ES/CC Madhya 20.182
TEXTO 182
- aparikalita-pūrvaḥ kaś camatkāra-kārī
- sphuratu mama garīyān eṣa mādhurya-pūraḥ
- ayam aham api hanta prekṣya yaṁ lubdha-cetāḥ
- sarabhasam upabhoktuṁ kāmaye rādhikeva
PALABRA POR PALABRA
aparikalita — no experimentada; pūrvaḥ — anteriormente; kaḥ — quién; camatkāra-kārī — causando asombro; sphuratu — manifiesta; mama — Mía; garīyān — más grande; eṣaḥ — esta; mādhurya-pūraḥ — abundancia de dulzura; ayam — ésta; aham — Yo; api — incluso; hanta — ¡ay!; prekṣya — al ver; yam — lo cual; lubdha-cetāḥ — Mi mente confundida; sarabhasam — impetuosamente; upabhoktum — disfrutar; kāmaye — desea; rādhikā iva — como Śrīmatī Rādhārāṇī.
TRADUCCIÓN
«“¿Quién manifiesta esta abundancia de dulzura, mayor aún que la Mía? Es algo de lo que nunca antes se ha tenido experiencia y que causa el asombro de todos. ¡Ay de Mí!, Yo mismo, con la mente confusa de ver esa belleza, deseo impetuosamente disfrutar de ella como Śrīmatī Rādhārāṇī”.
SIGNIFICADO
Este verso, pronunciado por Vāsudeva en Dvārakā, ha sido recogido también por Śrīla Rūpa Gosvāmī en su Lalita-mādhava (8.34).