se preocupan de quién es Dios, quién no es Dios. Eso no es asunto de ellos. Pero quieren a Kṛṣṇa y aman a Kṛṣṇa. Nada más.

Y, quienes piensan en analizar primero a Kṛṣṇa para ver si Él es Dios, no son devotos de primera clase. Devotos de primera clase son aquellos que sienten amor espontáneo por Kṛṣṇa. ¿Cómo van analizar a Kṛṣṇa? Él es ilimitado. Es imposible. Así que este asunto... no debemos intentar analizar, conocer a Kṛṣṇa. Es imposible. Tenemos una percepción limitada, la potencia de nuestros sentidos es limitada. ¿Cómo vamos a estudiar a Kṛṣṇa? No es posible en absoluto. En la medida en que Kṛṣṇa se revele a Sí mismo, eso es suficiente. No lo intenten. Eso no es...

Neti neti. Como los māyāvādīs, tratan de encontrar a Dios, dónde está Dios, quién es Dios. Neti: “Esto no”. Simplemente dicen: “Esto no”. Su filosofía se basa en: “Esto no”. Y lo que sí es, no lo saben. Los supuestos científicos, también están tratando de averiguar la causa última, pero su proceso consiste en: “Esto no”. Hasta ahí. Y, en la medida que progresan, lo que encuentran es “Esto no”, pero lo que sí es, eso nunca lo van a encontrar. Nunca lo encontrarán. Pueden decir: “Esto no es”, pero lo que sí es, eso no es posible para ellos. No es posible.

panthās tu koṭi-śata-vatsara-sampragamyo
vāyor athāpi manaso muni-puṅgavānām
so 'pyasti yat prapada-sīmny avicintya-tattve
govindam ādi-puruṣaṁ tam...
(BS 5.34)

Y, qué decir de Kṛṣṇa, ni siquiera los objetos materiales. Tratan de ir a la Luna. En realidad, no saben qué es. En realidad. Entonces, ¿por qué regresan? Si ellos supieran perfectamente qué es, entonces ahora ya estarían viviendo allí. Lo han intentado durante los últimos veinte años. Simplemente están viendo: “Esto no es. No hay entidades vivientes. No hay posibilidades de que vivamos allí”. Tantos “no”. Y ¿dónde está el sí? No, eso no lo saben. Y eso es solo un planeta o una estrella. Al planeta Luna se le considera una estrella.

Los científicos dicen que las estrellas son todas soles, pero según nuestra información, en el Bhagavad-gītā: nakṣatrāṇām ahaṁ śaśī (BG 10.21). Śaśī significa que la Luna es como una de tantas estrellas. Entonces, ¿cuál es la situación de la Luna? La Luna es brillante, porque refleja la luz del Sol. Según nuestros cálculos, Sol solo hay uno. Pero los científicos modernos dicen que hay muchos soles, las estrellas. No estamos de acuerdo. Este es solamente un universo. Hay muchos soles, incontables, pero en cada universo hay un solo Sol, no muchos. Y este universo lo que nosotros percibimos, percibimos con nuestra vista imperfecta... nosotros no sabemos. No podemos contar cuántas estrellas hay, cuántos planetas hay. Es imposible. Las cosas materiales que tenemos ante nosotros, somos incapaces de contarlas, de poderlas comprender, y ¿qué decir entonces del Señor Supremo, que ha creado el universo? Eso no es posible.

Por lo tanto, en el Brahma-saṁhitā se dice: panthās tu koṭi-śata-vatsara-sampragamyaḥ (BS 5.34). Panthās... koṭi-śata-vatsara. El espacio es ilimitado. Ahora tomen su avión o Sputnik o cápsula... tantas cosas que han inventado. Y sigue adelante. ¿Por cuántas horas, por cuántos días o años? No. Panthās tu koṭi-śata-vatsara. Durante millones de años, koṭi-śata-vatsara, continúa con su velocidad. Panthās tu koṭi-śata-vatsara-sampragamyaḥ. Y ¿cómo voy a ir? Voy a ir en el avión que vuela a la velocidad del aire. No a esta velocidad, no esta velocidad, quinientas millas o mil millas por hora. No. ¿Cuál es la velocidad del aire?

Svarūpa Dāmodara: Ciento veintiséis mil millas por segundo.

Prabhupāda: Son cosas que se mencionan en las Escrituras védicas, que si van con esta velocidad del aire, unas noventa y seis mil millas por segundo... entonces imaginen cuál es la velocidad del aire. Panthās tu koṭi-śata-vatsara-sampragamyo vāyor athāpi (BS 5.34), en el avión que vuela a la velocidad del aire. A esa velocidad, por millones de años.

Y de nuevo, se sugiere no solo sobre la velocidad del aire, sino también sobre la velocidad de la mente. La mente puede, todos, sabemos, cuál es la velocidad de la mente. Con una diezmilésima parte de un segundo, pueden recorrer millones de millas. La velocidad de la mente. Es tan veloz. Están aquí sentados, y supongan que han visto algo que está a millones de millas de aquí... inmediatamente pueden con la mente ir allí. Se dan estos dos ejemplos. Así pueden ver hasta qué punto eran grandes científicos. Esos sinvergüenzas dicen que no había, quiero decir, mentes avanzadas o científicos avanzados. Entonces, ¿de dónde vienen estas palabras, la velocidad del aire, la velocidad de la mente, a no ser que hayan hecho algún experimento, que tengan algún conocimiento? ¿Por qué... cómo fueron escritos estos libros?

Panthās tu koṭi-śata-vatsara-sampragamyo vāyor athāpi manasaḥ (BS 5.34). Y ¿cómo se fabricaron estos aviones tan veloces? Muni-puṅgavānām: los fabricaron los más grandes científicos y los más grandes pensadores. Fabricados por ellos. Entonces, ¿es eso la perfección? No. Entonces 'pyasti yat prapada-sīmny avicintya-tattve. Aun así, permanecerán con una comprensión de que esta creación es inconcebible. Aun así, si son tan avanzados que pueden correr a esta velocidad y si son los más grandes de los científicos y filósofos y de los pensadores reflexivos, aun así, se quedarán en la misma condición, desconocido. Pese a todo.

¿Cómo entonces, podemos estudiar a Kṛṣṇa? Y Kṛṣṇa ha creado todas estas cosas. Y, si no pueden entender las cosas que ha creado Kṛṣṇa, ¿cómo van a entender a Kṛṣṇa? Eso no es posible en absoluto. No es posible. Por lo tanto, este estado mental de Vṛndāvana es la perfección para los devotos. A ellos no les interesa entender a Kṛṣṇa. Ellos quieren amar a Kṛṣṇa, sin ninguna condición. “Yo amo a Kṛṣṇa, porque Kṛṣṇa es Dios”, su mentalidad no es así. Kṛṣṇa no se muestra en Vṛndāvana como Dios. Él allí está actuando como un pastorcillo de vacas común y corriente. Pero a veces, Él prueba que Él es la Suprema Personalidad de Dios. Pero a ellos no les interesa saberlo.

Y fuera de Vṛndāvana... como Kuntīdevī. Kuntīdevī no habita en Vṛndāvana. Ella habita en Hastināpura, en las afueras de Vṛndāvana. Los devotos de fuera, los devotos que habitan fuera de Vṛndāvana, estudian la grandeza de los habitantes de Vṛndāvana. Pero a los habitantes de Vṛndāvana, no les importa saber cuán grande es Kṛṣṇa. Esa es la diferencia.

Lo nuestro, por lo tanto, es simplemente amar a Kṛṣṇa. Cuanto más aman a Kṛṣṇa, más perfectos son. No es que sea necesario entender a Kṛṣṇa, cómo Él ha creado. Cosas que ya se mencionan. En el Bhagavad-gītā, Kṛṣṇa se explica a Sí mismo muchísimo. No se molesten demasiado en conocer a Kṛṣṇa. Eso no es posible. Simplemente aumenten su amor puro por Kṛṣṇa. Esa es la perfección de la vida.

Muchas gracias.

Devotos: Gracias Śrīla Prabhupāda. Jaya Prabhupāda. ¡Jaya! (kīrtana) (fin)