ES/761112 - Clase SB 05.05.25 - Vrndavana

His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda



761112SB-Vrndavana, 12 noviembre 1976 - 30:55 minutos



Pradyumna:vāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. (los devotos repiten) (dirige el canto del verso, etc.)

matto 'py anantāt parataḥ parasmāt
svargāpavargādhipater na kiñcit
yeṣāṁ kim u syād itareṇa teṣām
akiñcanānāṁ mayi bhakti-bhājām
(SB 5.5.25)

(pausa) Traducción: (02:12) “Yo gozo de plena opulencia, soy todopoderoso y soy superior al Señor Brahmā y a Indra, el rey de los planetas celestiales. También soy quien conceda la felicidad que se alcanza en el reino celestial y mediante la liberación. Aun así, los brāhmaṇas no buscan en Mí, bienes o comodidades materiales. Son muy puros y no quieren poseer nada. Simplemente se ocupan en Mi servicio devocional. ¿Qué necesidad tienen de pedir beneficios materiales a cualquier otra persona?”.

Prabhupāda:

matto 'py anantāt parataḥ parasmāt
svargāpavargādhipater na kiñcit
yeṣāṁ kim u syād itareṇa teṣām
akiñcanānāṁ mayi bhakti-bhājām
(SB 5.5.25)

La vida devocional, bhakti-yoga, es algo tan excelso que los devotos no se preocupan por los planetas celestiales, apavarga, ni por mukti, la liberación. A ellos no les importa. La consideran insignificante. Tenemos el śloka de Prabodhānanda Sarasvatī, el llego a entender esto, kaivalyaṁ narakāyate. La liberación que consiste en volverse uno con el Supremo se denomina kaivalyam, kevalādvaitam, unidad. Eso para un devoto es tan bueno como el infierno. Kaivalyaṁ narakāyate. Y ¿entonces? ¿Qué ocurre con los planetas celestiales, Svargaloka, Janaloka, Maharloka, Tapoloka? Ākāśa-puṣpāyate. Tri-daśa-pūr ākāśa-puṣpāya. En bengalí hay una palabra, ghorabdin (?), que significa “sin valor”. Como un caballo. Los caballos no ponen huevos, pero se dice: “Esto vale tanto como el huevo de un caballo”. Eso significa que es algo que no existe, que no tiene valor. Ākāśa-puṣpāyate. Ākāśa-puṣpāyate significa que no tiene valor, simplemente una ilusión. Y en realidad, así es. Supongamos que van a Svargaloka, logran volverse Indra. Eso no es permanente. Mediante actividades piadosas pueden llegar a ser Brahmā, Indra y muchos otros semidioses. Pueden ocupar esos puestos. Pero ābrahma-bhuvanāl lokān punar āvartino arjuna (BG 8.16). Incluso si van a Brahmaloka, ¿cuál es el beneficio? Tienen que volver de nuevo. Kṣīṇe puṇye punar martya-lokaṁ viśanti (BG 9.21). De manera similar, incluso si van a la refulgencia del Brahman, brahma-jyotir, āruhya kṛcchreṇa paraṁ padam (SB 10.2.32). Eso se denomina paraṁ padam. Āruhya kṛcchreṇa paraṁ padaṁ tataḥ patanty adhaḥ: de nuevo caerán.

Por eso, para el devoto, akiñcanānām, ellos descuidan todas estas cosas. Todas estas cosas no les importan. Kaivalyaṁ narakāyate tri-daśa pūr ākāśa puṣpāya. Durdānta indriya-kāla-sarpa-paṭalī proṭkhāta-daṁstrāyate viṣvaṁ pūrna-sukhāyate. Son, karmīs, jñānīs, yogīs, sienten que: “El mundo material está lleno de sufrimiento. Aliviémonos de esto y seamos uno”. El karmī trata de elevarse hasta Svargaloka; los jñānīs quieren ir al brahma-jyoti y también los yogīs tienen deseos de ese tipo, porque no se sienten muy cómodos dentro del mundo material. Pero el devoto no se plantea estas cosas que en el mundo material no se siente bien. No, ¿por qué? Porque ahí donde esté Kṛṣṇa, donde esté Nārāyaṇa, todo va bien. Ese es el punto de vista del servicio devocional.

nārāyaṇa-parāḥ sarve
na kutaścana bibhyati
svargāpavarga-narakeṣv
api tulyārtha-darśinaḥ
(SB 6.17.28)

Nārāyaṇa-parāḥ, no están ansiosos ni por ir a Svargaloka ni por abstenerse de hacerlo. Están satisfechos: “Dondequiera que Kṛṣṇa me tenga, está bien. No importa si es el cielo o el infierno”. Porque llevan a Kṛṣṇa en su interior. Premāñjana-cchurita-bhakti-vilocanena santaḥ sadaiva hṛdayeṣu vilokayanti (BS 5.38). A él solo le importa la Suprema Personalidad de Dios, premāñjana-cchurita.

Y ahí, donde esté la Suprema Personalidad de Dios, ese lugar es Vaikuṇṭha. Es como īśvaraḥ sarva-bhūtānāṁ hṛd-deśe arjuna tiṣṭhati (BG 18.61). Īśvara, el Señor Supremo, está en el corazón de todas las entidades vivientes. Y el cerdo, el perro, también tienen corazón. Ahí también está Kṛṣṇa. ¿Significa eso que Él vive con el cerdo y el perro? Él vive en Vaikuṇṭha. Etad īśanam īśasya. Eso es lo que se llama īśasya īśanam. Ahí donde viva, vive en Vaikuṇṭha. Del mismo modo, el devoto vive con Nārāyaṇa, de modo que en su caso no puede hablarse de cielo ni de infierno. Él está en Vaikuṇṭha. Si Kṛṣṇa vive en Vaikuṇṭha, el devoto también vive en Vaikuṇṭha… A él quien le importa, quien le preocupa es Kṛṣṇa, Nārāyaṇa. Por eso, no tienen miedo. Nārāyaṇa-parāḥ sarve na kutaścana bibhyati (SB 6.17.28). Nārada Muni, viaja por todas partes. Va al infierno; va al cielo; va a Vaikuṇṭha a ver a Nārāyaṇa. Y el canta: nārada muni bhājāy vīṇā rādhikā ramaṇa, nada más. Porque el canta para… Él se dedica a iluminar. Si va a naraka, el infierno, les aconsejará: “Canten Hare Kṛṣṇa”. Y si va a Indraloka les dará el mismo consejo. Y si va a Svargaloka, en cualquier loka, esa es la misión de Nārada Muni. Del mismo modo, quienes predican el proceso de conciencia de Kṛṣṇa, no deben temer del infierno y del cielo. Ahí donde vayan, simplemente predicarán: “Canta Hare Kṛṣṇa”. Esa es su misión.

Por eso, itareṇa teṣām akiñcanānāṁ mayi bhakti-bhājām. Pero tienen que volverse akiñcana, nada material, simplemente los pies de loto del Señor. Tal como ha dicho Narottama dāsa Ṭhākura: hā hā prabhu nanda-suta, vṛṣabhānu-sutā-yuta. El ora a nanda-suta, a “Kṛṣṇa”: vṛṣabhānu-sutā-yuta, “junto con Rādhārāṇī” —vṛṣabhānu-sutā es Rādhārāṇī— karuṇa karaha ei-bāra: “Solo se misericordioso conmigo”. Narottama-dāsa kahe, nā ṭheliho rāṅgā pāy: “Estoy plenamente entregado a Ti. No me eches”. Nā ṭheliho rāṅgā. Tomā bine ke āche āmāra. Y eso se necesita. “No tengo otra cosa que Tus pies de loto”. Esto es akiñcana, akiñcana: “Ninguna otra cosa excepto Tu... De modo que, ¿cómo vas a rechazarme? Dame refugio”. Eso es akiñcana bhakti-bhājām. Si pienso que: “Tengo algún otro refugio aparte de los pies de loto de Kṛṣṇa”, eso no es akiñcana. Eso es kiñcana. —Tengo otras esperanzas. No. Akiñcana significa que la única esperanza es Kṛṣṇa. Eso es plena entrega. Akiñcanānāṁ bhakti-bhājām. Akiñcana-gocara. Kuntidevī, en sus oraciones se ha dirigido a Kṛṣṇa con estas palabras, akiñcana-gocara: “A ti puede entenderte la persona que no tiene nada más que poseer”. Akiñcana-gocara. Y también Caitanya Mahāprabhu dice niṣkiñcanānām. Niṣkiñcanasya bhagavad-bhajanonmukhasya. Bhagavad-bhajana significa niṣkiñcana. Si queremos disfrutar de algo material, oh, entonces no podemos ni hablar de bhagavad-bhajana, porque incluso si tienen una pizca de deseo de disfrutar de las comodidades materiales, no serán admitidos. Por eso, Kṛṣṇa dice: sarva-dharmān parityajya (BG 18.66). Completamente. Anyābhilāṣitā-śūnyam (Bhakti-rasāmṛta-sindhu 1.1.11). Entonces… Śūnya significa cero. A no ser que reduzcan todo lo material, ara nare bapa: “No más. He tenido suficiente de este disfrute material”, ahí es entonces donde comienza el bhakti-yoga. Sarva-dharmān parityajya. Ni siquiera brahma-bhūtaḥ, la comprensión del Brahman, eso tampoco es akiñcana. Ahaṁ brahmāsmi: “Yo estoy en el brahma-jyoti. Me he convertido en algo importante”. No. Incluso el brahma-jyoti también se rechaza. Kaivalyaṁ narakāyate. Ésta es la posición del devoto, akiñcanānām. Akiñcanānāṁ mayi bhakti-bhājām.

El bhakti, el servicio devocional, no es fácil, pero al mismo tiempo es muy fácil, es cosa de un momento. Un momento. Pero debo desearlo. Kṛṣṇa dice: sarva-dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇam (BG 18.66). Si lo hago, inmediatamente… Pero yo eso no lo deseo, no estoy dispuesto. Hemos visto a tantas personas. Kṛṣṇa dice directamente: “Entrégate a Mí”, sarva-dharmān parityajya. Aun así, la persona dice: “Cuando Kṛṣṇa sea misericordioso conmigo, entonces lo haré”. ¿Qué tontería es esa? Kṛṣṇa se lo está pidiendo directamente. ¿Otra vez tiene que ser misericordioso? ¿Qué clase de misericordia espera ahora? Todas estas son excusas, diversos tipos de excusas. En realidad, esa persona no lo quiere, dice: “No me voy a someter a Ti, señor. Simplemente te pondré otras excusas. Eso es todo”. Cuando realmente somos niṣkiñcana o akiñcana, entonces, tal como aconseja Caitanya Mahāprabhu: niṣkiñcanasya bhagavad-bhajanonmukhasya (CC Madhya 11.8, Caitanya-candrodaya-nāṭaka 8.23). Bhagavadbhajanonmukha significa niṣkiñcana. Param… Y ¿en qué consiste ese bhagavad-bhajana? Pāraṁ paraṁ jigamiṣor bhava-sāgarasya (CC Madhya 11.8, Caitanya-candrodaya-nāṭaka 8.23). Bhava-sāgara, este océano. Sāgara significa océano, y bhava, bhava significa nacer, luego morir. Bhūtvā bhūtvā pralīyate (BG 8.19). Kṛṣṇa dice que eso es lo que se llama mṛtyu-saṁsāra-vartmani. Mām aprāpya nivartante mṛtyu-saṁsāra-vartmani (BG 9.3). Eso es el bhagavad-bhajana. No sabemos cuántas veces hemos nacido y vuelto a morir. Es un hecho. Tathā dehāntara-prāptiḥ (BG 2.13). Es algo que estamos haciendo durante millones y millones de años. Mṛtyu saṁsāra. Aun así, tenemos tan poca vergüenza que queremos hacer lo mismo una y otra vez. Punaḥ punaś carvita-carvaṇānām (SB 7.5.30). Esta expresión se usa, punaḥ punaś carvita-carvaṇānām. He disfrutado de la vida material, ca-āhāra nidrā-bhaya-maithunaṁ. Comer, dormir, la vida sexual y el bhaya son cosas que están en todas partes. Del diminuto insecto hasta Brahmā y hasta Indra, todos ellos se dedican a lo mismo.

Y la gente no quiere poner fin a estas actividades, lo que quieren es mejorarlas. Ellos dicen: ”Ahora estoy comiendo sin ningún plato, pero si puedo comer en un plato de oro”, ellos piensan, “eso es un avance de la civilización”. De modo que el proceso de comer… Comer significa kṣut nivṛtti tuṣṭiḥ puṣṭiḥ. Tuṣṭiḥ puṣṭiḥ kṣut nivṛtti. Cuando una persona tiene hambre, cuando come algo, según sus gustos… El caballero come halavā, purī, mientras que el cerdo come excremento. Y el gusto tuṣṭiḥ puṣṭiḥ kṣut nivṛtti es el mismo. Tanto si comen halavā y purī como si comen excremento, están comiendo conforme a su gusto. Es como cuando vamos en el avión, cuando estamos sentados y nos preguntan: “Señor, ¿qué puedo servirle?”. Decimos: “No queremos nada”. Nosotros en el avión no tocamos nada porque sabemos qué es eso. Y la persona que viene a nuestro lado, se está comiendo con gran placer el intestino de un cerdo. Lo hemos visto. Lo está comiendo muy contento con cuchara y tenedor, disfrutando mucho. Y nosotros decimos: “Oh, qué porquería está comiendo”. Nosotros en cambio ni siquiera tocamos lo que nos ofrecen. Y ¿por qué? Nosotros comemos cualquier cosa que llevemos. Pero el resultado es el mismo: tuṣṭiḥ puṣṭiḥ kṣut nivṛtti. Tienen hambre, comen algo, de manera que su apetito disminuye y su satisfacción aumenta. Obtienen fuerza. Tuṣṭiḥ puṣṭiḥ kṣut nivṛtti. Y eso no es mejorar. Comer, tanto si es el cerdo el que come o es el ser humano, es algo que da el mismo resultado. Tuṣṭiḥ puṣṭiḥ kṣut nivṛtti. Pero comer los intestinos del cerdo o comer halavā y puri, no supone ninguna diferencia. Ei bhāla, ei manda 'saba' manodharma' (CC Antya 4.176). En el mundo material, las ideas de: “Esto es bueno y esto es malo”, son todo invenciones mentales. 'Dvaite' bhadrābhadra-sakali samana.

No debemos, por lo tanto, estar apegados. Debemos abandonar completamente las cosas materiales. Eso es niṣkiñcana. No tenemos nada que ver con nada material, ni en el plato de oro ni comiendo en la calle, en el suelo. No representa ninguna diferencia. Lo nuestro es cómo aceptar el prasādam, lo que Kṛṣṇa ha comido, eso es lo que nos preocupa. No nos interesa ni los intestinos de los cerdos ni la halavā y los puris. No. Lo que nos interesa es comer lo que Kṛṣṇa ha aceptado. Kṛṣṇa bara dayāmoy, koribāre jihwā jay, sva-prasād-anna dilo bhāi. Nuestra misión es que “Kṛṣṇa es tan bondadoso...”. El kṛṣṇa-prasāda, aquellos que comen kṛṣṇa-prasāda disfrutan de todo ello. Kṛṣṇa bara dayāmoy, koribāre jihwā jay. Tenemos miles de sabrosas preparaciones. ¿Por tendríamos que ir al hotel y al restaurante? Hay tantas preparaciones tan sabrosas que se ofrecen a Kṛṣṇa. Patraṁ puṣpaṁ. Kṛṣṇa está dispuesto a aceptar de un devoto cualquier cosa que le ofrezca, pero dentro de ciertos límites. Porque si no, traerían intestinos de cerdo, y eso Él no lo desea. Si la gente dice: “Yo puedo ofrecer a Kṛṣṇa, todo lo que como...”. Hay una cierta categoría, hay personas que dicen esto: “Puedo ofrecer todo lo que como”. Pero no es ese el proceso. El proceso consiste en que ofreces a Kṛṣṇa lo que Él quiere. Es como si invitan a un caballero, le preguntan: “¿Qué puedo ofrecerle señor?”. Esa es la etiqueta. No es que son unos sinvergüenzas y le llevan cualquier cosa y él tiene que comerlo. No. Kṛṣṇa dice: patraṁ puṣpaṁ phalaṁ toyaṁ yo me bhaktyā prayacchati, tad aham aśnāmi (BG 9.26): “Yo como eso”. ¿Cómo puede comer? El ateo puede decir: “Oh, ofreces tantos alimentos sabrosos, pero se quedan ahí. Él no los come”. Pero lo que él no sabe es la manera de comer de Kṛṣṇa. Aṅgāni yasya sakalendriya-vṛtti-manti paśyanti pānti kalayanti (BS 5.32). Puede comer con los ojos, puede comer tocando. E incluso si se lo come todo, puede dejarlo todo. Pūrṇasya pūrṇam ādāya pūrṇam evāvaśiṣyate (Śrī Īśopaniṣad, Invocación). El ateo no lo puede ver, pero el devoto sabe que: “Kṛṣṇa está comiendo, y nosotros nos comeremos el prasādam ”.

Bhakti-bhājām. Tenemos que aprender qué es el bhakti. Bhaktiḥ pareśānubhavo viraktir anyatra syāt (SB 11.2.42). Si de verdad progresamos en el servicio devocional, entonces, de forma natural, viraktir anyatra syāt. Eso es niṣkiñcana, no más gusto en el mundo material. Niṣkiñcanasya bhagavad-bhajanonmukhasya pāraṁ paraṁ jigamiṣor bhava-sāgarasya (CC Madhya 11.8). Debemos saber por qué emprender el servicio devocional, pāraṁ paraṁ jigamiṣor, no para quedarnos en el mundo material. Padaṁ padaṁ yad vipadāṁ na teṣām (SB 10.14.58). Aquí en el mundo material padaṁ padaṁ vipadām. A cada paso hay vipada, hay peligro. De modo que no piensen que: “Ella se está muriendo” o “Él se está muriendo y yo no moriré”. Todo mundo tendrá que morir. A cada paso existe el peligro de morir. No se trata de… bhute pare gobar hasi (?). Todo el mundo tiene que morir. Y antes de esa muerte, debemos volvernos plenamente conscientes de Kṛṣṇa de modo que ante nārāyaṇa-smṛtiḥ (SB 2.1.6). El final llegará hoy o mañana o pasado mañana. Nadie se quedará a vivir aquí. Pero el éxito consiste en poder recordar a Nārāyaṇa al final de la vida. Eso es el éxito. Ante nārāyaṇa-smṛtiḥ. Y eso es lo que debemos practicar. No se preocupen en ideas de tipo que: “Yo moriré mañana. Mientras que tú te mueres hoy, así que soy mejor que tú”. Aquí no se va a quedar nadie. Todos moriremos y debemos estar preparados para la muerte. Y el devoto no tiene miedo de morir porque si se ha entregado completamente a Kṛṣṇa, va de regreso a Él. Tyaktvā dehaṁ punar janma naiti mām eti (BG 4.9), por el simple hecho de entregarse a Kṛṣṇa.

Y ¿en qué consiste esa entrega? Man-manā bhava mad-bhakto mad-yājī māṁ namaskuru, mām evaiṣyasi asaṁśayaḥ (BG 18.68). Sin la menor duda. Él nos lo asegura. Solo cuatro cosas. Piensen siempre en Kṛṣṇa. Man-manā bhava mad-bhakto mad-yājī mām. Todo el mundo puede hacerlo. Todo el mundo puede ofrecer a Kṛṣṇa patraṁ puṣpaṁ phalaṁ toyaṁ (BG 9.26). Todo mundo puede escuchar de Kṛṣṇa quién es Kṛṣṇa. ¿Dónde está la dificultad? La dificultad está en que queremos disfrutar en el mundo material. Esa es la dificultad. Por eso, se recomienda que akiñcanānāṁ mayi bhakti-bhājām. El devoto no tiene problema. El no siente atracción por la liberación o por Svargaloka, o por la perfección yóguica. No le interesa en absoluto. Bhukti-mukti-siddhi-kāmi-sakali 'aśānta' (CC Madhya 19.149). Porque no pueden obtener śānti, porque quieren algo. Los bhukti, los karmīs, trabajan muy duro. Quieren algún beneficio material o quieren elevarse a Svargaloka para disfrutar más. Eso es bhukti. Y mukti, también se someten a rigurosas austeridades, a penitencias, a tapasya, para llegar a ser uno. Kaivalya sukham. Kevalādvaita. Ellos también trabajan. También los yogīs, trabajan duro. La práctica del yoga no es tan fácil. Dhyāna, dhāraṇā, āsana, prāṇāyāma, pratyāhāra, samadhi. Se requiere… Especialmente en esta era no es tan fácil. En Satya-yuga era más fácil. Kṛte yad dhyāyato viṣṇu (SB 12.3.52). Entonces era posible, el samādhi. Ahora no es posible. Mientras que nuestro bhakti-yoga es muy fácil, simplemente man-manā bhava mad-bhakto mad-yājī māṁ namaskuru (BG 18.65), algo muy simple. De modo que debemos emprender el cultivo del bhakti, el servicio devocional, y rechazarlo todo. Niṣkiñcana. Eso hará que nuestra vida sea un éxito.

Muchas gracias.

Devotos: Jaya Prabhupāda. (fin)