AM/Prabhupada 0131 - ለአባት ልቦናን መስጠት በተፈጥሮ ያለ ነገር ነው፡
Lecture on BG 7.11-16 -- New York, October 7, 1966
በዚህ አለም ላይ ያለውን：ይህን እብደት：ይህን ቅዥት：ይህን ምትሃት：ትቶት ለመሄድ በጣም አሰቸጋሪ ነው： በጣም አስቸጋሪ ነው： ክርሽና ግን እንዲህ ይለናል：”ማም ኤቫ ዬ ፕራፓድያንቴ ማያም ኤታም ታራንቲቴ“ (ብጊ 7 14) አንድ ሰው በፍቃዱ ወይንም：የአለምን ስቃይ አይቶ：ወደ ክርሽና ልቦናውን ቢሰጥ： ”ውድ ክርሽና ሆይ：በብዙ በሚቆጠሩ ህይወቶች：ረስቼሃለሁ“ ”አሁን ግን：አባቴ እና ጠባቂዬ እንደሆንክ ተረድቼአለሁ：ልቦናዬንም ሰጥቼሃለሁ“ ብለን ብንፀልይ： ልክ የጠፋ ልጅ ወደ አባቱ እንደተመለሰ： ”አባቴ ሆይ：በድንቁርናዬ：ከአንተ ጥበቃ：ትቼህ ጠፋሁ：ስለዚህም ብዙ ተሰቃየሁ“ ”አሁን ግን ወደ አንተ መጥቼአለሁ“ ብንል：አባት እቅፍ አድርጎ ይቀበለናል：”ውድ ልጄ： እንኳን ተመለስክ：ለዚህም ግዜ ሁሉ እኔ በጣም ሃሳብ ላይ ነበርኩኝ“ “ያንተ መምጣት ደስታችን ነው” እንደዚሁም ሁሉ：አባት ርሁሩህ ነው：እኛም በዚህ ሁኔታ ላይ ነው ያለነው： ልክ ልቦናችንን ለፈጣሪ ጌታ እንደሰጠን： ይህ አስቸጋሪ አይደለም： የልጅ ለአባቱ ልቦናውን መስጠት：ይህ አስቸጋሪ ነውን？ አስቸጋሪ ይመስላችኋል？ ልጅ ለአባቱ ልቦናውን መስጠት：በተፈጥሮ ያለ ነው： ምንም ዝቅተኛነት የሚሰማ ነገር የለም：ምክንያቱም አባት ሁልግዜ የበላይ ነው： የአባቴን እግር ብነካ：ለአባቴ ብሰግድለት：ይህ የሚመሰገን ነው： ይህም ለእኔ የሚያስመሰግን ነው：ውርደት የለውም：የሚያስቸግር ነገርም የለውም： ለምንድነው ለክርሽና ታድያ መሉ ልቦናችንን የማንሰጠው？ ይህ ነው ስርአቱም：”ማም ኤቫ ዬ ፕራፓድያንቴ“ ”እነዚህ ሁሉ ግራ የተጋቡ ነፍሳት：ሙሉ ልቦናቸውን ሲሰጡኝ“ ”ማያም ኤታም ታራንቲቴ“ (ብጊ 7 14) ”በዚህም ግዜ ምንም አይነት መሰቃየት ሊኖርባቸው አይችልም“ በአባቱ ጠለላ ስር ይሆናል ማለት ነው： በብሃገቨድ ጊታም መጨረሻ ላይ：እንዲህ ተጠቅሷል：”አሃም ትቫም ሳርቫ ፓፔብህዮ ሞክሻዪስያሚ ማ ሱቻሃ“ (ብጊ 18 66) ህፃን ወደ እናቱ ጡት ሲጠጋ： እናትም ትጠብቀዋለች： አደጋ ቢኖርም：እናት ህይወቷን ከመስጠት አትቆጠብም： እንደዚሁም ሁሉ：በፈጣሪ ጌታ ጠለላ ስር ካለን：ምንም አየት ፍርሃት አይኖረንም：