FA/Prabhupada 0630 - هیچ دلیلی برای غم نیست، روح باقی خواهد ماند
Lecture on BG 2.28 -- London, August 30, 1973
" همه ى مخلوقات در ابتداى آفرينششان ناپيدا هستند، در حين خلقت آشكار ميشوند، و دوباره درزمان استحاله، ناپديد مى گردند. پس چه نيازى براى زارى كردن وجود دارد؟" خوب روح جاودانه. هيچى وجود نداره، هيچ علتى براى زارى كردن، چون روح باقى ميمونه حتى وقتى بدن نابود ميشه، هيچ دليلى براى سوگوارى و ناله كردن نيست و اونهايى كه معتقدند كه" هيچ روحى وجود ندارد؛ همه چيز در ابتدا خلاء بود..." خوب در ابتدا خالى بود و در ميانه آشكار شد دوباره خلاء. پس از خلاء به خلاء، چه جايى براى زارى كردن؟ اين بحثى ست كه كريشنا داره صحبت ميكنه. در هر دو حالت نمى تونى زارى كنى. اونوقت؟ " هنوز حتى اگر، بخاطر بحث، تئورى انكار خداوند رو بپذيريم، هنوز هيچ علتى براى زارى كردن وجود ندارد سواى از موجوديت جداى روح، موضوعات مادى قبل از خلقت، نامتجلى باقى مى مانند از اين موقعيت لطيف نامتجلى بودن، تجلّى بوجود مى آيد درست مانند آنكه از اتر، هوا توليد شده، از هوا، آتش توليد شده؛ از آتش آب بوجود آمده؛ و از آب، زمين آشكار گرديده. از زمين، انواع بسيار زيادى ظهور و تجّلى..." اين مراحل آفرينشه. از اتر، اونوقت آسمان، هوا، آتش، آب، سپس زمين. اين مراحل آفرينشه. بله. " براى مثال يك آسمانخراش بزرگ از زمين متجلى ميشود وقتى كه مستعمل ميگردد، ظهورش دوباره نامتجلى ميشود و در نهايت بشكل اتمها باقى مى ماند قانون بقاى انرژى، باقى ميماند، ولى در طى زمان همه چيز متجلى يا غير متجلى ميشود تفاوت اين است. پس چه دليلى براى زارى وجود دارد، چه در مرحله ى تجلى و يا نامتجلى شدن؟ به طريقى، حتى در مرحله ى نامتجلى، هيچ چيز گم نمى شود هم در ابتدا و هم در انتها تمام عناصر نامتجلى باقى ميمانند و فقط در ميانه، آنها متجلى شده، و اين هيچ تفاوت حقيقى مادى را بوجود نمى آورد و اگر ما استنتاج ودايى را كه در بهاگاوادگيتا آمده، بپذيريم كه اين بدنهاى مادى در طول زمان فناشدنى هستند ولى روح جاودان است، آنگاه بايد هميشه بياد داشته باشيم كه بدن مثل يك لباس است بنابراين چرا براى عوض كردن لباس ناراحتيد؟ بدن مادى هيچ موجوديت واقعى در ارتباط با روح جاودان ندارد چيزى شبيه روياست. در يك رويا ممكن است فكر كنيم در حال پرواز در آسمان هستيم يا درون ارابه اى مثل پادشاه نشسته ايم، ولى وقتى بيدار ميشويم، مى بينيم كه نه درآسمان هستيم و نه درون ارابه نشسته ايم حكمت ودايى، خودشناسى و اساس غير وجودى بدن مادى را تشويق ميكند بنابراين در هر صورت، چه شخص به وجود روح ايمان داشته باشد يا اعتقادى نداشته باشد، هيچ علتى براى ناراحتى و غم براى از دست دادن بدن وجود ندارد"