KN/ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ: ಇಸ್ಕಾನ್ ಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯ – ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ / ಆಡಳಿತ ಆಯೋಗದ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಪತ್ರ

ಇಸ್ಕಾನ್ ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ಕಾರ್ಯಕಾರಿ ಸಮಿತಿಯಿಂದ ಒಂದು ಟಿಪ್ಪಣಿ

ರವೀಂದ್ರ ಸ್ವರೂಪ ದಾಸರ ‘ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ: ಇಸ್ಕಾನ್ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯ’, ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು, ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಗವರ್ನಿಂಗ್ ಬಾಡಿ ಕಮಿಷನ್ (ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ) ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಅನುಮೋದಿಸಿದೆ.

ಈ ಕೃತಿಗೆ ಆಳವಾದ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಗಮನ ನೀಡುವಂತೆ ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ಭಕ್ತರು ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ವಿನಂತಿಸುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ, ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಉನ್ನತ ಸ್ಥಾನ ಹಾಗು ವಿಶಿಷ್ಟ ಪಾತ್ರದ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಸಾಮೂಹಿಕ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಮತ್ತು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ.

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭು ಮತ್ತು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಕೇವಲ ನಮ್ಮ ಬಳಿಗೆ ತರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಸ್ವತಃ ಒಂದು ಅದ್ಭುತವಾದ ಕಾರ್ಯವಾಗಿದ್ದರೂ, ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು, "ಇಡೀ ಮಾನವ ಸಮಾಜದ ‘ಮರು-ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕರಣ’ದ ಗುರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಜಾಗತಿಕ ಸಮುದಾಯವಾಗಿ ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಬುನಾದಿ, ಕಾರ್ಯ, ಮತ್ತು ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ರಚಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಪಾತ್ರವು ಮುನ್ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ನೀವು ಮುಂದೆ ಓದುತ್ತೀರಿ. ಅವರ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು, ಇಂದು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಇಸ್ಕಾನ್ ಭಕ್ತನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ, ಮತ್ತು ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಶತಮಾನಗಳವರೆಗು ಭಕ್ತರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ, ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಜೀವನ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಇರುವುದನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುವುದು, ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ಆ ಪ್ರಧಾನ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿಯುವುದು ಈ ಪಠ್ಯದ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ. ಭಕ್ತಿ ಚಾರು ಸ್ವಾಮಿಯವರು ಮುನ್ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದಂತೆ, "ಈ ಪುಸ್ತಕವು ಪ್ರಾಸಂಗಿಕವಾದ ಓದುವಿಕೆಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ, ಅನುಷ್ಠಾನಕ್ಕಾಗಿ.”

ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ಕಾರ್ಯಕಾರಿ ಸಮಿತಿ
ಡಿಸೆಂಬರ್, 2013

ಮುನ್ನುಡಿ

"ನಾನು ಸಂಕೀರ್ತನ ಆಂದೋಲನವನ್ನು ಉದ್ಘಾಟಿಸಲು ಅವತರಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಈ ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲಾ ಪತಿತ ಆತ್ಮಗಳನ್ನು ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸುತ್ತೇನೆ. ಈ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಪಟ್ಟಣ ಹಾಗು ನಗರಕ್ಕೆ ನನ್ನ ನಾಮ-ಸಂಕೀರ್ತನ ಆಂದೋಲನ ಹರಡುತ್ತದೆ.” (ಚೈತನ್ಯ ಭಾಗವತ, ಅಂತ್ಯ 4. 120, 126): ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುಗಳ ಈ ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿಯನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಅವರೆ ಕಳುಹಿಸಿದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು.

ಗೌಡೀಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ವಿಶಿಷ್ಟ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು, ನಾವು ಗತಕಾಲಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗಿ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಪೂರೈಸುವ ಯೋಜನೆ ಕ್ರಮೇಣ ಹೇಗೆ ಅನಾವರಣವಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಒಳನೋಟವನ್ನು ಪಡೆಯಬೇಕು.

ಗಯಾದಿಂದ ಹಿಂದಿರುಗಿದ ನಂತರ, ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭು ತಮ್ಮ ನಾಮ-ಸಂಕೀರ್ತನ ಪ್ರಚಾರವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಮತ್ತು ನಾಮ ಪ್ರೇಮವನ್ನು ವಿತರಿಸುವಾಗ, "ಅವರು ಮತ್ತು ಅವರ ಸಹಚರರು ಯಾರು ಯೋಗ್ಯರು ಯಾರು ಅಲ್ಲ, ಅಥವಾ ಅಂತಹ ಪ್ರಚಾರ ಎಲ್ಲಿ ನಡೆಯಬೇಕು, ಎಲ್ಲಿ ನಡೆಯಬಾರದು ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಯಾವುದೇ ಷರತ್ತುಗಳನ್ನು ಇಡಲಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಲ್ಲೆಲ್ಲಾ, ಪಂಚತತ್ವದ ಸದಸ್ಯರು ದೇವೋತ್ತಮ ಪರಮಪುರುಷನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ವಿತರಿಸಿದರು.” (ಚೈತನ್ಯ ಚರಿತಾಮೃತ, ಆದಿ ಲೀಲ 7.23).

ನಾಮ ಪ್ರೇಮದ ಈ ಪ್ರವಾಹವು ಎಲ್ಲಾ ದಿಕ್ಕುಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಉಬ್ಬಿಕೊಂಡಿದೆ, ಮತ್ತು ಆರು ಗೋಸ್ವಾಮಿಗಳು, ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಆಚಾರ್ಯ, ನರೋತ್ತಮ ದಾಸ ಠಾಕುರ, ಮತ್ತು ಶ್ಯಾಮಾನಂದ ಪ್ರಭು ನಂತಹ ಸಶಕ್ತ ಬೋಧಕರ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿ ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ಅನುಗ್ರಹಿಸುವುದನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದೆ.

ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್, ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭು ಮತ್ತು ಅವರ ಈ ಸಶಕ್ತ ಸಹಚರರು ಕಣ್ಮರೆಯಾದ ನಂತರ, ಗೌಡೀಯ ವೈಷ್ಣವ ಲೋಕವನ್ನು ಅತಿ ಕರಾಳ ಯುಗವು ಆವರಿಸಿತು. ಕಲಿಯ ಪ್ರಭಾವದಿಂದ, ಅನೇಕ ಅಪಸಂಪ್ರಾದ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ವಿಸಂಗತ ಪಂಥಗಳು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭು ಅವರ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಶುದ್ಧ ಪ್ರಸ್ತುತಿಯನ್ನು ನಿರ್ಲಜ್ಜ, ಭೌತಿಕ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳು ಮತ್ತು ಅಭ್ಯಾಸಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮುಸುಳಿಸಿದವು. ಮತ್ತು ಅವರು ಅದನ್ನು ಮಹಾಪ್ರಭುಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದರು! ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ, ಅವರ ಬೋಧನೆಗಳನ್ನು ಅನೈತಿಕತೆ, ಶಾಸ್ತ್ರಾಂಧತೆ, ಮತ್ತು ಸಮಾಜವಿರೋಧಿ ಅಂಶಗಳೊಂದಿಗೆ ಗುರುತಿಸಲಾಯಿತು. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಭಾರತೀಯ ಸಮಾಜದ ಸುಸಂಸ್ಕೃತ ಮತ್ತು ವಿದ್ಯಾವಂತ ಜನರು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭು ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ತೀವ್ರ ದ್ವೇಷವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡರು. ಈ ಕರಾಳ ಯುಗವು ಸುಮಾರು 250 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಮುಂದುವರೆಯಿತು.

ಅವರ ಸಂಕೀರ್ತನ ಚಳುವಳಿಯನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ, ಮತ್ತು ಗೌಡೀಯ ಆಕಾಶವನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬೆಳಗಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ, ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುಗಳು ಅವರ ಆತ್ಮೀಯ ಸಹಚರರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಾದ ಭಕ್ತಿವಿನೋದ ಠಾಕೂರ್ ಅವರನ್ನು ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದರು. ಅತೀಂದ್ರಿಯ ಪರಾಕ್ರಮವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಭಕ್ತಿವಿನೋದ ಠಾಕುರ, ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಪ್ರಸ್ತುತಿಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ಎಲ್ಲಾ ಅನಧಿಕೃತ ಮತ್ತು ವಿಸಂಗತ ತತ್ತ್ವಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು ಸೋಲಿಸಲು ದಣಿವರಿಯಿಲ್ಲದೆ ಬರೆದರು. ತಮ್ಮ ದಣಿವರಿಯದ ಮತ್ತು ಸಮರ್ಪಿತ ಬರವಣಿಗೆಯ ಮೂಲಕ, ಆ ಕಾಲದ ಎಲ್ಲಾ ಅರ್ಧಾಮಿಕವಾದ ತತ್ತ್ವಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು ಬಯಲುಮಾಡಿದರು, ಮತ್ತು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಸರ್ವೋಚ್ಚ ಮಂಗಳಮಯವಾದ ಮತ್ತು ಸಹಾನುಭೂತಿಯ ಹಾದಿಯಾದ ನಾಮಸಂಕೀರ್ತನ ಚಳುವಳಿಯನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಜಗತ್ತಿಗೆ ತಿಳಿಯಪಡಿಸಿದರು. ತರುವಾಯ, ಈ ಬರಹಗಳು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿಯ ನೆರವೇರಿಕೆಗಗಾಗಿ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತಿ ಠಾಕುರರವರ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಥಿಕವಾದ ಯೋಜನೆಗೆ ತಾತ್ವಿಕ ಅಡಿಪಾಯವನ್ನು ರೂಪಿಸಿದವು. ಭಕ್ತಿವಿನೋದ ಠಾಕುರರವರು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಜನ್ಮಸ್ಥಳವನ್ನು ಮರುಶೋಧಿಸಿದರು, ಮತ್ತು ನಾಮಸಂಕೀರ್ತನವನ್ನು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಬಯಕೆಯನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸಲು ನೀಲನಕ್ಷೆಯನ್ನು (ಅವರ "ನಾಮಹಟ್ಟ" ರೂಪದಲ್ಲಿ) ನೀಡಿ, ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಅವರಿಗಿದ್ದ ಸ್ಪಷ್ಟ ಮತ್ತು ಗಮನಾರ್ಹವಾದ ಗಾಢನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಹರಡುವ ಈ ಬೃಹತ್ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಅನೇಕ ತಲೆಮಾರುಗಳವರೆಗೆ ಸಾವಿರಾರು ಜನರ ಸಾಮೂಹಿಕ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಅಗತ್ಯವೆಂದು ಅವರು ತಿಳಿದಿದ್ದರು. ಇದು ಕೇವಲ ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯನ ಕೆಲಸವಾಗಲಾರದು, ಮತ್ತು ಆಗುವುದೂ ಇಲ್ಲ, - ಒಂದು ಅಲೌಕಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಅತ್ಯಂತ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿತ್ತು.

ಭಗವಂತ ಜಗನ್ನಾಥನಿಗೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ ಉತ್ಸಾಹದ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಗಳ ಪ್ರತಿಫಲವಾಗಿ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತಿ ಠಾಕುರ ಭಕ್ತಿವಿನೋದ ಠಾಕುರರವರಿಗೆ ಮಗನಾಗಿ ಜನಿಸಿ ಗೌಡೀಯ ಮತದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಅವರ ನೀಲನಕ್ಷೆಗೆ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಆಕಾರವನ್ನು ನೀಡಿದರು. ಕೇವಲ ಹದಿನೈದು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತಿ ಠಾಕುರರವರು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಸಂರ್ಕೀತನ ಚಳುವಳಿಯನ್ನು ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಹರಡಿಸಿ ಆ ಕಾಲದ ಅನೇಕ ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಅವರ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಆಕರ್ಷಿಸಿದರು. ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುಗಳ ಬೋಧನೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಚಾರಕಾಗಿಯೆ ಮೀಸಲಾದ ಅರವತ್ತನಾಲ್ಕು ಮಠಗಳನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಯಿತು.

ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತಿ ಠಾಕುರರವರು ಈ ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ ತಮ್ಮ ನಿರ್ಗಮನದ ನಂತರ ಈ ಹುರುಪಿನ ತತ್ವಬೋಧನೆಯನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುವುದರಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದರು. ತಮ್ಮ ಗೌಡೀಯ ಮತವನ್ನು ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿಯು ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಅವರು ತಮ್ಮ ಪ್ರಮುಖ ಶಿಷ್ಯರಿಗೆ ದೃಢವಾಗಿ ಮತ್ತು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಆಜ್ಞಾಪಿಸಿದರು. ಆಶ್ಚರ್ಯಕರ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ, ಅವರು ಯಾರನ್ನೂ ತಮ್ಮ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ನೇಮಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಜನವರಿ 1, 1937ರಂದು ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ತೊರೆದರು, ತಕ್ಷಣವೇ ಗೌಡೀಯ ಮತದಲ್ಲಿ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಮತ್ತು ಜಗಳ ಶರುವಾಯಿತು. ಶೀಘ್ರವೇ, ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಬೋಧನೆಗಳ ಶುದ್ಧ ಮತ್ತು ನಿರ್ಭಯವಾದ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ಸದಾ ಹೆಸರುವಾಸಿಯಾಗಿದ್ದ ಆ ಸಂಸ್ಥೆ ಅದರ ಮತಬೇಧಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಪ್ರಕರಣಗಳಿಗೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಯಿತು. ಎರಡು ವಿರುದ್ದ ಗುಂಪುಗಳು ಆಚಾರ್ಯ ಪದವಿಗಾಗಿ ಹೋರಾಡಿದವು, ಮತ್ತು ಬೇಸರದಿಂದ ಅನೇಕ ಹಿರಿಯ ಶಿಷ್ಯರು ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ತೊರೆದರು. ಗೌಡೀಯ ಮತದ ಅಖಿಲ ಭಾರತ ಏಕೀಕೃತ ಘಟಕವಾಗಿದ್ದ ಅನೇಕ ಕೇಂದ್ರಗಳು, ಹಲವಾರು ಮುದ್ರಣಾಲಯಗಳು, ಮತ್ತು ಏಕೀಕೃತ ನಾಯಕತ್ವದಲ್ಲಿ ಸಹಕಾರದಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ ಸಾವಿರಾರು ಭಕ್ತರು ಮರೆಯಾದರು. ಸ್ವಾಮ್ಯದ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ಭ್ರಮೆಗಳು ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತಿ ಠಾಕುರರವರ ಆಜ್ಞಾನೆಯನ್ನು ಮುಸುಳಿಸಿದವು, ಮತ್ತು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಬೋಧನೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಲು ವಿಶ್ವಾದ್ಯಂತ ಆಂದೋಲನವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸುವ ಅವರ ಧ್ಯೇಯವು ಸ್ಥಗಿತಗೊಂಡಿತು.

ನಮ್ಮ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ, ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್ ಎ. ಸಿ. ಭಕ್ತಿವೇದಾಂತ ಸ್ವಾಮಿ, ಈ ದುರಂತ ಘಟನೆಗಳಿಂದ ಎದೆಗುಂದಿದರು. ಆದರೆ ಅವರು ತಮ್ಮ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಹೃದಯ ಮತ್ತು ಧ್ಯೇಯವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು ಎಂಬುದು ಅವರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಂದ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು:

➊ ಕೆಲವು ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್ ಅನುಯಾಯಿಗಳು ಅವರ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಮನಸ್ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ತಕ್ಷಣವೇ ಅವರು ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ಸಂಘಟಿಸಿದರು. ಅವರು ಇದನ್ನು ಇಂಟರ್ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಸೊಸೈಟಿ ಫಾರ್ ಕೃಷ್ಣ ಕಾನ್ಷಿಯಸ್ನೆಸ್ ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಿದರು, ಮತ್ತು ಅದರ ಏಳು ಉದ್ದೇಶಗಳನ್ನು ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು. ಇದೆಲ್ಲವೂ 1966ರ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸಿತು.

➋ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭು ಅವರ ಧ್ಯೇಯವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಲು, ಮತ್ತು ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಅಲೌಕಿಕ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಭದ್ರಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಬಹಳ ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ಆಡಳಿತ ಆಯೋಗವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು, ಮತ್ತು ಅವರ ಹಿರಿಯ ಅನುಯಾಯಿಗಳಿಗೆ ಬಹಳ ನಿಶ್ಚಯ ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಆದೇಶಿಸಿದರು: "ನನ್ನ ಗುರು ಮಹಾರಾಜರು ಕಣ್ಮರೆಯಾದ ನಂತರ ನನ್ನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಹೋದರರು ಮಾಡಿದ ಅದೇ ತಪ್ಪನ್ನು ಮಾಡಬೇಡಿ. ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ಮೂಲಕ ಒಂದುಗೂಡಿ ಸಂಘವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಿ.”

➌ ಬಲವಾದ ತಾತ್ವಿಕ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ನೆಲೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಅತೀಂದ್ರಿಯ ಧ್ಯೇಯವಾಗಿ ಇಸ್ಕಾನ್ ಅನ್ನು ದೃಢಪಡಿಸಿಲು, ಅವರು ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಪ್ರಮುಖ ಮತ್ತು ಭವ್ಯವಾದ ಬೋಧನೆಗಳನ್ನು ಭಗವದ್ಗೀತೆ, ಶ್ರೀಮದ್ ಭಾಗವತಂ, ಮತ್ತು ಚೈತನ್ಯ ಚರಿತಾಮೃತದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ದಣಿವರಿಯಿಲ್ಲದೆ ಮತ್ತು ಅತಿ ಜಾಗರೂಕತೆಯಿಂದ ಅನುವಾದಿಸಿದರು ಮತ್ತು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಿದರು. ಮತ್ತು ಅವರ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಅವರ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಚಳುವಳಿ ಮತ್ತು ಇಸ್ಕಾನ್ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಆಧಾರವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಅವರು ನಿಶ್ಚಯ ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಹೇಳಿದರು.

➍ ಮತ್ತು, ಅವರ ಗುರು ಮಹಾರಾಜರಂತೆ, ಅವರು ಕೂಡ ತಮ್ಮ ಇಸ್ಕಾನ್ಗೆ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯನ್ನು ಹೆಸರಿಸಲಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ, ತಮ್ಮ ಶಿಷ್ಯರು ಆಡಳಿತ ಆಯೋಗದ ಮೂಲಕ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ಒಟ್ಟಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕೆಂದು ಅವರು ಬಯಸಿದರು.

ನಾನು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಆಪ್ತ ಸೇವಕನಾಗಿದ್ದಾಗ, ಎಲ್ಲಾ ಮುದ್ರಿತ ವಸ್ತುಗಳ ಮೇಲೆ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯ ಎಂಬ ಬಿರುದು, ಮತ್ತು ಅವರ ಪೂರ್ಣ ಹೆಸರನ್ನು ಇಸ್ಕಾನ್ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಹೆಸರಿನ ಕೆಳಗೆ ಮುದ್ರಿಸಬೇಕೆಂದು ಪದೇ ಪದೇ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದದನ್ನು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಗಮನಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ತುಂಬಾ ಅಪಕ್ವ ಮತ್ತು ಅನನುಭವಿ, ಮತ್ತು ಆಗಾಗ ಆಶ್ಚರ್ಯಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ, "ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ತುಂಬಾ ವಿನಮ್ರ ಮತ್ತು ಶ್ರೇಷ್ಠ ವೈಷ್ಣವ, ಅವರು ಏಕೆ ಈ ರೀತಿ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಒತ್ತಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ?” ನಾನು ಇದನ್ನು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರಿಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅದು ನನ್ನನ್ನು ಗೊಂದಲಕ್ಕೀಡುಮಾಡಿತು. ಕ್ರಮೇಣ, ಅವರ ದೈವಿಕ ಅನುಗ್ರಹದಿಂದ, ಯುಕ್ತ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ನಾನು ಅವರ ಆಶಯವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. "ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಪದವು ಕೇವಲ ಒಂದು ಬಿರುದಲ್ಲ, ಆದರೆ ಕಲಿಯ ಈ ಕರಾಳವಾದ ನೀಚ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಬದ್ಧಾತ್ಮಗಳ ಸಾಮೂಹಿಕ ವಿಮೋಚನೆಗೆ ಮೀಸಲಾಗಿರುವ ಸಂಸ್ಥೆಗೆ ರಕ್ಷಣೆ, ಸಂರಕ್ಷಣೆ, ಮತ್ತು ದೀರ್ಘಾಯುಷ್ಯವನ್ನು ನೀಡಲು ಉದ್ದೇಶಿಸಿರುವ ಒಂದು ಅತೀಂದ್ರಿಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಿದೆ.

ಮಹಾನ್ ವೈಷ್ಣವ ಅಗ್ರಮಾನ್ಯರಾದ ಶ್ರೀ ಮಧ್ವಾಚಾರ್ಯ ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ರಾಮಾನುಜಾಚಾರ್ಯ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸಿದರು.

ನಿಸ್ಸಂಶಯವಾಗಿ, ಇಸ್ಕಾನ್ನಲ್ಲಿ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅನುಷ್ಠಾನವು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಭವಿಷ್ಯವಾಣಿಯ ಯಶಸ್ವಿ ನೆರವೇರಿಕೆಗೆ ನಿರ್ಣಾಯಕವಾಗಿದೆ. ನಾನು ಈ ವಿಚಾರವನ್ನು ನನ್ನ ಹಲವಾರು ಹಿರಿಯ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಹೋದರರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ, ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಅದೇ ಒಳನೋಟವನ್ನು ಅವರಿಗೂ ಅನುಗ್ರಹಿಸಿದ್ದಾರೆಂದು ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಉತ್ಸುಕನಾದೆ.

ನಂತರ, 2006 ರಲ್ಲಿ, ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ವಿಭಿನ್ನ ಕಾರ್ಯತಂತ್ರದ ಉದ್ದೇಶಗಳನ್ನು ಯೋಜಿಸಲು ಮತ್ತು ಸಾಧಿಸಲು ವಿವಿಧ ಸಮಿತಿಗಳನ್ನು ರಚಿಸಿತು. ಅಂತಹ ಒಂದು ಸಮಿತಿಯು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ ಪೊಸಿಶನ್ ಕಮಿಟಿ (ಎಸ್.ಪಿ.ಸಿ.ಸಿ). ಇದರ ಧ್ಯೇಯವು ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿರುವ ಯತ್ನಗಳಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವುದು, ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರನ್ನು ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯ, ಮತ್ತು ಎಲ್ಲ ಇಸ್ಕಾನ್ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಶಾಶ್ವತ ಶಿಕ್ಷ ಗುರುವಾಗಿ ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಹೊಸ ಉಪಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಬೆಳಸುವುದು. ಈ ಪುಸ್ತಕ ಎಸ್.ಪಿ.ಪಿ.ಸಿಯ ಒಂದು ಉಪಕ್ರಮ.

ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಅತ್ಯಂತ ಅದ್ಭುತ ಚಿಂತಕರು ಮತ್ತು ಬರಹಗಾರರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಾಗಿರುವ ಪೂಜ್ಯ ರವೀಂದ್ರ ಸ್ವರೂಪ ಪ್ರಭುರವರು ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ, ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ಸದಸ್ಯರು ಮತ್ತು ಅನೇಕ ಹಿರಿಯ ಭಕ್ತರು ಇದನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಮತ್ತು ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಪರಿಶೀಲಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಕೂಲಂಕಷವಾಗಿ ಸಂಶೋಧಿಸಲಾಗಿದೆ, ಮತ್ತು ಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಸಂಗತಿಗಳ ಮೇಲೆ ಆಧಾರಿತವಾಗಿದೆ. ಇದು ತಾತ್ವಿಕವಾಗಿದೆ, ಹಾಗು ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯಾರಾಗಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ದೃಢವಾಗಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ನಾವು ಶಿಕ್ಷಣದ ಸಮಗ್ರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಬಹುದಾದ ತಳಪಾಯವನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ. ಸಹಜವಾಗಿ, ಶುದ್ಧ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಯಾವುದೇ ತಂತ್ರವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ- ಇದರ ಏಕೈಕ ಆಧಾರವೆಂದರೆ ವಿನಮ್ರತೆ ಮತ್ತು ಸಂಪೂರ್ಣ ಶರಣಾಗತಿ. ಮತ್ತು ಅದೇ ಭಕ್ತಿಭಾವನೆಯಿಂದಲೆ ನಾವು ಈ ಪ್ರಕಟಣೆಯನ್ನು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭು, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ, ಮತ್ತು ಅವರ ಎಲ್ಲ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಈ ಪುಸ್ತಕವು ಪ್ರಾಸಂಗಿಕ ಓದುವಿಕೆಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ, ಅನುಷ್ಠಾನಕ್ಕಾಗಿ ಎಂದು ದಯವಿಟ್ಟು ಗಮನಿಸಿ. ನಾವು ಅದನ್ನು ಮಾಡಿದರೆ, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರೊಂದಿಗಿನ ನಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮೂಹಿಕ ಸಂಬಂಧಗಳು ಅನಿಯಮಿತವಾಗಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯರು ಕಾಲಚಕ್ರದಲ್ಲಿ ನಿಷ್ಕ್ರಿಯವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಾವು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಅವರು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರಸಹಾನುಭೂತಿ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರೇಮದ ದೈವಿಕ ಪ್ರವಾಹದ ಶಾಶ್ವತ ಸಹಾಯಕರು. ಅವರ ಬೋಧನೆಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ನಾಮಸಂಕೀರ್ತನ ಚಳುವಳಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ತೋರಿಸುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಯಾವ ನಿರ್ಬಂಧ ಅಥವಾ ಅಡಚಣೆಯಿಲ್ಲದೆ ಹೃದಯವು ಕರಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಹರಿಯುತ್ತದೆ.

ಇಡೀ ಜಗತ್ತನ್ನು ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರೇಮದೊಂದಿಗೆ ತುಂಬಿಹರಿಸುವ ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಮುಂದಿನ ಮಹತ್ವದ ಹೆಜ್ಜೆ - ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರನ್ನು ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಸಂಸ್ಥಾಪಕರಾಗಿ ದೃಢವಾಗಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ ಸ್ಥಾಪಿಸುವುದು – ಇದನ್ನು ಅನುಷ್ಠಾನಗೊಳಿಸುವಲ್ಲಿ ನಾವು ವಿನಮ್ರವಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಸಹೃದಯಿ ಮತ್ತು ಸಕ್ರಿಯ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಕೋರುತ್ತೇವೆ.

ಧನ್ಯವಾದಗಳು.

ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿ,
ಭಕ್ತಿ ಚಾರು ಸ್ವಾಮಿ
ವೃಂದಾವನ, ಭಾರತ
ನವೆಂಬರ್, 2013

ಪ್ರಸ್ಥಾವನೆ

ನಿಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ, ಅಥವಾ ನಿಮ್ಮ ಪರದೆಯಲ್ಲಿರುವ ಕೆಲಸವನ್ನು 2006ರಲ್ಲಿ ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಆಡಳಿತ ಆಯೋಗವು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ ತೀವ್ರವಾದ, ಬಹುಶಾಖಾ ಕಾರ್ಯತಂತ್ರ ಯೋಜನೆಯ ಒಂದು ಮಾಗಿದ ಹಣ್ಣಾಗಿ ನಿಮಗೆ ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಆಂದೋಲನಕ್ಕೆ ಪ್ರವರ್ಧಮಾನ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸಲು ಈ ಪ್ರಯತ್ನವು ವಿಶ್ವಾದ್ಯಂತ ಅನೇಕ ಭಕ್ತರನ್ನು ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಯೋಜನೆ ಮತ್ತು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ನಮ್ಮ ಇಡೀ ಸಂಘಟನೆಯ ಸಬಲೀಕರಣ ನಮ್ಮ ಗುರಿಯಾಗಿದೆ - ಅದರ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಸದಸ್ಯರು, ಅದರ ಎಲ್ಲಾ ವಿವಿಧ ಘಟಕಗಳು, ಅದರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವ್ಯವಸ್ಥಾಪಕ ಮತ್ತು ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು - ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಈಡೇರಿಸಲು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಸಹಕರಿಸಿ ಸೇವೆ ಮಾಡುವುದು. ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ, ಈ ಸಾಧನೆಗೆ ಅಗತ್ಯವಾದ ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಅಂಶವೆಂದರೆ, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, "ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರನ್ನು ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಇರಿಸುವುದು.”

ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ಸಮೀಪದ ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಇಸ್ಕಾನ್ ಒಂದು ನಿರ್ಣಾಯಕ ಸವಾಲನ್ನು ಎದುರಿಸಲಿದೆ ಎಂದು ಕಾರ್ಯತಂತ್ರದ ಯೋಜನಾ ತಂಡವು ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದಿತ್ತು: ಅದರ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯರ ಜೊತೆ ನೇರ ಅನುಭವ ಹೊಂದಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಭಕ್ತರು ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುವ ಒಂದು ಅನಿವಾರ್ಯ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಪರಿವರ್ತನೆ. ಈ ಸನ್ನಿಹಿತ ನಷ್ಟವು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ ಪೊಸಿಶನ್ ಕಮಿಟಿ (ಎಸ್.ಪಿ.ಸಿ.ಸಿ) ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಇನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಕವಾಯಿತು. ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಇರುವಿಕೆ ಮೊದಲಿಗರಿಗಿಂತ ನಂತರದ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಕಡಿಮೆ ಇರಬಾರದು ಎಂದು ಅದರ ಎಲ್ಲಾ ಸದಸ್ಯರು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡರು. (ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಕೆಲವರು ಅವರು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿನವನಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದಾರೆ). ಇದನ್ನು ಹೇಗೆ ಸುಲಭಗೊಳಿಸುವುದು? ಇಸ್ಕಾನ್ನಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲ ಭಕ್ತರಲ್ಲಿ, ಪೀಳಿಗೆಯ ನಂತರದ ಪೀಳಿಗೆಗೆ, ಅವರ ಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯಾರ ಜೊತೆ ಅವರಿಗಿರುವ ಆಳವಾದ ಸಂಬಂಧದ ಬಗ್ಗೆ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಜಾಗೃತಿಯನ್ನು ಮೂಡಿಸುವುದು ಹೇಗೆ? ಅದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಅವರ ಜೀವಂತ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಅನುಭವಿಸುವುದು? ಅವರ ಧ‍್ಯೇಯ, ಅವರ ಬೋಧನೆಗಳು, ಅವರ ದೃಷ್ಟಿ, ದೃಢ ನಿಶ್ಚಯ, ಕರುಣೆಯನ್ನು, ಪ್ರತಿ ಮಿಡಿಯುವ ಹೃದಯದ ಜೊತೆ ಹೇಗೆ ವಿಲೀನಗೊಳಿಸುವುದು?

‘ಎಸ್.ಪಿ.ಪಿ.ಸಿ’ಯ ಸದಸ್ಯನಾಗಿ, ಇಸ್ಕಾನ್ ಭಕ್ತರಿಗಾಗಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯ ಸ್ಥಾನದ ಮಹತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಪತ್ರವನ್ನು ರಚಿಸುವ ಸೇವೆಯನ್ನು ನನಗೆ ವಹಿಸಲಾಯಿತು.

ಈ ನಿಯೋಜನೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ ನಂತರ, ನಾನು ರಾತ್ರಿ-ಹಗಲು ಆಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಲೀನವಾಗಿದ್ದೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಗೀಳಿನಿಂದ, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಬಗ್ಗೆ - ಅವರ ಜೀವನ ಮತ್ತು ಅವರ ಪರಂಪರೆಯ ಬಗ್ಗೆ, ಅವರ ಚಲನೆಯ ಬಗ್ಗೆ, ಅವರ ಶಿಷ್ಯನಾಗಿ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ, ಮತ್ತು ಅದೇ ರೀತಿ, ನನ್ನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮ ಸಹೋದರ-ಸಹೋದರಿಯರ ಬಗ್ಗೆ. ಈ ದಿನ-ರಾತ್ರಿಗಳ ನಡುವೆ, ನನ್ನ ಮಾನಸಿಕ ಮತ್ತು ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಸ್ಥಿತಿಗಳು ಅತಿ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಯಿತು. ಆದರೆ ಯಾವುದೇ ನಿರ್ಣಾಯಕ ತೀರ್ಮಾನಗಳು ಅನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿತ್ತು. ತದನಂತರ, ನಾನು ಕುಳಿತು, ಎರಡು ಅಥವಾ ಮೂರು ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಹೇಳಿಕೆಯನ್ನು ಟೈಪ್ ಮಾಡಿದೆ - ಮೂರು ಪುಟಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿಲ್ಲ- ಅದು ಬಹುತೇಕ ಸ್ವಇಚ್ಛೆಯಿಂದ ಬಂದಂತೆ ಕಾಣಿತು. ಇದು ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಶೋಧನೆ ಅಥವಾ ಹೊಸ ಆವಿಷ್ಕಾರಗಳ ಮೇಲೆ ಆಧಾರಿತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ – ಕೇವಲ ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಅಂತಃಪ್ರಜ್ಞೆಗಳು ಮತ್ತು "ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರಗಳು". ನಾನು ಅದನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಪರಿಷ್ಕರಿಸಿದೆ, ಮತ್ತು ಅತಿ ಶೀಘ್ರವೇ ಅದನ್ನು ಕಾರ್ಯತಂತ್ರದ ಯೋಜನಾ ಗುಂಪಿನ ಇತರ ಸದಸ್ಯರಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಿದೆ.

ಅಗಾಧವಾದ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯು ನನಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ತಂದಿತು, ಮತ್ತು ನಾನು ಸರಿಯಾದ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ನನಗೆ ಭರವಸೆ ನೀಡಿತು. ಈ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಆಕಾರವನ್ನು ಅನುಸರಣಾ ಸೂಚನೆಯು ನೀಡಿತು: "ಅದ್ಭುತ,” ಎಂದರು, "ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ. ಈಗ ಆ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ರಚಿಸು.”

"ಅದ್ಭುತ" ಎಂಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮಾತು ಈಗ ವಿವರವಾದ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳ ಸರಣಿಯನ್ನೆ ಜೊತೆ ತಂದಿತು ಎಂಬುದನ್ನು ನಾನು ಹೇಳಬೇಕಾಗಿದೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಹಾಯ, ಸ್ಪಷ್ಟೀಕರಣ ಅಥವಾ ವಿಸ್ತರಣೆ - ಒಂದಲ್ಲ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ - ಇವುಗಳ ಕರಿತು ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳಿಗಾಗಿ ಬೇಡಿಕೆಗಳು; ಅನುಮಾನಗಳು ಅಥವಾ ಗೊಂದಲದ ಭಾಗಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುವ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳು; ಸೇರ್ಪಡೆ ಅಥವಾ ತನಿಖೆಗಾಗಿ ಇತರ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುವ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳು, ಇತ್ಯಾದಿ. ನಾನು ಈ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದೆ. ಅವು ಅತ್ಯಂತ ಉಪಯುಕ್ತವಾದವು. ತದನಂತರ, ಆ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಹೇಳಿಕೆಯನ್ನು ಪರಿಷ್ಕರಿಸಿದ ನಂತರ, ನನಗೆ ನೀಡಿದ ಆದೇಶದಂತೆ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ರಚಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ.

ಅದರ ಫಲವಾಗಿ, ಈಗ ಕೈಯಲ್ಲಿರುವ ಅಂತಿಮ ಉತ್ಪನ್ನವು, ಪಠ್ಯದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನದೊಂದಿಗೆ ಪಠ್ಯದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಪಠ್ಯವನ್ನು ಮೊದಲು ನೀಡಲಾಗಿದೆ, ತದನಂತರ ವಿಸ್ತಾರವಾದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವು ಅನುಸರಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಪಠ್ಯವು ಅದರ ಸರಿಯಾದ ಅನುಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಅನುಕೂಲಕರ ವಿಭಾಗಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಪಠ್ಯವನ್ನು ದಪ್ಪ ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಮುದ್ರಿಸಲಾಗಿದೆ, ಆದರೆ ಆ ವಿಭಾಗದ ಕೆಳಗಿನ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವು ಸಾಮಾನ್ಯ ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿವೆ.

ಪಠ್ಯ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿದೆ, ಕೇವಲ 1300 ಪದಗಳು (5 ಪುಟಗಳು). ಆದರೆ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 21,000 ಪದಗಳಿವೆ (79 ಪುಟಗಳು). ಪಠ್ಯವನ್ನು ಸಂಯೋಜಿಸಲು ಸುಮಾರು ಮೂರು ಗಂಟೆಗಳು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿತು; ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವು, ಆರು ವರ್ಷಗಳು.

ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಪಠ್ಯವು ಸರಳವಾಗಿದೆ, ಮತ್ತು ವಿಶಾಲ ಜನಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಸೂಕ್ತವಾಗಿದೆ. ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ-ಶಿಷ್ಯ, ಪ್ರಭುಪಾದರ ನಿಜವಾದ ಶಿಕ್ಷಾ-ಶಿಷ್ಯ ಆಗಿರುವ ಅಥವಾ ಆಗಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುವರಿಗಾಗಿ ಈ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಉದ್ದೇಶಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಎಲ್ಲ ಸದಸ್ಯರ ನಿಶ್ಚಿತ ಗುರಿಯಾಗಿರಬೇಕು, ಮತ್ತು ಅದೇ ಸ್ವತಃ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕ ಆಸೆಗಳನ್ನು ಈಡೇರಿಸುತ್ತದೆ.

ವ್ಯಾಖ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾಗಿ ದೀರ್ಘ, ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕಷ್ಟಕರವಾದ ಶ್ರಮವು, ನನಗೆ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ವರವನ್ನು ತಂದಿತು: ನಾನು ಈ ಹಿಂದೆ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಔಪಚಾರಿಕವಾಗಿ ಮಾತ್ರ ತಿಳಿದಿದ್ದ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಈಗ ಆಳವಾಗಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡೆ. ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುವಾಗ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಒಬ್ಬ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಶಿಷ್ಯರೆಂದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು, ಆದರೆ ಈಗ ಅವರು ಎಷ್ಟು ಶ್ರೇಷ್ಠರು ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಕೂಲಂಕಷವಾದ ಮತ್ತು ಆಳವಾದ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡೆ – ಆ ಅರಿವು, ಅದು ಇನ್ನು ಬೆಳೆಯುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ನಾನು ಅರಿತುಕೊಂಡ ವಿಷಯಗಳು, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸಾಧನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು, ಮತ್ತು ಅವರಲ್ಲಿ ನನಗಿರುವ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಕೃತಜ್ಞತಾಭಾವನೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಿತು. ಅವರ ಶಿಷ್ಯನಾಗಿ, ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾದ ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಶಿಷ್ಯತ್ವದ ಸಾಕ್ಷದ ಮೂಲಕ ಅವರ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯನ್ನು ಬೆಳಗಿಸುವ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ ನನ್ನದು ಎಂಬುದನ್ನು ಈ ಜ್ಞಾನ ನನಗೆ ತೋರಿಸಿದೆ.

ಇದಲ್ಲದೆ, "ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಸಂಘದ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಅವರ ಪ್ರಶಸ್ತವಾದ ಅದ್ಭುತ ಬಿರುದಿನ ನಿಜವಾದ, ಬೆರಗುಗೊಳಿಸುವ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ನಾನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತಿಳಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು.

ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ರಚಿಸುವುದರಿಂದ ನನಗೆ ಏನು ಪ್ರಾಪ್ತವಾಯಿತೊ, ಇದನ್ನು ಓದುವುದರಿಂದ ಅದು ನಿಮಗೂ ಪ್ರಾಪ್ತವಾಗಲಿ ಎಂದು ನಾನು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತೇನೆ.

ಈ ಕೃತಿಯ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ, ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದ, ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡಿದ, ಸುಗಮಗೊಳಿಸಿದ, ಮತ್ತು ಸರಿಪಡಿಸಿದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನಾನು ಚಿರಋಣಿ. ಗೋಪಾಲ ಭಟ್ಟ ಪ್ರಭು ಮತ್ತು ಅವರ ಸಮರ್ಥ ಸಹಾಯಕರು ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ ಕಾರ್ಯತಂತ್ರದ ಯೋಜನಾ ಧ್ಯೇಯ ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಬೆಂಬಲಿಸಿದ ಪರಿಸರವು ಈ ಫಲಿತಾಂಶವನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಸಿತು. ಪ್ರಸ್ತುತ ಪೂಜ್ಯ ಭಕ್ತಿ ಚಾರು ಸ್ವಾಮಿ ಮತ್ತು ಅಕ್ರೂರ ಪ್ರಭು ಸಹ-ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿರುವ ಎಸ್.ಪಿ.ಪಿ.ಸಿ’ಯು ಏಳು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸದಸ್ಯತ್ವದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಕಂಡಿದೆ. ಆದರೆ ಆ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ, ಮತ್ತು ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿರುವ, ಎಲ್ಲರ ಸ್ಥಿರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಮತ್ತು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ನಾನು ಆಗ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲಾಗದಷ್ಟು ನನಗೆ ಮೌಲ್ಯಯುತವಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಕೃತಜ್ಞತೆಯನ್ನು ಈಗ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಎಸ್.ಪಿ.ಪಿ.ಸಿಯಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದ ಅನೇಕ ಹಿರಿಯ ಭಕ್ತರೂ ಸಹ ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿದರು. ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, 2013ರ ಫೆಬ್ರವರಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಯಪುರದ ಸಮಾವೇಶದಲ್ಲಿ ನೂರು ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ನಾಯಕರ ವಿಶೇಷ "ಸನ್ಯಾಸಿ, ಗುರು, ಮತ್ತು ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ಸಂಗ", ಈ ಕೃತಿಯ ಕರಡನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿತು, ಮತ್ತು ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ಮತ್ತು ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ನೀಡಿತು. ಅದೇ ಕರಡು ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ಹಿರಿಯ ಸದಸ್ಯರ ಹಿಮ್ಮಾಯಿತಿಯಿಂದ ಲಾಭ ಗಳಿಸಿತು. ಇದರಲ್ಲಿ "ಅಂತಿಮ" ಕರಡು ಹೊರಹೊಮ್ಮಿತು. ಇದನ್ನು ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2013ರಲ್ಲಿ ಜುಹುನಲ್ಲಿ ಭೇಟಿಯಾದಾಗ ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಪರಿಶೀಲಿಸಿತು. ಸುಧಾರಣೆಗೆ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಸಲಹೆಗಳೊಂದಿಗೆ, ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಜಿ.ಬಿ.ಸಿಯ ಅಧಿಕೃತ ಹೇಳಿಕೆಯಾಗಿ ಪ್ರಕಟಿಸಲು ಸರ್ವಾನುಮತದ ಅನುಮೋದನೆಯನ್ನು ನೀಡಿತು. ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ಸದಸ್ಯರಿಗೆ ಅವರ ತಾಳ್ಮೆಗಾಗಿ, ಅವರ ಸಹಾಯಕ್ಕಾಗಿ, ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವರ ಆಶೀರ್ವಾದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಎಂದೂ ಚಿರಋಣಿ.

ನನ್ನ ಆಪ್ತ ಸಹಾಯಕಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದ ಹೇಳಲು ನಾನು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ಶಿಷ್ಯೆ ಶ್ರದ್ಧಾ ದೇವಿ ದಾಸಿ ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ನಿರಂತರ ಸಂಘಟಿಕ ಮತ್ತು ತಾಂತ್ರಿಕ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಒದಗಿಸಿದರು, ಜೊತೆಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಂಪಾದಕೀಯ ಸಹಾಯ ಮತ್ತು ಸಲಹೆಯನ್ನು ನೀಡಿದರು. ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಸೌದಾಮಣಿ ದೇವಿ ದಾಸಿ ತೀಕ್ಷ್ಣ ಓದುಗರು ಮತ್ತು ವಿಮರ್ಶಕರು, ಮತ್ತು ಜೀವನಾಧಾರವನ್ನು ಒದಗಿಸಿದವಳು. ನನ್ನನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ, ಆದರೂ ಅವಳು ಮಾಡಿದಳು.

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿರುವ ನಿಮ್ಮ ಸೇವಕ,
ರವೀಂದ್ರ ಸ್ವರೂಪ ದಾಸ
ಫಿಲಡೆಲ್ಫಿಯಾ, ಪೆನ್ಸಿಲ್ವೇನಿಯಾ
ಡಿಸೆಂಬರ್, 2013

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸ್ಥಾನ – ಪಠ್ಯ

ಇಸ್ಕಾನ್ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯರಾಗಿ ಪ್ರಭುಪಾದ

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಇಸ್ಕಾನ್ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯ ಎಂಬ ಅವರ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಸದಾ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಬೇಕೆಂದು ಬಹಳ ಕಳವಳ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪುಸ್ತಕದ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಪುಟ ಮತ್ತು ಮುಖಪುಟದಲ್ಲಿ "ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್ ಎ.ಸಿ ಭಕ್ತಿವೇದಾಂತ ಸ್ವಾಮಿ ಪ್ರಭುಪಾದ" ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನು ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಬೇಕು, ಮತ್ತು ಅದರ ಕೆಳಗೆ ‘ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ, ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಸಂಘ’ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದು ಆದೇಶಿಸಿದರು. ಅದೇ ರೀತಿ, ಎಲ್ಲಾ ಇಸ್ಕಾನ್ ಅಧಿಕೃತ ದಾಖಲೆಗಳು, ಶೀರ್ಷಿತ ಪತ್ರಹಾಳೆ, ಲೇಖನ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳು, ಪ್ರಕಟಣೆಗಳು, ಮತ್ತು ಸಂಕೇತಗಳಲ್ಲಿ ‘ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ: ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್ ಎ.ಸಿ ಭಕ್ತಿವೇದಾಂತ ಸ್ವಾಮಿ ಪ್ರಭುಪಾದ’ ನೇರವಾಗಿ ‘ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಸಂಘ’ದ ಕೆಳಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಅವರು ಆದೇಶಿಸಿದರು. ಇಂತಹ, ಮತ್ತು ಇತರ ವಿಧಾನಗಳಲ್ಲಿ, ಇಸ್ಕಾನ್‌ನೊಂದಿಗಿನ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ವಿಶೇಷ, ನಿಕಟ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಗೌರವಿಸಬೇಕು.

ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರಾಗಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಇಸ್ಕಾನ್ನಲ್ಲಿ ವಿಶಿಷ್ಟ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅದನ್ನು ನಾವು ಆಳವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಆಚಾರ್ಯರಾಗಿ, ಅವರ ಅನುಕರಣೀಯ ವೈಯಕ್ತಿಕ ನಡವಳಿಕೆಯು ಎಲ್ಲಾ ಇಸ್ಕಾನ್ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಮಾದರಿ ಮತ್ತು ಮಾನದಂಡವಾಗಿದೆ. ಸಂಸ್ಥಾಪಕರಾಗಿ, ಅವರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮಾನದಂಡಗಳು ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯ ತತ್ವಗಳು, ಅವರ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಮನೋಭಾವ ಅಥವಾ "ಮನಸ್ಥಿತಿ", ಅವರು ರಚಿಸಿದ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಆಕಾರ ಮತ್ತು ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರು ಆ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಆಂತರಿಕಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ, ಅವರ ಅಸ್ಥಿತ್ವದ ತಿರುಳಿನಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಮನೋಭಾವವು ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ತನ್ನದೇ ಆದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಮೂಲತತ್ವವಾಗಿ ವ್ಯಾಪಿಸುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಸದಸ್ಯರು ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅದರ ಗೋಚರ ಸಾಕಾರವಾಗುತ್ತಾರೆ.

ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿರುವ ಅನೇಕ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಆಚಾರ್ಯರನ್ನು ನಾವು ಪೂಜಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಅವರಿಂದ ಕಲಿಯುತ್ತೇವೆ, ಆದರೂ ಇಸ್ಕಾನ್ ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರಾಗಿ, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ನಮಗೆ ಅನನ್ಯರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಇಸ್ಕಾನ್ನಲ್ಲಿ, ಪೀಳಿಗೆ ನಂತರದ ಪೀಳಿಗೆಗೆ, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಇಸ್ಕಾನ್ ಭಕ್ತರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಏಕೈಕ ಪ್ರಮುಖ ಶಿಕ್ಷಾ ಗುರುವಾಗಿ - ಶಾಶ್ವತ, ಅಂರ್ತವಾಸಿಸುವ ಸಕ್ರಿಯ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಮತ್ತು ನಿರ್ದೇಶನದ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಾಗಿ – ಪ್ರಭುಪಾದರು ಸ್ವತಃ ಉಪಸ್ಥಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗೆ, ಅವರು ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಆತ್ಮವಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅಂತೆಯೇ, ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸುಸಂಬದ್ಧ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಏಕೀಕೃತ ಸಾಧನವಾಗಿ ಇಸ್ಕಾನ್ ಮುಂದುವರಿಯುವವರೆಗೂ ಅವರು ಸ್ವತಃ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಆತ್ಮವಾದರೆ, ಇಸ್ಕಾನ್ ಅವರ ದೇಹವಾಗಿದೆ.

ಪ್ರಭುಪಾದ ಇಸ್ಕಾನ್ ಸ್ಥಾಪನೆಗೆ ಕಾರಣಗಳು

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ವಿಶ್ವ-ಬೋಧನ ಆಂದೋಲನವನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದಾಗ, ಅವರು ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಸಂಘ ಎಂಬ ಹೊಸ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ರಚಿಸಿ, ಅದಕ್ಕೆ ತಾವೆ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯರಾಗುವ ಭಾರೀ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರು. ಅವರು ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕರಿಸಿಕೊಂಡ ಜ್ಞಾನದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಇದನ್ನು ಮಾಡಿದರು. ಆ ಜ್ಞಾನದ ಸಾರವನ್ನು ಅವರು ತನ್ನ ಸ್ವಂತ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನಿಂದ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡರು. ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಗುರು ಮಹಾರಾಜರು ನಿಧನರಾದ ನಂತರ, ಆ ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವು ಅವರ ಗುರುವಿನ ಸ್ವಂತ - ಆದರೆ ಈಗ ಚಿದ್ರಗೊಂಡ - ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುವುದು ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ನಿಲ್ಲಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಆದ್ದರಿಂದ, ಪ್ರಭುಪಾದರು ಹೊಸ ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು. ಅದು ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ, ಮತ್ತು ಅದರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭಾಗದಲ್ಲೂ ಸಹ, ಆ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸಿತು ಮತ್ತು ಬೆಳೆಸಿತು. ದೇವರ ಪರಿಶುದ್ಧ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಬಳಲುತ್ತಿರುವ ಮಾನವೀಯತೆಗೆ ತಲುಪಿಸುವ ಅಚಲವಾದ, ದಣಿವರಿಯದ ಬದ್ಧತೆಯಾಗಿ ಈ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವು ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಈ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಲು, ಬೃಹತ್ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯ ಸ್ಥಳ ಮತ್ತು ಸಮಯದ ಮೆಲೆ ಏಕ ಬಲದಿಂದ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುವ ಸಂಸ್ಥೆಗೆ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ರೂಪ ಬೇಕು. ಆದ್ದರಿಂದ ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಗೋಸ್ವಾಮೀಯವರು ಅಂತಿಮ ಅಧಿಕಾರವು ಒಂದು ನಿರಂಕುಶಾಧಿಕಾರಿ ಆಚಾರ್ಯರಲ್ಲಿ ನೆಲಸದೆ, ನಿರ್ದೇಶಕರ ಮಂಡಳಿಯಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಬೇಕೆಂದು ಬಯಸಿದರು. ಈ ನಿರ್ದೇಶಕರ ಮಂಡಳಿಯನ್ನು ಅವರು "ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿ ಆಯೋಗ" ಎಂದು ಕರೆದರು. ಗೌಡೀಯ ಮಠದವರು ಈ ರಚನೆಯನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ವಿಫಲರಾದರು, ಆದ್ದರಿಂದ, ಪ್ರಭುಪಾದರು ಹೇಳಿದಂತೆ "ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕ" ಆದರು.

ನಮ್ಮ ಪ್ರಧಾನ ಸವಾಲು

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಇಸ್ಕಾನ್ಗಾಗಿ ಅಂತಹ ರಚನೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು, 1970ರಲ್ಲಿ ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿ ಆಯೋಗವನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದರು ಮತ್ತು ಅದರ ಕ್ರಮೇಣ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಣೆಯನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡರು. ಇಸ್ಕಾನ್ನೊಳಗೆ "ನೂರಾರು, ಸಾವಿರಾರು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುಗಳು" ಇರಬೇಕೆಂಬುದು ಅವರ ಬಯಕೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಅವರು, ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ಯ ನಿರ್ದೇಶನದ ಮೇರೆಗೆ ಏಕೀಕೃತ ಸಂಸ್ಥೆಯೊಳಗೆ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಗುರು-ಶಿಷ್ಯ ಸಂಬಂಧವು ಶಾಶ್ವತವಾಗಲಿದೆ ಎಂದು ಸೂಚಿಸಿದರು. ಅಂತಹ ಸಂಘಟನೆಯಲ್ಲಿ, ಅನೇಕ ಗುರುಗಳು ಏಕೀಕೃತ ಬಲದಿಂದ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಇತರ ನಾಯಕರು ಮತ್ತು ವ್ಯವಸ್ಥಾಪಕರೊಂದಿಗೆ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಪ್ರಭುಪಾದರು ಏಕೈಕ ಆಚಾರ್ಯ ಮತ್ತು ದೀಕ್ಷ ಗುರುಗಳಾಗಿ ಇರುವವರೆಗೂ, ಈ ರಚನೆಯು ಭ್ರೂಣದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಉಳಿಯಿತು, ಮಗು ಇನ್ನೂ ತಾಯಿಯ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿದ್ದ ಹಾಗೆ, ಅದರ ರೂಪ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯವು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರಭುಪಾದರ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ವಿಶದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ’ಯು ಸಹಜವಾಗಿ "ಅಂತಿಮ ವ್ಯವಸ್ಥಾಪಕ ಪ್ರಾಧಿಕಾರ"ದಂತೆ ತನ್ನ ಪೂರ್ಣ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಪ್ರಭುಪಾದರು ಎಕೈಕ ಗುರುಗಳಾಗಿ ಉಳಿದರು. ಆದ್ದರಿಂದ ಪ್ರಭುಪಾದರ ರಚನೆಯ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡ ವಸ್ತುವಾಗಿ ರೂಪತಾಳಲು ಸಮಯ ಬೇಕಾಯಿತು.

ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು, ಅವರ ನಿರ್ಗಮನದ ನಂತರ, ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಕ್ರಮಕ್ಕಾಗಿ ಇಸ್ಕಾನ್ನ ರೂಪ ಮತ್ತು ಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸುವ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ನಮಗೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಗುರು-ಶಿಷ್ಯ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಸಂಯೋಜಿಸುವುದು ಒಂದು ಪ್ರಧಾನ ಸವಾಲಾಗಿದೆ. ಒಂದು ಕಡೆ ಗುರುವಿನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ತನ್ನದೇ ಆದ ಆಳವಾದ ನಿಷ್ಠೆ ಮತ್ತು ಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಕೋರಿದರೆ, ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆ ಇಡೀ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ, ಸರ್ವವ್ಯಾಪಿ ನಿಷ್ಠೆಯನ್ನು ಕೋರುತ್ತದೆ. ಆ ನಿಷ್ಠೆಯು ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಸಾಮಾನ್ಯ ನಿಷ್ಠೆ - ಅವರ ಆಳವಾದ ಆಸೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸಲು, ಅವರು ನಮಗೆ ನೀಡಿದ ಸಂರಚನೆಗಳ ಒಳಗೆ, ನಮ್ಮ ಪರಸ್ಪರ ಸಹಕಾರದ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಬೀತಾಗುವ ನಿಷ್ಠೆ.

ಗುರುವನ್ನು ವಿಶಾಲ ಸಂರಚನೆಯೊಂದಿಗೆ ಸಂಯೋಜಿಸುವ ಆರಂಭಿಕ "ವಲಯ-ಆಚಾರ್ಯ" ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಸಂಪೂರ್ಣ ಇಸ್ಕಾನ್‌ಗಿಂತ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಏಕೀಕೃತವಾಗಿದ್ದ ಭೌಗೋಳಿಕ ವಲಯಗಳನ್ನು ಸೂಚ್ಯವಾಗಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ್ದನ್ನು ನಾವು ಕಂಡುಕೊಂಡೆವು. ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಸಮಗ್ರತೆಯು ಹೀಗೆ ಅಪಾಯಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿತು. ಆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ರದ್ದುಪಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆದರೂ ನಾವು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಬಯಸಿದ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ರಚಿಸುವಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಬಹಳ ಮುಂದುವರಿಯಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಎರಡು ಪ್ರಮುಖ ಇಸ್ಕಾನ್ ವಿರೋಧಿ ಚಳುವಳಿಗಳು - ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ "ನಿಜವಾದ ಇಸ್ಕಾನ್" ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದು - ಪ್ರಭುಪಾದರ ಪೂರ್ಣ ಆಶಯದ ಒಂದಲ್ಲ ಇನ್ನೊಂದು ಅಂಶವನ್ನು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ತಿರಸ್ಕರಿಸುವುದರಿಂದ ರೂಪುಗೊಂಡಿವೆ. ಒಂದು ಕಡೆ ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ಸಾಂಸ್ಥಿಕ ಪ್ರಾಧಿಕಾರದ ಪರವಾಗಿ "ರಿತ್ವಿಕ್" ಸ್ಥಾನವು ನಿಜವಾದ ಗುರುಗಳನ್ನು ದೂರವಿಡಲು ಬಯಸಿದೆರೆ, ಮತ್ತಂದು ಕಡೆ ಒಬ್ಬರಲ್ಲ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಪ್ರಮುಖ ಸನ್ಯಾಸಿಯ ಅನುಯಾಯಿಗಳು ನಿಜವಾದ ಜಿ.ಬಿ.ಸಿಯನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು ಮತ್ತು ವರ್ಚಸ್ವಿ, ನಿರಂಕುಶಾಧಿಕಾರಿ ಏಕಾಚಾರ್ಯನನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ.

ಇಸ್ಕಾನ್ ಎರಡೂ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ: ಇಸ್ಕಾನ್ ಮತ್ತು ಜಿ.ಬಿ.ಸಿಗೆ ತೀವ್ರವಾದ ಸಾಮಾನ್ಯ ನಿಷ್ಠೆ, ಮತ್ತು ಇಸ್ಕಾನ್‌ನೊಳಗಿನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಗುರುಗಳು ಮತ್ತು ಶಿಷ್ಯರ ನಡುವಿನ ಆಳವಾದ ಮತ್ತು ಪೂರ್ಣ ಬೋಧನಾ ಸಂಬಂಧ. ಯಾವುದೇ ವಿರೋಧಾಭಾಸ ಮತ್ತು ಸಂಘರ್ಷವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅವರು ಪರಸ್ಪರ ಹೇಗೆ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಬಲಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು.

ಈ ಅಗತ್ಯ ಸಂಯೋಗವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಿರ್ಣಾಯಕ ಅಂಶವೆಂದರೆ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸ್ಥಾನದ ಬಗ್ಗೆ ಆಳವಾದ ತಿಳುವಳಿಕೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸುವುದು, ಮತ್ತು ಆ ತಿಳುವಳಿಕೆಯನ್ನು ಕಾರ್ಯರೂಪಕ್ಕೆ ತರುವುದು - ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ವಿಜ್ಞಾನ, ಎರಡೂ. ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯರಾಗಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಸ್ವತಃ ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಏಕತೆಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಆದುದರಿಂದ ಅವರು ಎಲ್ಲ ಭಕ್ತರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅನಿವಾರ್ಯವಾದ ಪ್ರಧಾನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವಾಗಿ ಉಳಿಯಬೇಕು, ಬೇರೆ ಯಾರೇ ಅವರ ದೀಕ್ಷಾ ಅಥವಾ ಶಿಕ್ಷಾ ಗುರುಗವಾಗಿರಲಿ. ಅದೃಶ್ಯವಾದವರಿಗಿಂತ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಗುರುಗಳು ತಮ್ಮ ಅನುಯಾಯಿಗಳ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚು ಸುಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಬೀರುತ್ತಾರೆ. ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಈಗ ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ, ಈ ವಪುವಿನ ಅಭಾವವನ್ನು ನಿರಂತರ ಆಳವಾದ ಗ್ರಹಿಕೆಯ ಮುಖಾಂತರ ಅವರ ವಾಣಿಯ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯಿಂದ ಸರಿದೂಗಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ (ಅವರು ಸ್ವತಃ ಕಲಿಸಿದಂತೆ).

ಅಂತಹ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯು ಎಷ್ಟು ಮಟ್ಟಿಗೆ ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಬೇಕಿದೆ ಎಂದರೆ, ಅದರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಅತ್ಯಗತ್ಯ ಲಕ್ಷಣವಾಗಬೇಕಿದೆ ಎಂದರೆ, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರನ್ನು ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ತಿಳಿದಿರುವವರೆಲ್ಲರೂ ಅವರನ್ನು ಈ ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದರೂ ಸಹ ಅವರ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯು ಕಡಿಮೆಯಾಗಬಾರದು.

ಫಲಿತಾಂಶಗಳು

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡಾಗ ಅನೇಕ ಪರಿಣಾಮಗಳು ಉಂಟಾಗುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ:

➊ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ನೀಡುವ ವಿಶೇಷ ಕರುಣೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಭವಿಷ್ಯದ ಪೀಳಿಗೆಗಳನ್ನು ಸಕ್ರಿಯಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ದೇವೋತ್ತಮನ ಕಡೆಗೆ ಅವರು ತೆರೆದ ಹಾದಿಯು ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಯಾಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

➋ ತನ್ನ ವಾಣಿರೂಪದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಾ ಗುರುಗಳಾಗಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಪೂರ್ಣ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆಯುವುದರಿಂದ ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಎಲ್ಲ ಶಿಕ್ಷಕರು, ಪ್ರಗತಿಯ ವಿವಿಧ ಹಂತದಲ್ಲಿರುವವರು, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ನಿಜ ಬೋಧನೆ ತಿಳಿಸುವ ಮುಖಾಂತರ ಸರಿಯಾದ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ, ಆಶ್ರಯ, ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

➌ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸಕ್ರಿಯ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯು ಇಸ್ಕಾನ್‌ನ ಏಕತೆ ಮತ್ತು ಸಮಗ್ರತೆಯನ್ನು ಭದ್ರಪಡಿಸುತ್ತದೆ.

➍ ಇಸ್ಕಾನ್‌ನ ಬೋಧನೆಗಳು ದೇಶ ಮತ್ತು ಕಾಲದಾದ್ಯಂತ ಸ್ಥಿರವಾಗಿರುತ್ತವೆ.

➎ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಹರಡಲು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡುವ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವಾದ ಜ್ಞಾನ ಸಂರಕ್ಷಿಸಲ್ಪಡುವುದಲ್ಲದೆ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕೂಡ ಹೊಂದುತ್ತದೆ.

➏ ಅವರ ಪುಸ್ತಕಗಳು ನಮಗೆ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವುಗಳು ಭವಿಷ್ಯದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸುವ ಒಳನೋಟಗಳು ಮತ್ತು ನಿರ್ದೇಶನಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತವೆ.

➐ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಕಣ್ಣುಗಳು ಎಲ್ಲಾ ಭವಿಷ್ಯದ ಪೀಳಿಗೆಗಳು ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಾಚಾರ್ಯರನ್ನು ನೋಡುವ ಭೂತಗನ್ನಡಿಯಾಗಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ.

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಸ್ಥಾನ - ವ್ಯಾಖ್ಯಾನದೊಂದಿಗೆ ಪಠ್ಯ

ಇಸ್ಕಾನ್ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯರಾಗಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಇಸ್ಕಾನ್ ಸಂಸ್ಥಾಪನಾಚಾರ್ಯ ಎಂಬ ಅವರ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಸದಾ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಬೇಕೆಂದು ಬಹಳ ಕಳವಳ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪುಸ್ತಕಗದ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಪುಟ ಮತ್ತು ಮುಖಪುಟದಲ್ಲಿ "ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್ ಎ.ಸಿ ಭಕ್ತಿವೇದಾಂತ ಸ್ವಾಮಿ ಪ್ರಭುಪಾದ" ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನು ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಬೇಕು, ಮತ್ತು ಅದರ ಕೆಳಗೆ ‘ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ, ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಸಂಘ’ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಆದೇಶಿಸಿದರು. ಅದೇ ರೀತಿ, ಎಲ್ಲಾ ಇಸ್ಕಾನ್ ಅಧಿಕೃತ ದಾಖಲೆಗಳು, ಶೀರ್ಷಿತ ಪತ್ರಹಾಳೆ, ಲೇಖನ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳು, ಪ್ರಕಟಣೆಗಳು, ಮತ್ತು ಸಂಕೇತಗಳಲ್ಲಿ ‘ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ: ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್ ಎ.ಸಿ ಭಕ್ತಿವೇದಾಂತ ಸ್ವಾಮಿ ಪ್ರಭುಪಾದ’ ನೇರವಾಗಿ ‘ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಸಂಘ’ದ ಕೆಳಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಅವರು ಆದೇಶಿಸಿದರು. ಇಂತಹ, ಮತ್ತು ಇತರ ವಿಧಾನಗಳಲ್ಲಿ, ಇಸ್ಕಾನ್‌ನೊಂದಿಗಿನ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ವಿಶೇಷ, ನಿಕಟ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಗೌರವಿಸಬೇಕು.

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ದೊಡ್ಡ ಕಳವಳ. 1970 ರಲ್ಲಿ, ಇಸ್ಕಾನ್ ಪ್ರೆಸ್ ಮುದ್ರಿಸಿದ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಕೆಲವು ಬರಹಗಳು, ಲೇಖಕರ ಹೆಸರನ್ನು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಗೌರವಸೂಚಕ ಬಿರದುಗಳಿಲ್ಲದೆ ಮುದ್ರಿಸಲಾಗಿತ್ತು, ಮತ್ತು ಇಸ್ಕಾನ್‌ನಲ್ಲಿ ಅವರ ಸ್ಥಾನವನ್ನು "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂದು ಅಲ್ಲದೆ ಕೇವಲ "ಆಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಬಿರುದಿನಿಂದ ಸೂಚಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಇದರಿಂದ, ಪ್ರಭುಪಾದರು ತನ್ನ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಲು ಕೈಗೊಂಡ ಒಂದು ಏಕೀಕೃತ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿದರು.

ಸತ್ಸ್ವರೂಪ ದಾಸ ಗೋಸ್ವಾಮಿ ಈ ಘಟನೆಯನ್ನು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ-ಲೀಲಾಮೃತದಲ್ಲಿ (4.93) ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ:

ಬೋಸ್ಟನ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಇಸ್ಕಾನ್ ಪ್ರೆಸ್ ಹೊಸ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಹೆಸರನ್ನು ತಪ್ಪಾಗಿ ಮುದ್ರಿಸಿದಾಗ, ಅವರು ತೀವ್ರವಾಗಿ ವಿಚಲಿತರಾದರು.

ಶ್ರೀಮದ್ ಭಾಗವತಂ ಎರಡನೇ ಕಾಂಡದ ಸಣ್ಣ ಪೇಪರ್ಬ್ಯಾಕ್ ಅಧ್ಯಾಯವು ಮುಖಪುಟದಲ್ಲಿ ಅವರ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇವಲ ಎ.ಸಿ.ಭಕ್ತಿವೇದಾಂತ ಎಂದು ತೋರಿಸಿತು. ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಗೌರವಸೂಚಕಗಳಾದ "ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್" ಮತ್ತು "ಸ್ವಾಮಿ ಪ್ರಭುಪಾದ" ಇರಲಿಲ್ಲ. ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಹೆಸರು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಮಹತ್ವದಿಂದ ರಿಕ್ತವಾಗಿತ್ತು. ಪ್ರಭುಪಾದರು ತಾವು ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ ಎಂದು ಪದೇ ಪದೇ ಒತ್ತಿಹೇಳಿದರು ಮತ್ತೊಂದು ಇಸ್ಕಾನ್ ಪ್ರೆಸ್ ಪ್ರಕಟಣೆಯು ಪ್ರಭುಪಾದರನ್ನು ಇಸ್ಕಾನ್ನ "ಆಚಾರ್ಯ" ಎಂದು ಬಣ್ಣಿಸಿತು. ಹಿಂದೆ ಅನೇಕ ಆಚಾರ್ಯರು, ಅಥವಾ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುಗಳು ಇದ್ದರು, ಮತ್ತು ಮುಂದೆ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕರು ಇರುತ್ತಾರೆ; ಆದರೆ ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್ ಎ.ಸಿ ಭಕ್ತಿವೇದಾಂತ ಸ್ವಾಮಿ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಸಂಘದ ಏಕೈಕ ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ.

ವಿಷಯವನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹದಗೆಡಿಸಲು, ಹೊಸ ಭಾಗವತಂ ಅಧ್ಯಾಯವನ್ನು ಪ್ರಭುಪಾದರು ಮೊದಲು ತೆರೆದಾಗ, ಬಂಧಿಸುವಿಕೆಯು ಬಿರುಕು ಬಿಟ್ಟಿತು, ಮತ್ತು ಪುಟಗಳು ಹೊರಬಿದ್ದವು. ಪ್ರಭುಪಾದರು ಉಗ್ರನೋಟ ಬೀರಿದರು.

ಈ ಘಟನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಬ್ರಹ್ಮಾನಂದ ಅವರು ತಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅನುಭವವನ್ನು ‘ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಅನುಸರಣೆ’ ಎಂಬ ವೀಡಿಯೊ ಸರಣಿಯಲ್ಲಿ (ಜುಲೈ-ಆಗಸ್ಟ್ 1970, ಲಾಸ್ ಏಂಜಲೀಸ್) ವಿವರಿಸಿದ್ದಾರೆ:

ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರವಿನ ಕಡೆ ನಾಯಕರ ಉಪೇಕ್ಷೆಯನ್ನು ಪ್ರಭುಪಾದರು ಗುರುತಿಸಿದರು, ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನನ್ನಿಂದ. ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಕಡೆ ಅಸೂಯೆಯ ಸೋಂಕಿಗೆ ನಾನು ಹೆಚ್ಚು ಒಳಗಾಗಿದ್ದೆ. ಲಾಸ್ ಏಂಜಲೀಸ್ನ ಈ ಭೇಟಿಯಲ್ಲಿ, ನಾನು ಉಸ್ತುವಾರಿ ವಹಿಸಿದ್ದ ಇಸ್ಕಾನ್ ಪ್ರೆಸ್ ಕಡೆಯಿಂದ ಬಹಳ ವಿಷಯಗಳು ತಪ್ಪಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಮುದ್ರಿಸಲಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಬಿರುದನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಮುದ್ರಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ‘ಎ ಸಿ ಭಕ್ತಿವೇದಾಂತ ಸ್ವಾಮಿ’ ಎಂದು ತೋರಿಸಿತು, ‘ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್’ ಬಿಡಲಾಗಿತ್ತು. ಭಾಗವತಂ ಅಧ್ಯಾಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ ಇನ್ನೊಂದು ಪುಸ್ತಕ ಕೂಡ ‘ಎ.ಸಿ.ಭಕ್ತಿವೇದಾಂತ’ ಎಂದು ತೋರಿಸಿತು - "ಸ್ವಾಮಿ"ಯನ್ನು ಸಹ ತೆಗೆದುಹಾಕಲಾಗಿತ್ತು. ನಾವು ಮುದ್ರಿಸಿದ ಬೋಸ್ಟನ್‌ ಇಸ್ಕಾನ್ ಪ್ರೆಸ್‌ನ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ನಾನು ಪ್ರಭುಪಾದರಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಿದೆ, ಅವರು ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ತೆರೆದರು, ಕೂಡಲೆ ಬಂಧಿಸುವಿಕೆಯು ಬಿರುಕು ಬಿಟ್ಟಿತು ಮತ್ತು ಪುಟಗಳು ಹೊರಬಿದ್ದವು. ಇದು ಆದದ್ದು ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಔಪಚಾರಿಕ ಪ್ರಸ್ತುತಿ ಮಾಡುವಾಗ

ಇದು ಮತ್ತು ಇತರ ಅಹಿತಕರ ಘಟನೆಗಳು ಭಾರತದಿಂದ ಹರಡುವ "ಕಪಟ ಮಾಲಿನ್ಯ"ದಿಂದ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು ಎಂದು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಶಂಕಿಸಿದ್ದರು (ಎಸ್.ಪಿ.ಎಲ್ 4: 94-95):

ಸ್ಥಳೀಯ ವೈಪರೀತ್ಯಗಳಿಂದ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಚಿಂತಾಗ್ರಸ್ತರಾಗಿದ್ದಾಗ, ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ತನ್ನ ಶಿಷ್ಯರು ತಮ್ಮ ಪತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದ ವಿಚಿತ್ರ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಅವರು ತಿಳಿದುಕೊಂಡರು, ಮತ್ತು ಇನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ತೊಂದರೆಗೀಡಾದರು. ಅಮೇರಿಕಾದ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಬರೆದ ಒಂದು ಪತ್ರವು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಹೋದರರು ಅವರ ‘ಪ್ರಭುಪಾದ’ ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ಆಕ್ಷೇಪಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ವರದಿ ಮಾಡಿತ್ತು. ಅವರ ಪ್ರಕಾರ, ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಪ್ರಭುಪಾದ ಎಂದು ಕರೆಯಬೇಕು. . . .

ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅಜ್ಞಾನಿಯಾಗಿದ್ದರೂ, ಅವರ ಶಿಷ್ಯರು ದುರುದ್ದೇಶಪೂರಿತರಲ್ಲ ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಆದರೂ ಭಾರತದಿಂದ ಬಂದ ಈ ಪತ್ರಗಳು ಪ್ರಭುಪಾದರ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಹೋದರರು ಹರಡಿದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ರೋಗವನ್ನು ಅಲ್ಲಿನ ತನ್ನ ಶಿಷ್ಯರಿಗೆ ಒಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದವು . . .

ಪ್ರಭುಪಾದರು ಇಸ್ಕಾನ್ ಎದಿರಿಸುವ ಎಲ್ಲಾ ಅಪಾಯದ ಕಡೆ ಶೀಘ್ರಗ್ರಾಹಿ. . . ಆದರೆ ಈಗ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದ ಮಾತನಾಡುವ ಕೆಲವು ಹೇಳಿಕೆಗಳು ಅವರ ಕೆಲವು ಶಿಷ್ಯರ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಬಹುಶಃ ಈಗ ಹರಡುತ್ತಿರುವ ಈ ಕಪಟ ಮಾಲಿನ್ಯವು ಇಸ್ಕಾನ್ ಪ್ರೆಸ್‌ನಲ್ಲಿನ ಪ್ರಮಾದಗಳು, ಮತ್ತು ಲಾಸ್ ಏಂಜಲೀಸ್‌ನಲ್ಲಿನ ಅಸಾಂಗತ್ಯಗಳನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿದೆ.

ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಪ್ರಭುಪಾದರು ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ ನೀತಿಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ಅನುಸರಿಸಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು ಖಚತಪಡಿಸಿದರು. ಅವರ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಪತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವುದನ್ನು ನಾವು ನೋಡುತ್ತೇವೆ:

ನೀವು ಈಗಾಗಲೇ ಕೇಂದ್ರವನ್ನು ತೆರೆದು ಸೊಸೈಟಿಯನ್ನು ನೋಂದಾಯಿಸಿರುವುದು ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆಯದು. ಇದು ಒಳ್ಳೆಯ ಆರಂಭ. ಒಂದು ವಿಷಯವೆಂದರೆ, ನೋಂದಣಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ, ನಮ್ಮ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ‘ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್ ಎ.ಸಿ ಭಕ್ತಿವೇದಾಂತ ಸ್ವಾಮಿ ಪ್ರಭುಪಾದ’ ಹೆಸರನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ನೋಂದಣಿ ದಾಖಲೆಗಳಲ್ಲಿ, ಹಾಗೆಯೇ ಎಲ್ಲಾ ಲೇಖನ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳು, ಪುಸ್ತಕಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರಕಟಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಇಡುವುದು. ಹಾಗಾಗಿ ಸುಬಲದಾಸ್ ಸ್ವಾಮಿಯ ಶೀರ್ಷಿತ ಪತ್ರಹಾಳೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಸರನ್ನು ನೋಡಿದೆ, ಆದು ಸರಿಯಾಗಿದೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಅದನ್ನು ಮಾಡಿ. ಆದ್ದರಿಂದ ನೀವು ಸರಿಯಾದ ಮತ್ತು ಅಗತ್ಯ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಮುಂದುವರಿಯಬಹುದು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಸೊಸೈಟಿಯನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ನೋಂದಾಯಿಸಬಹುದು. ನೋಂದಣಿಯನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸುವ ಮೊದಲು ನಮ್ಮ ಸೊಸೈಟಿಯ ಸಂವಿಧಾನದ ಒಂದು ಪ್ರತಿಯನ್ನು ನನಗೆ ಕಳುಹಿಸುವಂತೆ ವಿನಂತಿಸುತ್ತೇನೆ. ಆಗ ನಾನು ಅದನ್ನು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಅನುಮೋದಿಸಬಹುದು. ‘ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ, ಎ.ಸಿ.ಭಕ್ತಿವೇದಾಂತ ಸ್ವಾಮಿ’ ಎಂದು ನನ್ನ ಹೆಸರು ಅಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕು. ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅಧಿಕಾರ ಇರಬೇಕು.

ಹಾಗಾದರೆ, ಇಸ್ಕಾನ್ನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ನಿಖರವಾದ ಬಿರುದಿನಿಂದಲೇ ಸೂಚಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಬಯಕೆಯನ್ನು ನಾವು ನೋಡಬಹುದು. ಈ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಪ್ರಭುಪಾದರು ಕೇವಲ "ಆಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ಅಸಮರ್ಪಕ ಮತ್ತು ಅವಮಾನಕರ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿದರು. ಈ ನಿಖರವಾದ ಇಂಗ್ಲಿಷ್-ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಂಯುಕ್ತ ಪದವನ್ನು ಬಳಸಲು ಅವರು ಆದೇಶಿಸಿದರು. "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಬಿರುದು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ ಮತ್ತು ಇಸ್ಕಾನ್ ನಡುವಿನ ಅಸಾಧಾರಣ ನಿಕಟ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ.

ಹಾಗಾದರೆ, ಇಸ್ಕಾನ್ನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ನಿಖರವಾದ ಬಿರುದಿನಿಂದಲೇ ಸೂಚಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಬಯಕೆಯನ್ನು ನಾವು ನೋಡಬಹುದು. ಈ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಪ್ರಭುಪಾದರು ಕೇವಲ "ಆಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ಅಸಮರ್ಪಕ ಮತ್ತು ಅವಮಾನಕರ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿದರು. ಈ ನಿಖರವಾದ ಇಂಗ್ಲಿಷ್-ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಂಯುಕ್ತ ಪದವನ್ನು ಬಳಸಲು ಅವರು ಆದೇಶಿಸಿದರು. "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಬಿರುದು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ ಮತ್ತು ಇಸ್ಕಾನ್ ನಡುವಿನ ಅಸಾಧಾರಣ ನಿಕಟ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ.

ಒಬ್ಬ ಆಚಾರ್ಯ, ಅಥವಾ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ, "ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ವಿಜ್ಞಾನದ ಅತೀಂದ್ರಿಯ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕ," ಆಧುನಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ತಜ್ಞರಿಂದ ಭಿನ್ನವಾದ ತಳಿ. ಅತೀಂದ್ರಿಯ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು ಶಿಷ್ಯರ ಉಸ್ತುವಾರಿ ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ, ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ಪವಿತ್ರ ಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿದನಂತರ, ಕೂಲಂಕಷವಾಗಿ ವೈದಿಕ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಬೋಧಿಸುತ್ತಾರೆ, ಮತ್ತು ಅದರ ಅಗತ್ಯ ನಿಯಮಗಳು ಮತ್ತು ವಿಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ತರಬೇತಿ ನೀಡುತ್ತಾರೆ.

‘ಆಚಾರ್ಯ’ ಆಚರ ಎಂಬ ಪದದ ನಿಷ್ಪನ್ನವಾಗಿದ್ದು, ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ನಡವಳಿಕೆಯ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಆಚರಿಸುವ ನಡವಳಿಕೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಆಚಾರ್ಯರು ಅಂತಹ ನಡವಳಿಕೆಯನ್ನು ನಿಯಮದಿಂದ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಉದಾಹರಣೆಯಿಂದಲೂ ಕಲಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆಚಾರ್ಯನು ಅನುಕರಣೀಯ. ಪ್ರಭುಪಾದರು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ, "ಅಚಾರ್ಯನು ಆದರ್ಶ ಶಿಕ್ಷಕನಾಗಿದ್ದು, ಶಾಸ್ತ್ರಗಳ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ತಿಳಿದಿದ್ದಾರೆ, ಅದರ ಆದೇಶಗಳಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ವರ್ತಿಸುತ್ತಾರೆ, ಮತ್ತು ಈ ತತ್ವಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತನ್ನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಕಲಿಸುತ್ತಾರೆ." ಅಂತಹ ಬೋಧನೆಯು ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಮೀರಿದೆ; ಇದು ಆಚಾರ್ಯರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಮುಂಖಾಂತರ ಸ್ಥಾಪಿಸಲ್ಪಟ ಆದರ್ಶಗಳ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ತಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ತಾವೆ ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ.

ಆಚಾರ್ಯರು ಹಿಂದಿನ ಅಚಾರ್ಯರಿಗೆ ನಿಷ್ಠನಾಗಿರಬೇಕು. "ಆಚಾರ್ಯ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ಅನುಸರಿಸದೆ ಆಚಾರ್ಯ (ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರು) ಆಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಭಕ್ತಿ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿಯಲು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಆಸಕ್ತಿಯಿರುವವನು ಪೂರ್ವಾಚಾರ್ಯರನ್ನು ತೃಪ್ತಿಪಡಿಸಲು ಮಾತ್ರ ಬಯಸಬೇಕು." ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆಚಾರ್ಯ ಈ ಆಳವಾದ ನಿಷ್ಠೆಯನ್ನು ವಿವಿಧ ಸಮುದಾಯಗಳಿಗೆ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾದ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ರೂಪಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಸಂಯೋಜಿಸಬೇಕು. "ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಆಚಾರ್ಯರು ತನ್ನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಆಂದೋಲವನ್ನು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಲು ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ವಿಧಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ", ಎಂದು ಪ್ರಭುಪಾದರು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ. "ಜನರು ಒಂದಲ್ಲ ಇನ್ನೊಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆಗೆ ಬರಬಹುದಾದ ಒಂದು ವಿಧಾನವನ್ನು ಆಚಾರ್ಯರು ರೂಪಿಸಬೇಕು." ತನ್ನ ಸ್ವಂತ ಅನುಭವದಿಂದ ಅವರು ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ:

ಶಿಕ್ಷಕ (ಆಚಾರ್ಯ) ಸಮಯ, ಅಭ್ಯರ್ಥಿ, ಮತ್ತು ದೇಶವನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು. ಅವರು ನಿಯಾಮಗ್ರಹದ ತತ್ವವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬೇಕು, ಅಂದರೆ ಅಸಾಧ್ಯವನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬಾರದು. ಒಂದು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಿರುವದು ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿರಬಹುದು. ಭಕ್ತಿ ಸೇವೆಯ ಸಾರವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಆಚಾರ್ಯರ ಕರ್ತವ್ಯ. ಯುಕ್ತ-ವೈರಾಗ್ಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗಬಹುದು.

ಸಂಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾದ ನಿಷ್ಠೆಯನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಮತ್ತು ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ವಿವಿಧ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು ಮತ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳಿಗೆ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೌಶಲ್ಯವನ್ನು ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕರಿಸಿದ ಜ್ಞಾನದ ಸಂಕೇತ ಎಂದು ಪ್ರಭುಪಾದರು ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ: ಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾದ ನಿಷ್ಠೆಯನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಮತ್ತು ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ವಿವಿಧ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು ಮತ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳಿಗೆ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೌಶಲ್ಯವನ್ನು ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕರಿಸಿದ ಜ್ಞಾನದ ಸಂಕೇತ ಎಂದು ಪ್ರಭುಪಾದರು ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ:

ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವೆಂದರೆ ದುರಭಿಮಾನದಿಂದ ಹಿಂದಿನ ಅಚಾರ್ಯರನ್ನು ಮೀರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವ ಮೂಲಕ ಒಬ್ಬರ ಸ್ವಂತ ಕಲಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಅರ್ಥವಲ್ಲ. ಅವರು ಹಿಂದಿನ ಆಚಾರ್ಯರಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿಶ್ವಾಸ ಹೊಂದಿರಬೇಕು, ಮತ್ತು ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರು ವಿಷಯವನ್ನು ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅರಿತುಕೊಂಡು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಂದರ್ಭಗಳಿಗೆ ಸೂಕ್ತವಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಬೇಕು. ಪಠ್ಯದ ಮೂಲ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಯಾವುದೇ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಬಾರದು, ಆದರೂ ಅದನ್ನು ಜನರ ತಿಳುವಳಿಕೆಗಾಗಿ ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಬೇಕು. ಇದನ್ನು ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವು ಆಚಾರ್ಯರಿಗೆ "ಅವರ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಆಂದೋಲನವನ್ನು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡುವ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ವಿಧಾನಗಳನ್ನು" ನೀಡುತ್ತದೆ.

ಆಗ, ಆಚಾರ್ಯರು, ಆಸಕ್ತಿಪೂರ್ಣ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಸಮೀಪ ತರುವ ವಿಧಾನಗಳ ಪ್ರವೀಣತೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ (ಉಪನೀತಿ), ಮತ್ತು ಅದರ ಮೂಲಕ ಅವರನ್ನು ತಮ್ಮ ಚೈತನ್ಯದಿಂದ ಜೀವತುಂಬಿ, ಅವರ ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರದಿಂದ ಅವರನ್ನು ಸಶಕ್ತಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಆಚಾರ್ಯರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳಾಗುತ್ತಾರೆ, ಅಂದರೆ, ಪದದ ಮೂಲಭೂತ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ, ಪುನಃ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವವರು – ಆಚಾರ್ಯರನ್ನು ಜನರಿಗೆ ಪುನಃ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವವರು.

ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ —ಇಸ್ಕಾನ್ನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಇಂಗ್ಲಿಷ್-ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಂಯುಕ್ತ ಪದದಿಂದಲೇ ಸೂಚಿಸಬೇಕು ಎಂಬದು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಆದೇಶ. ಇದರ ಸಂಬಂಧವಾಗಿ, ಪ್ರಭುಪಾದರು "ಆಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಏಕಪದ ಬಿರುದನ್ನು ಅಸಮರ್ಪಕ ಮತ್ತು ಅವಮಾನಕರ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿದರು. ಆದರೂ "ಆಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಏಕ ಪದವನ್ನು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಯ ವಿಶೇಷ ಮುಖಂಡರಿಗೆ ಗೌರವಯುತ ಬಿರುದಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ, "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಬಿರುದು ಹೊಂದಿರುವ ಒಬ್ಬರಿಗೆ ಒಂದು ಗಂಭೀರವಾದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಾವು ತೀರ್ಮಾನಿಸಬೇಕು, ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಮಾನ್ಯತೆಯನ್ನು ನೀಡುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ. ನಮ್ಮ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ, ಈ ಔಪಚಾರಿಕ ಬಿರುದನ್ನು ವಹಿಸಿದ (ಅದರಲ್ಲೂ ಒತ್ತಾಯಿಸಿ ವಹಿಸಿದ) ಮೊದಲ ಆಚಾರ್ಯ ಪ್ರಭುಪಾದರು. ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರಾರವರು ಈ ಬಿರುದಿನಿಂದ ಔಪಚಾರಿಕವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲಾಗಿರಬಹುದು ಅಂದುಕೊಂಡರೂ, ಅಂತಹ ಪದ್ದತಿಯು ದಾಖಲೆಯಲ್ಲಿಲ.

ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯ ನಿಯತಕಾಲಿಕ ‘ದಿ ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್’ನ ಪರಿಶೀಲನೆಯು ಹಿಂದಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರಾರವರು ಎರಡು ವಿಭಿನ್ನ ಬಿರುದುಗಳಿಂದ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ಒಂದೆಡೆ, ಅವರು “ಅಧ್ಯಕ್ಷರು - ಶ್ರೀ ವಿಶ್ವವೈಷ್ಣವ-ರಾಜ ಸಭೆ;" ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, ಅವರು "ಆಚಾರ್ಯ", ಒಂಟಿಯಾಗಿ, ಅಥವ ಒಂದು ಕೂಟಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ: ಆಚಾರ್ಯ – “ಗೌಡೀಯ ಸಮುದಾಯ”, ಅಥವ "ಮಧ್ವ-ಗೌಡೀಯ ಸಮುದಾಯ”, ಅಥವ "ಗೌಡೀಯ ವೈಷ್ಣವ”, ಇತ್ಯಾದಿ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಎರಡು ಬಿರುದುಗಳನ್ನು ಸಂಯೋಜಿಸಲಾಗಿದ್ದರು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, "ಈ ಕಾಲದ ಆಚಾರ್ಯ (ಮಸ್ಸಿಹ), ಮತ್ತು ಐತಿಹಾಸಿಕ ವಿಶ್ವ ವೈಷ್ಣವ ರಾಜಸಭೆಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷ” (ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ 28.2: 58).10 ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಂಡ ವಿಶ್ವ ವೈಷ್ಣವ ರಾಜಸಭೆಯೊಂದಿಗೆ (ಇದು ಮೂರು ಪ್ರಮುಖ ಶಿಷ್ಯರ ಮಂಡಳಿಯಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿತ್ತು) ನಿಕಟವಾಗಿ ಸಂಯೋಜಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಸದಾ ವಿಸ್ತರಿಸುತ್ತಿರುವ ದೇವಾಲಯಗಳ ಒಕ್ಕೂಟ – ತರಬೇತಿ, ಬೋಧನೆ, ಮತ್ತು ಉಪದೇಶಗಳನ್ನು ನೀಡಲಾಗುತ್ತಿದ ಸನ್ಯಾಸಿ ಕೇಂದ್ರಗಳು - ಒಟ್ಟಾಗಿ ಇದನ್ನು ಗೌಡೀಯ ಮಠ ಎಂದು, ಆಗಾಗ್ಗೆ “ಗೌಡೀಯ ಆಂದೋಲನ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಯಿತು." ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, "ಆಚಾರ್ಯ" ಮತ್ತು "ಅಧ್ಯಕ್ಷ" ಎಂಬ ಬಿರುದುಗಳು ಪದ ಸಂಯೋಜಕ ರೂಪಕ್ಕೆ ಬೆಸೆಯಲ್ಪಟ್ಟವು, ಮತ್ತು ಅದು ಕ್ರಮೇಣ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರವರಿಗೆ "ಅಧ್ಯಕ್ಷ-ಆಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಪ್ರಮಾಣಿತ ಬಿರುದಾಯಿತು. ಈ ಸಂಯುಕ್ತ ಬಿರುದನ್ನು "ವಿಶ್ವ ವೈಷ್ಣವ ರಾಜ ಸಭೆ" ಮತ್ತು "ಗೌಡೀಯ ಮಠ" (ಅಥವಾ "ಗೌಡೀಯ ಆಂದೋಲನ" ಮತ್ತು "ಆಂದೋಲನ" ನಂತಹ ಬಗೆಬಗೆಯ ಹೆಸರಿದ್ದ) ಎರಡಕ್ಕೂ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದಲ್ಲದೆ, "ಆಚಾರ್ಯ" ಬಿರುದಂತೆ "ಅಧ್ಯಕ್ಷ-ಆಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಬಿರುದು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರವರಿಗೆ ಸ್ವತಂತ್ರ ಪದನಾಮವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರವರ ಬಿರುದುಗಳಲ್ಲಿ "ಸಂಸ್ಥಾಪಕ" ಬಿರುದಿನ ಬಳಕೆ ಬಹಳ ವಿರಳ. ಇದರ ಅತ್ಯಂತ ಗಮನಾರ್ಹ ಉದಾಹರಣೆಯೆಂದರೆ "ಅಭಯ್ ಚರಣ್ ದಾಸ್, ಸದಸ್ಯರಿಗಾಗಿ, ಶ್ರೀ ಗೌಡೀಯ ಮಠ, ಬಾಂಬೆ"ಯ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ವ್ಯಾಸ-ಪೂಜೆಯ ಗೌರವಾರ್ಪಣೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀಯವರನ್ನು "ವಿಶ್ವ-ಶಿಕ್ಷಕ ಆಚಾರ್ಯದೇವ, ಗೌಢೀಯ ಮಠದ ಸ್ಥಾಪಕ, ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ಶ್ರೀ ವಿಶ್ವ ವೈಷ್ಣಬ್ ರಾಜ್-ಶಭಾ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಆಚಾರ್ಯರು: ನನ್ನ ಶಾಶ್ವತ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರು… (ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ. 32: 291). [13]” ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರವರಿಗೆ "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಬಿರುದಿನ ಬಳಕೆ ನಾವು ಕಾಣದಿದ್ದರೂ, ಈ ನಿಖರವಾದ ಗೌರವಸೂಚಕ ಪದ ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ಅತಿ ಹೆಸರಾಂತ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯ ಕೃತಿ, ನಿಶೀಕಾಂತ ಸಾನ್ಯಾಲ್ ಅವರ ‘ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಚೈತನ್ಯ’ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ಈಗಾಗಲೇ ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿರುವಹಾಗೆ 1927ರಲ್ಲಿ ‘ಸಜ್ಜನ-ತೊಷಾನೀ’ಯನ್ನು, ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡುವ ಸಲುವಾಗಿ ದಿ ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್ ಎಂಬ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಯ ನಿಯತಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಲಾಯಿತು. ಇದು 1933 "ಆಂದೋಲನದ ಬೋಧಕರು" ವಿದೇಶಿ ತೀರಗಳಿಗೆ ರವಾನೆಯ ಪೂರ್ವಸಿದ್ಧತೆಯ ಹಂತ - "ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ಎಲ್ಲಾ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಪರಮಪ್ರಧಾನವಾದದ್ದು" ಎಂದು ಭಕ್ತಿ ವಿಕಾಸ ಸ್ವಾಮಿ (ಎಸ್ಬಿವಿ 1: 108) ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಈ ಬೋಧಕರನ್ನು ತಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾಗಿ ಶಸ್ತ್ರಸಜ್ಜಿತರಾಗಿ ಕಳುಹಿಸಲು, ಮೊದಲು ಅವರ ಬಳಕೆಗಾಗಿ ಲಿಖಿತ ಕೃತಿಯನ್ನು ತಯಾರಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಇದು ಮಠದ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಸಾಕಷ್ಟು ಸಮರ್ಥವಾದ, ಸಂಪೂರ್ಣವಾದ, ಮತ್ತು ಅತ್ಯಾಧುನಿಕ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿದ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳ ಸುಸಂಸ್ಕೃತ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗೆ ತಿಳಿಸುವಂತ ಕೃತಿಯಾಗಿರಬೇಕು. ಈ ಕೃತಿಯೇ ‘ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಚೈತನ್ಯ.’ ಅದರ ಲೇಖಕ, ಕಟಕ್ನ ರಾವೆನ್ಶಾ ಕಾಲೇಜಿನ ಇತಿಹಾಸದ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕ ನಿಶಿಕಾಂತ ಸಾನ್ಯಾಲ್, ದೀಕ್ಷ ಹೆಸರು ನಾರಾಯಣ ದಾಸ, ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರರವರಿಂದ ಭಕ್ತಿ ಸುಧಾಕರ ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ಪಡೆದವರು. ಗುರು ಮತ್ತು ಅವರ ಶಿಷ್ಯ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಯೋಜನೆಗಳಲ್ಲಿ ನಿಕಟ ಸಹಯೋಗದೊಂದಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಮತ್ತು ಈ ಕೃತಿಯು ಇದಕ್ಕೆ ಹೊರತಾಗಿಲ್ಲ.ಭಕ್ತಿ ವಿಕಾಸ ಸ್ವಾಮಿ ಅವರು ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರ 1932ರ ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ನೀಲಗಿರಿ ಗಿರಿಧಾಮವಾದ ಊಟಕಾಮಂಡ್‌ನಲ್ಲಿ ಎರಡು ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ‘ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಚೈತನ್ಯ’ವನ್ನು ಪರಿಷ್ಕರಿಸುವತ್ತ ಗಮನಹರಿಸಿದರು ಎಂದು ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ (ಎಸ್‌ಬಿವಿ 1: 243). ಪುಸ್ತಕವು ಕೈಯಲ್ಲಿರುವವರೆಗೂ ಬೋಧಕರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಪಶ್ಚಿಮ ಆಂದೋಲನವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು (ಎಸ್‌ಬಿವಿ 2:27):

1933ರ ಗೌರ-ಪೂರ್ಣಿಮ ದಿನದಂದು ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಸಾನ್ಯಾಲ್ ಅವರ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯ ‘ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಚೈತನ್ಯ’ ಪ್ರಕಟಣೆಯಾಗುತ್ತಿದಂತೆ, ಯುರೋಪಿನಲ್ಲಿ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡುವ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ ಎಂದು ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದರು. ಮತ್ತು ಏಪ್ರಿಲ್ 10ರಂದು ಕೊನೆಗೂ ಅವರ ಕನಸು ನನಸಾಯಿತು. ಶ್ರೀಮದ್ ಭಕ್ತಿ ಪ್ರದೀಪ ತೀರ್ಥ ಮಹಾರಾಜ, ಶ್ರೀಮದ್ ಭಕ್ತಿ ಹೃದಯ ಬೋನ್ ಮಹಾರಾಜ, ಮತ್ತು ಸಂವಿದಾನಂದ ಪ್ರಭು ಬಾಂಬೆಯಿಂದ ಲಂಡನ್ಗೆ ಹಡಗಿನಲ್ಲಿ ಹೊರಟರು.

ಮೂವತ್ತೈದು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ, ಮಾರ್ಚ್ 14, 1967ರಂದು, ಸ್ಯಾನ್ ಫ್ರಾನ್ಸಿಸ್ಕೋದಿಂದ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್ನಲ್ಲಿದ ಬ್ರಹ್ಮಾನಂದ ದಾಸರಿಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆದು ಈ ಕೃತಿಗೆ ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಅನುಮೋದನೆಯನ್ನು ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ:

ಪ್ರೊ. ಸಾನ್ಯಾಲ್ ಅವರ ಕೃಷ್ಣ ಚೈತನ್ಯ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಡೊನಾಲ್ಡ್ ಖರೀದಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ತಿಳಿದು ನನಗೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ. ದಿವಂಗತ ಪ್ರೊ. ಎನ್.ಕೆ. ಸಾನ್ಯಾಲ್ ನನ್ನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಹೋದರರಾಗಿದ್ದರು, ಮತ್ತು ಅವರ ‘ಕೃಷ್ಣ ಚೈತನ್ಯ’ ಪುಸ್ತಕವು ಅನುಮೋದಿತ ಮತ್ತು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿದೆ. ಅದನ್ನು ಬಹಳ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಇರಿಸಿ. ನಾವು ಆ ಪುಸ್ತಕದಿಂದ ಕೆಲವು ಲೇಖನಗಳನ್ನು ‘ಬ್ಯಾಕ್‌ ಟು ಗಾಡ್‌ಹೆಡ್’‌ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಬಹುದು. ಇದು ನಮಗೆ ತುಂಬಾ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಏಕೆಂದರೆ ನನ್ನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವು ಈ ಪುಸ್ತಕಕ್ಕೆ ಅವರ ಅನುಮೋದನೆಯನ್ನು ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ಅದನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಇರಿಸಿ, ಮತ್ತು ನಾನು ಹಿಂದಿರುಗಿದಾಗ ಅದನ್ನು ನೋಡುತ್ತೇನೆ. (670314 - ಸ್ಯಾನ್ ಫ್ರಾನ್ಸಿಸ್ಕೋದಿಂದ ಬ್ರಹ್ಮಾನಂದರಿಗೆ ಬರೆದ ಪತ್ರ)

‘ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಚೈತನ್ಯ’ದ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಇಂಗ್ಲಿಷ್-ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಂಯೋಜಿತ ಪದ ಬಿರುದು - "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" - ಪರಿಮಿಡಿಯಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ಪ್ರಮುಖ ಪರಿಚಯವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತದೆ:

ಅಧ್ಯಾಯ VII— ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರು
ಶ್ರೀ ವಿಷ್ಣುಸ್ವಾಮಿ, ಶ್ರೀ ನಿಂಬಾದಿತ್ಯ, ಶ್ರೀ ರಾಮಾನುಜ, ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ಮಧ್ವಾರವರ ವೈಷ್ಣವ ಧರ್ಮದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳ ಪುನರುಜ್ಜೀವನವನ್ನು ಪ್ರಾಗೈತಿಹಾಸಿಕ ದಾಖಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಬಹುದು. ಅವರು ಶ್ರೀ ವಿಷ್ಣುವಿನ ಭಕ್ತಿಪೂರ್ವಕ ಉಪಾಸನೆಯನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಅಪ್ರಧಾನ ಮೌಲ್ಯವು ಊಹಾತ್ಮಕ ಪಂಥಗಳ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳ ವಿರುದ್ಧ ರಾಜಿಯಾಗದ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯಾಗಿದೆ. ಅವರ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಂಶ್ಲೇಷಣೆ ಸಮರ್ಥವಾಗಿದ್ದರೂ ಅಪೂರ್ಣವಾಗಿದೆ.

ಮಾನವನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕತೆಯ ಹಿಗ್ಗು ಕುಗ್ಗುಗಳ ಆರಂಭಿಕ ಅವಲೋಕನವನ್ನು ಲೇಖಕನು ನಾಲ್ಕು ಪ್ರಮಾಣಿತ ಐತಿಹಾಸಿಕ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಸಾನ್ಯಾಲ್ ಯಾರನ್ನು "ಮೂಲ ಪ್ರಾಗೈತಿಹಾಸಿಕ ಶಿಕ್ಷಕರು" ಎಂದು ಸಂಬೋದಿಸಿದ್ದಾರೋ ಅವರಿಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಭಗವಂತ ಸ್ವತಃ ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಲೇಖಕನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾನೆ:

ಕಲಿಯುಗದ ನಾಲ್ಕು ಸಮುದಾಯಗಳು (ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು) ಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲದೊಂದಿಗೆ ಶಾಶ್ವತ ಪ್ರಾಚೀನ ಶಿಕ್ಷಕರಾದ ಲಕ್ಷ್ಮಿ, ಬ್ರಹ್ಮ, ರುದ್ರ ಮತ್ತು ನಾಲ್ಕು ಸನಾ (ಚತುಹ್ಸಾನಾ)ರ ಅವ್ಯಕ್ತ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಗುರುತಿಸುವ ಮೂಲಕ ಸಂಪರ್ಕ ಹೊಂದಿವೆ. ಕಲಿಯುಗದ ನಾಲ್ಕು ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರು ಧರ್ಮದ ಮೂಲ ಶಿಕ್ಷಕರ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಬೋಧಿಸುವುದಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು.

ಆದುದರಿಂದ, ಪ್ರತಿ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ತಮ್ಮ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಗಳ ಮೇಲೆ ವ್ಯಾಪಕವಾದ ರಚನಾತ್ಮಕ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕಾಗಿ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುವ ಒಂದು ಜೋಡಿ ಸದಸ್ಯರನ್ನು ಹೊಂದಿದರುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಾವು ಕಾಣಬಹುದು. ಪ್ರತಿ ಜೋಡಿಯ ಮೊದಲ ಗಣ್ಯವ್ಯಕ್ತಿ "ಶಾಶ್ವತ ಪ್ರಾಚೀನ ಶಿಕ್ಷಕರಲ್ಲಿ" ಒಬ್ಬನಾಗಿದ್ದು, ಅವರು ಸಂಪ್ರದಾಯಕ್ಕೆ "ಮೂಲ ಪ್ರಾಗೈತಿಹಾಸಿಕ ಶಿಕ್ಷಕರಾಗುತ್ತಾರೆ"; ಈ ಜೋಡಿಯ ಎರಡನೇಯ ಸದಸ್ಯ "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ", ಕಲಿಯುಗದಲ್ಲಿ ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸುವ ಮತ್ತು ಸುಧಾರಿಸುವ ಒಂದು ಮಾದರಿ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕನಾಗಿದ್ದು, ತನ್ನ ವಿಶೇಷ ಶೈಲಿಯ ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ನೀಡುತ್ತಾನೆ. ನಿಶಿಕಾಂತ ಸಾನ್ಯಾಲ್ ಅವರು ಬಳಸಿದ "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ” ಎಂಬ ಬಿರುದು, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ "ಸಂಪ್ರದಾಯ-ಆಚಾರ್ಯ" ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಆ ನಾಲ್ಕು ಶ್ರೇಷ್ಠ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಗಣ್ಯವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಲಾಗಿದೆ." "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಅವರ ವಿಶಿಷ್ಟ ಉಪಾಧಿ. ಇದರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ, ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರ ಆ ಬಿರುದನ್ನು ಏಕೆ ತಮಗಾಗಿ ಬಳಸಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ‘ದಿ ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್’ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲು "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ” ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ಗಮನಸೆಳೆಯದೆ, ಆದರೆ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದೊಂದಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಿರುವುದು ಗಮನಾರ್ಹ. 1930ರ ಅಕ್ಟೋಬರ್ ‘ದಿ ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್’ ಸಂಚಿಕೆಯಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವ ಮೂರು ಕಂತುಗಳಲ್ಲಿ ಮುದ್ರಣವಾದ "ದಿ ಗೌಡೀಯ ಮಠ" ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಈ ವಾಕ್ಯಾಂಶವನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಲಾಗಿದೆ. ನವೆಂಬರ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಲ್ಕತ್ತಾದ ಬಾಗ್-ಬಜಾರ್‌ನಲ್ಲಿ "ಶ್ರೀ ಗೌಡೀಯ ಮಠ" ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಭವ್ಯ ದೇವಾಲಯದ ಸಂತೋಷಕರವಾದ ಉದ್ಘಾಟನೆಯನ್ನು ಅದರ ಪ್ರಕಟಣೆಯು ಅತಿವ್ಯಾಪಿಸಿತು. ಆ ಸಂಸ್ಥೆ, ಅದರ ಹೊಸದಾದ ವೈಭವದಲ್ಲಿ, ಲೇಖನದ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಉಲ್ಲೇಖವಾಗಿದೆ. "ದಿ ಗೌಡೀಯ ಮಠ"ದ ಮೊದಲ ಕಂತು ಅಕ್ಟೋಬರ್ ಸಂಚಿಕೆಯ ಪ್ರಮುಖ ತುಣುಕಾಗಿದೆ, ಮತ್ತು ಮುಖ ಪುಟವು ದೇವಾಲಯದ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಧನಸಹಾಯ ಮತ್ತು ನಿರ್ದೇಶನ ನೀಡಿದ ಗೌರವಯುತ ಜಗಬಂಧು ಭಕ್ತಿ ರಂಜನರವರ ಚಾಯಾಚಿತ್ರವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.‘ದಿ ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್’ ಲೇಖನವು ಯಾವುದೇ ಕೃತಿಕಾರನ ಗುರುತು ಹೊಂದಿಲ್ಲ, ಈ ಅಭ್ಯಾಸವು ಅಂತಹ ಸಂಪಾದನೆಗಳಿಗೆ ಬಲವಾದ ಸಂಪಾದಕೀಯ (ಆಥವ ಲೇಖಕನ) ಅನುಮೋದನೆ ನೀಡಿತು.

ಸಮುದಾಯದ ಸದಸ್ಯರು ತಮ್ಮ ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ರೂಪ ಮತ್ತು ಚಟುವಟಿಕೆಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಳಸುವ ಒಂದು ವ್ಯಾಪಕ ರೂಪಕವನ್ನು ಈ ಲೇಖನವು ಬಳಸುತ್ತದೆ: ದೃಡವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಮರ, ಜಗತ್ತನ್ನು ಆವರಿಸುತ್ತಿರುವ ಅದರ ಟೊಂಗೆಗಳು ಮತ್ತು ಕೊಂಬೆಗಳು. ಈ ರೂಪಕವನ್ನು ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಚರಿತಾಮೃತ, ಆದಿ ಲೀಲಾ, ಒಂಬತ್ತನೇ ಅಧ್ಯಾಯವಾದ "ಭಕ್ತಿ ಸೇವೆಯ ಕಲ್ಪತರು"ವಿನಿಂದ ಪಡೆಯಲಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಮಹಾಪ್ರಭು ತೋಟಗಾರನಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ, ಈ ಭಕ್ತಿ-ಕಲ್ಪತರುವನ್ನು ಭೂಮಿಗೆ ತರುತ್ತಾರೆ, ಬೀಜವನ್ನು ನವದ್ವೀಪದ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ನೆಡುತ್ತಾರೆ, ಸಸ್ಯವನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ, ಅದು ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರೇಮದ ಫಲವನ್ನು ಎಲ್ಲೆಡೆ ನೀಡಲು ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಮಹಾಪ್ರಭು ತೋಟಗಾರ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಮರವೂ (ಕೃಷ್ಣ-ಪ್ರೇಮಾಮರ-ತರುಃ ಸ್ವಯಂ) ಅವರೇ, ಹಾಗೆಯೇ ಅದರ ಹಣ್ಣನ್ನು ಆನಂದಿಸುವವರು, ಮತ್ತು ವಿತರಿಸುವವರೂ ಅವರೇ.

ಗೌಡೀಯ ಮಠ ಆ ಮರದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದೆ. ಅದರ ಬೀಜ - ಸದಸ್ಯರು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡರು - ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಜನ್ಮಸ್ಥಳವಾದ ನವದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ, ಅವರ ಕಾರ್ಯಭಾರಿಯಾದ ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರರವರು 1905ರಿಂದ 1914ರವರೆಗೆ ಆ ಪವಿತ್ರ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ವಾಸವಾಗಿದ್ದು, ಒಂದು ಶತಕೋಟಿ ನಾಮಗಳನ್ನು ಜಪಿಸವ ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಪೂರ್ತಿಗಾಗಿ ದಿನಕ್ಕೆ 192 ಸುತ್ತುಗಳನ್ನು ಜಪಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಈ ಯಜ್ಞದ ಬಹುಪಾಲು ಅವರು ಮಾರ್ಚ್ 27, 1918ರಂದು ಅವರು ಸನ್ಯಾಸವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಅದೇ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಕುಠೀರದಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳ್ಳಿಸಿದರು. "ಅವರು ಸನ್ಯಾಸವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ದಿನ," ಭಕ್ತಿ ವಿಕಾಸ ಸ್ವಾಮಿ ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ, ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರ ಚೈತನ್ಯ ಮಠವನ್ನು ಮಾಯಾಪುರದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು, ಮತು ಯಾವ ದೈವದ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಶತಕೋಟಿ ನಾಮಗಳನ್ನು ಜಪಿಸುವ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡಿದ್ದರೋ ಆ ಚೈತನ್ಯ ಮಾಹಾಪ್ರಭುವಿನ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ಶ್ರೀ ಶ್ರೀ ಗಾಂಧರ್ವಿಕಾ ಗಿರಿಧಾರಿಯ ಮೂರ್ತಿಯ ಜೊತೆ ಇಟ್ಟು ಸೇವ ಸಲ್ಲಿಸಿದರು

ಸಂಸ್ಥೆಯ ಈ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ದಿ ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್ (ಜೂನ್, 1927)ನ ಮೊದಲ ಸಂಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಚೈತನ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವ "ಗೌಡೀಯ ಮಠ: ಅದರ ಸಂದೇಶ ಮತ್ತು ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು", ಗೌಡೀಯ ಮಠವನ್ನು ಮಾಯಾಪುರದಲ್ಲಿ ಬೇರೂರಿದ (ಮಹಾಪ್ರಭುವಿನ ‘ಆಗಮ ಭೂಮಿ’), ಕಲ್ಕತ್ತಾಗೆ ಕವಲೊಡೆಯುತ್ತಿರುವ, ಮತ್ತು ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಹರಡುತ್ತಿರುವ ಮರದಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸುತ್ತದೆ:

ಗೌಡೀಯರ ಭಗವಂತನ ಕೃಪೆಯಿಂದ ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ಸಂದೇಶವು ಇಡೀ ಗೌಡ ದೇಶಕ್ಕೆ ತಿಳಿದಿದೆ. ಗೌಡ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ನೈಮಿಶರಣ್ಯ, ಅಯೋಧ್ಯೆ, ಪ್ರಯಾಗ್, ಕಾಶಿ, ಶ್ರೀ ಬೃಂದಬನ್, ಮಥುರ ಒಂದು ಕಡೆ, ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣಾತ್ಯ [ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತ], ಮತ್ತು ಒರಿಸ್ಸಾದ ಎಲ್ಲೆಡೆ. ಶ್ರೀ ಮಾಯಾಪುರ ನಬದ್ವಿಪ ಧಾಮ - ಶ್ರೀಮಾನ್ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರು ಆಗಮ ಭೂಮಿ - ಅಲ್ಲಿ ಬೇರೂರಿದ ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಠದ ಪ್ರಧಾನ ಶಾಖೆಯಾದ ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಘೋಷಿಸಲಾಗಿದೆ. ಗೌಡಮಂಡಲ, ಕ್ಷೇತ್ರಮಂಡಲ, ಮತ್ತು ಬ್ರಜಮಂಡಳಕ್ಕೆ ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ಸಂದೇಶವು ತಲುಪಿದೆ.

ಗೌರವಾಣಿಯ—ಆ ತಿಂಗಳ ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್ ಈ ಘಟನೆಯ ಆಳವಾದ ಅರ್ಥದ ವಿವರಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು (ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್ 28.5: 129):

ಗೌಡೀಯ ಮಠವು ಶ್ರೀ ಶ್ರೀ ರಾಧಾ-ಗೋವಿಂದ ಅವರ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಸೇವೆಯ ಸಾಕಾರವಾಗಿದ್ದು, ಆಧುನಿಕ ನಗರ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ಆಚಾರ್ಯರ ಕೃಪೆಯಿಂದ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ…

. . . ಇದು ಈ ಯುಗ, ಅಥವಾ ಯಾವುದೇ ಯುಗಕ್ಕೆ, ಅಥವಾ ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಸೇರದ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸೇವೆಯ ಆದರ್ಶದ ಸಾಕಾರವಾಗಿದೆ. ಈ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸ್ವಾವಲಂಬಿ ಆಶಯದಿಂದ ಶ್ರೀ ಶ್ರೀ ರಾಧಾ-ಗೋವಿಂದರ ಸೇವೆಯ ಆದರ್ಶವು ಈ ದೇಶದ ಅತ್ಯಂತ ಜನನಿಬಿಡ ನಗರದಲ್ಲಿ ಸರ್ವೋಚ್ಚ ಭಗವಂತನ ಅತ್ಯಂತ ಪರಿಪೂರ್ಣ ಸೇವೆಯ ಅಭ್ಯಾಸ ಮತ್ತು ಪ್ರಚಾರಕ್ಕಾಗಿ ಸಂಸ್ಥೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿದೆ.

ಈ ಸಂಸ್ಥೆ . . .ಅದರ ಅಸ್ತಿತ್ವಕಾಗಿ, ಕಾರ್ಯತತ್ಪರತೆ ಮತ್ತು ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ, ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್ ಪರಮಹಂಸ ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಗೋಸ್ವಾಮಿ ಮಹಾರಾಜರಿಗೆ ಋಣಿಯಾಗಿದೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ, ಗೌಡೀಯ ಮಠವು ಆಚಾರ್ಯನ ಕೃಪೆಯಿಂದ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು, ಮತ್ತು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಾಗುವಂತಾಯಿತು. ಅದರ ಮೂಲ ಇಲ್ಲಿದೆ (ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್ 28.5: 130):

ಗೌಡೀಯ ಮಠ [ಕಲ್ಕತ್ತಾದಲ್ಲಿ] ಶ್ರೀಧಾಮ ಮಾಯಾಪುರದ ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಠದ ತತ್ವ ಶಾಖೆಯಾಗಿದೆ. ಗೌಡೀಯ ಮಠ ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಠದ ನಡುವಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸವು ಒಂದು ದೀಪ ಮತ್ತೊಂದು ದೀಪವನ್ನು ಬೆಳಗಿಸುವ ಸಾದೃಶ್ಯಕ್ಕೆ ಹೋಲುತ್ತದೆ. ವಿಶ್ವದ ಹೃದಯದೊಳಗೆ ಗೌಡೀಯ ಮಠವು ಚೈತನ್ಯ ಮಠದ ವಿಸ್ತರಿಸಿದ ಗೋಚರ ರೂಪವಾಗಿದೆ. ಈ ಪ್ರಪಂಚದ ಜನರಿಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡರೂ, ದೈವತ್ವದ ಶಾಶ್ವತ ಧಾಮದ ಅಲೌಕಿಕ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಠವು ಶಾಶ್ವತವಾದ ಆದಿಮೂಲವಾಗಿ ನೆಲೆಗೊಂಡಿದೆ. ಗೌಡೀಯ ಮಠ ಮತ್ತು ಇತರ ಸಂಬಂಧಿತ ಮಠಗಳ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಠದ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಹೋಲುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ಈ ಪ್ರಪಂಚದ ಸಾಮಾನ್ಯ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿವೆ.

ಇಲ್ಲಿ, ದೀಪ-ಸಾದೃಶ್ಯದ ಬಳಕೆ ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿದೆ. ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ಅವನ ವಿಸ್ತರಣೆಯ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿದ ಶ್ರೀ ಬ್ರಹ್ಮಸಂಹಿತಾ 4.46 ರಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಬಳಸಿದ ಸಾದೃಶ್ಯವು ಸಂಸ್ಥೆಯು ಸ್ವತಃ ಅತೀಂದ್ರಿಯವಾಗಿದೆ, ಮತ್ತು ಯಾರ ಬಹು-ವಿಸ್ತರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ಉಪ-ವಿಸ್ತರಣೆಗಳು ಅವನಿಂದ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲವೋ ಆ ಭಗವಂತನ ಗುಣಲಕ್ಷಣವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಎಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಗೌಡೀಯ ಮಠ ಮತ್ತು ಇತರ ಶಾಖೆ ಮಠಗಳು ಮಾಯಾಪುರದಲ್ಲಿರುವ ಮಾಹಾ ಮಾಠದೊಂದಿಗೆ, ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರವಾಗಿ ಕೂಡ, ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕವಾಗಿ ಹೋಲುತ್ತವೆ.

ಮತ್ತು ಈಗ (ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್ 28.5: 131):

ಗೌಡೀಯ ಮಠವು ಅದರ ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರೊಂದಿಗೆ ಕೂಡ ಹೋಲುತ್ತದೆ. ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುಗಳ ಸಹಚರರು, ಅನುಯಾಯಿಗಳು, ಮತ್ತು ವಾಸಸ್ಥಾನ ಸ್ವತಃ ಅವರ ಕೈಕಾಲುಗಳಾಗಿವೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದೂ ಈ ಏಕೈಕ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅಧೀನವಾದ ಅಂಗವಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಖಂಡನಿಗೆ ಈ ಬೇಷರತ್ತಾದ, ಅವ್ಯಾಜ, ಸ್ವಯಂಪ್ರೇರಿತ ಶರಣಾಗತಿ, ಕೇವಲ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಅಧೀನ ಅಂಗಗಳ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕಾರ್ಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕೆ ಕೂಡ ಅವಶ್ಯಕವಾಗಿದೆ.

ಈ ಲೇಖನದ ಉದ್ದಕ್ಕೂ, ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರರನ್ನು "ಆಚಾರ್ಯ" ಎಂದು ಸೂಚಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಈ ಒಂದೇ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ, ಅವರ (ಅಷ್ಟೇ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ) ಸಂಸ್ಥೆಯೊಂದಿಗಿನ ಅವರ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಂಬಂಧದ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾ, ಅವರನ್ನು " ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ. ಯಾರ ಸೇವೆಗೆ ಪವಿತ್ರವಾದ ಎಲ್ಲಾ ಮಾನವ ಮತ್ತು ಭೌತಿಕ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಸಂಸ್ಥೆಯು “ಅದರ ಅಸ್ತಿತ್ವಕಾಗಿ, ಕಾರ್ಯತತ್ಪರತೆ ಮತ್ತು ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ, ಋಣಿಯಾಗಿದೆಯೋ” ಅವರೇ, ಆ "ಮುಖ್ಯಸ್ಥ.” ಅಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳಲ್ಲಿ, ಸಂಸ್ಥೆಯು ಅದರ ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ.

ಎರಡನೇ ಕಂತಿನಲ್ಲಿ, "ಗೌಡೀಯ ಮಠ" ಸಂಸ್ಥೆಯ ರಚನೆ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯದ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ವಿವರಣೆಗೆ ಮರಳುತ್ತದೆ (ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್. 28.6: 165):

ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ಎಲ್ಲಾ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಹೊರಹೊಮ್ಮುತ್ತಿರುವುದು ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್ ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಮಹಾರಾಜರಿಂದ. ಇವರು, ಮೂಲತಃ ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯದೇವರಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ಆತ್ಮಗಳ ಪ್ರಯೋಜನಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರೇಮಪೂರ್ವಕ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಭಕ್ತಿಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ವಿವರಿಸಲು ಅಧಿಕಾರ ಹೊಂದಿದ ಶ್ರೀ ರೂಪಾ ಗೋಸ್ವಾಮಿಯ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ. ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಚಟುವಟಿಕೆಯ ವಾಸ್ತವಿಕತೆಯು ಆಚಾರ್ಯರ ಕಾರ್ಯತತ್ಪರತೆಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಶ್ರೀಧಾಮ ಮಾಯಾಪುರದ ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಠವು ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ಮೂಲವನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ಆಚಾರ್ಯರು ಸರ್ವೋಚ್ಚ ಭಗವಾನ್ ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಚೈತನ್ಯರೊಂದಿಗೆ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಾರೆ, ಧರ್ಮಗ್ರಂಥಗಳ ಶ್ವೇತ ದ್ವೀಪವಾದ ಶ್ರೀಧಾಮ ಮಾಯಾಪುರದಲ್ಲಿ, ಅವರ ಅಲೌಕಿಕ ವಾಸಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಆಚಾರ್ಯರು ಮಾಯಾಶಕ್ತಿಯ ಹಿಡಿತದಿಂದ ಆತ್ಮಗಳ ಉದ್ಧಾರಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಾಪಂಚಿಕ ಸಮತಲದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ರೂಪವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ, ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ಶ್ರೀ ರಾಧಾ-ಗೋವಿಂದರ ಪಾದದ ಕಡೆ ಪ್ರೇಮ ಭಕ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಶ್ರೀ ಚೈತನ್ಯ ಮಠದ ಶಾಖೆಗಳು ವಿಶ್ವದ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿನ ಆತ್ಮಗಳ ಅನುಕೂಲಕ್ಕಾಗಿ ಅನುಗ್ರಹ ಪ್ರಸಾದಿಸುವ ಕೇಂದ್ರದ ವಿಸ್ತರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ನಿಜವಾದ ಸ್ವರೂಪ ಮತ್ತು ಆಚಾರ್ಯರ ಕೃಪೆಯನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಶ್ರೀಧಾಮ ಮಾಯಾಪುರದೊಂದಿಗಿನ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಗುರುತಿಸುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ.

ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರರನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲು ‘ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ’ ಬಿರುದಿನ ಬಳಕೆಯು ಎರಡನೇ ಬಾರಿಗೆ ‘ದಿ ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್’ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಗಮನಾರ್ಹ. ಡಿಸೆಂಬರ್ 24, 1936ರ ಸಂಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ (ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್ 33.4: 90-96) "ಗೌಡೀಯ ಮಠ" ಎಂಬ ಲೇಖನವು - ಈ ಬಾರಿ "ಪ್ರೊ. ನಿಶಿ ಕಾಂತಾ ಸಾನ್ಯಾಲ್ ಎಂ.ಎ"ರ ಲೇಖಕತ್ವವನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಿ - ಈ ಪದಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ: "ಗೌಡೀಯ ಮಠವು ಪರಮಹಂಸ ಪರಿಬ್ರಾಜಕಾಚಾರ್ಯ ಶ್ರೀ ಶ್ರೀಮದ್ ಭಕ್ತಿ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತಿ ಗೋಸ್ವಾಮಿ ಮಹಾರಾಜರವರ ಸಾಧನ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿರೂಪ. ಇದು ಜೀವಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಚಲಿಸುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಅದರ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರಲ್ಲಿದೆ.” ಈ ಪದಗಳ ಪ್ರಕಟಣೆಯ ಒಂದು ವಾರದ ನಂತರ, ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರ ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ತೊರೆದರು.

ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, "ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ನಿಖರವಾದ ಸಂಯುಕ್ತ ಪದವು ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಚೈತನ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ರಚನಾತ್ಮಕ ಉಪದೇಶಕರನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಲು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಇವರು ಸ್ವತಃ ಭಗವಂತ ನೀಡಿದ ಆದಿಸ್ವರೂಪದ ಪ್ರಾಚೀನ ಬೋಧನೆಯನ್ನು ಆನುವಂಶಿಕವಾಗಿ ಪಡೆದರು. ನಂತರ, ಕಾಲಿಯುಗದ ಅವನತಿ ಮತ್ತು ನೀಚ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ, ವಿರೂಪ ಅಥವಾ ಕುಂದುವಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ, ಅದನ್ನು ದೀರ್ಘಕಾಲ ಪ್ರಸರಣೆಗಾಗಿ ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸಲು ಮತ್ತು ಸಂಪಾದಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ತಮ್ಮ ಬೋಧನೆಗಳನ್ನು ಆತ್ಮ-ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕರಿಸಿದ ಜ್ಞಾನದಿಂದ ತುಂಬಿಸಿ, ಮುಂಬರುವ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಒಂದು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಲೋಚನೆ, ಭಾವನೆ, ಮತ್ತು ಕರ್ಮಾಚರಣೆಯ ಮಾದರಿ, ಮತ್ತು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾದ ಮೋಕ್ಷಶಕ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡಿದರು. ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕ ಸನ್ಯಾಲ್ ಅವರು ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಚೈತನ್ಯವನ್ನು ರಚಿಸಲು ಶ್ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಭವ್ಯ ಕಲ್ಕತ್ತಾ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ಉದ್ಘಾಟಿಸಲಾಯಿತು. ದೇವಾಲಯವನ್ನು, ಪುಸ್ತಕದಂತೆ, ವಿಶ್ವವ್ಯಾಪಿ ಬೋಧನಾ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯ ಪ್ರಮುಖ ಅಂಶವಾಗಿ ನೋಡಲಾಯಿತು. ಉದ್ಘಾಟನಾ ಆಚರಣೆಗಳ ಭಾಗವಾಗಿ, ದಿ ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್ ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರರವರ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಅಧಿಕೃತ ಶಾಸ್ತ್ರಿಕ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ‘ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಚೈತನ್ಯ’ದ ಲೇಖಕರು “ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ" ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರ ಅವರಿಗೆ ಬಳಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿದೆ. ವಿಶೇಷವಾಗಿ, ಅವರ ನಿಕಟ ಕೆಲಸದ ಸಂಬಂಧದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ, ಶಿಷ್ಯನು ತನ್ನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಮತ್ತು ಪ್ರಧಾನ ಸಂಪಾದಕನ ಒಪ್ಪಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾದ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ.

ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳ ನಡುವೆಯೂ "ಕಲಿಯುಗದ ನಾಲ್ಕು ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರು" ಮತ್ತು ಗೌಡೀಯ ಮಠದ ಆಚಾರ್ಯಗಳ ನಡುವಿನ ಸಾಮ್ಯತೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ನಾಲ್ಕು ಸಂಪ್ರಾದಾಯಾಚಾರ್ಯರ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ, ಪ್ರಾರಂಭಿಕ ದಿವ್ಯದರ್ಶನ ಪ್ರಾಗೈತಿಹಾಸಿಕ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಡೆಯಿತು. ಆದರೆ, ಗೌಡೀಯ-ಸಂಪ್ರದಾಯದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ, ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭು ಒದಗಿಸಿದ ದಿವ್ಯದರ್ಶನವು ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಇತ್ತೀಚಿನ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸಿದೆ. ಇನ್ನೂ "ಮೂಲ ಪ್ರಾಗೈತಿಹಾಸಿಕ ಶಿಕ್ಷಕರು", ಭಗವಂತನಿಂದ ನೇರ ಜ್ಞಾನೋದಯವನ್ನು ಪಡೆದರು, ಅವರ ಗೌಡೀಯ ಸಾಮ್ಯತೆಯನ್ನು (ಪ್ರಾಥಮಿಕವಾಗಿ) ಆರು ಗೋಸ್ವಾಮೀಗಳು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ. ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರಿಂದ ಸದ್-ಗೋಸ್ವಾಮೀಗಳು, ಮತ್ತು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನಿಂದ ಚತುರ್ಮುಖ ಬ್ರಹ್ಮನು, ಪಡೆದ ಜ್ಞಾನೋದಯದ ನಡುವಿನ ಸಮಾನಾಂತರವು ಶ್ರೀಲ ಕೃಷ್ಣದಾಸರಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ:

ಈ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಮೊದಲು, ಭಗವಂತನು ಬ್ರಹ್ಮನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಯ ವಿವರಗಳನ್ನು ಜ್ಞಾನೋದಯಿಸಿದನು, ಮತ್ತು ವೈದಿಕ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದನು. ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣನ ವೃಂದಾವನ ಲೀಲೆಗಳನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸಲು ಉತ್ಸುಕರಾದ ಮಹಾಪ್ರಭುಗಳು, ರೂಪ ಗೋಸ್ವಾಮಿಯ ಹೃದಯವನ್ನು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಶಕ್ತಿಯಿಂದ [ನಿಜಶಕ್ತಿ] ತುಂಬಿದರು. ಈ ಶಕ್ತಿಯಿಂದ, ಶ್ರೀಲ ರೂಪ ಗೋಸ್ವಾಮಿಯು ಬಹುತೇಕ ಮರೆತುಹೋಗಿದ ವೃಂದಾವನದ ಕೃಷ್ಣ ಲೀಲೆಗಳನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸಿದರು. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ, ಅವರು ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಹರಡಿದರು. (ಚೈ.ಚ ಮಧ್ಯ 19.1)

ಮತ್ತು ದುರ್ಬಲ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸುವ ಮತ್ತು ಸುಧಾರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರ ಸ್ವತಃ ನಾಲ್ಕು ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರ ಸದೃಶವಾಗಿದ್ದು, ತನ್ನದೇ ಆದ ಚೈತನ್ಯದಿಂದ ರೂಪುಗೊಂಡ ಮತ್ತು ವ್ಯಾಪಿಸಿರುವ ಒಂದು ಸಮಾಜವನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುತ್ತಾ, ಭಗವಂತನ ಕರುಣಾಮಯಿ ಆಸೆಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸುವ ಸಂಸ್ಥಾಪಕರ ತಣಿಯದ ಉತ್ಸಾಹವನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸಿದರು. ನಾಲ್ಕು ಸಂಪ್ರದಾಯ-ಆಚಾರ್ಯರು ನಿರಾಕಾರವಾದ ಅದ್ವೈತವಾದವನ್ನು ಪ್ರಬಲವಾಗಿ ಪ್ರತಿರೋಧಿಸಿದರು, ವೇದಗಳ ನಿಜವಾದ ಆಸ್ತಿಕ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಪುನಃಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು, ಮತ್ತು ಆ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಹರಡಿದರು. ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರ ಕೂಡ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದರು. ಇದಲ್ಲದೆ, ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರರವರು ತಮ್ಮ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿನದಕ್ಕೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು: ಇಡೀ ಗ್ರಹದಾದ್ಯಂತ ನಾಲ್ಕು ಸಂಪ್ರದಾಯ-ಆಚಾರ್ಯರ ಬೋಧನೆಗಳ ಅಂತಿಮ ಸಂಶ್ಲೇಷಣೆಯಾದ ಅಚಿಂತ್ಯಾಭೇದಾಭೇದ-ತತ್ವವನ್ನು ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡವುದು.

ಆದಾಗ್ಯೂ, ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರರವರ ದೈಹಿಕ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯ ನಷ್ಟದ ನಂತರ, ಅವರ ಸಂಸ್ಥೆಯು ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಅವರ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯ ಅಪಾರ ನಷ್ಟವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿತು. ಇದರ ಫಲವಾಗಿ, ಗೌಡೀಯ ಮಠ "ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿನ ಆತ್ಮಗಳ ಅನುಕೂಲಕ್ಕಾಗಿ ಅನುಗ್ರಹ ನೀಡುವ ಕೇಂದ್ರದ ವಿಸ್ತರಣೆ" ಎಂಬ ಶಕ್ತಿಯಿಂದ ವಂಚಿತವಾಯಿತು.

ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಶ್ರೀಲ ಭಕ್ತಿಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಸ್ವತೀ ಠಾಕುರರವರ ಸೇವಕ, ತನ್ನ ಗುರುವಿನ ಆದೇಶವನ್ನು ಪೂರೈಸುವ ಸಲುವಾಗಿ, ಅವರ ಆಸೆಯನ್ನು ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸುವ ಮತ್ತು ಅವರ ಆಕಾಂಕ್ಷೆಯನ್ನು ಈಡೇರಿಸುವ ತನ್ನ ಧ್ಯೇಯವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಲು, ಆ ಸೇವಕನು ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಸಂಘದ ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರಾದರು. ಅವರು ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಇರುತ್ತಾರೆ, ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲೂ, ಎಲ್ಲಾ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳಲ್ಲೂ ನಾವು ಅವರ ಅಚಲ ಸೇವಕರಾಗಿ ಉಳಿಯುವವರೆಗೂ, ಅವರು ತನ್ನದೇ ಆದ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆಯಿಂದ ನಮಗೆ ತೋರಿಸಿದಂತೆ.

ನಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿರುವ ಅನೇಕ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಆಚಾರ್ಯರನ್ನು ನಾವು ಪೂಜಿಸುತ್ತೇವೆ, ಮತ್ತು ಅವರಿಂದ ಕಲಿಯುತ್ತೇವೆ, ಆದರೆ ಇಸ್ಕಾನ್ ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರಾಗಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ನಮ್ಮಗೆ ಅನನ್ಯರರು. ಇಸ್ಕಾನಿನಲ್ಲಿ, ಸ್ವತಃ ಪ್ರಭುಪಾದರು, ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲೂ, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಇಸ್ಕಾನ್ ಭಕ್ತನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಏಕೈಕ ಪ್ರಮುಖ ಶಿಕ್ಷಾ ಗುರುವಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತಾರೆ – ಶಾಶ್ವತವಾದ, ಅಂತರಾಳದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಸಕ್ರಿಯ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕ ಮತ್ತು ನಿರ್ದೇಶಕ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಾಗಿ. ಅವರು ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಆತ್ಮ. ಅಂತೆಯೇ, ಇಸ್ಕಾನ್ ತನ್ನ ಇಚ್ಛೆಯ ಸುಸಂಬದ್ಧ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಏಕೀಕೃತ ಸಾಧನವಾಗಿ ಮುಂದುವರಿಯುವವರೆಗೂ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಸ್ವತಃ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಆತ್ಮ, ಮತ್ತು ಇಸ್ಕಾನ್ ಅವರ ದೇಹ.

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಉಪಸ್ಥಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ನಮ್ಮ ಜೊತೆಯಿದ್ದಾಗ, ಅವರ ಭವಿಷ್ಯದ ದೈಹಿಕ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅವರೊಂದಿಗೆ ನಮ್ಮ ಒಡನಾಟವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವರು ಸ್ಪಷ್ಟ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿದರು. ಈ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ಶ್ರೀಮದ್ ಭಾಗವತಂನ ನಾಲ್ಕನೇ ಕಾಂಡದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ರಾಜನಾದ ತನ್ನ ಗಂಡನ ಸಾವಿಗೆ ರಾಣಿ ವೈದರ್ಭಿಯ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಪ್ರಭುಪಾದರು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ರಾಜ ಪುರಂಜನನ ಕುರಿತಾದ ನಾರದರ ಸಾಂಕೇತಿಕ ಕಥನದಲ್ಲಿ ಘಟನೆಯಾಗಿದೆ. ಪ್ರಭುಪಾದ ಹೀಗೆ ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ:

ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ ರಾಣಿ ರಾಜನ ಶಿಷ್ಯೆ ಆಗಿರಬೇಕು; ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಮಾರಣಾಧೀನ ದೇಹವು ಕೊನೆಗೊಂಡಾಗ, ರಾಜನು ತನ್ನ ದೇಹವನ್ನು ತೊರೆದಾಗ ರಾಣಿ ಅಳುವಂತೆ ಅವರ ಶಿಷ್ಯರು ಅಳಬೇಕು. ಅದಾಗ್ಯೂ, ಶಿಷ್ಯ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವು ಎಂದಿಗೂ ಬೇರೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಏಕೆಂದರೆ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ಶಿಷ್ಯನು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ಪಾಲಿಸುವವರೆಗೂ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವು ಯಾವಾಗಲೂ ಶಿಷ್ಯನೊಂದಿಗೆ ಸಹವಾಸವನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಇದನ್ನು ವಾಣಿ (ಪದಗಳ) ಸಂಘ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಭೌತಿಕ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ವಪುಃ [ದೇಹ] ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವು ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಉಪಸ್ಥಿತರಾಗಿರುವವರೆಗೂ, ಶಿಷ್ಯನು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಭೌತಿಕ ದೇಹಕ್ಕೆ ಸೇವೆಮಾಡಬೇಕು, ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವು ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ, ಶಿಷ್ಯನು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಆದೇಶನೆಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಬೇಕು.

ರಾಣಿ ತನ್ನ ಗಂಡನ ಚಿತೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಆತ್ಮಾಹುತಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಆಕೆಯ ಉದ್ದೇಶ, ಪ್ರಭುಪಾದ ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ, ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಆದೇಶವನ್ನು ನಿಷ್ಠೆಯಿಂದ ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸುವ ಶಿಷ್ಯನ ದೃಢ ನಿಶ್ಚಯವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಆಗ ವಿದ್ವಾಂಸನಾದ ಒಬ್ಬ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನು ರಾಣಿಯ "ಹಳೆಯ ಸ್ನೇಹಿತನಾಗಿ" ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ, ಮತ್ತು ಅವಳನ್ನು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಲು ಮತ್ತು ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಾನೆ. ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ, ಪ್ರಭುಪಾದರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾನೆ. ಪ್ರಭುಪಾದರು ಮುಂದುವರಿಸಿದ್ದಾರೆ:

ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಧ್ಯೇಯವನ್ನು ಅನುಸರಿಸಲು ಒಬ್ಬನಿಗೆ ಶ್ರಧ್ಧೆಯಿದ್ದರೆ, ಅವನ ನಿರ್ಣಯವು ದೇವೋತ್ತಮ ಪರಮಪುರಷನನ್ನು ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ಸಮನಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಮೊದಲೇ ವಿವರಿಸಿದಂತೆ, ಇದರರ್ಥ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಬೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ದೇವೋತ್ತಮ ಪರಮಪುರಷನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವಂತೆ. ಇದನ್ನು ವಾಣಿಸೇವಾ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ವ್ಯವಸಾಯಾತ್ಮಿಕಾ ಬುದ್ಧಿರ್ ಎಕೆಹ ಕುರು-ನಂದನ (ಭ.ಗೀ 2.41) ಎಂಬ ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ಶ್ಲೋಕದ ತಮ್ಮ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಲ ವಿಶ್ವನಾಥ ಚಕ್ರವರ್ತಿ ಠಾಕುರ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, ಒಬ್ಬರು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಸೇವೆ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು. ಶಿಷ್ಯನು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಆದೇಶಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸಬೇಕು. ಅದನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವ ಮೂಲಕ, ಒಬ್ಬನು ದೇವೋತ್ತಮ ಪರಮಪುರಷನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾನೆ. . . . ಕೊನೆಯದಾಗಿ, ಒಬ್ಬ ಶಿಷ್ಯನು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಧ್ಯೇಯವನ್ನು ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸಲು ತೀವ್ರಾಸಕ್ತನಾಗಿದ್ದರೆ, ಅವನು ತಕ್ಷಣವೇ ದೇವೋತ್ತಮ ಪರಮಪುರಷನೊಂದಿಗೆ ವಾಣಿ ಅಥವ ವಪುಃವಿನ ಮೂಲಕ ಸಂಪರ್ಕ ಹೊಂದುತ್ತಾನೆ. ಇದು ದೇವೋತ್ತಮ ಪರಮಪುರಷನನ್ನು ಕಾಣುವ ಒಂದೇ ಯಶಸ್ಸಿನ ರಹಸ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಮುಂದಿನ ಪಠ್ಯವನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುತ್ತ, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ನಿಷ್ಠಾವಂತ ಅನುಯಾಯಿ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ನಡುವಿನ ಈ ಉಲ್ಲಂಘಿಸಲಾಗದ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ:

ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಮತ್ತು ಪರಿಶುದ್ಧನಾದವನು ಎಲ್ಲರ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರುವ ಪರಮಾತ್ಮನ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ದೇವೋತ್ತಮ ಪರಮಪುರಷನೊಂದಿಗೆ ಸಮಾಲೋಚಿಸಲು ಅವಕಾಶವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ. ಪರಮಾತ್ಮನು ಯಾವಾಗಲೂ ಚೈತ್ಯ-ಗುರು, ಒಳಗಿರುವ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರು, ಬಾಹ್ಯವಾಗಿ ಅವನು ಒಬ್ಬ ಬೋಧಕ ಮತ್ತು ದೀಕ್ಷಾಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಾಗಿ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಭಗವಂತನು ಹೃದಯದೊಳಗೆ ನೆಲೆಸಬಲ್ಲನು, ಮತ್ತು ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮುಂದೆ ಬಂದು ಅವನಿಗೆ ಬೋಧನೆಯನ್ನೂ ನೀಡಬಲ್ಲನು. ಹೀಗೆ, ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವು ಹೃದಯದೊಳಗೆ ಕುಳಿತಿರುವ ಪರಮಾತ್ಮನಿಂದ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. . . ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಯಾರು ಎಂದು ಬ್ರಾಹ್ಮಣನು ಕೇಳಿದಾಗ, ಅವನು ತನ್ನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವೆಂದು, ಮತ್ತು ಅವನ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಅವಳು ಗೊಂದಲಕ್ಕೊಳಗಾಗಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದಳು. ಅಂತಹ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ನಿರ್ದೇಶನಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ ಭಕ್ತನ ಹೃದಯವು ಶುದ್ಧೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದರೆ, ಪರಮಾತ್ಮ ತಕ್ಷಣ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಆದೇಶಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವ ಒಬ್ಬ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಭಕ್ತನು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ತನ್ನ ಹೃದಯದಿಂದ, ಪರಮಾತ್ಮನಿಂದ, ನೇರ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಒಬ್ಬ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಭಕ್ತನಿಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವು ಮತ್ತು ಪರಮಾತ್ಮನು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ಅಥವಾ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.

ಇಸ್ಕಾನಿನಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯು ಒಂದು ವಿಷಯದ ಮೇಲೆ ಷರತ್ತುಬದ್ಧವಾಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಗಮನಿಸಬೇಕು: ಅವರ ಧ್ಯೇಯವನ್ನು ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸಲು ಅವರ ಬದ್ಧ ಅನುಯಾಯಿಗಳ ಸಮರ್ಪಣೆ. ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು "ಯಶಸ್ಸಿನ ರಹಸ್ಯ"ವನ್ನು ನಮಗೆ ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಉಡುಗೊರೆಯನ್ನು ನಾವು ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಭದ್ರವಾಗಿಡಬೇಕು.

ಇಸ್ಕಾನಿನ ಆತ್ಮ. ಫೆಬ್ರವರಿ 21, 1975ರಂದು ಕ್ಯಾರಕಸ್ನಲ್ಲಿನ ಶ್ರೀಮದ್ ಭಾಗವತಂನ ಮೊದಲನೇಯ ಶ್ಲೋಕವನ್ನು ಉಪದೇಶಿಸುತ್ತ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನು ಬಳಸಿದರು. ಅದು ಅವರ ಮುಖ್ಯ ವಿಷಯವಲ್ಲ, ಕೇವಲ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿತ್ತು. ಹಾಗಿದ್ದರೂ, ಅದು ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆಯುತ್ತದೆ:

ಆದ್ದರಿಂದ ಇಲ್ಲಿ ಮೂಲವು ಜೀವನ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತಿದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ, ಯತೋ ಅನ್ವಯಾದ್ ಇತರತಶ್ಚ ಅರ್ಥೇಷು ಅಭಿಜ್ಞಃ ಸ್ವರಾಟ್. [ಅವನು ಎಲ್ಲಾ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ಮತ್ತು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಜಾಗೃತನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ, ಮತ್ತು ಅವನು ಸ್ವತಂತ್ರನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ]. ಈ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಚಳುವಳಿಗೆ ನಾನು ಮೂಲವಾದರೆ, ಇದರರ್ಥ ನನಗೆ ಈ ಚಳುವಳಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ಮತ್ತು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಎಲ್ಲವೂ ತಿಳಿದಿದೆ ಎಂದು. ಈ ಚಳುವಳಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ಅಥವಾ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ತಿಳಿದಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ನನ್ನನ್ನು ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮತ್ತು ಮೂಲವು ಜ್ಞಾನ ಪಡೆಯುತ್ತಲೆ ತಕ್ಷಣ ಅವನು ಜೀವಂತನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಜಡವಸ್ತು ಸರ್ವ ಜ್ಞಾತ ಅಲ್ಲ.(750221 - ಉಪನ್ಯಾಸ ಶ್ರೀ.ಭಾ 01.01.01 - ಕ್ಯಾರಕಾಸ್)

ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ಇಸ್ಕಾನ್ನ ಆತ್ಮ, ಇಸ್ಕಾನ್ ಅವರ ದೇಹ. ಮತ್ತು ಈ ಸಂಯೋಜನೆಯು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕವಾದ ಕಾರಣ, ದೇಹವು ಆತ್ಮಕ್ಕಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಇದೇ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ, ತತ್ವವನ್ನು (ಹಿಂದೆ ಗಮನಿಸಿದಂತೆ) ಈಗಾಗಲೇ ‘ದಿ ಹಾರ್ಮೋನಿಸ್ಟ್’ನಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಲಾಗಿದೆ:

ಗೌಡೀಯ ಮಠ . . . ಅದರ ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರವರೊಂದಿಗೆ ಹೋಲುತ್ತದೆ. ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗುರುವಿನ ಸಹಚರರು, ಅನುಯಾಯಿಗಳು, ಮತ್ತು ವಾಸಸ್ಥಾನಗಳು ಸ್ವತಃ ಕೈಕಾಲುಗಳಾಗಿವೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದೂ ಈ ಏಕೈಕ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅಧೀನ ಅಂಗವಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಸುಮಾರು ನಾಲ್ಕು ದಶಕಗಳ ನಂತರ, ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರು ರಾಯರಾಮರಿಗೆ ಬರೆದ ಪತ್ರದಲ್ಲಿ ಇದೇ ತತ್ವವನ್ನು ಪುನಾರಾವರ್ತಿಸಿದ್ದಾರೆ. (ವಿಬಿ: ಕರೆಸ್ಪಾಂಡೆನ್ಸ್: ಜನವರಿ 11, 1968):

ನಾನು ನಿನ್ನ ಪ್ರಾಣ ಎಂದು ನೀನು ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದೀಯ. ಇದರರ್ಥ ನೀನು ನನ್ನ ದೇಹ, ಆದ್ದರಿಂದ ಪ್ರಾಣ ಮತ್ತು ದೇಹವನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಏಕೆಂದರೆ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿಲ್ಲ. ಭೌತಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಪ್ರಾಣವನ್ನು ದೇಹದಿಂದ ಬೇರ್ಪಡಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಪರಾತ್ಪರ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳಿಲ್ಲ.

ಅದರ ಸಂಸ್ಥಾಪಾನಾಚಾರ್ಯರ ಅಂತರಾತ್ಮದಿಂದ ಚೈತನ್ಯಗೊಂಡ ಇಸ್ಕಾನ್, ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುವಿನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಶಕ್ತಿಯ ಸಾಕಾರವಾಗಿದೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದರಿಂದ ಉತ್ತೇಜಿಸಲ್ಪಟ್ಟಂತೆ, ಇಸ್ಕಾನ್ ದೀರ್ಘಾಯು ಸಾಮಾಜಿಕ ಜೀವಿ ಆಗುತ್ತದೆ. ಜೀವಿಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಅದು ತನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅಂಶಗಳ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯನ್ನು- ಅದರ ಸದಸ್ಯರು ಮತ್ತು ಉಪ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು- ಒಂದು ಅತೀಂದ್ರಿಯ ಒಕ್ಕೂಟವಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಒಳಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಅದರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಅಂಶಗಳು ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತ ಏಕತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಏಕೀಕೃತ ಒಟ್ಟು, ಅದರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭಾಗಗಳ ವಿಶಿಷ್ಟ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯನ್ನು ಮೌಲ್ಯೀಕರಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ, ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಲ್ಲಿ ಅರಿತುಕೊಂಡ ದೈವತ್ವದ ಅಂತಿಮ ತತ್ವ "ವೈವಿಧ್ಯತೆಯಲ್ಲಿ ಏಕತೆ"ಗೆ ಇಸ್ಕಾನ್ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಇಸ್ಕಾನ್ನೊಳಗೆ ಅದರ ಅಪಾರ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಒತ್ತಿಹೇಳುತ್ತಾ, "ಅದರ ಯಶಸ್ಸು ಒಪ್ಪಂದದ ಮೇಲೆ ಹೇಗೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ" ಎಂದು ಶ್ರೀಲ ಪ್ರಭುಪಾದ ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ (ವಿಬಿ: ಕೀರ್ತನಾನಂದರವರಿಗೆ ಬರೆದ ಪತ್ರ, ಅಕ್ಟೋಬರ್ 18, 1973):

ಭೌತಿಕ ಪ್ರಕೃತಿ ಎಂದರೆ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಮತ್ತು ಅಸಮ್ಮತಿ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಈ ಕಲಿಯುಗದಲ್ಲಿ. ಆದರೆ, ಈ ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಆಂದೋಲನದ ಯಶಸ್ಸು, ವಿವಿಧ ರೀತಿಯ ಕಾರ್ಯಗಳಿದ್ದರೂ ಸಹ, ಒಪ್ಪಂದದ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಭೌತಿಕ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಭೇದಗಳಿವೆ, ಆದರೆ ಯಾವುದೇ ಒಪ್ಪಂದವಿಲ್ಲ. ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಭೇದಗಳಿವೆ, ಆದರೆ ಒಪ್ಪಂದವಿದೆ. ಅದೇ ವ್ಯತ್ಯಾಸ. ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಸರಿಹೊಂದಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದೆ ಭೌತವಾದಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಶೂನ್ಯವಾಗಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅವರು ಪ್ರಭೇದಗಳೊಂದಿಗೆ ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕೆ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ನಾವು ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡರೆ, ಅಗ ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಂದವಿರುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ‘ವೈವಿಧ್ಯತೆಯಲ್ಲಿ ಏಕತೆ’ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಮ್ಮ ಸದಸ್ಯರೆಲ್ಲರು ಮಾಯಾಪುರದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಚೈತನ್ಯ ಮಹಾಪ್ರಭುರವರ ಜನ್ಮ ದಿನಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಭೇಟಿಯಾಗಬೇಕೆಂಬುದು ನನ್ನ ಸಲಹೆ. ಎಲ್ಲಾ ಜಿ.ಬಿ.ಸಿ ಮತ್ತು ಹಿರಿಯ ಸದಸ್ಯರು ಹಾಜರಿರುವುದರಿಂದ ನಾವು ವೈವಿಧ್ಯತೆಯಲ್ಲಿ ಏಕತೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಸಾದಿಸಬಹುದೆಂದು ಚರ್ಚಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ, ನಾವು ವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ಕಾರಣದಿಂದ ಹೋರಾಡಿದರೆ, ಅದು ಕೇವಲ ಐಹಿಕ ಮಟ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ವೈವಿಧ್ಯತೆಯಲ್ಲಿ ಏಕತೆಯ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ದಯವಿಟ್ಟು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ. ಅದು ನಮ್ಮ ಆಂದೋಲನವನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.

Reasons for Prabhupāda’s Founding of ISKCON

When Śrīla Prabhupāda successfully established Lord Caitanya’s movement as a world-preaching mission, he made the weighty decision to form a new institution, the International Society for Krishna Consciousness, with himself as Founderācārya. He did this on the basis of his realized knowledge. The essence of that knowledge he imbibed from his own spiritual master. Unfortunately, after Śrīla Prabhupāda’s Guru Mahārāja had passed away, that knowledge and realization largely ceased to be expressed in his guru’s own—but now fragmented— institution. Hence, Prabhupāda founded a new organization that, as a whole and in its every part, would embody and develop that realization—a realization that manifests itself as an unwavering, indefatigable commitment to deliver pure love of God to suffering humanity everywhere.

A new institution. The endeavor that brought Śrīla Prabhupāda to America was in fulfillment of the direct order of his spiritual master. Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura on two occasions specifically enjoined his disciple Abhaya Caraṇāravinda Dāsa to preach to the English-speaking people. Abhaya received this direction at his very first meeting with Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura in 1922. And in 1936 he received it again by post in their last communication. By this time, Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura had seen the debilitation of the Gauḍīya Maṭha’s own sustained and concentrated drive that had dispatched preachers to England in 1933. His order to his disciple clearly shows he had not wavered in his resolve. In the long and varied course of fulfilling his master’s divine order, Śrīla Prabhupāda carefully modeled his own creative efforts on the paradigm established by Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura with the Gauḍīya Maṭha in 1920s and ’30s. That adventurous course was marked by such milestones as the 1944 appearance of the English-language Back to Godhead, the publication of the three-volume First Canto of Śrīmad Bhāgavatam in 1962-65, the 1966 founding of ISKCON in New York City, the establishment of the movement in England and Germany in 1969, and the restoration to India in 1970 of Lord Caitanya’s movement, rejuvenated and revitalized. The historical record gives moving testimony throughout to the devoted regard and painstaking fidelity with which Śrīla Prabhupāda paid homage to the exemplar of his own spiritual master.

Śrīla Prabhupāda’s literary production illustrates this fidelity: In 1927 Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura had begun rehearsing for worldwide preaching by transforming Sajjana-toṣaṇī into The Harmonist. Following those footsteps, Śrīla Prabhupāda began preparation for his own eventual entrance onto the world-stage by starting up Back to Godhead.

Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura worked closely with Niśikānta Sānyāl on a magisterial English-language book—the projected three-volume Sree Krishna Chaitanya—to impress upon educated Europeans the loftiness and profundity of Gauḍīya Vaiṣṇava teachings. This work was considered so indispensable that the missionaries of 1933 did not embark until copies of the first volume were in hand. Three decades later Śrīla Prabhupāda reprised this effort—this time working virtually alone—and spent the years 1960-65 in composing, fund-raising, printing, publishing, and distributing the Bhāgavatam First Canto in three volumes—1,100 copies of each volume. He did not embark from Calcutta until he had a steamer trunk crammed with Bhāgavatams to accompany him.

Śrīla Prabhupāda arrived in New York alone and destitute, yet he immediately began working to purchase a respectable property for a temple in Manhattan. The priority he gave this effort also replicates that of Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, who had directed a considerable—but ultimately fruitless— effort to establish an impressive temple in London. In this, as in many other instances, the record offers ample testimony as to how closely Śrīla Prabhupāda was guided by the precedent conduct of his spiritual master.

In the context of such fidelity, one momentous act of Śrīla Prabhupāda stands out as an apparent anomaly: his decision to continue his efforts outside the aegis of his spiritual master’s own established organization by founding the International Society for Krishna Consciousness. Further along the way—within two years of ISKCON’s formation—its founder accepted that distinctive honorific that had been borne by his own spiritual master: "Śrīla Prabhupāda." Both acts elicited sometimes virulent criticism from godbrothers. However, a close scrutiny of this undertaking—a kind of reboot-and-recovery of Mahāprabhu’s mission—reveals it to be an act of exemplary fidelity. It could not have been otherwise.

In fact, Śrīla Prabhupāda first proposed to place his hitherto unsupported missionary effort in the West under the mantle of the Gauḍīya Maṭha. In a letter from New York dated November 8, 1965, he pleaded the case for cooperation to his godbrother Bhakti Vilāsa Tīrtha Mahārāja, the then head of the Śrī Caitanya Maṭha in Māyāpura. Initiated with the name Kuñja Bihārī Dāsa, he had previously been affiliated with the Ramakrishna Mission, and his worldly competence and managerial skills had lead Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura to establish him as secretary and overseer of the entire Gauḍīya Maṭha institution Śrīla Prabhupāda’s letter is worth quoting at length:

I am here and see here a good field for work but I am alone without men and money. To start a centre here we must have our own buildings. The Ramakrishna Mission or any other mission which are working here all have their own buildings. So if we want to start a centre here we must have also our own building. To have a own building means to pay at least Rs 500,000/-five lacs or one hundred thousand dollars. And to furnish the house with up to date paraphernalia means another two lacs. If attempt is made this money can be had also. But I think for establishing Matha and temples here you may take the charge and I shall be able to make them self independent. There is difficulty of exchange and I think unless you have some special arrangement for starting a branch of Caitanya Math transfer of money will be difficult. But if you can do so with the help of the Bengal or Central Government, here is good chance to open immediately a centre in New York. . . . Without our own house it will not be possible to open our own centre. For me it will take long time but for you it is very easy. The Calcutta Marwaris are in your hand by the Grace of Srila Prabhupada. If you like you can immediately raise a fund of Rs 10,00,000/- ten lacs to open a centre in New Work. One centre started, I shall be able to start many others also. So here is a chance of cooperation between us and I shall be glad to know if you are ready for this cooperation. I came here to study the situation and I find it very nice and if you are also agreeable to cooperate with it will be all very nice by the will Srila Prabhupada. . . . If you agree then take it for granted that I am one of the worker of the Sri Mayapur Caitanya Matha. I have no ambition for becoming the proprietor of any Matha or Mandir but I want working facilities. I am working day and night for my Bhagavatam publication and I need centres in the western countries. If I am successful to start a centre in New york, then my next attempt will be start one in California and Montreal . . . . There is ample scope for working but unfortunately we have simply wasted time by quarreling with one another while the Ramakrishna Mission with misrepresentation have made their position all over the world. Although they are not so popular in these foreign countries they have made a great propaganda only and as a result of such propaganda they are very prosperous in India while the Gaudiya Math people are starving. We should now come to our senses. If possible join with our other godbrothers and let us make an effort combinedly to preach the cult of Gaura Hari in every cities and villages of the western countries. (651108 - Letter to Teertha Maharaj written from New York)

If you agree to cooperate with me as I have suggested above, then I shall extend my Visa period. . . . otherwise I shall return to India. Immediately I want some good assistants to work with me. They must be educated and able to talk in English as also read Sanskrit nicely. For preaching here two languages English and Sanskrit will be very much appreciated. I think under your leadership every camp of our god brothers should supply a man good for this purpose and they must agree to work under my direction. If that is possible then you will see how our beloved Srila Prabhupada will be satisfied on all of us. I think we shall all forget now the past fratricidal war and now come forward for a good cause. If they are not agreeable then do it yourself and I am at your service.

On November 23, Śrīla Prabhupāda wrote Tīrtha Mahārāja again, this time with a description of a specific property and amount of down payment, noting: " . . . I think this amount you can arrange immediately and just start a branch of your Sri Caitanya Math or designate the branch as New York Gaudiya Math." (651123 - Letter to Teertha Maharaj written from New York)

When Śrīla Prabhupāda had the prospect of a large donation from India to secure a temple, he wrote to Bon Mahārāja and to Tīrtha Mahārāja with appeals to undertake a specific, promising approach to secure the requisite government approval for transfer of funds to America. "Everything is ready," he wrote to Tīrtha Mahārāja:

namely the house is ready, the donor is ready and my humble service on the spot is also ready. Now you are to give the finishing touch because you are most affectionate disciple of His Divine Grace. I think Srila Prabhupada wants that in this great attempt by my humble self your valued service may also be dovetailed. (660204 - Letter to Teertha Maharaj written from New York)

In the event, these strenuous efforts to secure cooperation from these two godbrothers yielded no fruit. In stark contrast, a young disciple of a godbrother, a brahmacārī named Mangalniloy, wrote Śrīla Prabhupāda to express his admiration for Prabhupāda’s endeavor and his eagerness to assist him. However, Mangalniloy’s spiritual master, Mādhava Mahārāja, did not share the enthusiasm of his disciple. Prabhupāda had asked Mangalniloy to urge Mādhava Mahārāja to take up the effort in India to secure release of funds. However, the reply Prabhupāda received from Mangalniloy inadvertently disclosed the antipathy of yet one more godbrother. Here is Prabhupāda’s highly revealing reaction (VB: Correspondence, June 23, 1966):

I requested for this [help on release of funds] to Sripada Bon Maharaja but he has declined, I requested Sripada Tirtha Maharaja and at first he promised [to] see the President and the Finance Minister but later on he is trying to avoid it. So I have to request Sripada Madhava Maharaja through you for this most important work to see the President and the Finance Minister immediately with reference to my application as it is acknowledged by the Embassy of India in Washington.

You have written to say in your letter under reply that you want to join first with me then talk with Sripada Maharaja about cooperation otherwise your journey to this country may be cancelled by him. I could not follow the import of this proposal. Do you think that cooperation with me prior to your joining me here is not possible? Why this mentality. Is it my private business?

Srila Prabhupada wanted to construct some temples in the Foreign countries as preaching centres of the message of Srila Rupa Raghunatha and I am trying to do this in this part of the world. The money is ready and the opportunity is open. If by seeing the Finance Minister this work can be facilitated why should we wait for time so that you cannot talk with your Guru maharaj about any cooperation because you afraid of your journey here may be cancelled. Please do not think in that way. Take everything as Srila Prabhupada’s work and try to cooperate in that spirit. The Gaudiya Math institution has failed[.]

The last two sentences above remain highly relevant to us in ISKCON today. They reward reflection. In the first sentence, Prabhupāda gives two essential directions for spiritual success: Consider every undertaking as "Śrīla Prabhupāda’s work" (and not as "mine" or "yours"). Animated by this mentality, cooperate together. Prabhupāda’s next sentence bluntly states the consequence of not following the directions just delivered: proven failure.

So it happened that in 1966 Śrīla Prabhupāda gained an unwelcome realization: the spiritual defects that engendered the failure of the Gauḍīya Maṭha remained robust three decades later.

All his hopes for cooperation from donors, government, and godbrothers shattered, Śrīla Prabhupāda would be obliged to start from scratch—just himself, alone. Undeterred, he wrote Mangalniloy, "There is no need for help from any one else."

This, then, is a major component of the context in which the International Society for Krishna Consciousness was born. The other element is the spiritual fulfillment afforded Śrīla Prabhupāda by a steadily increasing number of young Americans who gave their earnest and eager attention to Lord Caitanya’s teachings.

What was Prabhupāda to do? In his first plea for cooperation posted to Tīrtha Mahārāja in November of 1965, just after his arrival in New York City, Prabhupāda had offered to work within his godbrother’s institution:

So here is a chance of cooperation between us and I shall be glad to know if you are ready for this cooperation. I came here to study the situation and I find it very nice and if you are also agreeable to cooperate with it will be all very nice by the will Srila Prabhupada. . . . If you agree then take it for granted that I am one of the worker of the Sri Mayapur Caitanya Matha. (651108 - Letter to Teertha Maharaj written from New York)

The recipient—and many others—having proven themselves uncooperative, Śrīla Prabhupāda then established his own institution.

For doing that, Prabhupāda was duly condemned. Writing some two-and-a-half years later to the secretary of the Gauḍīya Mission in Calcutta, Śrīla Prabhupāda again takes up the key theme of cooperation, repeating the word itself, over and over like a drum beat. And he cites its absence not only to reproach his godbrothers but also to cleverly vindicate his own founding of ISKCON:

. . . . in the matter of my activities of spreading the objective of Srila Prabhupada Bhaktisiddhanta Sarasvati Goswami Maharaja, I am prepared to cooperate with the Gaudiya Mission in all respects, but I do not know under what condition you wish to cooperate with me. But I am prepared to accept any condition for getting your cooperation in full. So I shall be glad to know from you under what condition our cooperation is possible. But I am prepared in every respect and I shall await your reply with interest.

So far as my starting a separate organization known as International Society for Krishna Consciousness, it was inevitable because none of our godbrothers are cooperating with one another. Every one of us is conducting his own institution, and there is difference of opinion even between Gaudiya Mission and Gaudiya Math.

So if it is now possible to combine ourselves together, I shall be the first man to welcome this good opportunity. But apart from others, if Gaudiya Mission is prepared to cooperate with me, I am prepared to accept this cooperation in any condition. Please therefore let me know your terms of cooperation, and I shall be very glad to consider it. (690523 - Letter to Gaudiya Mission written from New Vrindaban, USA)

Three days after writing his response, Śrīla Prabhupāda disclosed his mind in a letter to his disciple Brahmānanda Dāsa:

Regarding the Gaudiya Mission letter of Dr. Syama Sundar Brahmacari, I have replied asking them the terms of cooperation which he has mentioned. Let us see their terms, although it is a hopeless business. Still, as you know, I never become hopeless in any case. So I am negotiating with them to see how we can cooperate.(690526 - Letter to Brahmananda written from New Vrindaban, USA )

It should be noted that Śrīla Prabhupāda went on making efforts at cooperative endeavors with Gauḍīya Maṭha members up until his last breath. His persistence is testimony to his commitment to the order of his spiritual master. This is his spirit, conveyed by an epigram: "It is a hopeless business, but I never become hopeless."

Śrīla Prabhupāda’s persistent invocation of the idea of cooperation in these letters discloses that the word carries special significance for him. We should take a little time to grasp it. The English word is derived from a Latin root meaning simply "to work together with," but in Prabhupāda’s teachings the term becomes freighted with profound spiritual import. In a lecture (Seattle, 1968), Śrīla Prabhupāda conveyed this import with characteristic simplicity: "When you do something in cooperation with the Lord, that is called bhakti." This cooperation with Kṛṣṇa, Prabhupāda stresses, is essentially voluntary (681009 - Lecture - Seattle):

We are persons and Kṛṣṇa is a person, and our relationship with Kṛṣṇa is always open as a voluntary agreement. That voluntary attitude—"Yes, Kṛṣṇa, I shall gladly cooperate. Whatever You say"—that ready willingness to obey is only possible if there is love. Forcing will not make me agree. But if there is love, oh, I shall gladly do it. That is bhakti. That is Kṛṣṇa consciousness.

Cooperation is the vital principle of all healthy social relationships, and it attains its highest application in divinity. The Lord is supremely personal. Therefore He is supremely social, for personhood becomes manifest only in relationships with other persons. For that reason, as Prabhupāda said many times, "Kṛṣṇa is never alone." On one occasion, he noted: "When we speak of Kṛṣṇa, ‘Kṛṣṇa’ means Kṛṣṇa with His devotees" (VB: Lecture, Los Angeles, Jan. 10, 1969). The Lord’s devotees even become integral to His own identity. Kṛṣṇa’s own names often illustrate this fact by including names of his intimate devotees: Yaśodānandana, Rāmānuja, Rādhāramaṇa, and so on. Thus, the supremely absolute is at the same time supremely relative—entering into relationships with all varieties of individual devotees. As a result, all those diversities become increasingly integrated into a more perfect union. In such a way, a transcendent relativity is manifest as a society of the utmost harmonious cooperation, and through the conduct of those relationships the Lord—and His associates—eternally increase in beauty, opulence, bliss, and knowledge.

Salvation for a Gauḍīya Vaiṣṇava means socialization into this highest society—being accepted, for example, into the company of the Six Gosvāmīs or into that circle of gopīs who may serve Rati-mañjarī or Lalitā-sakhī. Damnation is the opposite: isolation and exclusion. We self-alienated, non-cooperative living entities—living here in exile, isolated in solitary confinement by the impervious walls of our egoism—are always summoned to return as fully integrated members of that transcendent society. And bhakti-yoga is the practice by which we become fit to rejoin it. By bhakti, we become increasingly integrated into the divine society, closer to Kṛṣṇa and closer to His associates, and at the same time, we try to bring others with us. "And this is the highest yoga," Śrīla Prabhupāda said in 1968 in San Francisco.

If you push on this movement of Kṛṣṇa consciousness, then you’ll be performing the highest type of yoga. Don’t be misled by so-called ‘yogas.’ This is yoga. Yoga means cooperation, cooperation with the Supreme.(680317 - Lecture BG 07.01 - San Francisco)

Bhakti is the yoga of cooperation. Of all spiritual societies in this world, the Saṅkīrtana movement most fully leads us into this transcendent cooperation. Since saṅkīrtana is the yuga-dharma, in this age of quarrel, we will return to the kingdom of Kṛṣṇa not as isolated individuals but all together. "We will have another ISKCON there," wrote Śrīla Prabhupāda.

Prabhupāda’s founding of ISKCON was "inevitable" because of the failure of cooperation within the Gauḍīya Maṭha. The new, but inevitable, institution was meticulously crafted by Śrīla Prabhupāda, who faithfully accepted as his ecclesiological template his spiritual master’s own institution—by then hopelessly shattered. The incorporation of ISKCON in July of 1966 proved to be only the first of a sequence of five crucial steps in the reconstitution of Lord Caitanya’s movement. In the summer of 1966, the bearer of the grand—if not grandiloquent—title "International Society for Krishna Consciousness" encompassed no more than a seventy-year-old man, a rundown storefront, and a band of ragtag kids. Yet the seed had been planted and would fructify. It took another four years or so for all the requisite elements to become manifest, so that ISKCON was made fit to become the fruition and fulfillment of the Gauḍīya Maṭha institution.

The International Society for Krishna Consciousness. It is a brand-new name for a new society, a name embellished by a neat, entirely au courant acronym. Although the name is new, it harks back to two very old names, and those names disclose that the society, brand-new though it be, is a deeply connected perpetuation of its own ancient and modern heritage. Śrīla Prabhupāda himself depicts his English coinage "Krishna consciousness" as a translation of the Sanskrit compound kṛṣṇabhāvanāmṛta. He writes: "Our Kṛṣṇa consciousness movement is therefore called kṛṣṇa-bhāvanāmṛta-saṅgha, the association of persons who are simply satisfied in thoughts of Kṛṣṇa" (SB 9.9.45, purport). Should the reader at this point wonder where the "international" is in kṛṣṇa-bhāvanāmṛta-saṅgha, Prabhupāda avers, in effect, that it is inherent in kṛṣṇa-bhāvanāmṛta:

One who is absorbed in kṛṣṇa-bhāvanāmṛta has no material benefits to ask from Kṛṣṇa. Instead, such a person prays to the Lord for the benediction of being able to spread His glories all over the worlds.

Kṛṣṇa consciousness not only gives bliss to the devotees who possess it but also impels them to give it to others, spreading it "all over the worlds."

Bearing this in mind, we can see that the phrase kṛṣṇabhāvanāmṛta alludes to an important verse in the Caitanya-caritāmṛta (CC Ādi-līlā 16.1):

vande śrī-kṛṣṇa-caitanyaṁ kṛṣṇa-bhāvāmṛtaṁ hi yaḥ

āsvādyāsvādayan bhaktān prema-dīkṣām aśikṣayat

Let me offer my respectful obeisances unto Śrī Caitanya Mahāprabhu, who personally tasted the nectar of ecstatic love for Kṛṣṇa and then instructed His devotees how to taste it. Thus He enlightened them about ecstatic love of Kṛṣṇa to initiate them into transcendental knowledge.

Here the nature of Caitanya Mahāprabhu’s "ecstatic love for Kṛṣṇa" is such that he relishes it himself and causes others to do so. Those devotees who thus receive kṛṣṇa-bhāvāmṛta themselves come to be both tasters and givers of it. In this way, the society for Kṛṣṇa consciousness naturally becomes "international."

Two names for Mahāprabhu appear in the first line of this verse: kṛṣṇa-caitanya and kṛṣṇa-bhāvāmṛta. They are nearly synonymous, both indicating a person whose consciousness is absorbed in Kṛṣṇa. Both words, then, can be rendered equally well as "Kṛṣṇa consciousness." Thus, Lord Caitanya’s personal name—rendered into English as "Kṛṣṇa consciousness"— is encoded in the name of the society founded by Śrīla Prabhupāda.

The other historical progenitor of "International Society for Krishna Consciousness" is "viśva-vaiṣṇava-rāja-sabhā." These words appear within the ceremonious declaration that closes each book of Śrīla Jīva Gosvāmī’s Bhāgavata-sandarbha. The word sabhā means "society." The word viśva means "the whole world," for which "international" will serve. We can take the referent of "vaiṣṇava-rāja"—literally "the king of Vaiṣṇavas"—to be Lord Caitanya, as we find in the Sajjana-toṣaṇī article reporting Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura’s "reestablishment" of the society in 1919: "Śrī Caitanyadeva is Kṛṣṇacandra Himself, the king of all Vaiṣṇavas in the world, Viśva-Vaiṣṇava-rāja. The gathering of His devotees is the Śrī Viśva-Vaiṣṇava-rāja-sabhā."

If the words "Krishna Consciousness" in the name of Prabhupāda’s society encodes the name of Śrī Kṛṣṇa Caitanya, and if "vaiṣṇava-rāja" denotes Śrī Kṛṣṇa Caitanya, then the appellation "International Society for Krishna Consciousness" also pays homage to viśva-vaiṣṇava-rāja-sabhā. If, alternatively "vaiṣṇava-rāja" is taken to refer to those leading devotees who have attained an advanced stage of Kṛṣṇa consciousness, Śrīla Prabhupāda’s English name for his institution will serve just as well. In any case, we see that the name "International Society for Krishna Consciousness" signifies, by its web of allusions and associations, that the society so named remains profoundly connected with and nourished by its Gauḍīya heritage, even as, at the same time, the society revitalizes that tradition in order to carry it forward, retrofitted for multicultural efficacy on the worldwide stage.

In doing this, Śrīla Prabhupāda is remaining faithful to his own great predecessors in the tradition. In 1919, his own spiritual master had formally "reestablished" Bhaktivinoda Ṭhākura’s Viśva-Vaiṣṇava-Sabhā, restoring its old name Viśva-VaiṣṇavaRāja-Sabhā. On that occasion, Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura noted that the eternally situated Viśva-Vaiṣṇava-RājaSabhā, which descended to the world with Mahāprabhu and His associates, has sometimes become occluded by the illusory potency; however, powerful devotees arise to reignite it and dispel the darkness of the world.

So it happened that, after the time of Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura and Śrīla Baladeva Vidyābhūṣaṇa, the ViśvaVaiṣṇava-Rāja-Sabhā became nearly undetectable, until "In 399 Gaura Era (1885 A.D.), a brilliant star of the universal Vaiṣṇava firmament re-illuminated the Śrī Viśva-Vaiṣṇava-rāja-sabhā." This "brilliant star" was Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura, "the servant of the king of universal Vaiṣṇavas," who endowed his reformed and revitalized Sabhā with spiritual energy and achievement. In 1919, Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura recast and reenergized the Viśva-Vaiṣṇava-Rāja-Sabhā, introducing into the Gauḍīya tradition an organized monastic preaching order of sannyāsīs and brahmacārīs centered in temples. The Mission swiftly spread throughout India and made an initial foray into Europe, only to have its light again vanish for thirty long years. Then, in 1966, in New York City—having single-handedly established his tradition in the West, and having discovered what was left of the Gauḍīya Maṭha to have become "useless" — Śrīla Prabhupāda, following in the footsteps of his illustrious predecessors, effected once again a re-illumination of the Viśva-Vaiṣṇava-Rāja-Sabhā, now restored and re-energized in the name and style of the International Society for Krishna Consciousness.

Śrīla Prabhupāda. Followers became initiated, increased in number, and began opening temples in quick succession: San Francisco, then Montreal, Los Angeles, then Boston, and on and on. Devotees advanced in the disciplines of discipleship, and, as they did so, they became increasingly enabled to understand their master. Just as the mahā-mantra gradually reveals itself to those who properly chant, so the spiritual master becomes revealed to the disciples who properly follow. As a result, "the Swami" and "Swamiji" became "Śrīla Prabhupāda." This happened in Boston, in an impromptu exchange. Govinda Dāsī recollects:

All along everyone knew him as Swamiji. This is up until May of 1968. So Goursundar [Govinda Dāsī’s husband] decided he wanted to call me Govindaji, and so he asked Prabhupāda and Prabhupāda said, "No, actually ‘ji’ is a third-class form of address. It’s better not to call her Govindaji." So I piped up, I was sitting right in front of him and I said, "Well, if it’s a third-class form of address, why are we calling you ‘ji’? Why are we calling you Swamiji?" And he said, "It’s not very important." I said, "Oh, no, it’s very important. If it’s a third-class form of address, then we don’t want to call you that. We want to call you the most first-class form of address. So tell us what would be a good name for us to call you by." And he was very humble, very reluctant, but I pressed him, "We’ve got to change this," and he said, "You can call me Gurudev or Guru Mahārāj or Prabhupāda." So I said, "Well, that’s three. We need one." So I said, "Well, which one is the best?" and he answered, "Śrīla Prabhupāda is nice, that is the best." So I said, "From today you will be called Śrīla Prabhupāda." So I told all the devotees. Some of the devotees didn’t like it because it kind of is a tongue twister, "Prabhupāda," and "Swamiji" kind of flows more easily. But we gradually started calling him Śrīla Prabhupāda from that time.

The way of the change was low-key and casual; the change itself, momentous. It would not have been so for "Gurudeva" or "Guru Mahārāja"—since both are in widespread common use. But "Prabhupāda" is exceptional.

The word appears in Caitanya-caritāmṛta (CC Madhya 10.23), which quotes Kāśī Miśra referring to Lord Caitanya Himself as "Prabhupāda." Śrīla Prabhupāda comments:

In this verse the word prabhupāda, referring to Śrī Caitanya Mahāprabhu, is significant. Regarding this, Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Gosvāmī Prabhupāda comments, "Śrī Caitanya Mahāprabhu is the Supreme Personality of Godhead Himself, Śrī Kṛṣṇa, and all His servants address Him as Prabhupāda. This means that there are many prabhus taking shelter under His lotus feet." The pure Vaiṣṇava is addressed as prabhu, and this address is an etiquette observed between Vaiṣṇavas. When many prabhus remain under the shelter of the lotus feet of another prabhu, the address Prabhupāda is given. Śrī Nityānanda Prabhu and Śrī Advaita Prabhu are also addressed as Prabhupāda. Śrī Caitanya Mahāprabhu, Śrī Advaita Prabhu and Śrī Nityānanda Prabhu are all viṣṇu-tattva, the Supreme Personality of Godhead, Lord Viṣṇu. Therefore all living entities are under Their lotus feet. Lord Viṣṇu is the eternal Lord of everyone, and the representative of Lord Viṣṇu is the Lord’s confidential servant. Such a person acts as the spiritual master for neophyte Vaiṣṇavas; therefore the spiritual master is as respectable as Śrī Kṛṣṇa Caitanya or Lord Viṣṇu Himself. For this reason the spiritual master is addressed as Oṁ Viṣṇupāda or Prabhupāda.

Within our lineage "Prabhupāda" is used in particular to honor the luminaries who comprise the Six Gosvāmīs, and then— centuries later—Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura. The title thus places ISKCON’s founder in very rarefied company. More immediately, the sharing of the appellation "Śrīla Prabhupāda" between guru and disciple intimates an affinity both profound and exceptional between the two personages and their achievements.

Nearly a year after the conversation with Govinda Dāsī, Back to Godhead No. 23 (April 18, 1969) devoted a full-page spread under the banner headline "Prabhupada" to herald the honorific. "Prabhupad" makes only a single appearance in No. 25 (September 1969) (1969 Back to Godhead Number 25), but after that it rapidly becomes the norm. And in issue No. 27 (undated)(1969 Back to Godhead Number 27) "Swamiji" makes its final appearance in the pages of Back to Godhead.

We have been describing in chronological sequence the critical steps or stages by which ISKCON took form under Śrīla Prabhupāda’s supervision:

➊ The founding of an institution under the name "International Society for Krishna Consciousness."

➋ The recognition of that founder with the title "Prabhupāda."

Three more essential elements yet remained to be manifest in the morphology of ISKCON. All of them were finally in place by early 1971. They are:

➌ The further recognition of Prabhupāda with the title "Founder-ācārya."

➍ The establishment of the Governing Body Commission.

➎ The acquisition of land in Śrīdhāma Māyāpura for ISKCON’s "world headquarters," and ceremoniously establishing there the foundation of the Temple of the Vedic Planetarium.

With that, all the core elements of ISKCON will have been set in place by its Founder-ācārya.

Founder-ācārya. This highly consequential title of Śrīla Prabhupāda took some time to gain its proper prominence. When it did, in 1970 the title "ācārya" by itself was deemed both inadequate and offensive. Yet it is evident that Śrīla Prabhupāda knew exactly what he wanted from the beginning.

Nevertheless, just after incorporating ISKCON in 1966, Śrīla Prabhupāda’s personal ISKCON letterhead stationery displays his position simply as "Acharya: Swami A.C. Bhaktivedanta." Similarly, the line "Acharya: A.C. Bhaktivedanta Swami" received public circulation on the famous "Stay High Forever!" flyer of September, 1966." When we examine the first few years of Back to Godhead, we find nowhere any formal letter or masthead-style lines displaying Śrīla Prabhupāda’s name and position in relation to ISKCON—with two quite striking exceptions. These occur only in the second (September 12, 1966) and the fourth (December 15, 1966) issues—and both of such a common prominence, format, and style as to indicate the guiding hand of Śrīla Prabhupāda, and making their utter absence elsewhere somewhat mysterious.

In the second and fourth issue of Back to Godhead, the inside front cover displays a nearly full-page photograph of Śrīla Prabhupāda. (There are two different photos, each capturing Prabhupāda before the sturdy elm in Tompkins Square Park, both from the same article in The East Village Other.) In the space above each photograph stand the words:

HIS DIVINE GRACE
And below:
SWAMI A.C. BHAKTIVEDANTA
FOUNDER ACHARYA
INTERNATIONAL SOCIETY FOR KRISHNA CONSCIOUSNESS, INC.

After these two early issues, the title of "Founder-ācārya" vanishes until issue number 28 (in late 1969), whereupon it re-emerges as part of a treatment almost identical to the two of late 1966. In the 1969 issue, a photograph of Śrīla Prabhupāda takes up the entire first page, with room only for the caption below:

SRI SRIMAD A.C. BHAKTIVEDANTA SWAMI
THE FOUNDER ACHARYA OF ISKCON AND THE GREATEST EXPONENT
OF KRISHNA CONSCIOUSNESS IN THE WESTERN WORLD.

However, nearly a year passes before we again see such a treatment of Śrīla Prabhupāda’s position. Then, with Back to Godhead No. 36 (late in 1970) (1970 Back to Godhead Number 36) we find the start of a regular standard presentation of Śrīla Prabhupāda as we are accustomed to seeing it today—and which had its prototype in two of the very first issues of Back to Godhead—a large photograph above his name and position given in full:

His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda
Founder-Ācārya of the International Society for Krishna Consciousness

Even though the title of Founder-ācārya took some time to become thus normalized in use, it is clear that Śrīla Prabhupāda had it in mind very early on. The particular presentations of Prabhupāda as Founder-ācārya in those three early issues are certainly few and irregular. Yet all three so closely adhere to a common exemplar—as if directed by an editorial style-sheet— that one can see the guiding hand of Śrīla Prabhupāda behind it.

The grave crisis of 1970—touched on at the outset of this commentary—prompted Śrīla Prabhupāda to undertake powerful remedial actions to fortify his movement. Among them was the firm establishment of standards for the use of "Founder-ācārya" as his title in reference to ISKCON. By so doing, Prabhupāda intended to impress upon all ISKCON members our need to deepen our understanding of his position and to keep it actively in mind.

What makes this so important? The spiritual power of ISKCON depends on it. That spiritual potency, in the beginning of ISKCON, reposed entirely in Śrīla Prabhupāda. By following his directions, his disciples—even though raw and wavering— became themselves empowered by his potency. With just neophyte devotees acting as his effective agents, by 1971 Śrīla Prabhupāda had spread Kṛṣṇa consciousness all over the world:

in addition to the increasing number of temples in North America, ISKCON centers had been established in London, Paris, Hamburg, and Tokyo, and the movement was going strong. How was Śrīla Prabhupāda able to accomplish this? By cherishing the order of his spiritual master as his greatest treasure and by serving that order without reservation, Śrīla Prabhupāda had been enabled—though alone and unaided— to pick up the Hare Kṛṣṇa movement exactly where Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura had left it off, and then to propel it onward with the same resolute drive that had animated his own spiritual master. Astonishingly, the goal that the unified forces of "a great institution" had concentrated on for nearly two decades, had been realized, in the event, by a single agent of Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura acting alone.

Thus Śrīla Prabhupāda had seen for himself—had proven in action—the potency of discipleship, of servitorship. Owing to servitorship alone, it seemed that the single divine energy—gauraśakti—had seamlessly continued to act, without interruption, merely transferring itself from one willing instrument to the next. Now Prabhupāda’s challenge was to instill the same art of spiritual servitorship within his own disciples. If successful, they in turn will pass it on, as the living cultural legacy of ISKCON. If his followers can receive and be worthy of his legacy, developing it and improving it just as he had done, keeping cooperative servitorship at the core of all action—then his work as Founderācārya will find its fulfillment.

During this same period, Śrīla Prabhupāda complied with a request from some disciples to be able to honor him with a special, or personal, praṇāma-mantra. It would normally fall to a competent disciple to compose such a mantra in his gurudeva’s honor. Since at the time, no disciple of Śrīla Prabhupāda was sufficiently qualified spiritually and linguistically to do so, Prabhupāda was placed in the awkward position of coming up with a mantra himself. As a result, we have been given Prabhupāda’s own representation of himself, how he thought of himself, and how he wanted us to remember him as we daily invoked his presence:

namas te sārasvate deve gaura-vāṇī-pracāriṇe

nirviśeṣa-śūnyavādi-pāścātya-deśa-tāriṇe

Sārasvata is the name in this verse by which Śrīla Prabhupāda wishes to be remembered, his name in relation to his spiritual master. Sārasvata is his patronymic; it means "son [or disciple] of [Bhaktisiddhānta] Sarasvatī." As Prabhupāda explains (CC Ādi 10.84, purport): "As members of the Kṛṣṇa consciousness movement we belong to the family, or disciplic succession, of Sarasvatī Gosvāmī, and thus we are known as Sārasvatas. Obeisances are therefore offered to the spiritual master as sārasvata-deva, or a member of the Sārasvata family . . . ." Thus, his own name in this praṇāma-mantra is simply the name of his spiritual master, which, by means of a few grammatical tweaks— changing the first a to ā, and modifying the word-ending— becomes his own. In this way, "Sārasvata" directs attention to their deep affinity and suggests that achievements of the son— accomplished in his father’s name—belong to the father, his creator and director. In this instance, the son represents the father in the literal sense of the term: to "represent" is to "represent"—to present over again.

Śrīla Prabhupāda’s praṇāma-mantra recognizes him as being the one who spreads (pracāriṇa) Lord Caitanya teaching (gauravāṇī) to the West (pāścātya-deśa). His achievement had been the concerted aim of the Gauḍīya Maṭha, which had attained a toehold in Europe in 1933 but nothing further. Had that position become secured—particularly by the construction of a London temple—Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura would have gone to the West himself. Circumstantially, his intent seems to have been frustrated. Even so, in the ripeness of time, he had one faithful Sārasvata who fulfilled his heartfelt desire.

The name sārasvata-deva indicates that its bearer is the continuation of Sarasvatī Ṭhākura in another form. In that form, Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura succeeded in fulfilling his heartfelt desire. When his most dedicated servant realized that success was at hand, and that it bore the name and form of "International Society for Krishna Consciousness," Śrīla Prabhupāda accepted the title "Founder-ācārya." This confident, self-assured act of Śrīla Prabhupāda indicates that he knew very well that this title had been prepared to recognize the crowning success of Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura in establishing Kṛṣṇa consciousness as a global movement, and that Śrīla Sarasvatī Ṭhākura had achieved this success through his own Sārasvata.

Śrīla Prabhupāda’s praṇāma-mantra recognizes two kinds of achievements: widespread propagation of devotional service to the Supreme Lord, and overthrowing nihilism and impersonalism. These were also the aims of the Gauḍīya Maṭha institution under Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura and the signature achievements of the sampradāya-ācāryas as well.

It is notable that Śrīla Prabhupāda was able to recognize his own achievement, and accept the honors that properly belong to it, without a tinge of pride. It is evident that at a certain time, Śrīla Prabhupāda realized that in spite of all impediments, he would be able to execute his spiritual mater’s order. He recognized that he had been empowered. It is a natural characteristic of spiritual psychology, observable in great devotees and saints, that the experience of empowerment is inevitably accompanied by the experience of extreme humility, and the more empowerment bears fruit, the further humility increases. This compact blend of great accomplishment and great humility is beyond the scope of experience of ordinary materialistic persons. They cannot begin to imagine it.

When visible success began to attend upon Śrīla Prabhupāda’s efforts, he discounted his own effort, gave credit to others, and was filled with gratitude.

On several memorable occasions, he disclosed his mind in public addresses. For example, speaking to his disciples gathered in London to celebrate Śrī Vyāsa-pūjā on August 22, 1973, Śrīla Prabhupāda said:

Anyone who is connected with our movement, he’s not ordinary living being. Actually, he’s liberated soul. And I am very much hopeful that my disciples who are now participating today, even if I die, my movement will not stop, I am very much hopeful. . . . My Guru Mahārāja, His Divine Grace Bhaktisiddhānta Sarasvatī Gosvāmī Prabhupāda, he also attempted to send his disciples to preach Caitanya cult in the Western world. . . . First meeting, perhaps you know, he asked me to preach. So at that time I was young man, only twenty-five years old, and I was also householder. So I should have joined and executed his desire immediately, but due to my ill luck I could not immediately execute his order, but it was in my heart that it is to be done. So better late than never, I executed his order at the age of seventy years, not at the age of twenty-five. So actually I wasted so much time, I can understand that. . . . The message was there when I was twenty-five years old, but I began at the age of seventy years. But I did not forget the message. Otherwise, how could I do? That was, that is a fact. I was simply finding out the opportunity, how to do it. So anyway, although I began very late, at the age of seventy years, so by the help of my disciples this movement is gaining ground and is spreading all over the world. So therefore I have to thank you. It is all due to you. It is not my credit, but it is your credit that you are helping me in executing the order of my Guru Mahārāja. (730822 - Lecture Festival Appearance Day, Sri Vyasa-puja - London)

Later that year in Los Angeles, Śrīla Prabhupāda expressed similar thoughts, with more visible emotion, on the Disappearance Day of his spiritual master (VB: Lecture, Dec. 31, 1973):

So in this way, gradually, I became attached to these Gauḍīya Matha activities, and by the grace of Kṛṣṇa, my business also was not going very well. [laughs] Yes. Kṛṣṇa says yasyāham anughṛṇāmi hariṣye tad-dhanaṁ śanaiḥ. If somebody wants to be actually devotee of Kṛṣṇa, at the same time, keeps his material attachment, then Kṛṣṇa’s business is He takes away everything material, so that cent percent he becomes, I mean to say, dependent on Kṛṣṇa. So that actually happened to my life. I was obliged to come to this movement to take up this very seriously.

And I was dreaming that: "Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura is calling me, ‘Please come out with me!’" [pause] So I was sometimes horrified, "Oh, what is this? I have give up my family life? Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura is calling me? I have to take sannyāsa?" Oh, I was horrified. But I saw several times, calling me. So anyway, it is by his grace I was forced to give up my family life, my so-called business life. And he brought me some way or other in preaching his gospel.

So this is a memorable day. What he desired, I am trying little bit, and you are all helping me. So I have to thank you more. You are actually representative of my Guru Mahārāja [begins to cry] because you are helping me in executing the order of my Guru Mahārāja. . . .

When appreciative Indians began praising Śrīla Prabhupāda as a magician or miracle-maker, he denied having any special powers. Here is his account given in Bombay on January 9, 1973:

Yes, we should not be very much proud that "I have created wonderful." Why? . . . Sometimes people, they give me so much honor: "Swamijī, you have created wonderful." I do not feel that I have created wonderful. What I have done? I say that I’m not a magician, I do not know how to create wonderful. I have simply presenting Bhagavad-gītā as it is, that’s all. If there is any credit, this is only credit. Anyone can do it. The Bhagavad-gītā is there, and anyone can present Bhagavad-gītā as it is. So it will act wonderful. I am not a magician. I do not know the tricks of magic and the yoga-siddhi. . . . So my only credit is, I do not want to mix with this pure Bhagavadgītā teaching, any rascaldom, that’s all. That is my credit. And whatever little miracle has been done, only on this principle. That’s all. (721127 - Lecture BG 02.23 - Hyderabad)

Governing Body Commission. The upheaval of 1970 in ISKCON provided the occasion for Śrīla Prabhupāda to satisfy another unfulfilled desire of Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura: the formation of a governing body to manage the whole institution. This instruction was among the final directions imparted by Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura to his disciples in his last days. Disobedience to this order, according to Śrīla Prabhupāda, led to the disintegration of the Gauḍīya Maṭha (CC Ādi 12.8, purport):

In the beginning, during the presence of Oṁ Viṣṇupāda Paramahaṁsa Parivrājakācārya Aṣṭottara-śata Śrī Śrīmad Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura Prabhupāda, all the disciples worked in agreement; but just after his disappearance, they disagreed. One party strictly followed the instructions of Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, but another group created their own concoction about executing his desires. Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, at the time of his departure, requested all his disciples to form a governing body and conduct missionary activities cooperatively. He did not instruct a particular man to become the next ācārya. But just after his passing away, his leading secretaries made plans, without authority, to occupy the post of ācārya, and they split into two factions [the Calcutta "Gauḍīya Mission" and the Mayapura "Gauḍīya Maṭha"] over who the next ācārya would be. Consequently, both factions were asāra, or useless, because they had no authority, having disobeyed the order of the spiritual master. Despite the spiritual master’s order to form a governing body and execute the missionary activities of the Gauḍīya Maṭha, the two unauthorized factions began litigation that is still going on after forty years with no decision.

Therefore, we do not belong to any faction. But because the two parties, busy dividing the material assets of the Gauḍīya Maṭha institution, stopped the preaching work, we took up the mission of Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura and Bhaktivinoda Ṭhākura to preach the cult of Caitanya Mahāprabhu all over the world, under the protection of all the predecessor ācāryas, and we find that our humble attempt has been successful.

We followed the principles especially explained by Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura in his commentary on the Bhagavad-gītā verse beginning vyavasāyātmikā buddhir ekeha kuru-nandana (BG 2.41). According to this instruction of Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura, it is the duty of a disciple to follow strictly the orders of his spiritual master. The secret of success in advancement in spiritual life is the firm faith of the disciple in the orders of his spiritual master. . . . . One must judge every action by its result. The members of the self-appointed ācārya’s party who occupied the property of the Gauḍīya Maṭha are satisfied, but they could make no progress in preaching. Therefore by the result of their actions one should know that they are asāra, or useless, whereas the success of the ISKCON party, the International Society for Krishna Consciousness, which strictly follows guru and Gaurāṅga, is increasing daily all over the world.

The establishment of the Governing Body Commission on July 28, 1970 was Śrīla Prabhupāda’s second potent counter-measure against the imp of disunity let loose in ISKCON. The GBC is the type of institution—a committee—that both demands and fosters cooperation. Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura’s leaders failed to realize such a governing board. Had the Gauḍīya Maṭha not been dismembered by their disobedience, there would have been many disciples of Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura working together in the West. In the event, Śrīla Prabhupāda arrived alone, and alone he resuscitated the Krishna Consciousness movement. When godbrothers actively or passively spurned cooperation, he was left no alternative but to be the single ācārya at the head of ISKCON.

Yet his spiritual master himself had asked for a governing board to succeed him at the head of his institution. Śrīla Prabhupāda took this request to heart. Here was another desire of Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura left unsatisfied, and Śrīla Prabhupāda, the faithful Sārasvata, undertook to satisfy him: He would establish such a board, oversee its development, and have it ready to act as his successor at the head of ISKCON.

It is customary in India for an ācārya to leave his institution to his chosen successor as a legacy in his will. The action Śrīla Prabhupāda took in 1970—establishing the GBC— allowed him in 1977 to set this down as the first provision of his "Declaration of Will": "The Governing Body Commission (GBC) will be the ultimate managing authority of the entire International Society for Krishna Consciousness." By thus establishing the GBC and leaving it as his chosen successor at the head of ISKCON, Śrīla Prabhupāda insured that the order of Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura would continue to work efficaciously in the world and bear fruit.

The final stage in Śrīla Prabhupāda’s installation of the essential components in ISKCON’s spiritual morphology was also initiated around this time. After great difficulty and many setbacks, mainly occasioned by passive and active opposition of godbrothers, Śrīla Prabhupāda was able to purchase land in Māyāpura for ISKCON, and he quickly revealed his plans for a monumental temple there. Writing to Govinda Dāsī from Calcutta (May 28, 1971), he said:

You will be glad to learn that we have purchased about five acres of land in Mayapur, the birthsite of Lord Caitanya and we have proposed to hold a nice festival there from Janmastami day for two weeks. At that time the foundation stone [for the temple] will be set down. I wish that all our leading disciples come to India at that time. There are 50 branches, so at least one from each branch should attend the function . . . . (710528 - Letter to Govinda dasi written from Calcutta)

By performing the ceremony for establishing the temple’s foundation, Śrīla Prabhupāda committed himself to the completion of the structure. As it turned out, the foundationlaying itself was delayed until Gaura Pūrṇimā of 1972, and in the ensuing years many more vicissitudes sent ISKCON leaders repeatedly back to the drawing board. Yet Śrīla Prabhupāda’s own commitment, established in 1972 as if a vow, has proved to contain a potency that has driven the concerted effort over, under, around and through all impediments, and the Temple of the Vedic Planetarium rises on the alluvial soil of Antardvīpa.

Śrīla Prabhupāda gave high priority to acquiring land in Māyāpura for ISKCON’s "world headquarters" and constructing on it an extraordinary temple. Gradually, Śrīla Prabhupāda’s leaders began to grasp its importance for him. For example (SPL 5:9):

During this visit to Calcutta [November, 1971], Prabhupāda had also spoken of his plans for Māyāpur. Nara-Nārāyaṇa had built a scale model of the building ISKCON would construct on the newly acquired property, and Prabhupāda had shown it to all his guests and had asked them to help. Seeing Prabhupāda’s absorption in this project, Girirāja had volunteered to help in any way required. "It seems the two things you want most," Girirāja had said, "are for the books to be distributed and to build a temple at Māyāpur." "Yes," Prabhupāda had said, smiling. "Yes, thank you."

We gain a deeper grasp of Śrīla Prabhupāda’s priority when we understand this temple in light of the Gauḍīya Vaiṣṇava ecclesiology that lay, as we have seen, at the foundation of Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura’s institution. We have already noted that Śrīla Prabhupāda constructed ISKCON on the basis of that same ecclesiology. In the Gauḍīya Maṭha institution, the Śrī Caitanya Maṭha in Māyāpura is the central or "parent" temple and all others are its branches: "The distinction between the Gaudiya Math [in Calcutta] and Sri Chaitanya Math is all analogous to that between one lamp lighted by another," The Harmonist article explains (with an allusion to Brahmasaṁhitā 5.46). The central temple, being located in Māyāpura, the descended spiritual realm (Śvetadvīpa), is really the visible mundane complement or counterpart of its transcendentally located original, where the Lord and the ācārya dwell eternally together. The diverse branches are places for training aspirants for service in the place of the ācārya in the transcendent Māyāpura. The central or parent temple of the institution, being thus located on the border, as it were, between two realms, serves as a kind of gateway. Its associated branches, though dispersed further throughout the mundane realm, by virtue of their links with the center also function in themselves as gateways.

Situated at the center, the Śrī Caitanya Maṭha teaches by its very architecture with its embellishments and appurtenances, the spiritual science which sets forth the unified principle that make such a gateway possible: acintya-bhedābheda-tattva. The paved parikramā path around the central dome brings the circumambulating visitor around to encounter, one after another, the forms of the four Vaiṣṇava Founder-Ācāryas, each within his own shrine set into the outward body of the dome. They are spaced evenly around the base of the dome, but the structure itself draws them together around Śrī Caitanya Maṭha.

Each of these Founder-Ācāryas propounded a specific teaching concerning the relationship between the Lord and his energies. While each doctrine is sound, it is also incomplete, asserts Niśikānta Sānyāl in Sree Krishna Chaitanya. But the teaching of Lord Caitanya—formalized as acintya-bhedābhedatattva—"reconciles, harmonizes and perfects them" (SKC 164). The temple embodies this Gauḍīya Vaiṣṇava teaching and so presents the case—so thoroughly advanced in Sree Krishna Chaitanya—that Mahāprabhu, the yuga-avatāra, offers the consummation and the fulfillment of theism.

The ISKCON Temple of the Vedic Planetarium presents the same teaching portrayed by the Śrī Caitanya Maṭha in a more detailed and more comprehensive manner. On a cosmological scale, it maps, models, and illustrates the realized truth of acintyabhedābheda-tattva: that nothing is different from Kṛṣṇa, yet Kṛṣṇa is different from everything. Within the main dome of the temple we see the cosmos displayed as it discloses itself to those who experience it with unoccluded perception: as pervaded by and connected to Kṛṣṇa as the Lord’s own potencies. The temple thus counters the two kinds of widespread false perception, both of which separate Kṛṣṇa from His energies. One is the way of monism or impersonalism (nirviśeṣa-vāda), which denies the reality of the divine energies and relegates both the personality of Godhead and the creation to illusion. The other is the way of materialism or nihilism (śūnya-vāda), which recognizes only the energies, which have no origin or foundation.

Displaying the connections between the Lord and the creation, the temple can provide a kind of map of the pathway to divinity (together with the various way stations, detours, and diversions). Set into the inner wall of the dome, ascending concentric galleries offer the visitor a sequence of artistically rendered representations of the regions encountered on the cosmic journey by Gopa-kumāra, passing through multiple material and spiritual realms to Śrī Kṛṣṇa in Vṛndāvana, as depicted by Sanātana Gosvāmī in Bṛhad-Bhāgavatāmṛta. The temple thus previews the ultimate ascent that draws all sentient life onward.

It is the last of the five steps by Śrīla Prabhupāda, all accomplished by 1972, that puts all core components of ISKCON in place. The temple completes the whole spiritual structure of the visible ISKCON. The centers and temples scattered throughout the world are joined together in a network that converges on the center at Śrīdhāma Māyāpura. Like the widely spread roots of a tree that draw water to the central trunk, Śrīla Prabhupāda’s ISKCON brings conditioned souls to Māyāpura, where the central temple opens a gateway to the vertical dimension, that, like a tree-trunk, soars upward to branch out luxuriantly in the spiritual sky.

This is the work of a Founder-Ācārya. A Founder-Ācārya opens an avenue that leads through the cosmos and crosses over into transcendence. Having laid out the illustrious path—from the beginning root tip to ending leaf tip—the Founder-Ācārya makes provision for its regular maintenance and for the trained guides who will direct, protect, and encourage those who traverse it. He continuously oversees its functioning as long as there are those who act under his direction. In a sense, this lane to the land of the living is identical with its own craftsman. Naming his construction ISKCON, Śrīla Prabhupāda engineered it so that this entirely spiritual artifact should be manifest not only to the wise (who recognize what they see), but even to the foolish (who cannot). Especially for them, he assembled a vast array of visible entrances to the path, spread in a network covering the world. All converge on the center in Antardvīpa, where the map of the luminous path—in cosmological cartography—is marvelously displayed, and each step of the journey into transcendence finely depicted. Thus the temple discloses itself as a cosmic portal or gateway leading through the heavens and into the eternal realms of Kṛṣṇa.

In the ISKCON temples and centers, Śrīla Prabhupāda’s specially placed mūrtis indicate his guardianship over the entranceways onto the path. At their convergence point in Navadvīpa-dhāma, Śrīla Prabhupāda’s presiding presence over all of earthly ISKCON is proclaimed by his radiant form of gold in his puṣpa-samādhi; from that coign of vantage he surveys the entrance of the great temple, gateway to the ultimate passage. And then, at the passage’s terminus in Śvetadvīpa, Śrīla Prabhupāda himself presides to welcome and gather the new arrivals into the everlasting transcendent ISKCON of gaura-līlā. In this way, Śrīla Prabhupāda’s spiritual thoroughfare conveys the recovered and rescued jīvas safely to the highest destination.

Our Founder-Ācārya marked the beginning of his project with his first book, Easy Journey to Other Planets, and he continued his effort through the writing, printing and distributing of books and the simultaneous construction of a worldwide institution. His handiwork continues and now is at last crowned with its consolidating apex, the Temple of the Vedic Planetarium, which unifies both Bhāgavatam and Bhāgavata, book and person. It marks the core and center of the Founder-Ācārya’s creation, and it indicates the location of the true world-axis at sacred Śrīdhāma Māyāpura, the descended spiritual realm.

The "four Founder-Acharyas of the Iron Age" each formulated an explication of Vedānta that recovered the theistic, Vaiṣṇava understanding of Vedavyāsa, and each energetically taught it and trained others to do so. In this way the illusive facade of impersonalism was dismantled, and the veridical Vedic siddhānta became propagated throughout India. In Bhaktivinoda Ṭhākura’s depiction, the four were preparing the way for the yuga-avatāra Śrī Caitanya Mahāprabhu, who was to make the most highly confidential revelation of the Vedas open and accessible to all through saṅkīrtana. Mahāprabhu inspired his closest associates to systematically formulate his teaching as acintya-bhedābheda-tattva, which included and completed the systems of the Founder-Ācāryas. These intimate associates of Mahāprabhu bore the special title of "Prabhupāda."

Now two more followers of Mahāprabhu have appeared who also bear the title "Prabhupāda"—Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura Prabhupāda and A.C. Bhaktivedānta Swami Prabhupāda. The first practically formulated the strategy and tactics for systematic worldwide propagation of Mahāprabhu’s movement; the second carried his plan to completion. Within the Gauḍīya Maṭha institution, the title "Founder-Ācārya" had been prepared for Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura Prabhupāda to assume, but circumstantially he could not complete his plans himself and establish Kṛṣṇa consciousness in the Western countries. In his name, however, A.C. Bhaktivedānta Swami Prabhupāda, having understood the heart of his spiritual master, picked up where Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura left off and in twelve eventful years established the yuga-dharma throughout the world. In this way, the compassionate efforts of the four Founder-Ācāryas were, by the mercy of Śrī Caitanya Mahāprabhu and his instruments, expanded and completed by one more who bears that title.

The extraordinary achievements of Śrīla Prabhupāda certainly make him worthy of the title, but it does not, in this case, imply that he originated a "new sampradāya." By faithfully transmitting the teachings and practices as he received them in the Gauḍīyasampradāya, he continued the tradition. Nevertheless, Śrīla Prabhupāda transmitted his received tradition with a distinct and decisive articulation, uniquely his own, as the fruit of his realized knowledge. Consequently, under his direction the Gauḍīya-sampradāya, in his refreshed and revitalized reiteration, has been able to extend beyond its natal ground, to sink down roots around the globe, and so to flourish everywhere.

The Gauḍīya-sampradāya appears historically as a branch of the Brahmā-Madhva-sampradāya because Lord Caitanya—in reality the one fountainhead of all four sampradāyas—appeared as a devotee (bhakta-rūpa). As such, He sought and accepted proper Vaiṣṇava initiation into one of the four authorized sampradāyas. However, His teaching, systematized and expounded by the Six Gosvāmīs, were so clearly distinct from the standard teaching of the Madhvite community into which He was initiated, that the followers of Mahāprabhu naturally became recognized as a distinct community or sampradāya. Challenged, as such, to establish its bona fides, Baladeva Vidyābhūṣaṇa successfully responded by producing a Gauḍīya-vaiṣṇava commentary on the Vedānta-sūtra, the Govinda-bhāṣya. Thus there was formal acknowledgment of the Gauḍīya-sampradāya as distinct from the others early in the eighteenth century.

Even so, the Gauḍīya-sampradāya has a special status, and we cannot regard it simply as a new sampradāya, taking its place as one more among many. Rather, the Gauḍīya-sampradāya, correctly understood, should be recognized as the unified completion and fulfillment of the four earlier sampradāyas of Kali-yuga. Such is the understanding propounded by the realization—and revelation—of Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura, documented by him in his visionary Śrī Navadvīpa-dhāmamāhātmya of 1890. There Bhaktivinoda Ṭhākura offers a detailed account—as of an eyewitness—of Śrīla Jīva Gosvāmī performing (soon after the disappearance of Lord Caitanya) navadvīpaparikramā under the guidance of Prabhu Nityānanda. In the course of their excursion, Nityānanda Prabhu relates to Śrī Jīva how each of the four Founder-Ācāryas of Kali-yuga, while themselves on pilgrimage to Jagannātha Purī or Navadvīpa, is favored with a confidential revelation of the future advent of the yuga-avatāra. Binding them to secrecy, Lord Caitanya uplifts and inspires each of them to work so as to prepare the way for His future advent. For example, the Lord appears in a dream to Madhvācārya and tells him (NDM 68):

Everyone knows you are my eternal servant. When I appear in Navadvīpa, I will accept your sampradāya. Now, go everywhere and carefully uproot all the false scriptures of the māyāvādīs. Reveal the glories to worshiping the Deity of the Lord. Later, I will broadcast your pure teachings.

When Lord Caitanya appears to Nimbāditya (or Nimbārka), the Lord discloses how in the future He will unveil a consummate teaching that will include, sublate, unify, and complete the teaching of each of the four Founder-Ācāryas (NDM 73):

Later, when I begin the saṅkīrtana movement, I Myself will preach the essence of the four Vaiṣṇava philosophies. From Madhva I will receive two essential items: his complete defeat of the Māyāvāda philosophy, and his service to the Deity of Kṛṣṇa, accepting the Deity as an eternal spiritual being. From Rāmānuja I will accept two great teachings: the concept of bhakti unpolluted by karma and jñāna, and service to the devotees. From Viṣṇusvāmī’s teachings I will accept two main elements: the sentiment of excusive dependence on Kṛṣṇa, and the path of rāga-bhakti. And from you I will receive two excellent principles: the necessity of taking shelter of Rādhā, and the high esteem for the gopīs’ love of Kṛṣṇa.

In conclusion, the advent of Lord Caitanya is itself the consummation of the four sampradāyas. That consummation heralds a new beginning, with Mahāprabhu as the originator of an unprecedentedly magnanimous revelation, with the Six Gosvāmīs as the first receivers and transmitters of that revelation, and with Śrīla Prabhupāda as the ācārya who founded and developed a global community of kṛṣṇa-bhaktas, who christened that community as the "International Society for Krishna Consciousness," who energized the society so engendered with the life-force of his realized knowledge, and who established its foremost temple at its world headquarters in Antardvīpa, the descended Śvetadvīpa, from which his society conveys the revelation of Śrī Kṛṣṇa Caitanya to the world, and the world back to Him.

Śrīla Prabhupāda’s realized knowledge. It is our good fortune that Śrīla Prabhupāda was quite open in sharing with us how he gained his realized knowledge and how that knowledge enabled him to fulfill the desire of his spiritual master and establish Lord Caitanya’s movement as a global venture. Śrīla Prabhupāda offered one remarkable disclosure in 1968 at the temple in Los Angeles, occasioned by the observance of the disappearance of Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura. Looking at the rows of young American faces lifted up to him, Śrīla Prabhupāda wondered out loud:

I was born in a different family; my Guru Mahārāja was born in a different family. Who knew that I will come to his protection? Who knew that I would come in America? Who knew that you American boys will come to me? These are all Kṛṣṇa’s arrangement. We cannot understand how things are taking place.

But then, Śrīla Prabhupāda goes on to tell how his presence that day in Los Angeles came about.

In 1936—today is ninth December, 1968—that means thirty-two years ago, in Bombay, I was then doing some business: All of a sudden—perhaps on this date, sometimes between ninth or tenth of December (at that time, Guru Mahārāja was indisposed little, and he was staying at Jagannātha Purī, on the seashore)—so, I wrote him a letter: "My dear master, your other disciples— brahmacārī, sannyāsī—they are rendering you direct service. And I am a householder: I cannot live with you, I cannot serve you nicely. So I do not know. How can I serve you?" Simply an idea: I was thinking of serving him, "How can I serve him seriously?"

The seed from which all else grew was "simply an idea." Discontent with his occupation in business, feeling himself incapacitated by the obligations of his āśrama, on an impulse ("all of a sudden") Prabhupāda wrote his Guru Mahārāja with a plea, a cry from the heart. He felt himself locked in a position which made proper service impossible, yet still the desire to do it was there. So he confessed his desire and his frustration to his spiritual master.

Prabhupāda continues:

So the reply was dated 13 December, 1936. In that letter he wrote, "My dear such and such, I am very glad to receive your letter. I think you should try to push our movement in English." That was his writing. "And that will do good to you and to the people who will help you." That was his instruction. And then in 1936, on the thirty-first of December—that means just after writing this letter a fortnight before his departure—he passed away. But I took that order of my spiritual master very seriously, but I did not think that I’ll have to do such and such thing. I was at that time a householder. But this is the arrangement of Kṛṣṇa. If we strictly try to serve the spiritual master, his order, then Kṛṣṇa will give us all facilities. That is the secret. Although there was no possibility—I never thought—.

It was a startling, an unexpected, an incongruous, an entirely improbable order. "Push on our movement in English": that was, in fact, the cutting edge of the Gauḍīya Maṭha’s preaching. It meant: Go to the West—to Europe, to America. It was a wellknown order, already conveyed to many leaders, sannyāsīs and brahmacārīs, in the Gauḍīya Maṭha. But now the recipient was a householder doing business in Bombay, entangled in domestic and commercial matters, helping out the temple as much as he could. He was, as we say today, a "congregational member." Prabhupāda confesses that he could not envision any concrete circumstances in which it could be realized. ("I did not think that I’ll have to do such and such thing," "Although there was no possibility—I never thought—".) Nevertheless, he took it "very seriously." At the same time, it was the last direct communication he received from his spiritual master. That gave it even more weight. (And he surely remembered this order echoed the request he received on his very first meeting with Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, fourteen years previously.) So he understood he must take it seriously, even though he was initially baffled: How in the world will it happen? As it turns out, it happened by "the arrangement of Kṛṣṇa."

Yet something more is still required. For what prompts Kṛṣṇa to make such an arrangement? The seriousness of the disciple. "If we strictly try to serve the spiritual master, his order, then Kṛṣṇa will give us all facilities. That is the secret." This is Śrīla Prabhupāda’s "realized knowledge."

Now Prabhupāda goes to tell us how—again by Kṛṣṇa’s arrangement—he learned this secret:

Although there was no possibility—I never thought— but I took it little seriously by studying a commentary by Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura on the Bhagavad-gītā. In the Bhagavad-gītā there is the verse, vyavasāyātmikābuddhir ekeha kuru-nandana. In connection with that verse, Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura gives his commentary that we should take up the words from the spiritual master as our life and soul. We should try to carry out the instruction, the specific instruction of the spiritual master, very rigidly, without caring for our personal benefit or loss.

Here is the immediate source of Prabhupāda’s inspiration: the realization he received from reading Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura’s commentary on Bhagavad-gītā 2.41. It was the key that unlocked the order of his spiritual master. It became the foundation of his life and achievement, the "only secret" of his success. Again and again, Prabhupāda directly and indirectly refers to this defining moment of his life, when he was granted the realization to make the total commitment that, come what may, he would make the order of his spiritual master his life and soul. Because of that commitment alone, Kṛṣṇa has brought him to America and given him success:

So I tried a little bit in that spirit. So he has given me all facilities to serve him. Things have come to this stage, that in this old age I have come to your country, and you are also taking this movement seriously, trying to understand it. We have got some books now. So there is little foothold of this movement.

Now Prabhupāda requests his own disciples to enact the same commitment to his order that he has evinced to that of his Guru Mahārāja:

So on this occasion of my spiritual master’s departure, as I am trying to execute his will, similarly, I shall also request you to execute the same order through my will. I am an old man, I can also pass away at any moment. That is nature’s law. Nobody can check it. So that is not very astonishing, but my appeal to you on this auspicious day of the departure of my Guru Mahārāja, that at least to some extent you have understood the essence of Kṛṣṇa consciousness movement. You should try to push it on. (681209 - Lecture Festival Disappearance Day, Bhaktisiddhanta Sarasvati - Los Angeles)

"Execute his will" is a play on words. The expression means, of course, to carry out the order of some one, but it is also the formal legal term to refer to the process by which a person’s assets become those of his heirs. By his commitment to execute Bhaktisiddhānta Sarasvatī’s will, Śrīla Prabhupāda inherited from him his specific potency to spread Kṛṣṇa consciousness. On this occasion Śrīla Prabhupāda is now making his will: "I shall also request you to execute the same order through my will. I am an old man." By his will, Prabhupāda has made us his heirs. He imparts, as his legacy, the instructions that, if accepted, transfers to us the same potency to deliver people to the shelter of Kṛṣṇa’s feet.

"I shall also request you to execute the same order through my will:" This is an extraordinary moment; it is the act of transmission of spiritual potency, by which we all can become empowered just as Śrīla Prabhupāda himself became empowered. Then Śrīla Prabhupāda tells us what "that same order" is:

. . . . at least to some extent you have understood the essence of Kṛṣṇa consciousness movement. You should try to push it on. People are suffering for want of this consciousness. As we daily pray about devotees:

vāñchā-kalpatarubhyaś ca kṛpā-sindhubhya eva ca

patitānāṁ pāvanebhyo vaiṣṇavebhyo namo namaḥ

A Vaiṣṇava, or devotee of Lord, his life is dedicated for the benefit of the people. You know—most of you belong to Christian community—how Lord Jesus Christ, he said that for your sinful activities he has sacrificed himself. That is the determination of devotee of the Lord. They don’t care for personal comforts. Because they love Kṛṣṇa or God, therefore they love all living entities because all living entities are in relationship with Kṛṣṇa. So similarly you should learn. This Kṛṣṇa consciousness movement means to become Vaiṣṇava and feel for the suffering humanity.

The order he received in the form "push on our movement in English" is now retransmitted to us in the form "become Vaiṣṇavas and feel for the suffering of humanity." Śrīla Prabhupāda took this to heart, as the song instructs:

guru-mukha-padma-vākya, cittete kariyā aikya,

āra nā kariha mane āśā

"Make the words from the lotus mouth of Śrī Gurudeva one with your heart; aspire for nothing else."

The achievement of Śrīla Prabhupāda is proof of the potency of these instructions. Many others had received the same order from Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, but in the event, the demonstration of vyavasāyātmikā-buddhi was his alone.

Hence, Prabhupāda founded a new organization that, as a whole and in its every part, would embody and develop that realization—a realization that manifests itself as an unwavering, indefatigable commitment to deliver pure love of God to suffering humanity everywhere.

Suffering humanity. The acute feeling for human suffering— so prominent in Śrīla Prabhupāda’s inheritance from Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura—possesses a natural ramification: an urgent need to muster and deploy all resources together—material, personnel, finances, infrastructure, organization—to deliver as much relief as possible in the shortest possible time. Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura’s innovation was to create a unified, coordinated institution that could accomplish this. When the voluntary service of devotees was rationally organized and coordinated, its effective energy, thus consolidated and concentrated, became hugely multiplied.

The institution that would be able to act on this commitment with united force over large spans of space and time needs a unique form. Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Gosvāmī therefore called for an organization in which the ultimate authority would reside not in the person of a single autocratic ācārya but rather in a board of directors, which he called the "Governing Body Commission." In the event, the Gauḍīya Maṭha failed to realize this structure, and so, Prabhupāda said, became "useless."

A board of directors. A board of directors is a modern Western institution for joint management and oversight. Śrīla Prabhupāda put into place the standard, generally familiar, elements of such an organization: the annual general meeting, resolutions adopted by a majority of the voting members, following rules of formal parliamentary procedure (as given in Robert’s Rule of Order), the adopted resolution recorded into a minutes book by the secretary, and so on.

The "single autocratic ācārya" exemplifies an older, more basic, and perhaps more instinctively natural, form of organization. It has, of course, become a standard arrangement in Indian culture, developing originally out of, say, a sannyāsī and his brahmacārī students.

When over time institutions grow up around a single powerful, charismatic teacher or leader, a result of the gradual accumulation of followers, land, temples, housing, and wealthy patronage, then the person at the top needs to be spiritually advanced in order not to fall victim to the temptations of power, money, fame, and the like. At the same time, the prospect of controlling and enjoying such assets may attract precisely the wrong kind of person—who must of course feign indifference to such things. In these cases, hypocrisy, faultfinding, backstabbing, underhanded dealing, etc., may become endemic, and institutions tend toward disintegration.

The advantage of a governing board is that power is more dispersed, and the members act to check and balance each other. The institution is inherently more stable: If at some time there is no single outstanding charismatic leader, the institution continues. On the other hand, the existence of two or more supremely qualified leaders can be smoothly accommodated. With a governing board they become an asset—the more the merrier. But if there is a single head, two or more highly qualified leaders will leave all but one under-engaged or unfulfilled, a condition that will foster schisms.

Thus a governing board is more stable, stronger and far more resilient than a single ācārya. But what if there are a number of exceptionally empowered—let’s call them "self-effulgent"— ācāryas on that board? Will they pull things apart? No: If they are indeed elevated in Kṛṣṇa consciousness, then they will be certain to exemplify the principle of cooperative service at the lotus feet of Śrīla Prabhupāda and make the governing board all the stronger.

Our Central Challenge

Śrīla Prabhupāda established such a structure for ISKCON, putting the Governing Body Commission in place in 1970 and overseeing its gradual articulation and development. Stating that he wanted there to be "hundreds and thousands of spiritual masters" within ISKCON, he implied that the normative guru-disciple relationship would be perpetuated within the unified institution under the direction of the GBC. In such an organization, many gurus would be able to act with concerted force, operating together with other leaders and managers in collegial accord.

Hundreds and thousands of spiritual masters. In New York on August 17, 1966, while speaking on Bhagavad-gītā 4.34-38, Śrīla Prabhupāda said:

So there is no bar for anyone, that one cannot become the spiritual master. Everyone can become spiritual master, provided he knows the science of Kṛṣṇa. . . . This is the science of Kṛṣṇa, this Bhagavad-gītā. If anyone knows perfectly, then he becomes the spiritual master. . . . So we require hundreds and thousands of spiritual masters who has understood this Kṛṣṇa science. And preach all over the world. . . . . Therefore we have formed this society and we invite all sincere souls to take part in the society and become a spiritual master, and preach this science all over the world. (660815 - Lecture BG 04.34-38 - New York)

Śrīla Prabhupāda explained his expectation to Tuṣṭa-kṛṣṇa (VB: Correspondence, Dec. 2, 1975):

Every student is expected to become Acarya. Acarya means one who knows the scriptural injunctions and follows them practically in life, and teaches them to his disciples. . . . Keep trained up very rigidly and then you are bona fide Guru, and you can accept disciples on the same principle. But as a matter of etiquette it is the custom that during the lifetime of your Spiritual master you bring the prospective disciples to him, and in his absence or disappearance you can accept disciples without any limitation. This is the law of disciplic succession. I want to see my disciples become bona fide Spiritual Master and spread Krishna consciousness very widely, that will make me and Krishna very happy.

Śrīla Prabhupāda stated on these and many other occasions the need of huge numbers of gurus, and his desire that "every student" help meet that need. Since he very much wanted his disciples and followers to remain within ISKCON, he envisioned a vast increase in spiritual and material force generated by the efficiencies and mutual reinforcements of cooperative service. By working and preaching together in a concerted, organized fashion, our internal and external power become far more than the sum of that of the individual parts.

After all, our practice is saṅkīrtana, not just kīrtana, and the full import of the prefix saṁ—indicating not only union, but also thoroughness, intensity and completeness—needs realization.

Yet as long as Prabhupāda was present as the sole ācārya and dīkṣā guru, the structure necessarily remained in embryonic form, a child still in the womb of its mother, its form and function necessarily not fully developed. During Prabhupāda’s manifest presence, by the very nature of the situation, the GBC clearly could not assume its full role as the "ultimate managing authority," and Prabhupāda remained the only guru. Therefore the completed product of Prabhupāda’s work had to await its time to be manifest.

Consequently, Prabhupāda has left to us the task, after his departure, of fully articulating the form and functions of ISKCON for effective action in the world. One central challenge is to integrate the guru-disciple relationship—which carries its own proper demand for deep loyalty and commitment to the person of the guru—within a larger society that demands, in a certain sense, a higher, all-encompassing, loyalty. That loyalty is our common fidelity to our Founder-Ācārya Śrīla Prabhupāda, a loyalty proven in practice by our cooperation with each other, within the structure he bequeathed us, to fulfill his deepest desire.

Our cooperation with each other. The foundation of cooperation is love. "A whole society is carrying my order, not because I am superior person," said Śrīla Prabhupāda (Philosophy Discussion on Arthur Schopenhauer).

There is love. Without love, you cannot do so. You have got some bit of love for me, therefore you carry my order. Otherwise it is not possible. And I cannot also. You are foreigners, you are Americans; I came from another country. I have no [bank] account. I cannot also order you: "You must do it, otherwise I will chastise you." Because there is love. It is a connection of love. I can also become bold enough to chastise you, but you also, in whatever condition you carry my order due to the basic principle is love. And our whole philosophy is love.

On May 23, 1977, Śrīla Prabhupāda made a well-know statement about the test of our love.

As recorded by Tamāla Kṛṣṇa Goswami:

Śrīla Prabhupāda emphasized, "Your love for me will be tested how after my departure you maintain this institution. We have glamour and people are feeling our weight. This should be maintained. Not like Gauḍīya Math. After Guru Mahārāja’s departure so many ācaryās came up."

Bhakti Charu Swami was present when Śrīla Prabhupāda made this statement. He recalls:

When Srila Prabhupada was in Vrindavan during his last days, Tamal Krsna Maharaja used to read out loud the letters that devotees wrote to Srila Prabhupada, and His Divine Grace used to dictate his replies, and sometimes he also used to make some comments. Once one devotee wrote how he wanted to offer his longevity to Srila Prabhupada so that he could continue to be with us on this planet. It was a very sweet letter, steeped with emotion. However, Srila Prabhupada reacted in a rather unusual way and commented that our real love for him would be shown by how we cooperate with each other to continue his mission. That incident left a very deep impression in my heart, and I became aware that the best way to show my love for Srila Prabhupada is through my cooperation with the devotees of ISKCON who are serving His Divine Grace so sincerely to continue his mission.

In his final days, Śrīla Prabhupāda asked from us a more compelling proof of love than heartfelt expressions, however sincere. This, he says, will convince him: Our cooperation with one another to advance his mission after his departure.

This standard established by Śrīla Prabhupāda—actions that disclose far more than ardent words— also expresses the essence of the vāṇī-sevā by which we attain and sustain association with Śrīla Prabhupāda.

Furthermore, to cooperate together to spread Kṛṣṇa consciousness is the very meaning of saṇkīrtana. Śrīla Prabhupāda has explained this wonderfully:

The purport of the verse is that even Lord Caitanya Mahāprabhu—He is God himself, Kṛṣṇa Himself—He felt, alone, unable to do this task. He felt. So this is the position. You are cooperating; therefore I am getting the credit. Otherwise alone what could I do? Ekākī āmāra nāhi pāya bolo. Caitanya Mahāprabhu Himself wanted our cooperation. He is God, Kṛṣṇa. And therefore cooperation is very important thing. Nobody should think that "I have got so great ability. I can do." No. It is simply by cooperation we can do very big thing. "United we stand; divided we fall." This is our. . . . So be strong in pushing on Kṛṣṇa consciousness, and Kṛṣṇa will help. He is the strongest. Still, we must be combined together. Saṅkīrtana. Saṅkīrtana means many men combined together chanting. That is saṅkīrtana. Otherwise kīrtana. Saṅkīrtana. Bahubhir militvā kīrtayatīti saṅkīrtanam. Bahu: bahu means many, many combined together. That is Caitanya Mahāprabhu’s mission, combined together.

After two influential leaders had left ISKCON, Śrīla Prabhupāda gave this counsel to Babhru Dāsa on December 9, 1973. May it always remain in our hearts:

Now, we have by Krsna’s Grace built up something significant in the shape of this ISKCON and we are all one family. Sometimes there may be disagreement and quarrel but we should not go away. These inebrieties can be adjusted by the cooperative spirit, tolerance and maturity so I request you to kindly remain in the association of our devotees and work together. The test of our actual dedication and sincerity to serve the Spiritual Master will be in this mutual cooperative spirit to push on this Movement and not make factions and deviate. (731209 - Letter to Babhru written from Los Angeles)

We discovered that the initial "zonal-ācārya" system of integrating the guru into a broad structure implicitly created geographical zones that were individually more unified than ISKCON as a whole. The integrity of ISKCON came in to jeopardy. That system has been abolished. Yet we need to go much further in realizing the organization Śrīla Prabhupāda wanted.

We need to go much further. We look forward to establishing a culture in ISKCON of committed cooperative servitorship under Śrīla Prabhupāda. When this becomes established as a culture, each and every member—top to bottom— shares equally in it. It is so thoroughly part of the essence of existence in the Krishna Consciousness movement that it dwells even in the smallest gesture. Children take it in with their mother’s milk. It is all pervading. We will be perpetually in the presence of Śrīla Prabhupāda—and of those in whose presence he dwells.

and distribute?" In his purport, Śrīla Prabhupāda points out: "Here Śrī Caitanya Mahāprabhu indicates that the distribution of the Hare Kṛṣṇa mahā-mantra should be performed by combined forces."

It is interesting to note that two prominent anti-ISKCON movements—often claiming to be the "real ISKCON"—have formed by specific rejection of one or the other component of Prabhupāda’s whole: the "ritvik" position wishes to do away with actual gurus in favor of GBC institutional authority, while the followers of one prominent sannyāsī or another wish to eliminate an actual GBC and rely on the charismatic, autocratic single ācārya.

Specific rejection of one or the other component. As we learn from the Gauḍīya Maṭha, it is clearly a challenge to get it right. We now have our own schismatic groups, and we should treat them as Śrīla Prabhupāda did the remnant factions of the Gauḍīya Maṭha: With a clear and incisive understanding of their deviations; with a generous, well-wishing attitude; and with endless patience.

ISKCON needs to foster both elements: an intense common loyalty to ISKCON and the GBC, and the deep and full teaching relationship between individual gurus and disciples within ISKCON. We need to realize how there is no contradiction and no conflict. We need to realize how they reinforce and support each other.

'A crucial element in establishing this necessary synthesis is achieving a deep understanding of Śrīla Prabhupāda’s position and putting that understanding into action—both jñāna and vijñāna. As Founder-Ācārya, Śrīla Prabhupāda himself symbolizes—and, in a sense, is—the unity of ISKCON. Therefore he must become an inescapable predominate felt presence in the lives of all devotees, no matter who else may serve as their dīkṣā or śikṣā gurus. Gurus still manifest in the world tend to make a more vivid impact on their followers than those now unmanifest in form. Because Śrīla Prabhupāda’s person is now unmanifest as such, this absence of vapu needs to be compensated for by an ever-deepening realization of his manifestation as vāṇi (as he himself taught).

Understanding Śrīla Prabhupāda’s position. It is hoped that the present paper will be one among many more that aim to foster ever-deepening understanding of Śrīla Prabhupāda as FounderĀcārya and ever-increasing devoted service to him.

Such presence needs to become so much a part of the fabric of ISKCON, to become the essential savor of its culture, that his presence will not diminish even when all who personally knew Śrīla Prabhupāda follow him from this world.

His presence will not diminish. Culture has been defined by anthropologists as the sum total of learned behavior of a group that is transmitted from generation to generation. The great gift to posterity each generation of ISKCON can give is the gift of Śrīla Prabhupāda.

Outcomes

There will be many consequences when Śrīla Prabhupāda’s position as Founder-Ācārya is realized. Among them:

➊ Generation after generation will be enabled to receive the special mercy offered by Śrīla Prabhupāda. The path back to Godhead he opened will become ever-increasingly travelled.
➋ By taking full shelter of Śrīla Prabhupāda as śikṣā guru in his vāṇi manifestation, all teachers in ISKCON, on various levels of advancement, will be able to authentically convey Śrīla Prabhupāda’s real teaching, thus giving proper guidance, shelter, and protection to all.
➌ Śrīla Prabhupāda’s active presence will secure the unity and integrity of ISKCON.
➍ ISKCON’s teachings will remain consistent over space and time.
➎ Śrīla Prabhupāda’s realized knowledge—endowing him with the specific potency to spread Kṛṣṇa consciousness— will not only be preserved but also developed.
➏ His books will remain central to us, for they contain insights and directions that await future development to be realized.
➐ Śrīla Prabhupāda’s eyes will always remain the lens through which all future generations see our predecessor ācāryas.

ABBREVIATIONS

BG: Bhagavad-gītā
BS: Brahma-saṁhitā
CB: Caitanya Bhagavat
CC: Caitanya-caritāmṛita
BTG: Back to Godhead
HKE: The Hare Krishna Explosion
Harm: The Harmonist
Kṛṣṇa: Kṛṣṇa, The Supreme Personality of Godhead
MHP: Modern Hindu Personalism
NDM: Navadvīpa-dhāma-māhātmya
SS: Servant of the Servant
SKC: Sree Krishna Caitanya
SBV: Śrī Bhaktisiddhānta Vaibhava
SPL: Śrīla Prabhupāda-lilamrita
SB: Śrīmad-Bhāgavatam
TKG: TKG’s Diary
VB: VedaBase

WORKS CITED

Back to Godhead. Accessed October 8, 2013. http:///www.backtogodhead.in.

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Goswami Ṭhākura. Śrī Brahma-saṁhitā. Bombay: The Bhaktivedanta Book Trust, 1991.

Bhaktivedanta Swami Prabhupāda, A.C.. Bhagavad Gītā As It Is. Los Angeles: The Bhaktivedanta Book Trust, 1989.

———. Kṛṣṇa: The Supreme Personality of Godhead. Los Angeles: The Bhaktivedanta Book Trust International, 1996.

———. Śrī Caitanya Caritāmrita of Kṛṣṇadāsa Kavirāja Gosvāmī. Botany: The Bhaktivedanta Book Trust, 1996.

———. Śrīmad Bhāgavatam. Los Angeles: The Bhaktivedanta Book Trust, 1976.

Bhaktivedanta VedaBase: The Complete Teaching of His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada, Founder-Acarya of the International Society for Krishna Consciousness. CD-ROM, 2003.1. Bhaktivedanta Archives.

Bhaktivinoda Ṭhākura. Śrī Navadvīpa-dhāma Māhātmya. Translated by Bhānu Swami. n.p., n.d.

Dasa, Hayagriva. The Hare Krishna Explosion. Singapore: Palace Press, 1985.

Following Srila Prabhupada: DVD 1, compiled by Yadubara Dāsa, British Columbia, Canada: ISKCON Cinema, 2006.

Goswami, Satsvarūpa dāsa. Śrīla Prabhupāda-līlāmṛta: A Biography of His Divine Grace A. C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda. 6 vols. Los Angeles: Bhakivedanta Book Trust, 1980-1983.

Goswami, Tamal Krishna. Servant of the Servant. Los Angeles: The Bhaktivedanta Book Trust, 1984.

———. TKG’s Diary. Dallas: Pundits Press, 1998.

Harmonist, The. Edited by Sri Srimad Bhakti Siddhanta Sarasvati Goswami Maharaj. Vols. 24-33. Calcutta: Sri Gaudiya Math, 1927- 1936. Note: The Bhaktivedanta Research Centre holds a collection of original issues of The Harmonist, bound in ten volumes. (This collection was previously part of the library of Sundarānanda Vidyāvinoda.) In the 8th bound volume (containing Volume 32 of The Harmonist), there are no issues 22 and 24. The 9th bound volume, containing Volume 33, holds only four issues, two for November and two for December 1936. The 10th and final bound volume, containing The Harmonist Volume 34 (1937), holds six issues—published after the demise of Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura—beginning in August and ending in November.

Sanyal, Nisikanta. Sree Krishna Chaitanya. Vol. 1. Royapettah, Madras: Sree Gaudiya Math, 1933.

Sardella, Ferdinando. Modern Hinduism Personalism: The History, Life, and Thought of Bhaktisiddhānta Sarasvatī. New York: Oxford University Press, 2013.

Sraman, Bhakitikusum. Prabhupāda Srila Sarasvati Thākura. Māyāpur: Śrī Caitanya Maṭha, 1982.

Swami, Bhakti Vikāsa. Śrī Bhaktisiddhānta Vaibhava: The Grandeur and Glory of Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura. 3 vols. Surat, India: Bhakti Vikas Trust, 2009.

GLOSSARY

ACCORD: AGREEMENT OR HARMONY.

ADROIT: SKILLFUL IN USING THE HANDS OR MIND; DEXTEROUS, ACTIVE, CLEVER.

AEGIS: THE PROTECTION, BACKING, OR SUPPORT OF A PARTICULAR PERSON OR ORGANIZATION.

ALLEGORY: DESCRIPTION OF A SUBJECT UNDER THE GUISE OF SOME OTHER SUBJECT OF APTLY SUGGESTIVE RESEMBLANCE; A STORY, POEM, OR PICTURE THAT CAN BE INTERPRETED TO REVEAL A HIDDEN MEANING, TYPICALLY A MORAL OR POLITICAL ONE; A SYMBOL.

ALLUSION: IMPLIED, OR INDIRECT REFERENCE; AN EXPRESSION DESIGNED TO CALL SOMETHING TO MIND WITHOUT MENTIONING IT EXPLICITLY; AN INDIRECT OR PASSING REFERENCE.

ALLUVIAL: OF, PERTAINING TO, OR CONSISTING OF ALLUVIUM; DEPOSITED FROM FLOWING WATER; OR PERTAINING TO SUCH A DEPOSIT.

ANALOGOUS: COMPARABLE IN CERTAIN RESPECTS, TYPICALLY IN A WAY THAT MAKES CLEARER THE NATURE OF THE THINGS COMPARED.

ANALOGUE: AN ANALOGOUS WORD OR THING; A REPRESENTATIVE IN DIFFERENT CIRCUMSTANCES OR SITUATION; SOMETHING PERFORMING A CORRESPONDING PART.

ANOMALY: SOMETHING THAT DEVIATES FROM WHAT IS STANDARD, NORMAL, OR EXPECTED.

ANTIPATHY: FEELING AGAINST, HOSTILE FEELING TOWARDS; CONSTITUTIONAL OR SETTLED AVERSION OR DISLIKE.

APHORISM: A PITHY OBSERVATION THAT CONTAINS A GENERAL TRUTH.

APPELLATION: A DESIGNATION, NAME, OR TITLE GIVEN.

APPURTENANCE: A THING WHICH NATURALLY AND FITLY FORMS A SUBORDINATE PART OF, OR BELONGS TO, A WHOLE SYSTEM; A CONTRIBUTORY ADJUNCT, AN ACCESSORY.

ARDENT: ENTHUSIASTIC OR PASSIONATE.

ATTESTATION: PROVIDE OR SERVE AS CLEAR EVIDENCE OF.

ATTRIBUTION: ASCRIBE A WORK OR REMARK TO (A PARTICULAR AUTHOR, ARTIST, OR SPEAKER).

AU COURANT: AWARE OF WHAT IS GOING ON; WELL INFORMED; FASHIONABLE.

AVER: TO DECLARE TRUE, ASSERT THE TRUTH OF (A STATEMENT).

CARTOGRAPHY: THE SCIENCE OR PRACTICE OF DRAWING MAPS.

CHRISTEN: GIVE TO (SOMEONE OR SOMETHING) A NAME THAT REFLECTS A NOTABLE QUALITY OR CHARACTERISTIC.

COIGN OF VANTAGE: A FAVORABLE POSITION FOR OBSERVATION OR ACTION.

COINAGE: THE (DELIBERATE) FORMATION OF A NEW WORD.

CONSUMMATE: COMPLETED, PERFECTED, FULLY ACCOMPLISHED.

CONSUMMATION: THE POINT AT WHICH SOMETHING IS COMPLETE OR FINALIZED.

CONTROLLING METAPHOR: A METAPHOR THAT PERVADES OR ORGANIZES AN ENTIRE LITERARY WORK.

ECCLESIOLOGY: THEOLOGY AS APPLIED TO THE NATURE AND STRUCTURE OF A CHURCH.

EFFICACIOUS: SUCCESSFUL IN PRODUCING A DESIRED OR INTENDED RESULT; EFFECTIVE.

ELUCIDATE: MAKE (SOMETHING) CLEAR; EXPLAIN.

EMBRYONIC: (OF A SYSTEM, IDEA, OR ORGANIZATION) IN A RUDIMENTARY STAGE WITH POTENTIAL FOR FURTHER DEVELOPMENT; IMMATURE, UNDEVELOPED.

EMINENT: OF PERSONS: EXALTED, DIGNIFIED IN RANK OR STATION.

ENACTOR: SOMEONE WHO PUT INTO PRACTICE (A BELIEF, IDEA, OR SUGGESTION).

ENDEMIC: CONSTANTLY OR REGULARLY FOUND AMONG A (SPECIFIED) PEOPLE.

ENGENDER: CAUSE OR GIVE RISE TO (A FEELING, SITUATION, OR CONDITION); TO FORM, ORIGINATE, BE PRODUCED.

ENSUE: TO HAPPEN OR OCCUR AFTERWARD.

EPIGRAM: A PITHY SAYING OR REMARK EXPRESSING AN IDEA IN A CLEVER AND AMUSING WAY.

EVINCE: TO PROVE BY ARGUMENT OR EVIDENCE; TO ESTABLISH.

ETYMOLOGY: THE ORIGIN OF A WORD AND THE HISTORICAL DEVELOPMENT OF ITS MEANING.

EXPLICATION: THE PROCESS OF DEVELOPING OR BRINGING OUT WHAT IS IMPLICITLY CONTAINED IN A NOTION, PROPOSITION, PRINCIPLE, ETC.; THE RESULT OF THIS PROCESS.

EXPOUND: PRESENT AND EXPLAIN (A THEORY OR IDEA) SYSTEMATICALLY AND IN DETAIL.

EXPOSITION: A COMPREHENSIVE DESCRIPTION AND EXPLANATION OF AN IDEA OR THEORY.

FACADE: AN OUTWARD APPEARANCE THAT IS MAINTAINED TO CONCEAL A LESS PLEASANT OR CREDITABLE REALITY.

FEIGN: PRETEND TO BE AFFECTED BY.

FORAY: AN ATTEMPT TO BECOME INVOLVED IN A NEW ACTIVITY OR SPHERE.

FREIGHT: TO LOAD, STORE; TO BEAR UPON AS A LOAD.

GRANDILOQUENT: EXTRAVAGANT IN LANGUAGE, STYLE, OR MANNER, ESPECIALLY IN A WAY THAT IS INTENDED TO IMPRESS.

IMMOLATE: KILL OR OFFER AS A SACRIFICE, ESPECIALLY BY BURNING.

IMPROMPTU: DONE WITHOUT BEING PLANNED, ORGANIZED, OR REHEARSED.

IMP: A LITTLE DEVIL OR DEMON, AN EVIL SPIRIT.

INDEFATIGABLE: INCAPABLE OF BEING WEARIED; THAT CANNOT BE TIRED OUT; UNWEARIED, UNTIRING, UNREMITTING IN LABOUR OR EFFORT.

INDIFFERENCE: LACK OF INTEREST, CONCERN, OR SYMPATHY.

INSIDIOUS: TREACHEROUS, DECEITFUL, UNDERHAND, CUNNING, CRAFTY.

INVIOLABLE: NEVER TO BE BROKEN, INFRINGED, OR DISHONORED.

LUMINARY: A PERSON WHO INSPIRES OR INFLUENCES OTHERS, ESP. ONE PROMINENT IN A PARTICULAR SPHERE.

MAGISTERIAL: HAVING OR SHOWING GREAT AUTHORITY; OF OR PERTAINING TO A MASTER-WORKMAN; DISPLAYING A MASTER’S SKILL.

MATRONYMIC: A NAME DERIVED FROM THE NAME OF A MOTHER OR FEMALE ANCESTOR.

MILIEU: A MEDIUM, ENVIRONMENT, ‘SURROUNDINGS’.

MORPHOLOGY: SHAPE, FORM, EXTERNAL STRUCTURE OR ARRANGEMENT.

NATAL: OF OR RELATING TO THE PLACE OR TIME OF ONE’S BIRTH.

NIHILISM: AN EXTREME FORM OF SCEPTICISM, INVOLVING THE DENIAL OF ALL EXISTENCE.

OCCLUDE: STOP, CLOSE UP, OR OBSTRUCT.

PALATIAL: RESEMBLING A PALACE IN BEING SPACIOUS AND SPLENDID.

PARADIGMATIC: SERVING AS A PATTERN; EXEMPLARY.

PATRONYMIC: A NAME DERIVED FROM THE NAME OF A FATHER OR ANCESTOR, TYPICALLY BY THE ADDITION OF A PREFIX OR SUFFIX.

PARAMOUNT: MORE IMPORTANT THAN ANYTHING ELSE; SUPREME.

PERDURABLE: ENDURING CONTINUOUSLY; IMPERISHABLE.

POSTERITY: ALL FUTURE GENERATIONS OF PEOPLE.

PRECEPTOR: ONE WHO INSTRUCTS; A TEACHER, INSTRUCTOR.

PRIMORDIAL: EXISTING AT OR FROM THE BEGINNING OF TIME.

PROFFER: TO BRING OR PUT BEFORE A PERSON FOR ACCEPTANCE; TO OFFER, PRESENT.

PROGENITOR: A PERSON OR THING FROM WHICH SOMETHING ORIGINATES; AN ANCESTOR OR PARENT.

PROMINENCE: THE FACT OR CONDITION OF STANDING OUT FROM SOMETHING BY PHYSICALLY PROJECTING OR BEING PARTICULARLY NOTICEABLE.

PROPOUND: PUT FORWARD (AN IDEA, THEORY, OR POINT OF VIEW) FOR CONSIDERATION BY OTHERS.

PROTOTYPE: A FIRST, TYPICAL OR PRELIMINARY MODEL OF SOMETHING, FROM WHICH OTHER FORMS ARE DEVELOPED OR COPIED.

PROVENANCE: THE PLACE OF ORIGIN OR EARLIEST KNOWN HISTORY OF SOMETHING.

PYRE: A PILE OR HEAP OF COMBUSTIBLE MATERIAL, ESPECIALLY WOOD; USUALLY, A FUNERAL PILE FOR BURNING A DEAD BODY.

RAGTAG: UNTIDY, DISORGANIZED, OR INCONGRUOUSLY VARIED IN CHARACTER.

RAREFIED: OF OR RELATING TO A SELECT GROUP.

REDACT: TO PUT (MATTER) INTO PROPER LITERARY FORM; TO WORK UP, ARRANGE, OR EDIT.

REFERENT: THAT WHICH IS REFERRED TO BY A WORD OR EXPRESSION.

REPOSED: BE SITUATED OR KEPT IN A PARTICULAR PLACE; PLACE SOMETHING, ESPECIALLY CONFIDENCE OR TRUST, IN.

REPRISE: A REPETITION OR FURTHER PERFORMANCE OF SOMETHING.

RESOLUTE: ADMIRABLY PURPOSEFUL, DETERMINED, AND UNWAVERING.

RESPLENDENT: ATTRACTIVE AND IMPRESSIVE THROUGH BEING RICHLY COLORFUL OR SUMPTUOUS.

RHETORICAL: EXPRESSED IN TERMS INTENDED TO PERSUADE OR IMPRESS.

SALVIFIC: TENDING TO SAVE, CAUSING SALVATION.

SCHISM: A SPLIT OR DIVISION BETWEEN STRONGLY OPPOSED SECTIONS OR PARTIES, CAUSED BY DIFFERENCES IN OPINION OR BELIEF.

SPURN: REJECT WITH DISDAIN OR CONTEMPT.

SUBLATE: ASSIMILATE (A SMALLER ENTITY) INTO A LARGER ONE.

TARRY: TO ABIDE TEMPORARILY, TO SOJOURN; TO STAY, REMAIN, LODGE (IN A PLACE).

TERMINUS: A FINAL POINT IN SPACE OR TIME; AN END OR EXTREMITY.

TOEHOLD: A RELATIVELY INSIGNIFICANT POSITION FROM WHICH FURTHER PROGRESS MAY BE MADE.

UNASSUAGEABLE: NOT ABLE TO BE SOOTHED OR RELIEVED.

UNDETERRED: PERSEVERING WITH SOMETHING DESPITE SETBACKS.

UNOBTRUSIVE: NOT CONSPICUOUS OR ATTRACTING ATTENTION.

UNOCCLUDED: NOT OBSTRUCTED.

UNTOWARD: UNEXPECTED AND INAPPROPRIATE OR INCONVENIENT.

VALORIZE: GIVE OR ASCRIBE VALUE OR VALIDITY TO (SOMETHING).

VERIDICAL: TRUTHFUL; COINCIDING WITH REALITY.

VICISSITUDE: A CHANGE OF CIRCUMSTANCES OR FORTUNE, TYPICALLY ONE THAT IS UNWELCOME OR UNPLEASANT.

VINDICATE: SHOW OR PROVE TO BE RIGHT, REASONABLE, OR JUSTIFIED.

VIRULENT: BITTERLY HOSTILE.

Definitions taken from the Oxford English Dictionary and the Oxford American English Dictionary.

REFERENCES

• BG 2.41
  
• BG 18.78
  
• CC Adi 1.46
  
• CC Adi 1.51
  
• CC Adi 7.23
  
• CC Adi 7.37
  
• CC Adi 10.84
  
• CC Adi 12.8
  
• CC Adi 16.1
  
• CC Madhya 10.23
  
• CC Madhya 10.113
  
• CC Madhya 19.1
  
• CC Madhya 19.156
  
• CC Madhya 23.105
  
• KB 46 (1996+)
  
• SB 1.4.1
  
• SB 4.28.47
  
• SB 4.28.51
  
• SB 6.8.32-33
  
• SB 9.9.45
  
• SB 10.2.31
  
• 1969 Back to Godhead Number 23
  
• 1969 Back to Godhead Number 25
  
• 1969 Back to Godhead Number 26
  
• 1969 Back to Godhead Number 27
  
• 1970 Back to Godhead Number 36
  
• Philosophy Discussion on Arthur Schopenhauer
  

• 660815 - Lecture BG 04.34-38 - New York
  
• 680317 - Lecture BG 07.01 - San Francisco
  
• 681009 - Lecture - Seattle
  
• 681209 - Lecture Festival Disappearance Day, Bhaktisiddhanta Sarasvati - Los Angeles
  
• 721127 - Lecture BG 02.23 - Hyderabad
  
• 730822 - Lecture Festival Appearance Day, Sri Vyasa-puja - London
  
• 731213 - Lecture Festival Disappearance Day, Bhaktisiddhanta Sarasvati - Los Angeles
  
• 750221 - Lecture SB 01.01.01 - Caracas
  
• 690110 - Bhajan and Purport to Gaura Pahu - Los Angeles
  

• 760316 - Conversation - Mayapur
  
• 770113 - Conversation - Allahabad
  

• 651108 - Letter to Teertha Maharaj written from New York)
  
• 660204 - Letter to Teertha Maharaj written from New York
  
• 660623 - Letter to Mangalaniloy Brahmacari written from New York
  
• 660716 - Letter to Mangalaniloy Brahmacari written from New York
  
• 670314 - Letter to Brahmananda written from San Francisco
  
• 680111 - Letter to Rayarama written from Los Angeles
  
• 680201 - Letter to HareKrishna Aggarwal written from Los Angeles
  
• 690523 - Letter to Gaudiya Mission written from New Vrindaban, USA
  
• 690526 - Letter to Brahmananda written from New Vrindaban, USA
  
• 710528 - Letter to Govinda dasi written from Calcutta
  
• 721214 - Letter to Tusta Krsna written from Ahmedabad
  
• 731018 - Letter to Kirtanananda written from Bombay
  
• 731209 - Letter to Babhru written from Los Angeles
  
• 741113 - Letter to Deoji Punja written from Bombay
  
• 741229 - Letter to Mr. Punja written from Bombay
  
• 751202 - Letter to Tusta Krsna written from Delhi
  

PDF OF PRINTED BOOK

Click to download the PDF