View source for KM/Prabhupada 0782 - ចូរកុំលះ បង់ចោលការសូត្រឲ្យសោះ។ ព្រះក្រឹស្ណៈព្រះអង្គនឹងការពារយើង។

<!-- BEGIN CATEGORY LIST -->
[[Category:1080 Khmer Pages with Videos]]
[[Category:Prabhupada 0778 - in all Languages]]
[[Category:KM-Quotes - 1975]]
[[Category:KM-Quotes - Lectures, Srimad-Bhagavatam]]
[[Category:KM-Quotes - in USA]]
[[Category:KM-Quotes - in USA, Denver]]
<!-- END CATEGORY LIST -->
<!-- BEGIN NAVIGATION BAR -- TO CHANGE TO YOUR OWN LANGUAGE BELOW SEE THE PARAMETERS OR VIDEO -->
<!-- BEGIN NAVIGATION BAR -- DO NOT EDIT OR REMOVE -->
{{1080 videos navigation - All Languages|English|Prabhupada 0777 - The More You Develop Your Consciousness, The More You Become a Freedom Lover|0777|Prabhupada 0779 - You Cannot Become Happy in a Place Which is Meant for Miseries|0779}}
<!-- END NAVIGATION BAR -->
<!-- END NAVIGATION BAR -->
<!-- BEGIN ORIGINAL VANIQUOTES PAGE LINK-->
<div class="center">
'''<big>[[Vaniquotes:The greatest contribution to the human society is knowledge. To keep them in ignorance, in darkness, that is not human society, that is cats' and dogs'|Original Vaniquotes page in English]]</big>'''
</div>
----
<!-- END ORIGINAL VANIQUOTES PAGE LINK-->

<!-- BEGIN VIDEO LINK -->
{{youtube_right|1slnWc7uO9I|ចូរកុំលះ បង់ចោលការសូត្រឲ្យសោះ។ ព្រះក្រឹស្ណៈព្រះអង្គនឹងការពារយើង។<br/>- Prabhupāda 0778}}
<!-- END VIDEO LINK -->

<!-- BEGIN AUDIO LINK (from English page -->
<mp3player>https://s3.amazonaws.com/vanipedia/clip/750630SB-DENVER_clip1.mp3</mp3player>
<!-- END AUDIO LINK -->

<!-- BEGIN VANISOURCE LINK (from English page) -->
'''[[Vanisource:Lecture on SB 6.1.17 -- Denver, June 30, 1975|Lecture on SB 6.1.17 -- Denver, June 30, 1975]]'''
<!-- END VANISOURCE LINK -->

<!-- BEGIN TRANSLATED TEXT (from DotSub) -->
Nitāi: "In this material world, following the path of the pure devotees who are well behaved and completely endowed with first-class qualifications due to their having fully taken to the service of Nārāyaṇa as their life and soul is certainly the most auspicious, without any fear, and authorized by the śāstra."

Prabhupāda: 

:sadhrīcīno hy ayaṁ loke
:panthāḥ kṣemo 'kuto-bhayaḥ
:suśīlāḥ sādhavo yatra
:nārāyaṇa-parāyaṇāḥ
:([[Vanisource:SB 6.1.17|SB 6.1.17]])

So the śāstra says that the association of devotees... Nārāyaṇa-parāyaṇāḥ means devotees. Nārāyaṇa-para: one who has taken Nārāyaṇa as the ultimate goal of life. Nārāyaṇa, Kṛṣṇa, Viṣṇu—They are of the same tattva, viṣṇu-tattva. So people do not know this, that to approach the platform of worshiping Nārāyaṇa or Viṣṇu or Kṛṣṇa, that is the most exalted and, what is called, assured platform. Just like we get insurance, this is assured. Assured by whom? Assured by Kṛṣṇa. Kṛṣṇa is assuring, ahaṁ tvāṁ sarva-pāpebhyo mokṣayiṣyāmi ([[Vanisource:BG 18.66 (1972)|BG 18.66]]). Kaunteya pratijānīhi na me bhaktaḥ praṇaśyati ([[Vanisource:BG 9.31 (1972)|BG 9.31]]). Api cet sudurācāro bhajate mām ananya-bhāk, sādhur eva sa man... ([[Vanisource:BG 9.30 (1972)|BG 9.30]]). So many assurances there. Nārāyaṇa-parāyaṇa. Kṛṣṇa says personally that "I shall protect you." People suffer on account of sinful reaction, ignorance. Out of ignorance, they commit sinful action, and sinful action reacts. Just like a child, ignorant, he touches blazing fire and it burns the hand, and he suffers. You cannot say that "Child is innocent, and the fire has burned." No. This is nature's law. Ignorance. So sinful activities are done out of ignorance. Therefore one should be in knowledge. Ignorance of law is no excuse. If you go to the court and if you plead, "Sir, I did not know that I have to suffer, I have to go to imprisonment for six months because I have stolen. This was unknown to me..." No. Known or unknown, you must go to the jail.

Therefore the greatest contribution to the human society is knowledge. To keep them in ignorance, in darkness, that is not human society, that is cats' and dogs'... Because they are in ignorance, nobody can give them knowledge, neither they can take. Therefore in the human society there is institution for giving knowledge. That is the greatest contribution. And that knowledge, the supreme knowledge, is there in the Vedas. Vedaiś ca sarvaiḥ. And all the Vedas ascertain that one should know what is God. That is wanted. (aside:) Don't make that sound. Vedaiś ca sarvaiḥ. People do not know it. This whole material world, they do not know what is the actual knowledge. They are busy in temporary things for sense gratification, but they are not aware what is actual the goal of knowledge. Na te viduḥ svārtha-gatiṁ hi viṣṇum ([[Vanisource:SB 7.5.31|SB 7.5.31]]): the goal of knowledge is to know Viṣṇu, God. That is goal of knowledge. Athāto brahma jijñāsā. Jīvasya tattva-jijñāsā ([[Vanisource:SB 1.2.10|SB 1.2.10]]). This life, the human form of life, is meant for understanding the Absolute Truth. That is life. And without trying to understand the Absolute Truth, if we simply are busy how to eat little comfortably, how to sleep little comfortably or how to have sex little conveniently, these are animal activities. These are animal activities. Human activity means to know what is God. That is human activity. Na te viduḥ svārtha-gatiṁ hi viṣṇuṁ durāśayā ye bahir-artha-māninaḥ ([[Vanisource:SB 7.5.31|SB 7.5.31]]). Without knowing this, they are struggling for existence. They want to be happy by adjusting the external energy, bahir-artha-māninaḥ. And people, leaders, andhā yathāndhair upanīyamānāḥ ([[Vanisource:SB 7.5.31|SB 7.5.31]]). Ask big, big scientists, philosopher, "What is the goal of life?" They do not know. They simply theorize, that's all. The real goal of life is to understand God.

ដោយភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយស្រីពេស្យា យុវជនឈ្មោះ អជាមីល ប្តូរអត្តចរិករបស់ខ្លួនទាំងស្រុង ហើយចាប់ផ្តើមចិញ្ចឹមស្រីពេស្យា ដោយការលួចប្លន់និងឆរបោក, ម្នាក់ហើយម្នាក់ទៀត។ ដោយប្រព្រឹត្តអំពើមិនគប្បីឬដោយសារតែអាយុកាលដំរូវ គាត់ក្លាយជាមនុស្សដែលជាប់ជំពាក់ជាមួយស្រីពេស្យា។ ព្រះក្រឹស្ណៈ កំពុងតាមមើល។ ដូច្នេះព្រះអង្គបានផ្តល់ឱកាសឱ្យគាត់ ដោយសារតែគាត់ស្រឡាញ់កូន យ៉ាងហោចក៏គាត់ទន្ទេញពាក្យថា «នរាយណ៍» «នរាយណ៍»ដែរ។ «នរាយណ៍មកនេះ, នរាយណ៍យកអាហារ, នរាយណ៍អង្គុយចុះ។ ដូច្នេះ ភាវ-គ្រាហិ-ជនាទ៌ន (អាទិ-ខន ១១.១០៨)។ ព្រះក្រឹស្ណៈមានព្រះទ័យសប្បុរសក្រៃណា។ ព្រះអង្គយកតែអ្វីដែលជាគោលជាខ្លឹមសារប៉ុណ្ណោះ។ ដោយសារតែព្រះបរមនាមមានឥទ្ធិពល។ ដូច្នេះ
អជាមីល ទោះបីឆ្កួតវង្វង ត្បឹតឈ្លក់ទៅនឹងសំរស់រាងកាយក្តី ប៉ុន្តែដោយសារតែគាត់ធ្លាប់បានសូត្រ «នរាយណ៍», ព្រះក្រឹស្ណៈទទួលយកអ្វីដែលជាគោលតែប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ ទោះបីយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់សូត្រ។ សារៈសំខាន់នៃការសូត្រធម៌គឺប្រពៃបំផុត។ ដូច្នេះ ចូរកុំលះ បង់ចោលការសូត្រឲ្យសោះ។ ព្រះក្រឹស្ណៈព្រះអង្គនឹងការពារយើង។ នេះជាឧទាហរណ៍់ «ហរេក្រឹស្ណៈ ហរេក្រឹស្ណៈ» យើងគប្បីនាំគ្នាអនុវត្តិន៍។ ធម្មតា, ពេល យើងស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់យើងត្រូវសូត្រថា «ហរេក្រឹស្ណៈ» របៀបនេះឲ្យបានខ្ជាប់ខ្ជួន។ ប្រសិនបើយើងអនុវត្តន៍ធ្វើអ្វីមួយ, សូត្រ ហារេក្រឹស្ណៈ នោះយើងនឹងបានសុខ។ ដូច្នេះ គ្មានអ្វីពិបាកទេ។ សូត្រដោយចិត្តស្មោះស ! ចូរព្យាយាមជៀសវាងការប្រមាថ។ ព្យាយាមអូសទាញខ្លួនឲ្យធ្លាក់ទៅក្នុងការសប្បាយភ្លេចខ្លួន។ គ្រោះថ្នាក់បំផុត ! គាត់ ... មិនធ្លាក់ខ្លួនទេ។ ដោយប្រការណាមួយ គាត់មកជាប់ជំពាក់ជាមួយស្ត្រីពេស្យា មិនអាចជួយបាន។ ដូច្នេះ អ្វីទាំងប៉ុន្មាននៅជុំវិញគាត់ធ្វើឲ្យគាត់ធ្លាក់ខ្លួន មិនមែនចិត្តគាត់ចង់ទេ។ គួរតែកត់សំគាល់។ បើធ្វើដោយចិត្តប៉ង នោះទើបជាការប្រមាថដ៏សាហាវ។ ប៉ុន្តែការធ្លាក់ខ្លួនមានជាដរាប, ត្បឹតយើងធ្លាក់ខ្លួន យើងបានធ្វើនូវអ្វីដែលមិនគួរធ្វើ មួយជីវិតហើយមួយទៅជីវិតទៀត។ ត្បឹតជីវិតសម្ភារៈមានន័យថាជាជីវិតបាបកម្ម។ យើងឃើញមនុស្សទាំងអស់គ្នាស្រាប់។ ពួកគេមិនខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់។ ពួកគេមិនទាំងដឹងផងថានេះគឺជាបាបកម្ម។ យើងនិយាយថា «ជៀសវាងការប្រព្រឹត្តខុសដោយកាម, ជៀសវាងការសម្លាប់សត្វជាអាហារ, ជៀសវាងគ្រឿងស្រវឹង និងជៀសវាងល្បែងស៊ីសង»។ ពួកលោកខាងលិចបែរជាយល់ថា៖ «និយាយបែបនេះគ្មានន័យទេ ? ទាំងនេះគឺជាការចាំបាច់ចំបងរបស់មនុស្ស ហើយគាត់នេះបែរជាហាមឃាត់ទៅវិញ !» ដូច្នេះពួកគេមិនទាំងដឹងផង។ សិស្សរបស់យើងខ្លះបានចាកចេញពីស្ថាប័ននេះ។ ពួកគេគិតថា «ស្វាមីជី បានទាត់ចោលការចាំបាច់មូលដ្ឋាននៃជីវិត» ។ ពួកនេះល្ងង់រហូតមិនយល់ថានេះជាបាបកម្ម។ មិនត្រឹមតែមនុស្សសាមញ្ញទូទៅប៉ុណ្ណោះទេ សូម្បីតែបុរសដ៏ធំម្នាក់, ព្រះអង្គម្ចាស់នៅហ្សិតឡិនប្រទេសអង់គ្លេស។ មានបងធម៌ខ្ញុំម្នាក់បានទៅផ្សព្វផ្សាយ ហើយព្រះអង្គម្ចាស់នៅហ្សិតឡិន, ម៉ាកេសនៅហ្សិតឡិន គាត់ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាព្រះអង្គម្ចាស់រ៉ូណាល់សេ។ កាលនោះ គាត់ជាអភិបាលខែត្របឹងហ្គាល។ កាលពីនៅមហាវិទ្យាល័យ គាត់បានមកជួបជុំគ្នាជាមួយក្រុមរបស់យើង... គាត់ជាជនជាតិស្កុត។ ដូច្នេះគាត់ជាសុភាពបុរសល្អណាស់ ហើយមានការចេះដឹងផ្នៃកទស្សនវិជ្ជាផង។ គាត់បានសួរបងធម៌នោះថា «តើគាត់អាចបំបួសខ្ញុំជាព្រាហ្មណ៍បានទេ?» ?» គាត់ស្នើសុំទៅបងធម៌។ «បាន, ហេតុអ្វីមិនបាន ? តែប្រភូត្រូវគោរពវិន័យនិងបទបញ្ជា នោះប្រភូនឹងក្លាយទៅជាព្រាហ្មណ៍មិនខាន ។ គ្រាន់តែលឺពីវិន័យនិងក្រមសីលធម៌ភ្លាម - គ្មានការរួមភេទមុនរៀបការ, គ្មានសាច់ជាអាហារ, គ្មានល្បែងស៊ីសង, គ្មានគ្រឿងញៀន គាត់និយាយថា៖ «ទៅមិនរួចទេ វាមិនអាចទៅរួចទេ !» ។ គាត់បដិសេធដាច់អហង្កាថា «នៅប្រទេសយើងវាមិនអាចទៅរួចទេ» ។ ដូច្នេះវាជាការលំបាកណាស់, ប៉ុន្តែប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ៗ អាចលះបង់បាបកម្មទាំងនេះបាន នោះជីវិតម្នាក់ៗនឹងបរិសុទ្ធមិនខាន។ គាត់ក្លាយជាបរិសុទ្ធ។ ល្គឹកណាគាត់មិនបរិសុទ្ធទេ គាត់មិនអាចច្រៀង ហរេក្រឹស្ណៈ បានទេ ហើយគាត់ក៏មិនអាចយល់ពីសតិយល់ដឹងអំពីព្រះក្រឹស្ណៈបានដែរ។ 
<!-- END TRANSLATED TEXT -->