| "ଯେପରି ତୁମେ ଭଗବଦ୍-ଗୀତାରେ ଦେଖିବ ଯେ ଅର୍ଜୁନ, ଆରମ୍ଭରେ ସେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସହିତ ଯୁକ୍ତିତର୍କ କରୁଥିଲେ, ବନ୍ଧୁଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପରି, କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ସେ ନିଜକୁ ଛାତ୍ର ଭାବରେ ଆତ୍ମସମର୍ପଣ କଲେ, ଶିଷ୍ୟସ୍ତେହଂ ଶାଧି ମାଂ ପ୍ରପନ୍ନମ୍... (ଭ.ଗୀ. ୨.୭) । ସେ କହିଥିଲେ, "ମୋର ପ୍ରିୟ କୃଷ୍ଣ, ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ତୁମ ନିକଟରେ ଆତ୍ମସମର୍ପଣ କରୁଛି। ମୁଁ ତୁମକୁ ମୋର ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଗୁରୁ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରୁଛି।" ଶିଷ୍ୟସ୍ତେହଂ: "ମୁଁ ତୁମର ଶିଷ୍ୟ, ବନ୍ଧୁ ନୁହେଁ।" କାରଣ ବନ୍ଧୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ କଥାବାର୍ତ୍ତା, ଯୁକ୍ତି, ଏହାର କୌଣସି ଅନ୍ତ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଗୁରୁ ଏବଂ ଶିଷ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୁଏ, ସେଠାରେ କୌଣସି ଯୁକ୍ତି ନାହିଁ । କୌଣସି ଯୁକ୍ତି ନାହିଁ । ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଗୁରୁ କହିବା ମାତ୍ରେ ତାହା କରିବାକୁ ହେବ । ବାସ ତାହା, ନିର୍ଣ୍ଣାୟକ। "
|
