ES/681004 - Clase - Seattle

His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda



681004GN-Seattle - 4 octubre, 1968 - 81:30 Minutos



Prabhupāda: (kīrtana)

...śrī-gurūn vaiṣṇavāṁś ca
śrī-rūpaṁ sāgrajātaṁ saha-gaṇa-raghunāthānvitaṁ taṁ sa-jīvam
sādvaitaṁ sāvadhūtaṁ parijana-sahitaṁ kṛṣṇa-caitanya-devaṁ
śrī-rādhā-kṛṣṇa-pādān saha-gaṇa-lalitā-śrī-viśākhānvitāṁś ca
bhaja-śrī-kṛṣṇa-caitanya
prabhu nityānanda
śrī-advaita gadādhara
śrīvāsadi-gaura-bhakta-vṛnda
hare kṛṣṇa hare kṛṣṇa kṛṣṇa kṛṣṇa hare hare
hare rāma hare rāma rāma rāma hare hare

(prema-dhvani) (los devotos ofrecen reverencias)

Prabhupāda: (canta) Govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi. (los devotos responden, repiten dos veces)

cintāmaṇi-prakara-sadmasu kalpa-vṛkṣa-
lakṣāvṛteṣu surabhīr abhipālayantam
lakṣmī-sahasra-śata-sambhrama-sevyamānaṁ
govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi

(BS 5.29)

Devotos: Govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi. (los devotos repiten)

Prabhupāda: (al lado) ¿Alguien le está ayudando? Sí, eso es todo...

Estamos interesados en capturar a la persona original. (risas) No nos interesa ningún subordinado. Govindam ādi-puruṣaṁ. Pero si uno puede capturar a la persona original, entonces captura a todos. Por ejemplo, en los Upaniṣad se dice: yasmin vijñāte sarvam evaṁ vijñātaṁ bhavanti. Si pueden entender a la Suprema Personalidad de Dios, la Verdad Absoluta, entonces lo entienden todo. No hay necesidad de entender las cosas por separado. Yasmin vijñāte sarvam etaṁ vijñātaṁ bhavanti. Similarmente, en el Bhagavad-gītā se dice:

yaṁ labdhvā cāparaṁ lābhaṁ
manyate nādhikaṁ tataḥ
yasmin sthito na duḥkhena
guruṇāpi vicālyate
(BG 6.20-23)

Todos estamos buscando alguna forma de vida en la cual no tengamos ansiedad. Ésa es la meta de todos. ¿Por qué estamos luchando? Estamos tratando de llegar hasta cierto punto. Es como cuando dos equipos están jugando al fútbol, cada uno de ellos trata de acercarse a la meta. Ésa es su victoria. Similarmente, todo el mundo está tratando de obtener algo, según su diferente posición, según sus ideas. No todo el mundo busca la misma cosa. Algunas personas buscan placer material, otros buscan la intoxicación, otros buscan sexo, otros dinero, otros buscan conocimiento, tantas cosas, pero todo el mundo busca algo. Pero hay una cosa que si podemos obtenerla, si podemos alcanzar esa perfección, entonces nos sentiremos satisfechos y podremos decir que: “No deseo nada más”. Svāmin kṛtārho 'smi varaṁ na yāce (CC Madhya 22.42). Pues bien, hay una cosa así, y esa cosa es Kṛṣṇa. Si simplemente pueden entender a Kṛṣṇa, entonces su conocimiento es perfecto, y puede entender todo. Entiende la ciencia, las matemáticas, química, física, astronomía, filosofía, literatura, todo. Es algo tan maravilloso. Por lo tanto, el Bhāgavata dice: saṁsiddhir hari-toṣaṇam (SB 1.2.13). No importa la rama del conocimiento o la actividad a la que se dediquen, si en su búsqueda del conocimiento logran encontrar al Supremo, ésa es su perfección. Si es un científico, está bien, no importa, trate de entender al Supremo a través de su investigación científica. Ésa será su perfección. ¿Es un hombre de negocios? Oh, con su dinero trate de encontrar al Supremo. ¿Es un amante? Trate de encontrar al amante supremo. ¿Busca la estética, el buen gusto, la belleza...? Si encuentra al Supremo, su búsqueda de belleza quedará satisfecha completamente. Se sentirá satisfecho en todos los aspectos. Ése es Kṛṣṇa. Kṛṣṇa significa completamente atractivo. Están buscando algo y si encuentran a Kṛṣṇa, entonces se sentirán completamente satisfechos, habrán alcanzado su meta. Por eso Su nombre es Kṛṣṇa.

Kṛṣṇa significa “completamente atractivo”. Él es atractivo para el amante, para el sabio, para el político, para el científico, para el sinvergüenza. También es atractivo para los sinvergüenzas. Cuando Kṛṣṇa entró en la arena de Kaṁsa, cada persona Le vio de diferente forma. Cuando las jóvenes muchachas de Vṛndāvana que habían sido invitadas, vieron a Kṛṣṇa, pensaron que: “Oh, ésta es la persona más bella”. Los luchadores que estaban allí, vieron a Kṛṣṇa como la personificación del rayo, era el mismo Kṛṣṇa, pero ellos decían que: “Oh, es como un rayo”. Por ejemplo, no importa lo fuertes que puedan ser, si cae un rayo sobre ustedes, todo se acabó. Por eso aquellos luchadores vieron a Kṛṣṇa como un rayo. Sí. Y las personas mayores, las señoras mayores, veían a Kṛṣṇa como un tierno niño. Y de una forma u otra, pueden establecer una relación con Kṛṣṇa. Hay doce tipos de rasas, o tipos de relaciones. Es como por ejemplo, a veces queremos ver una escena muy patética en algún drama, alguna escena espantosa. Alguien mata a otra persona y nosotros disfrutamos al verlo. Hay personas así. Uno de nuestros estudiantes de Montreal, decía que su padre disfrutaba viendo las corridas de toros en España. Disfrutaba cuando el toro era matado. Así pues, hay diferentes tipos de personas. Una persona que vea eso pensará que: “Oh, esto es horrible”. Y mientras tanto, al mismo tiempo, otro está disfrutando: “¡Oh, qué bueno!”. ¿Comprenden? Kṛṣṇa puede ajustarlo todo. Si les gustan las cosas horribles, Kṛṣṇa puede presentarse como Nṛsiṁhadeva, “ahhhh”. (risas) Sí. Y si quieren ver a Kṛṣṇa como un amigo amoroso, Él es Vamśī-dhārī, Vṛndāvana-vihārī. Si quieren a Kṛṣṇa como un tierno niño, entonces Él es Gopal. Si quieren una relación amistosa, ahí tienen por ejemplo la relación entre Kṛṣṇa y Arjuna. Hay diferentes humores, y Kṛṣṇa puede ajustarse a todos ellos; por eso Su nombre es Akhila-raṣamṛta-sindhu. Akhila-rasāmṛta-sindhu. Akhila significa universal; rasa significa melosidad, humor; y sindhu significa océano. Es como por ejemplo, cuando están buscando agua, si van ante el océano Pacífico, ahí tienen una ilimitada cantidad de agua. La inmensa cantidad de agua que pueden encontrar allí, no se puede comparar con nada. De la misma manera, si quieren algo, cuando se acerquen a Kṛṣṇa encontrarán una provisión ilimitada, como el océano. Por eso en el Bhagavad-gītā se dice: yaṁ labdhvā cāparaṁ lābhaṁ manyate nādhikaṁ tataḥ (BG 6.22). Aquél que se acerca al Absoluto Supremo, se sentirá completamente satisfecho y no tendrá ninguna ira. Ya labdhvā cāparaṁ lābhaṁ manyate nādhikaṁ tataḥ yasmin sthite (BG 6.22). Y, ¿qué ocurre cuando uno se sitúa en esa posición trascendental? Guruṇāpi duḥkhena na vicālyate (BG 6.22). Esa persona no se derrumba incluso si tiene que sufrir severas pruebas de aflicción.

Hay muchos ejemplos de esto en el Śrīmad-Bhāgavatam. Por ejemplo, en el Bhagavad-gītā pueden ver que los Pāṇḍavas fueron puestos en condiciones muy difíciles, pero nunca desfallecieron. Ellos nunca le pidieron a Kṛṣṇa que: “Mi querido Kṛṣṇa, Tú eres nuestro amigo, somos los Pāṇḍavas. ¿Por qué tenemos que atravesar tantas dificultades?”. No. Nunca lo hicieron. Porque tenían plena fe y confianza en que: “A pesar de todas las dificultades, puesto que Kṛṣṇa está ahí, saldremos victoriosos”. Esta confianza recibe el nombre de śaraṇāgati, entrega. La entrega a Kṛṣṇa tiene seis aspectos. El primer paso es tener plena fe de que: “Kṛṣṇa me protegerá”. Por ejemplo, un niño pequeño tiene plena fe en su madre: “Mi madre está aquí, no hay peligro”. Tiene confianza. Lo he visto. Puedo contarles una experiencia práctica. En Calcuta, en mi juventud, un día estaba viajando en tranvía y mi hijo más pequeño venía conmigo. Sólo tenía dos años de edad, dos años o dos años y medio. El conductor bromeando le pidió que: “Dame tu boleto”. Primero dijo que: “No tengo dinero”. El conductor le respondió: “Entonces bájate”. Pero él inmediatamente dijo: “Oh no, aquí está mi padre. No puede usted pedirme que me baje. Mi padre está aquí”. ¿Comprenden? Ésta es la psicología natural. Así mismo, si se acercan a Kṛṣṇa, ni siquiera el mayor de los peligros los perturbará. Es un hecho. Así es Kṛṣṇa. Traten de obtener este gran tesoro, Kṛṣṇa. Y, ¿qué dice Kṛṣṇa? Kaunteya pratijānīhi na me bhaktaḥ praṇaśyati (BG 9.31): “Mi querido Kaunteya, hijo de Kuntī, Arjuna, declaro al mundo que Mi devoto jamás será derrotado”. Nunca será derrotado. Kaunteya pratijānīhi na me bhaktaḥ praṇaśyati.

Hay muchos pasajes similares en el Bhagavad-gītā. Estoy dando citas del Bhagavad-gītā porque es un libro muy popular en todo el mundo. Traten de leer y entender ese valioso libro de conocimiento. Kṛṣṇa dice:

ahaṁ sarvasya prabhavo
mattaḥ sarvaṁ pravartate
iti matvā bhajante māṁ
budhā bhāva-samanvitāḥ
(BG 10.8).

¿Quién puede adorar a Kṛṣṇa? Eso se describe aquí con la palabra budhā. Budhā significa la persona más inteligente. Bodha, bodha significa conocimiento, y budhā significa sabio, una persona llena de conocimiento. Todo el mundo busca conocimiento. Aquí tienen esa universidad de Washington, hay muchos estudiantes, han venido aquí para adquirir conocimiento. Y la persona que ha alcanzado la plataforma más elevada de conocimiento recibe el nombre de budhā. No sólo budhā, sino además bhāva-samanvitāḥ. Bhāva significa éxtasis. Uno debe ser muy erudito y sabio, y al mismo tiempo sentir un gran éxtasis espiritual. “Una persona así”, dice Kṛṣṇa, iti matvā bhajante mām, “una persona así Me adora y siente un gran amor por Mí”. Las personas inteligentes, llenas de éxtasis espiritual, aman a Kṛṣṇa y Le adoran. ¿Por qué? Porque iti matvā, “porque entienden que”, ahaṁ sarvasya prabhavo (BG 10.8), “Soy el origen de todo, sarvasya”. Si buscan el origen de cualquier cosa, finalmente se darán cuenta que ese origen es Kṛṣṇa.

El Vedānta también confirma lo mismo. ¿Qué es Brahman? Athāto brahma-jijñāsā. En otras vidas hemos disfrutado de los sentidos al máximo. ¿Qué es lo que podemos disfrutar en esta vida humana? En otras vidas..., por supuesto según la teoría de Darwin, justo antes de esta vida humana está la vida de mono. Los monos... Seguramente ustedes no tienen mucha experiencia de esto. En la India sí tenemos mucha experiencia. Cada mono lleva al menos consigo un centenar de monas. Un centenar. Así pues, en comparación con esto, ¿cuál es nuestra capacidad para disfrutar? Cada uno de ellos tiene su grupo. Y en cada grupo cada mono tiene al menos cincuenta o sesenta monas, no menos de veinticinco. Y los cerdos también tienen docenas de cerdas... Docenas. Y no hacen ninguna distinción, no se preocupan de “quién es mi madre, o mi hermana, o mi prima”. ¿Comprenden? Están disfrutando. ¿Piensan que la vida humana ha sido creada con ese propósito, para vivir como los monos, los cerdos, los gatos y los perros? ¿Es ésa la perfección de la vida humana, satisfacer los impulsos de los sentidos? No. Eso ya lo hemos disfrutado en otras diversas formas de vida. Ahora bien, el Vedānta dice: athāto brahma-jijñāsā. Esta vida es para preguntarse acerca del Brahman y para entenderlo. ¿Qué es el Brahman? Īśvaraḥ paramaḥ brahma o parama, īśvaraḥ paramaḥ kṛṣṇaḥ (BS 5.1). Kṛṣṇa es Para-brahma. Todos nosotros somos Brahmān, pero Él es Para-brahman, el Supremo Brahman. Īśvaraḥ paramaḥ kṛṣṇaḥ (BS 5.1). Por ejemplo, todos ustedes son estadounidenses, pero el presidente Johnson es el estadounidense supremo. Es natural. Los Vedas dicen que el supremo que está por encima de todos es Dios. Nityo nityānāṁ cetanaś cetanānām (Kaṭha Upaniṣad 2.2.13). ¿Quién es Dios? Él es la fuerza viviente eterna más perfecta. Ése es Dios. Eko bahūnāṁ vidadhāti kāmān.

Eko bahūnāṁ vidadhāti kāmān. Esto significa que hay una fuerza viviente que está cubriendo todas las necesidades de todas las demás entidades vivientes. ¿Cómo? Por ejemplo, en una pequeña familia el padre cubre todas las necesidades de la esposa, los niños, el sirviente. Similarmente, pueden expandir esa misma idea, el gobierno o el rey cubren todas las necesidades de todos los ciudadanos. Pero todo es incompleto. Todo es incompleto. Ustedes pueden proveer de lo necesario a sus familias, a su sociedad, a su país, pero no pueden abastecer a todo el mundo. Pero hay millones y trillones de entidades vivientes. ¿Quién les está proveyendo de comida? ¿Quién está abasteciendo a los cientos de miles de hormigas que viven ahí, en el agujero de sus habitaciones? ¿Quién les da de comer? Cuando van al lago verde hay miles de patos allí. ¿Quién cuida de ellos? Sin embargo, continúan viviendo. Hay millones de gorriones y otros pájaros, bestias, elefantes. Un elefante puede comerse cien kilos de alimento de una vez. ¿Quién les está suministrando comida? No sólo aquí en este planeta. Además de este planeta, hay millones y trillones de planetas y universos por todas partes. Dios está proveyendo. Nityo nityānām eko bahūnāṁ vidadhāti kāmān. Todos dependen de Él, y Él está cubriendo todas las necesidades, todas las necesidades. Todo está completo. Por ejemplo, en este planeta, todo está completo.

pūrṇam idaṁ pūrnām adaḥ
pūrṇāt pūrṇam udacyate
pūrṇasya pūrṇam ādāya
pūrṇam evāvaśiṣyate
(Īśopaniṣad, Invocación)

Cada planeta está hecho de tal manera que es completo en sí mismo. El agua está ahí reservada en los mares y océanos. Es recogida por los rayos del Sol. No solamente aquí, también en otros planetas tienen el mismo proceso. Se transforman las nubes, a continuación es distribuida por toda la tierra, y así hace crecer vegetales, frutas y plantas, etc. Todo está dispuesto según un gran plan. Esto es algo que tenemos que entender, ¿quién ha creado todo esto por todas partes? El Sol y la Luna aparecen a su debido tiempo, las estaciones cambian a su debido tiempo. ¿Cómo pueden decir que no hay Dios? En los Vedas encontramos evidencias de la existencia de Dios. En cada Escritura, cada gran personalidad, devoto, representante de Dios... Por ejemplo, el Señor Jesucristo nos dio información acerca de Dios. Y aunque fue crucificado, nunca cambió de opinión. Tenemos evidencias de las escrituras, de los Vedas, de las grandes personalidades, y si aun así digo que: “Dios ha muerto. No existe Dios”, entonces, ¿qué tipo de persona soy? Esto es lo que se llama un demonio. Ellos nunca creerán en Dios. Una persona budhā es lo opuesto a un demonio. Budhā significa muy inteligente, un sabio. En el Caitanya-caritāmṛta se dice: kṛṣṇa ye bhaje se baḍa catura. Cualquier persona que se siente atraída a Kṛṣṇa y Le ama... Adorar significa amar. Al comienzo es adoración, pero luego se transforma en amor. Adoración.

Iti matvā bhajante māṁ budhā. Cualquier persona sabia, que es inteligente, que sabe que Kṛṣṇa es la causa de todas las causas...

īśvaraḥ paramaḥ kṛṣṇaḥ
sac-cid-ānanda-vigrahaḥ
anādir ādir govindaḥ
sarva-kāraṇa-kāraṇam
(BS 5.1)

Sarva-kāraṇa, todo tiene una causa y un efecto. Así pues, si tratan de encontrar cuál es la causa de esto y de lo otro, finalmente encontrarán a Kṛṣṇa. Sarva-kāraṇa-kāraṇam (BS 5.1). Y el Vedānta dice: janmādy asya yataḥ (SB 1.1.1). No pueden decir que haya algo que ha surgido automáticamente. Eso es una tontería, todo tiene una fuente. Todo. Eso es inteligencia. Por ejemplo, los científicos dicen que “hubo un trozo de materia y de ahí surgió la creación–posiblemente”. Eso también es una “suposición”, ellos dicen “quizás”. Este tipo de conocimiento es inútil, deben buscar la causa. Si yo les pregunto a los científicos, “¿cuál es la causa de este trozo de materia?”. No pueden responder. Así pues, tienen que encontrar la causa, si quieren encontrar la causa... Entonces tengo que seguir... Mahājano yena gataḥ sa panthāḥ (CC Madhya 17.186), tengo que seguir a los ācāryas autorizados. Si son cristianos, simplemente sigan a Jesucristo. Él dice: “Dios existe”. Acepten eso. Él dice que: “Dios ha creado todo esto. Dios dijo: ‘Hágase la creación,’ y la creación surgió”. Así pues, aceptamos esto, “Sí, Dios es el creador”. También aquí, en el Bhagavad-gītā, Kṛṣṇa dice: ahaṁ sarvasya prabhavo (BG 10.8): “Yo soy el origen”. Dios es el origen de la creación. Sarva-kāraṇa-kāraṇam (BS 5.1), Él es la causa de todas las causas.

Por lo tanto, tenemos que seguir el ejemplo de las grandes personalidades, tenemos que estudiar libros genuinos y los Vedas, y tenemos que seguir el ejemplo de las grandes personalidades; y entonces la conciencia de Kṛṣṇa, la comprensión de Dios o la conciencia de Dios no será difícil. Es muy fácil. No hay ningún obstáculo en su sendero hacia la comprensión de Dios. Tienen todo lo necesario. Tienen el Bhagavad-gītā, el Śrīmad-Bhāgavatam. También tienen su Biblia, y el Corán. Sin Dios no puede haber ninguna escritura. Hoy en día, por supuesto, se están inventando tantas cosas. Pero en cualquier sociedad humana pueden encontrar el concepto de Dios, varía según la época y la gente, pero la idea está ahí. Ahora tienen que entender, jijñāsā. Por lo tanto, el Vedānta-sūtra dice que deben tratar de entender a Dios inquiriendo, inquiriendo. Esa actitud inquisitiva es muy importante. En nuestro proceso, ādau gurvāśrayaṁ sad-dharma pṛcchāt. Uno debe aceptar un maestro espiritual genuino e inquirir de él, sad-dharma pṛcchāt. Del mismo modo, en el Śrīmad-Bhāgavatam también se dice: jijñāsuḥ śreya uttamam. “La persona que es inquisitiva y desea entender la Verdad Absoluta, necesita un maestro espiritual”. Tasmād guruṁ prapadyeta jujñāsuḥ śreya uttamam (SB 11.3.21). Jijñāsuḥ significa inquisitivo, el que inquiere. Inquirir es natural. Es como el niño, a medida que va creciendo, pregunta a sus padres: “Padre, ¿qué es esto? madre, ¿qué es aquello? ¿qué es esto? ¿qué es aquello?”. Esto es muy bueno. Cuando un niño hace muchas preguntas significa que es muy inteligente. Debemos ser inteligentes e inquirir, jijñāsā. Brahma-jijñāsā. Esta vida es para brahma-jijñāsā, para entender e inquirir acerca de Dios. De ese modo la vida se vuelve un éxito. Athāto brahma-jijñāsā. Y después de inquirir, e inquirir, e inquirir, y entender más y más y más, ¿Cuál es la meta? Eso se explica en el Bhagavad-gītā: bahūnām janmanām ate jñānavān māṁ prapadyate (BG 7.19). Después de muchos, muchos nacimientos inquiriendo, cuando uno se vuelve realmente sabio, un hombre con conocimiento, entonces, ¿qué ocurre? Bahūnāṁ janmanām ante jñānavān māṁ prapadyate, “él se entrega a Mí”, dice Kṛṣṇa. ¿Por qué? Vāsudevaḥ sarvam iti (BG 7.19). Llega a entender que Vāsudeva, Kṛṣṇa, es la causa de todas las causas. Sa mahātmā su-durlabhaḥ. Pero un alma así de grande es muy difícil de encontrar, porque es muy difícil entender eso. Por eso, el Caitanya-caritamṛta dice: sei bado catura, una persona así es muy inteligente.

Esta es la definición de lo que es una persona inteligente. De modo que si queremos volvernos inteligentes, debemos adoptar ese prolongado proceso para conseguirlo. Pero por otro lado, si realmente somos inteligentes, ¿por qué no adoptar inmediatamente esta conciencia de Kṛṣṇa y volvernos inteligentes? Sin tener que adoptar todo ese largo proceso, tomen lo que el Señor Caitanya, la encarnación más magnánima les está ofreciendo. Él les está ofreciendo kṛṣṇa-prema-pradāya te (CC Madhya 19.53). Les está dando amor por Kṛṣṇa. Rūpa Gosvāmī ofreció sus reverencias al Señor Caitanya: namo mahā-vadānyāya kṛṣṇa-prema-pradāya te: “Querido Señor Caitanya, Tú eres la más caritativa y magnánima de todas las encarnaciones. ¿Por qué? Porque estás dando directamente amor por Kṛṣṇa. Ese amor por Kṛṣṇa, que no puede ser alcanzado después de muchos, muchos nacimientos, lo estás distribuyendo libremente”. Namo mahā-vadānyāya kṛṣṇa-prema-pradāya te kṛṣṇāya kṛṣṇa-caitanya (CC Madhya 19.53). Ellos pudieron entender que el Señor Caitanya era Kṛṣṇa Mismo, pues de otro modo nadie sino Él mismo podía dar Kṛṣṇa-prema, amor por Kṛṣṇa, de una forma tan fácil. “Tú eres Kṛṣṇa, tienes ese poder”. Y así era. Cuando Kṛṣṇa vino personalmente y enseñó el Bhagavad-gītā, no pudo dar Kṛṣṇa-prema, amor por Kṛṣṇa. Él simplemente dijo: sarva-dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇaṁ vraja (BG 18.66). Pero la gente no le entendió. Por eso vino Kṛṣṇa en la forma de un devoto, y ofreció Kṛṣṇa-prema a la gente en general. Así pues, nuestro pedido a todos ustedes es que se unan a este movimiento de conciencia de Kṛṣṇa, y sentirán que “no quiero nada más, nada más, estoy satisfecho”. Muchas gracias. ¿Hay alguna pregunta?

Viṣṇujana: ¿Cómo podemos prestarle a Kṛṣṇa un servicio perfecto?

Prabhupāda: Con tu ansiedad. (risas, “¡Hari bol!”) Si estás ansioso de servir a Kṛṣṇa, ésa es la verdadera cualificación. Kṛṣṇa es ilimitado. ¿Qué servicio podemos ofrecerle? Además tiene un ilimitado número de sirvientes. ¿Qué servicio necesita Él de ti y de mí? Él es perfecto en Sí mismo. Además no requiere de ningún servicio. Pero si tú estás ansioso de servirle, Él no rechaza ese servicio. Ésa es Su misericordia; Su magnanimidad. Y a medida que incrementas tu ansiedad por servir a Kṛṣṇa, te acercas a la perfección. Él es ilimitado. Haz que tu ansiedad sea ilimitada. Hay una competición. Cuanto más sirves a Kṛṣṇa, más Él te acepta, y más te dota de inteligencia. ¿Comprendes? El mundo espiritual es ilimitado. El servicio no tiene límite, y la capacidad de Kṛṣṇa para aceptar servicio tampoco tiene límite. Así pues, debemos tener un gran entusiasmo. Tatra laulyam eka mūlyam. No estoy inventando esta respuesta, ésta es una evidencia dada por Rūpa Gosvāmī, nuestro ācārya. Él dice: kṛṣṇa-bhakti-rasa-bhāvitā matiḥ krīyatāṁ yadi kuto ‘pi labhyate: “Mis queridos señores, muchachos y muchachas, si pudieran comprar amor por Kṛṣṇa, cómo puedo amar a Kṛṣṇa cada vez más, si quieren adquirir ese entusiasmo, esa matiḥ, inteligencia, eso es síntoma de una buena inteligencia, que uno está pensando que ‘¿cómo puedo servir a Kṛṣṇa...?’ ”. Kṛṣṇa-bhakti-rasa-bhāvitā matiḥ. Matiḥ significa inteligencia o estado mental, ese deseo de servir a Kṛṣṇa. “Si puedes adquirir ese estado mental en alguna parte, por favor, cómpralo inmediatamente”. Entonces, la siguiente pregunta sería que: “Está bien, lo compraré. Pero, ¿tú sabes cuál es el precio?”. “Sí, yo sé cuál es el precio”. “¿Cuál es el precio?”. “Laulyam, simplemente tu ansiedad, eso es todo”. Laulyam ekaṁ mūlyam. “Ah, de eso tengo”. No. Na janma koṭibhis sukṛtibhir labhyate. Este deseo de amar a Kṛṣṇa, no es posible obtenerlo ni siquiera después de muchos, muchos, muchos nacimientos. Si tienes una chispa de esa ansiedad de servir a Kṛṣṇa, debes saber que eres el más afortunado de los hombres. Sólo una pizca de ese deseo, laulya, esa ansiedad, de “¿cómo puedo servir a Kṛṣṇa?”, esto es algo muy bueno. Entonces Kṛṣṇa te dará la inteligencia necesaria.

teṣāṁ satata-yuktānāṁ
bhajatāṁ prīti-pūrvakam
buddhi-yogaṁ dadāmi tam...
(BG 10.10)

“El que esté ocupado en Mi servicio con amor y afecto, sin hipocresía”, porque Kṛṣṇa lo sabe todo. Él está dentro de mí, dentro de ti. Entonces, Él te dará inteligencia: “Mi querido muchacho, actúa de esta forma”. Y al actuar así, ¿qué es lo que obtienes? Yena mām upayānti te, “él vendrá de vuelta a Mí”. Y, ¿qué es lo que gana por el hecho de ir allí? Yad gatvā na nivartante tad dhāma paramaṁ mama (BG 15.6). Māṁ hi pārtha vyapāśritya ye ´pi syuḥ papa-yonayaḥ. Duḥkhalayam aśāśvatam (BG 8.15). Hay tantos versos en el Bhagavad-gītā que explican esto. Por favor, lean el Bhagavad-gītā tal como es. Obtendrán conocimiento perfecto, la ciencia de Dios. Eso es lo único que deben estudiar los seres humanos.

Tu ansiedad por servir a Kṛṣṇa es la perfección. Incrementa esa ansiedad. Y ansiedad significa que si tú amas a Kṛṣṇa, esa ansiedad aumentará a medida que aumenta tu amor por Kṛṣṇa: “¿Cómo puedo servir a Kṛṣṇa?”. Puesto que estás sirviendo voluntariamente, nadie te está obligando. Eso significa que a menos que ames a Kṛṣṇa, ¿cómo va a incrementar esa ansiedad? Hay muchas formas de desarrollar amor por Kṛṣṇa. Comenzando por śravaṇaṁ kīrtanam. Este ṣravanaṁ, escuchar y cantar. Escuchar, estás escuchando Hare Kṛṣṇa, estás escuchando el Bhagavad-gītā, estás escuchando el Śrīmad-Bhāgavatam que habla acerca de Kṛṣṇa, y estás cantando. Éste es el comienzo. Y a continuación, de una forma natural,

śravaṇaṁ kīrtanaṁ viṣṇoḥ
smaraṇaṁ pada-sevanam
arcanaṁ vandanaṁ dāsyaṁ
sakhyam ātma-nivedanam
(SB 7.5.23)

Estas nueve diferentes variedades de servicio devocional a Kṛṣṇa, te iluminarán, te ayudarán a avanzar en la conciencia de Kṛṣṇa, y tu vida será exitosa. ¿Hay alguna otra pregunta? Traten de entender que no los estamos forzando a hacer preguntas. Ustedes son inteligentes. Kṛṣṇa les ha dado inteligencia. Traten de entender con su inteligencia. Hagan preguntas para entender esto, no hagan preguntas para tratar de evitar entenderlo. Hay dos tipos de preguntas. Si hacen preguntas para tratar de evitar la conclusión, eso no les ayudará. Si tratan de evitar la conclusión, entonces Kṛṣṇa los ayudará a evitarla. Y si quieren obtener a Kṛṣṇa, entonces Kṛṣṇa les ayudará también a obtenerla. Tienen dos elecciones. Pueden aceptar el sendero que quieran. Ye yathā māṁ prapadyante tāṁs tathaiva bhajāmy aham (BG 4.11). Kṛṣṇa ayuda de acuerdo a la actitud de la persona. Hay tantos filósofos que tratan de olvidar a Kṛṣṇa. Por ejemplo, pueden ver esto en el libro del doctor Radhakrishna, en el Capítulo Nueve Kṛṣṇa dice: man-manā bhava mad-bhakto mad-yājī māṁ namaskuru (BG 18.65). La traducción está bien, pero en el comentario él dice que: “No es a Kṛṣṇa a quien tenemos que entregarnos”. ¿Se dan cuenta? Eso significa que todo el propósito del libro es mal guiar a las personas para que sepan cómo pueden olvidar a Kṛṣṇa. De modo que si alguien quiere olvidar a Kṛṣṇa, Kṛṣṇa le dará tanta inteligencia para ello, que jamás será capaz de entender a Kṛṣṇa. Sin embargo, si alguien trata de amar a Kṛṣṇa, de entender a Kṛṣṇa, Kṛṣṇa le dará toda la inteligencia necesaria. Ése es Kṛṣṇa. Tienen completa libertad, pero si olvidan a Kṛṣṇa, entonces tendrán que servir a māyā, mientras que si sirven a Kṛṣṇa, māyā los dejará tranquilos.

Tamāla Kṛṣṇa: Prabhupāda, en Las enseñanzas del Señor Caitanya se dice que después de que el Señor Caitanya tomó sannyāsī, Él se encontró con Su madre. Yo siempre había creído que un sannyāsī no podía hacer esto.

Prabhupāda: No, un sannyāsī no puede encontrarse con su esposa. Está prohibido que un sannyāsī vuelva a su casa, y jamás puede reunirse con su esposa, pero puede ver a otras personas. De todas maneras, Caitanya Mahāprabhu nunca fue a Su casa, esto fue un arreglo. Advaita Prabhu trajo a Su madre para que viera al Señor Caitanya. Después de aceptar sannyāsī, Caitanya Mahāprabhu estaba como loco por Kṛṣṇa. Iba a la orilla del Ganges, pero olvidaba que estaba ante el Ganges. Pensaba que: “Este es el Yamunā. Voy a Vṛndāvana”. Nityānanda Prabhu envió a un hombre para informar a Advaita de que: “Estoy siguiendo a Caitanya. Pídele a Advaita que prepare un barco en algún muelle para que podamos llevarle a Su casa”. Caitanya Mahāprabhu estaba en éxtasis. Entonces, súbitamente se encontró con Advaita que estaba esperándole en un barco. Así que le preguntó: “Advaita, ¿qué haces aquí en el Yamunā?”. Advaita dijo: “Sí, mi Señor, donde quiera que Tú estás es el Yamunā. Ven conmigo”. Así que el Señor fue a la casa de Advaita. Entonces el Señor Caitanya se dio cuenta que: “Me has engañado. Me has traído a tu casa. Esto no es Vṛndāvana. ¿Qué es lo que pasa?”. “Está bien, Señor, has venido aquí por error, pero de todas maneras, por favor, quédate aquí”. E inmediatamente envió a un hombre para que fuese a buscar a la madre del Señor Caitanya. Puesto que sabía que el Señor Caitanya había aceptado sannyāsa; nunca volvería a Su hogar. Su madre estaba loca por Él. Era su único hijo. Así que el Señor Caitanya le dio una oportunidad de verle por última vez. Todo esto fue un arreglo de Advaita. Y cuando la madre vino, Caitanya Mahāprabhu cayó inmediatamente a sus pies. Él era un joven de veinticuatro años, y cuando Su madre vio que había tomado sannyāsa, la nuera estaba en casa, naturalmente, debido a que era una mujer, se sintió muy afectada, y comenzó a llorar. Caitanya Mahāprabhu intentó calmarla con palabras muy hermosas. Dijo: “Mi querida madre, tú me has dado este cuerpo, de modo que debía de haberlo utilizado en tu servicio. Sin embargo soy tu tonto hijo. He cometido un error. Por favor, perdóname”. Esa escena fue muy conmovedora -la separación de la madre y el hijo. (larga pausa) De acuerdo, canten. Canten fuerte. (kīrtana) (prema-dhvanī) Hare Kṛṣṇa. Jaya. Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare/ Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare. ¿Hoy hay kīrtana?

Tamāla Kṛṣṇa: Colectamos cincuenta dólares.

Prabhupāda: ¿Eh? Oh, Tamāla Kṛṣṇa, eso es muy bueno. ¿Y Back to Godhead? ¿Se han vendido muchas copias de Back to Godhead?

Tamāla Kṛṣṇa: Cerca de cincuenta y dos.

Prabhupāda: Oh, eso es muy bueno. ¿Qué es eso? (fin)