ES/741203 - Clase SB 03.25.33-34 - Bombay


His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda


741203 SB - Bombay, 3 diciembre 1974 - 48:01 minutos



******Documento pendiente de editar******


Nitāi: Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. (los devotos repiten) (dirige el canto del verso, etc.)

jarayaty āśu yā kośaṁ
nigīrṇam analo yathā
(SB 3.25.33)

Texto 34.

naikātmatāṁ me spṛhayanti kecin
mat-pāda-sevābhiratā mad-īhāḥ
ye 'nyonyato bhāgavatāḥ prasajya
sabhājayante mama pauruṣāṇi
(SB 3.25.34)

Prabhupāda: kecin.

(pausa)

“(Bhakti, servicio devocional) ...disuelve el cuerpo sutil de la entidad viviente sin necesidad de un esfuerzo adicional, tal como el fuego del estómago digiere todo lo que comemos”.

(dirige sinónimos del texto 34)

(pausa)

“El devoto puro, que está apegado a las actividades del servicio devocional y que siempre se ocupa en el servicio a Mis pies de loto, nunca desea ser uno conmigo. Él está consagrado a Mi servicio, y siempre glorifica Mis pasatiempos y actividades”.

Prabhupāda:

jarayaty āśu yā kośaṁ
nigīrṇam analo yathā
(SB 3.25.33)
naikātmatāṁ me spṛhayanti kecin
mat-pāda-sevābhiratā mad-īhāḥ
ye 'nyonyato bhāgavatāḥ prasajya
sabhājayante mama pauruṣāṇi
(SB 3.25.34)

Jarayaty āśu yā kośam. Kośam significa cubierta. Tenemos… el alma espiritual tiene dos tipos de cubierta. Tal y como Kṛṣṇa dice en el Bhagavad-gītā: dehino 'smin yathā dehe (BG 2.13). Dehinaḥ, el propietario o el ocupante… en realidad no es el propietario. Es el ocupante. Lo he explicado ya varias veces que este cuerpo, denso y sutil, los dos cuerpos… Es como la camisa y el abrigo que cubren el cuerpo, de manera similar, el cuerpo tiene dos tipos de cubierta: el cuerpo sutil y el cuerpo denso. El cuerpo denso está hecho de tierra, agua, fuego, aire, cielo, y el cuerpo sutil está hecho de mente, inteligencia y ego.

Hay ocho tipos de elementos materiales. Cinco son densos, podemos verlos, y tres son muy sutiles, no podemos verlos. Y el alma es todavía más sutil.

indriyāṇi parāṇy āhur
indriyebhyaḥ paraṁ manaḥ
manasas tu parā buddhir
buddhes tu yaḥ paratas saḥ
(BG 3.42)

Tenemos experiencia de este cuerpo. Es una experiencia densa. Cualquiera puede verlo. Yo veo tu cuerpo; tú ves mi cuerpo. Pero en realidad no me ves; Ni yo te veo. Vemos o percibimos tu presencia cuando el alma está fuera del cuerpo. Entonces lloramos: “Oh, mi amigo se ha ido. Mi amigo se ha ido”. ¿Por qué dices que tu amigo se ha ido? Él está aquí tendido. Entonces podemos percibir que “Mi verdadero amigo o mi verdadero padre, el alma, es diferente de este cuerpo...”. Y ahora, en el momento presente, “Él es mi padre, él es mi amigo que es este cuerpo”, esa es la visión animal. Esa no es la visión del ser humano. Yasyātma-buddhiḥ kuṇape tri-dhātuke... sa eva go-kharaḥ (SB 10.84.13). Los animales también ven: “Aquí hay un perro que es mi amigo. Aquí está mi madre que es una perra”.

No tenemos ojos para ver. No podemos ver ni siquiera el alma, esa alma tan diminuta, ¿cómo vamos a ver a Dios con estos ojos tan obtusos? Aun así, queremos ver a Dios. No te puedo ver ni siquiera a ti, tú no puedes verme. Somos partes integrales de Dios. ¿Cómo vamos a ver a Dios? Por lo tanto, el verso dice: ataḥ śrī-kṛṣṇa-nāmādi na bhaved grāhyam indriyaiḥ (CC Madhya 17.136): “Los sentidos actuales son incapaces de ver a Dios”. O verte a ti y verme a mí. No hay visión espiritual. Pero podemos percibir. Así como inmediatamente después de la muerte podemos entender que hubo algo que se ha ido: “Ahora, el cuerpo que estaba viendo no es ni mi padre ni mi amigo. Es un montón de materia, eso es todo”. Eso es conocimiento.

Quien entiende este cuerpo como un montón de materia antes de la muerte, es calificado como sabio. Jñāna-cakṣusā: “Él ve el alma con los ojos del conocimiento”. Paśyati jñāna-cakṣusā. Aquellos que no están en el plano de jñāna, sino en el plano burdo de los animales, no pueden ver el alma o a Bhagavān, la Superalma. Necesitan muchos, muchos nacimientos. Bahūnāṁ janmanām ante jñānavān māṁ prapadyate (BG 7.19). Después de practicar karma… generalmente, las personas son karmīs. Karmīs significa un craso trabajador fruitivo que busca obtener alguna ganancia por un beneficio material. Se les llama karmīs. Y, de entre muchos miles y millones de karmīs, uno puede ser jñani. Jñānī significa alguien que comprende que: “Yo no soy el cuerpo”. Los karmīs no pueden entenderlo. Están en el campo denso. Los jñānīs puede entender que: “Yo no soy el cuerpo”. Brahma-bhūta (SB 4.30.20). Y de entre muchos millones de jñānīs, tal vez uno se libere.

Liberado significa “yo no soy el cuerpo”. En realidad, él entiende que: “Yo soy el alma”. Pero a veces los māyāvādīs se liberan, pero piensan que: “Porque soy un alma espiritual, soy uno con el Supremo”. So 'ham. So 'ham. En realidad, yo soy un alma espiritual. Soy igual en calidad. Pero eso no significa que yo sea el Alma Suprema. Por eso, en el siguiente verso encontrarán, naikātmatāṁ me spṛhayanti kecit. Los devotos no son tan necios como para desear volverse uno con el Supremo, na ekātmatām, porque tienen pleno conocimiento. Y quienes no poseen conocimiento completo, pleno conocimiento, y… pero piensan que se han liberado, del concepto del cuerpo… eso es teórico, no práctico. Teórico. Ye 'nye 'ravindākṣa vimukta-māninaḥ. Ellos piensan que ahora se han liberado, Nārāyaṇa. Ahora se han vuelto iguales a Nārāyaṇa. Por lo tanto, los māyāvādīs, debido a que se han vuelto Nārāyaṇa, uno con Nārāyaṇa, se dirigen unos a otros, “Namo nārāyaṇāya“. ”Tú eres Nārāyaṇa, yo soy Nārāyaṇa, y todos somos Nārāyaṇa”. Daridra-nārāyaṇa, rico Nārāyaṇa, este Nārāyaṇa.

Pero eso no es la actitud del devoto. Mat-pāda-sevā abhiratā mad-īhāḥ. Los devotos, se ocupan plenamente en el servicio de los pies de loto del Señor Supremo, mat-pāda-sevā abhiratāḥ—abhi significa constantemente, y ratāḥ significa apegado, abhiratāḥ—los devotos no piensan así. No les gusta esa idea insensata de que “me convertiré en uno con...”. ¿Como es? Si soy uno con el Supremo, ¿cómo he caído en esta condición? No. Yo no soy uno con Él. Soy uno en cualidad, soy una pequeña partícula. Hemos explicado varias veces que también nosotros somos por constitución la misma identidad espiritual que Dios. Pero somos aṁśa. Como una mina de oro y una pequeña partícula de oro. Puedes decir: “Esto es oro”, y el oro en la mina, una gran mina, con muchos millones de toneladas de oro… la calidad es la misma. Una gota de agua de mar y el vasto mar, la composición química es la misma, la gota de agua, pero no se puede decir que esta pequeña partícula o gota de agua es igual al mar. Eso es una tontería. Eso es una necedad. Eso significa falta de inteligencia. Falta de inteligencia.

Quienes son menos inteligentes, quieren volverse uno. Pero para aquellos que realmente tienen conocimiento, para ellos se dice, na ekātmatāṁ spṛhayanti. Ni siquiera desean eso: “Me convertiré en uno con…”. Eso es śuddha-bhakta. Como comentaba un caballero, decía que “Incluso los māyāvādīs, a veces adoran al Señor Viṣṇu”. Si lo hacen. Eso es… pero en realidad no creen en la forma de Viṣṇu, pero lo consideran un medio, una imaginación, para imaginarse la forma de Viṣṇu. Esa es la filosofía māyāvāda. Sādhakānāṁ hitārthāya brāhmaṇaḥ rūpa-kalpanaḥ. Ellos imaginan. Nosotros adoramos a Rādhā-Kṛṣṇa. Los Māyāvādī dicen: “Todo esto es imaginación. En realidad, la Verdad Absoluta no tiene rūpa, no tiene forma”. Eso es el impersonalismo. Ellos no saben que aquí ante nosotros tenemos la verdadera forma, Kṛṣṇa. Īśvaraḥ paramaḥ kṛṣṇaḥ sac-cid-ānanda-vigrahaḥ (BS 5.1). Vigraha. Vigraha significa que tiene forma. Ellos no saben. Y por eso, se confunden con que eso no es...

Hay muchos supuestos vaiṣṇavas, que adoran a Viṣṇu, pero piensan en volverse uno con el Supremo. Imaginaciones. Bueno, no pueden ser eso… volverse uno. ¿Como puede ser? Eso no es posible. A veces dan el ejemplo: la gota de agua, cuando se mezcla con la gran masa de agua del mar, se vuelve una con él. Pero, ¿en realidad es así? No. Según los testimonios científicos estos… existen las moléculas atómicas del agua. Cada molécula y átomo es diferente entre sí. A veces lo llaman célula o lo llaman molécula. Así parece… es como la luz del Sol. La luz del Sol es una combinación de muchos millones y trillones de pequeñas partículas luminosas. Eso es la luz del Sol. Pero cada partícula tiene una identidad individual. No son homogéneos. Pero como no tenemos ojos para ver una división atómica tan pequeña, por lo tanto, pensamos que son uno. Pero no. Incluso físicamente son diferentes. De manera similar, aunque somos partículas muy pequeñas, tenemos una identidad distinta, no una.

En el Bhagavad-gītā Kṛṣṇa explica: “Todos estos soldados y reyes que se han reunido aquí, tú y Yo, todos nosotros, existíamos en el pasado, y estamos ahora aquí presentes, y en el futuro también existiremos”. Pero Kṛṣṇa nunca dijo: “Arjuna, tú, Yo y todos estos soldados o reyes, nos volveremos uno”. Él nunca lo dijo. Nunca lo dijo: “Mantendremos nuestra individualidad”. Esto es conocimiento. Y en otro pasaje Kṛṣṇa dice, mamaivāṁśo jīva-bhūtaḥ jīva-loke sanātanaḥ (BG 15.7). Somos partes integrales de Kṛṣṇa, o Dios, sanātana, eternamente, no es que ahora estemos separados del alma espiritual, y cuando dejemos de estar cubiertos por los cuerpos denso y sutil, seremos uno. Su teoría es así: ghaṭākāśa, poṭākāśa. Es como ghaṭa, un cántaro. Dentro del cántaro también hay cielo, espacio, y fuera del cántaro también hay cielo. Fuera del cántaro hay un gran cielo, y dentro del cielo… dentro del cántaro, hay un espacio pequeño. Pero si rompemos el cántaro, entonces el cielo, el espacio pequeño se vuelve uno con el cielo, con el espacio grande. Esta es la teoría Māyāvāda. Pero Kṛṣṇa dice que: “Estas entidades vivientes, son eternamente Mis partes integrales, diminutas partículas”. No es que en algún momento éramos uno, homogéneo y ahora somos una parte. No es así.

Por lo tanto, quienes tienen un conocimiento completo, nunca esperan algo así: “Me volveré uno con el Supremo”. Na eka, ekatmatam. Na ekātmatāṁ me spṛhayanti. Ellos incluso odian ese deseo. Simplemente quieren permanecer… esa es la posición constitucional. También aquí nosotros somos partes integrales de Kṛṣṇa, aunque ahora estamos cubiertos por el cuerpo material. Eso se puede disolver. Lo material se puede disolver fácilmente mediante el bhakti-yoga. Por eso, el verso dice: jarayaty āśu yā kośaṁ nigīrṇam analo yathā. Es como si tenemos un buen poder digestivo, podemos comer lo que sea, será digerido. Sin ninguna dificultad. Del mismo modo, si tenemos un fuerte bhakti-yoga, entonces ya no estamos en un cuerpo material. Estamos libres. Estamos en un cuerpo espiritual. Por lo tanto, Kṛṣṇa dice en el Bhagavad-gītā: māṁ ca yaḥ avyabhicāreṇa bhakti-yogena sevate (BG 14.26). Avyabhicāreṇa significa sin la menor desviación; śuddha-bhakti, servicio devocional puro. Anyābhilāṣitā-śūnyam (Brs. 1.1.11). Ellos… anyābhilāṣitā-śūnyam significa ningún tipo de deseo material. Este deseo, que “Me volveré uno con el Supremo”, también es un deseo material. Eso no es un deseo espiritual. Es artificial.

Ahora, tal como queremos ser… si queremos ocupar un cargo muy importante. Cuando nos frustramos, entonces queremos volvernos uno con el Supremo, Nārāyaṇa. Eso significa “Nārāyaṇa es el esposo de Lakṣmī, así que también yo seré el esposo de Lakṣmī. Como en el mundo material, estoy buscando a Lakṣmī, pero no pudo conseguirla. Ahora voy a ser el esposo de...”. Esta es su teoría. Quieren convertirse en Nārāyaṇa. Una teoría tan necia. Nārāyaṇa es el Lakṣmī-pati. ¿Puede alguien intentar disfrutar de Lakṣmījī? Porque no son bhaktas, ellos piensan así, esa es su desvergüenza. ¿Cómo voy a volverme Nārāyaṇa? Eso no es posible. El śāstra dice:

yas tu nārāyaṇaṁ devaṁ
brahma-rudrādi-daivataiḥ
samatvenaiva vīkṣeta
sa pāṣaṇḍī bhaved dhruvam
(CC Madhya 18.116)

No puedes comparar a Nārāyaṇa ni siquiera con semidioses tan elevados como el Señor Śiva o el Señor Brahmā. Entre los devas, entre los semidioses, al Señor Śiva se le llama Mahādeva. Él es el principal semidiós. Y lo mismo ocurre con Brahma. Brahmā en realidad es menos que el Señor Śiva, pero debido a que en el mundo material Brahmā parecía ser el padre de Rudra, en la práctica se le ofrece un poco más de respeto. Pero en realidad, el Señor Śiva es más que el Señor Brahmā. Pero incluso el Señor Śiva y el Señor Brahmā, rudrādi-daivatai, Rudra significa Śiva, y Brahmā significa… no… tampoco a ellos se les puede equiparar con Nārāyaṇa. Y somos tan tontos que estamos hablando de daridra-nārāyaṇa: “Nārāyaṇa se ha convertido en daridra“. El sastra dice: “No le equipares ni siquiera a semidioses tan elevados como el Señor Brahmā, o el Señor Śiva”, y estos necios sinvergüenzas están igualando a Nārāyaṇa con daridra.

¿Cómo va a ser Nārāyaṇa daridra? Él es Lakṣmī-pati. Nosotros pedimos el favor de madre Lakṣmī: “Madre, dame algo de dinero”. Dhanaṁ dehi rūpaṁ dehi rūpavatī-bhāryāṁ dehi, dehi, dehi. Mientras que Lakṣmījī adora a Nārāyaṇa. Y no una Lakṣmījī—śata-sahasra. Lakṣmī-sahasra-śata-sambhrama-sevyamānam (BS 5.29). A Nārāyaṇa le adoran muchos miles de diosas de la fortuna, sambhrama, con gran temor. Como Rukmiṇī-devī. Ella es Lakṣmī-devī, y siempre esta temerosa de Kṛṣṇa de: “Que Él no me abandone”. Siempre con miedo. A veces, Kṛṣṇa bromeaba con Rukmiṇī-devī: “Mi querida Rukmiṇī-devī, rāja-kanyā, tú eres la hija de un rey, y hubiera sido mejor que te casaras con Śiśupāla. Yo no soy más que un pastorcillo de vacas”. De esta manera, bromeaban marido y mujer. Kṛṣṇa bromeaba. Y Lakṣmī, Rukmiṇī-devī, sintió tanto temor que inmediatamente se desmayó diciendo: “Kṛṣṇa ahora está encontrando la manera de abandonarme”. Esto es lo que se llama lakṣmī-sahasra-śata-sambhrama-sevyamānam (BS 5.29). Las Lakṣmīs le ofrecen tanto respeto, y eso que Nārāyaṇa se ha convertido en daridra. Solo vean la lógica.

Estas son todas filosofías desvergonzadas. Esto no es. Nadie debe ser tan ambicioso como para desear volverse uno con el Supremo. Eso no es muy buena inteligencia. La buena inteligencia es que: “Yo soy una parte integral eterna de Nārāyaṇa, y la parte integral tiene el deber de servir al todo”. Esa es la filosofía correcta. Es como este dedo es parte integral de mi cuerpo, el deber del dedo es servir a todo el cuerpo. Cada vez que le pido algún servicio al dedo: “Ven aquí”, el viene aquí. “Ven aquí”, viene aquí, “ven aquí”. Ese es su deber. Esa es la situación normal. Si el dedo cuando yo le doy la orden no viene inmediatamente, entonces está enfermo, porque no puede dar servicio. De modo que, mientras seamos partes integrales de Kṛṣṇa, el Señor Supremo, nuestro deber es brindar servicio. Esa es la descripción que hace el Señor Caitanya. En todas partes, en todos los śāstras, eso es… jīvera 'svarūpa' haya-nitya-kṛṣṇa-dāsa (ES/CC Madhya 20.108-109). Somos sirvientes eternamente.

Es como en esta situación de condicionamiento material… por supuesto, el devoto no está condicionado materialmente. Tan pronto como se vuelve sirviente de Kṛṣṇa y ofrece servicio devocional puro con amor y fe, inmediatamente se sitúa en el plano espiritual. Por eso el verso dice, jarayaty āśu yā kośaṁ nigīrṇam analo yathā. Así como si ponen algo en el fuego, inmediatamente se quema y se ve reducido a cenizas; del mismo modo, tan pronto como se someten al servicio devocional libre de deseos materiales, anyābhilāṣitā-śūnyam (Brs. 1.1.11), inmediatamente sus cuerpos densos y sus cuerpos sutiles se disuelven; siguen siendo sólo almas espirituales. Inmediatamente. El mismo ejemplo se da en este verso. Inmediatamente. Es como Kṛṣṇa dice: ahaṁ tvāṁ sarva-pāpebhyo mokṣayiṣyāmi. Kṛṣṇa dice: sarva-dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇam (BG 18.66): “Cuando te entregas”. Y ¿luego que...? Inmediatamente se purifican. Ahaṁ tvāṁ sarva-pāpebhyaḥ.

Estamos contaminados por las actividades pecaminosas. Recibimos distintos tipos de cuerpos a causa de nuestras actividades pecaminosas, o a nuestras actividades piadosas, como queramos. Actividades piadosas o actividades pecaminosas, ellas, ambas están destinadas hacerte recibir distintos tipos de cuerpo. Y eso es sufrimiento. Mientras tengas el cuerpo material, tendrás que sufrir. No puedes evitarlo. Mātrā-sparśās tu kaunteya śītoṣṇa-sukha-duḥkha-dāḥ (BG 2.14). Eso se afirma en el Bha… mātrā-sparśās. ¿Qué sufrimiento es ese? Sufrimiento significa debido al cuerpo. El agua, es muy agradable en verano, y la misma agua, es muy angustiante en invierno. El agua es la misma, pero es desagradable y agradable a causa del cuerpo. Algo muy sencillo, uno puede entender. Mātrā-sparśās tu kaunteya śītoṣṇa-sukha-duḥkha-dāḥ. El agua no es ni agradable ni desagradable. Es debido a mi cuerpo y a mi concepto corporal de la vida que este sufriendo o disfrutando, el supuesto disfrutar, o el supuesto sufrimiento. En realidad, soy el alma espiritual. Soy diferente del cuerpo, el cuerpo denso y el cuerpo sutil. Yo no sufro, ni disfruto. Es simplemente mi imaginación. Por eso, el mukta-puruṣa, la persona liberada, no se ve afectada por estos supuestos sufrimiento o disfrute. Eso es lo que se llama liberación.

Nuestra verdadera posición constitucional consiste en que somos partículas diminutas de Nārāyaṇa. Y nuestra actividad es, porque somos partes integrales de Nārāyaṇa… ¿Por qué nos ha creado Nārāyaṇa? Ekaṁ bahu syāma: “Nārāyaṇa se ha vuelto muchos”. ¿Por qué se ha vuelto muchos? Para disfrutar. Ānandamayo 'bhyāsāt (Vedānta-sūtra 1.1.12). Él nos ha creado. Es como un caballero acepta una esposa, putrārthe kriyate bhāryā, ese es el objetivo, que “Si tengo una esposa, tendré hijos”. Putra-piṇḍa-prayojanam. Este es el valor espiritual de engendrar hijos que, “Los putra nos ofrecerán piṇḍa. Si en mi próxima vida estoy en dificultades; ofreciéndome piṇḍa, él me salvará”. Este es el propósito de putrotpāda. Pu significa pun-nāmno narakāt. Pun-nāmno narakāt. Tra significa trāyate, “libera”. Pun-nāmno narakāt trāyate iti putraḥ. Este es el significado de putra. Pero si el putra está yendo él mismo al pun-nāmno narakāt, entonces, ¿quién me va a liberar? Esa es la situación ahora. Nadie ofrece la ceremonia śrāddha. Nadie cree en eso. Pero, sea como sea, si un hombre asume la responsabilidad de mantener a su esposa e hijos, ¿por qué? Porque piensa que: “Voy a disfrutar de la vida. Disfrutaré del buen ambiente”. Todo el mundo trata de conseguir eso. Cualquier familia a la que vayas a ver esta noche, veras que trata de disfrutar de la vida con su esposa, hijos y amigos. Por eso, están asumiendo la responsabilidad.

Esto es ānanda, pero debido a que estamos en el mundo material, ese ānanda se convierte en sufrimiento. Pero puedes obtener el ānanda cuando estás con el padre supremo, Kṛṣṇa. Todos somos hijos del padre supremo.

sarva-yoniṣu kaunteya
sambhavanti mūrtayaḥ yāḥ
tāsāṁ mahad-yonir brahma
ahaṁ bīja-pradaḥ pitā
(BG 14.4)

Kṛṣṇa dice que Él es el padre. Él ha creado para el disfrute, no para causar sufrimiento a los niños y a sí mismo. Pero nosotros, los hijos de Kṛṣṇa, abandonamos al padre supremo. Hemos querido disfrutar de forma independiente, y por eso, sufrimos. Es como si el hijo de una persona muy rica, muy importante, abandona su hogar: “Quiero vivir y disfrutar de la vida de forma independiente”, no puede ser. Por eso, nuestro deber es ir de vuelta al hogar, de regreso a Dios, volver de nuevo a nuestro padre original, Kṛṣṇa. Eso nos dará felicidad. Kṛṣṇa está pleno de opulencias, y Él tiene suficiente dinero, suficiente fuerza, suficiente belleza, todo lo suficiente, ilimitadamente... Y, si vamos a nuestro padre original, de regreso al hogar, de vuelta a Dios, también podemos disfrutar con Él de forma ilimitada. Esa es la filosofía, not that... you cannot enjoy... father has given you birth. You are separate entity from the father. And if you are suffering, if you say father, “My dear father, I am very much suffering. You make me again one with you”, is it very good proposal? Father says: “I have begotten you separately to enjoy. You remain separate, I remain separate, and we enjoy. And you are now asking to become one with me? What is this nonsense?”.

So this Māyāvādī philosophy, to become one with the supreme father, is like that. They are suffering here. Kṛṣṇa has created. Kṛṣṇa created him to enjoy with his company, but he did not like that. He suffered in this material world. Now he's thinking of becoming one with the father. What is this? So this is... therefore here it is said, naikātmatāṁ me spṛhayanti kecit. No pure devotee will desire like that. It is foolish proposal. Aviśuddha-buddhayaḥ. They are called aviśuddha-buddhayaḥ, whose intelligence is not yet clear or purified. Ye 'nye 'ravindākṣa vimukta-māninaḥ. They are thinking, “Now we have become spiritually realized, vimukta, liberated from material bondage”. Ye 'nye 'ravindākṣa vimukta-māninaḥ. Aviśuddha-buddhayaḥ. Āruhya kṛcchreṇa paraṁ padaṁ tataḥ patanty adhaḥ (SB 10.2.32). Patanty adhaḥ. Now, they are thinking, “Now we are liberated. We have become Nārāyaṇa”. Vimukta-māninaḥ. They are thinking like that. Actually, they are not liberated. That is another... the last snare of māyā that, “You are God”. Māyā is still talking that to bewilder him. Māyā's business is to bewilder the living entity. So this is the last snare, that to become one with the Supreme. Ye 'nye 'ravindākṣa vimukta-mā... tvayy asta-bhāvāt. Because they have no information that they can go back to home, back to Godhead, and enjoy the company of the Supreme Lord, they think that to become one with the Supreme, that is the highest perfection.

But that is not the perfection. Because our original, constitutional position is: Kṛṣṇa, or God, created us to enjoy the company. Just like we are sitting together; we are enjoying. Suppose you had... none of you would have come here, so what I would have enjoyed alone? So variety is the mother of enjoyment. Therefore real enjoyment is in Kṛṣṇa's company. Therefore a devotee who is actually in knowledge, na aikāntikata, na ekātmatām. To become one with the Supreme, they never desire. They never desire. They... therefore Caitanya Mahāprabhu is saying, mama janmani janmani īśvare bhavatād bhaktir ahaitukī tvayi: “My dear Lord, I do not want to stop even”. Mukti means stopping of this repetition of birth, death. But Caitanya Mahāprabhu said, mama janmani janmani: “Let Me take birth after birth. It doesn't matter. But let Me be engaged in Your service”. That is ānanda. That is real ānanda, not that you become one with.

And “one” means you cannot enter into the spiritual planets. There are so many... not devotees but spiritualists; they want to become one. That oneness means that you remain outside the spiritual planet in the brahma-jyotir, in the rays. We are part and parcel of the rays. Just like I have given the example: the sun rays means combination of so many bright, minute atomic particles. Similarly, we can remain as atomic soul outside. Just like this sunshine is outside the sphere of the sun globe. It is outside. It is not... inside also, that is brightness, but the sunshine is outside the sun globe, and inside there is sun-god. That information we get from Bhagavad-gītā: Imaṁ vivasvate yogaṁ proktavān aham avyayam (BG 4.1). The sun planet is also a planet like this, but it is fiery planet. And it is earthly planet. The sun planet is fire, but fire and earth is the same material element. Bhūmir āpaḥ analaḥ. Analaḥ. Analaḥ means fire. So either it is made of earth or it is made of fire or it is made of water or it is made of air, or prominent, it is all material.

So the sun planet is also material planet like this earthly planet, but it is made of fire. Just like there are so many things we have got experience. There is water, sea. There also, living being, aquatics. They are not dying. But if you are thrown into the water, you will die. But that does not mean that in the water there is no living being. There is. There are hundreds and thousands. Jalajā nava-lakṣāṇi (Padma Purāṇa). We are the men population. We are only 400,000. And in the water there are 900,000's, aquatics. Jalajā nava-lakṣāṇi sthāvarā lakṣa-viṁś... everything is there is the śāstra. So... but you cannot live within the... you have got a separate body. Similarly, these so-called scientists, they are thinking that nobody can live in the sun planet, “There is no life”. That is wrong. They have got a separate type of body—they can live in the fire. That is the information. There is also towns. There is also palaces. Everything is there. But they are made of fire.

We cannot understand that. In the fire you cannot live. In the water you cannot live. But there are living entities. Just like you see in the beach there is crabs. They are living within these sands, but you cannot live. That does not mean in the sand there is no life. There is life. Life, sarva-gaḥ. It is said life can exist everywhere, either in the fire or in the water or in the earth or in the air. We are practically experiencing. So everywhere there is life. So... but different position. As you cannot enter in this body either in the moon planet or in the sun planet, similarly, unless you are fully qualified devotee, you cannot enter into the Vaikuṇṭha planets. You have to live outside. You have to live outside in the brahma-jyotir. That is called aikānta.

So if you desire that, Kṛṣṇa will give you the oppor... ye yathā māṁ prapadyante (BG 4.11). Mām... Kṛṣṇa is everything. Kṛṣṇa is brahma-jyotir; Kṛṣṇa is Paramātmā. Brahmeti paramātmeti bhagavān iti śabdyate (SB 1.2.11). So if you want oneness, so you will be allowed outside the Vaikuṇṭha planet in the brahma-jyotir. But there you cannot stay. That is the difficulty. Āruhya kṛcchreṇa paraṁ padaṁ tataḥ patanty adhaḥ (SB 10.2.32). Because we want varieties of enjoyment. In the brahma-jyotir you are simply live eternally, but there is no varieties. But because these persons, they have no information of the Vaikuṇṭha varieties, they have to come down again to these material varieties. Āruhya kṛcchreṇa paraṁ padaṁ tataḥ patanty adhaḥ anādṛta-yuṣmad-aṅghrayaḥ. This is the process.

Therefore a devotee, automatically he dissolves his material and... I mean to say, material bodies, subtle and gross, dissolves in this life. That is called jīvan-muktaḥ sa ucyate. That is called jīvan-mukti. Īhā yasya harer dāsye (Brs 1.2.187). Anyone, īhā, mad-īhāḥ. Here it is, mad-īhāḥ. What is that mad-īhāḥ? Always thinking of how to serve Kṛṣṇa. That is called mad-īhāḥ, thinking of Kṛṣṇa, always thinking of Kṛṣṇa. That Rūpa Gosvāmī has explained this mad-īhāḥ. What is that? Īhā yasya harer dāsye. Anyone who is always thinking of how to serve Kṛṣṇa, karmaṇā manasā vācā... you can serve by your body activities, by your mind, by your words. Just like we are talking about Kṛṣṇa; we are serving Kṛṣṇa by words. You are hearing, that karmaṇā, the activities of the senses, you are hearing. Karmaṇā manasā, we are thinking; I am thinking. So any way, if we are simply engaged in Kṛṣṇa's service or at least trying to do that, karmaṇā manasā vācā, īhā yasya harer dāsye... but it is not to become one but to serve. If this attitude you keep, so nikhilāsv apy avasthāsu jīvan-muktaḥ sa ucyate: in any condition of life he is liberated. Any condition life. He may be engaged in some business or in some occupation or this way. If he is always thinking of Kṛṣṇa, how to serve Him, then he is liberated. This is the idea of actual liberation, not by thinking that, “I shall become one with the Supreme”.

Muchas gracias.

Devotos: Jaya Śrīla Prabhupāda. (fin)