ES/SB 9.22.12-13


Su Divina Gracia A. C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada


TEXTOS 12-13

devāpiḥ śāntanus tasya
bāhlīka iti cātmajāḥ
pitṛ-rājyaṁ parityajya
devāpis tu vanaṁ gataḥ
abhavac chāntanū rājā
prāṅ mahābhiṣa-saṁjñitaḥ
yaṁ yaṁ karābhyāṁ spṛśati
jīrṇaṁ yauvanam eti saḥ


PALABRA POR PALABRA

devāpiḥ—Devāpi; śāntanuḥ—Śāntanu; tasya—de él (de Pratīpa); bāhlīkaḥ—Bāhlīka; iti—así; ca—también; ātma-jāḥ—los hijos; pitṛ-rājyam—la propiedad paterna, el reino; parityajya—rechazando; devāpiḥ—Devāpi, el mayor; tu—en verdad; vanam—al bosque; gataḥ—se marchó; abhavat—fue; śāntanuḥ—Śāntanu; rājā—el rey; prāk—antes; mahābhiṣa—Mahābhiṣa; saṁjñitaḥ—muy famoso; yam yam—todo el que; karābhyām—con sus manos; spṛśati—tocado; jīrṇam—por viejo que fuese; yauvanam—juventud; eti—obtenía; saḥ—él.


TRADUCCIÓN

Los hijos de Pratīpa fueron Devāpi, Śāntanu y Bāhlīka. Devāpi abandonó el reino de su padre y se fue al bosque, de modo que Śāntanu fue coronado rey. Śāntanu, que en su vida anterior había sido Mahābhiṣa, tenía la habilidad de transformar a los ancianos en jóvenes con tan solo tocarles con las manos.