ES/741207 - Clase SB 03.25.38 - Bombay


His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda


741207 SB - Bombay, 7 diciembre 1974 - 45:39 minutos



Nitāi: Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. (Prabhupāda y los devotos repiten) (dirige el canto del verso, etc.)

na karhicin mat-parāḥ śānta-rūpe
naṅkṣyanti no me 'nimiṣo leḍhi hetiḥ
yeṣām ahaṁ priya ātmā sutaś ca
sakhā guruḥ suhṛdo daivam iṣṭam
(SB 3.25.38)

(pausa)

“El Señor continuó: Mi querida madre, los devotos que reciben tales opulencias trascendentales nunca se ven privados de ellas; ni las armas ni los cambios de tiempo pueden destruir estas opulencias. Porque los devotos Me aceptan como su amigo, su pariente, su hijo, preceptor, benefactor y la Deidad Suprema, no pueden ser privados de sus posesiones en ningún momento”.

Prabhupāda:

na karhicin mat-parāḥ śānta-rūpe
naṅkṣyanti no me 'nimiṣo leḍhi hetiḥ
yeṣām ahaṁ priya ātmā sutaś ca
sakhā guruḥ suhṛdo daivam iṣṭam
(SB 3.25.38)

En este verso se explica que la vida espiritual es eterna y está libre de destrucción. Aquí en el mundo material, lo que sea que tengamos, es destructible. Será destruido. Hoy pueden tener un hijo y mañana el hijo puede ser destruido. Pero si aceptan a Kṛṣṇa como su hijo, Él nunca será destruido. Esa es la diferencia. Aquí, cualquier opulencia que tengamos… podemos tener familia, amigos, hijos, hijas, y tantas cosas que podemos poseer. Disfrutamos de la vida en las variedades de representación. Ato gṛha-kṣetra-sutāpta-vittair janasya moho 'yam ahaṁ mameti (SB 5.5.8). Aquí aspiramos a tener un buen departamento, una buena casa, gṛha, kṣetra, nuestra posesión, nuestra propiedad. Ato gṛha-kṣetra-suta, hijos; apta, amigos; vitta, riquezas. Los poseemos aquí. Pero todas esas propiedades son ilusión, janasya moho 'yam, porque no permanecerán. Esta gṛha… o el gṛha será destruido, y yo que soy el habitante, seré destruido. Habrá separación. Aquí nada es permanente. Gṛha-kṣetra-sutāpta-vittaiḥ. Por lo tanto, es ilusión. No lo entendemos. Nosotros consideramos que todo esto es permanente, mientras que consideramos que Kṛṣṇa no es permanente. Pero no es así.

El hecho es que Kṛṣṇa es permanente, pero la energía material de Kṛṣṇa no es permanente. Por eso el verso dice: śānta-rūpe: “Mi querida madre”, na karhicin mat-parāḥ. Mat-parāḥ. Mat significa Bhagavān. Bhagavān es quien habla, mat-parāḥ. Cuando sea… también en el Bhagavad-gītā hay muchas palabras mat-paraḥ, es en plural, mat-parāḥ, la misma cosa. Y también aquí en este verso, Kapiladeva, la Suprema Personalidad de Dios, dice mat-parāḥ —significa: “Mis devotos. Mis devotos que Me han tomado como su hijo, amigo, amante, amo...”. Hay tantos rasas: śānta-rasa, dāsya-rasa, sākhya-rasa, vātsalya-rasa, mādhurya-rasa. Hay tantos. Estos rasas o melosidades, se representan aquí en el mundo material de manera temporal. Aquí tenemos los mismos rasas: Amo a mi hijo, amo a mi amigo, amo a mi esposo. Hay amor, pero todo ello es temporal. Pero si transfieren ese amor a Kṛṣṇa, ya sea como su amo o el Supremo o como amigo o como su hijo o como su amante o esposo, eso nunca será destruido. Eso es permanente. Esto se debe entender.

Pero los māyāvādīs no pueden entender. Piensan que en el mundo espiritual ya no existen estas relaciones de amo, amigo, padre e hijo, o amado y amante. Que no existe tal cosa. Pero aquí el śāstra dice que eso es la verdadera vida. Esto no es la verdadera vida. Es una sombra. En el Capítulo Decimoquinto del Bhagavad-gītā se la describe como una sombra. Ūrdhva-mūlam adhah-śākham aśvatthaṁ prāhur avyayam (BG 15.1). Aśvattham. Tenemos la experiencia de los árboles banianos. Tienen una vida muy longeva. Duran muchos cientos de años. Y al mundo material se le compara con el aśvattham, el árbol aśvattham, muy duradero y siempre se está expandiendo. Sigue creciendo, cada vez más.

Eso está muy bien descrito en el Capítulo Decimoquinto. Por eso se llama ūrdhva-mūlam. Ūrdhva-mūlam significa… aquí tenemos experiencia, de que el árbol tiene sus raíces debajo, hacia abajo. Pero este mundo material, que se compara con el árbol aśvattha, la raíz está al revés y las ramas al revés. Eso significa que es una sombra. Podemos tener experiencia de este árbol, ūrdhva-mūlam. Con raíz hacia arriba y las ramas hacia abajo. ¿Dónde está? En el reflejo. Si se paran en la orilla de un río o depósito de agua y si hay algún árbol al lado de ese depósito de agua, verán el reflejo, ūrdhva-mūlam, la raíz da hacia arriba y las ramas hacia abajo. Es exactamente el mismo árbol, pero es un reflejo. No es real, es simplemente un reflejo.

En muchos pasajes se le compara con un espejismo, espejismo en el desierto. Es como en el desierto bajo la luz brillante del Sol, verán agua. El animal sediento piensa que ahí hay agua y se lanza sobre ella, el animal corre tras el agua, y el agua también se aleja, se va, se va. A veces también hemos tenido la experiencia. A la luz del Sol brillante en la calle vemos exactamente la apariencia de agua, pero no hay agua. Tejo-vāri-mṛt, amṛṣā. En el Bhāgavatam se afirma: tejo-vāri-mṛt (SB 1.1.1), amṛsā. A veces en el agua vemos tierra, y en la tierra podemos ver agua. Eso se llama marīcikā o espejismo.

Del mismo modo, la verdadera vida… nuestra vida significa que estamos disfrutando de algún rasa, alguna relación. Disfruto en familia con mis hijos. Hay un cierto rasa. Me dicen “padre” y lo disfruto. O alguien me dice “hijo” y yo disfruto. Una mujer me llama “esposo” y lo disfruto. A una mujer la llamo “esposa”. A otra persona la llamo “sirviente”, y ellos a su vez me llaman… disfrutamos esta relación. Pero este disfrute es una sombra. No es el verdadero disfrute. No tenemos información.

Este disfrute se puede lograr de manera similar con Kṛṣṇa. Por eso, Kṛṣṇa viene en persona solo para enseñarnos cómo pueden disfrutar de la misma relación con Kṛṣṇa. Pueden aceptar a Kṛṣṇa como su amo, como el Supremo; pueden aceptar a Kṛṣṇa como su amigo; pueden aceptar a Kṛṣṇa como su hijo, vātsalya-rasa, como Madre Yaśodā. Madre Yaśodā y Nanda Mahārāja, Vasudeva y Devakī, todos ellos son devotos. Nadie puede ser el padre o la madre de Kṛṣṇa, de la Suprema Personalidad de Dios. Eso no es posible. Él es el padre supremo. Ahaṁ bīja-pradaḥ pitā. Es el padre de todos. Sarva-yoniṣu kaunteya (BG 14.4). Por lo tanto, quienes no son conscientes de Kṛṣṇa, quienes no saben cómo se puede establecer nuestra relación con Kṛṣṇa, ellos nos preguntan: “¿Quién es el padre de Kṛṣṇa? Si Kṛṣṇa es el padre de todos, entonces, ¿quién es el padre de Kṛṣṇa?”. Esa es una pregunta natural. Porque pensamos que Kṛṣṇa es como nosotros. Pero el śāstra dice que Él es el padre de todos, pero nadie es Su padre. Anādir ādiḥ, govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi. Anadi. Anādi significa que Él no tiene principio. Nosotros tenemos nuestro principio a partir de nuestro padre. Nuestra vida comienza desde nuestro padre. El padre engendra al hijo, y el nacimiento es el comienzo de nuestra vida. De manera similar, ellos piensan que Kṛṣṇa es hijo de Vasudeva y Devakī; por lo tanto, Él tiene comienzo.

Pero Kṛṣṇa no es así. En el Bhāgavata se describe el nacimiento de Kṛṣṇa. Kṛṣṇa advino en la forma de Nārāyaṇa, Catur-bhuja, ante Vasudeva y Devakī. Pero Devakī, debido a que previamente sus siete hijos fueron asesinados por Kaṁsa, entonces Devakī inmediatamente oró al Señor diciendo: “Esta vez has aparecido como el Señor Supremo, Viṣṇu. Ahora inmediatamente Kaṁsa te matará. Anteriormente, todos mis hijos aparecieron como niños humanos. Fueron asesinados. Y Kaṁsa está buscando matar a Dios, Kṛṣṇa, el Señor Supremo. Ahora has aparecido exactamente como Nārāyaṇa de cuatro manos. Inmediatamente serás asesinado”. Eso es cariño. Eso se llama afecto yoga-māyā. ”Por favor aparece como un niño humano común”. Esa es la descripción en el Bhāgavatam acerca del nacimiento de Kṛṣṇa. Él no apareció inmediatamente como un niño humano. Primero apareció como el Nārāyaṇa de cuatro brazos. Luego, a petición de Su padre y de Su madre, apareció como un niño. Esta imagen la tenemos en nuestro libro Kṛṣṇa.

Esa es la posición de Kṛṣṇa. Kṛṣṇa es el padre de todos. Eso se dice en el Bhagavad-gītā:

sarva-yoniṣu kaunteya
sambhavanti mūrtayaḥ yāḥ
tasam mahad brahma yonir
ahaṁ bīja-pradaḥ pitā
(BG 14.4)

El mundo material, la naturaleza material es la madre de todas las entidades vivientes. Al igual que para dar a luz a un niño, existe la necesidad del padre y la madre. Y Kṛṣṇa dice que: “Yo soy el bīja-pradaḥ pitā”. Entonces Él es el padre de todos. Pero podemos preguntar: “¿Entonces, quién es Su padre?”. Su padre es Su devoto. Cuando Él acepta a alguien como Su padre, ese padre es Su devoto. Eso se dice aquí, que: karhicin mat-parāḥ, yeṣām ahaṁ priya ātmā sutaś ca. La Suprema Personalidad de Dios es amado por Su devoto como su hijo. Sutaś ca. Alguien ama a Kṛṣṇa como a su hijo.

Vasudeva y Devakī, en su vida anterior, se sometieron a severas austeridades. Después de su matrimonio, no estaban inmediatamente ansiosos por engendrar hijos. Se retiraron al bosque y comenzaron a practicar austeridades y penitencias, rigurosamente, durante cientos de años. Entonces Kṛṣṇa apareció diciendo: “¿Qué quieren? ¿Por qué están pasando por un sufrimiento tan severo…?”. ”No, queremos un hijo como Tú. Entonces entraremos en la vida familiar”. Entonces Kṛṣṇa les dijo: “¿Dónde hay otro Kṛṣṇa?”. Dios es uno. ”Entonces, quieren un hijo como Yo, así que tendré que convertirme en su hijo. No tengo competidor”. Dios no tiene competidor. Dios es uno. Ekaṁ brahma dvitīyaṁ nāsti. Este es el… Por eso, Kṛṣṇa dice: mām ekam. Mām ekam. Sarva-dharmān parityajya mām ekam (BG 18.66). Kṛṣṇa es uno, pero Kṛṣṇa puede expandirse. Así es Kṛṣṇa. Los filósofos māyāvādīs dicen que: “Si Kṛṣṇa se ha convertido en todo, entonces, ¿dónde está Kṛṣṇa? Kṛṣṇa se ha terminado”. Esa es la filosofía māyāvādī. Esa es una idea materialista. Es como si toman un gran pedazo de papel y lo rompen en pedazos pequeños y lo tiran, entonces el papel ha dejado de existir. El papel se ha terminado. Pero Kṛṣṇa no es así. Advaitam acyutam anādim ananta-rūpam ādyaṁ purāṇa-puruṣaṁ nava-yauvanaṁ ca (BS 5.33). Él tiene miles de expansiones, muchos, muchos miles, millones.

Así como Kṛṣṇa dice: īśvaraḥ sarva-bhūtānāṁ hṛd-deśe arjuna tiṣṭhati (BG 18.61). Kṛṣṇa está en el corazón de todos, y hay muchos millones y trillones de corazones. No solo seres humanos; hay animales, hay árboles, plantas, acuáticos, peces, tantos. Anantyāya, sa anantyāya kalpate (CC Madhya 19.140). No se puede contar las entidades vivientes. Ellos son tan… y es Paramātmā, otro aspecto de Kṛṣṇa, Él está en todas partes. Eso no significa el mismo concepto materialista, que: “Si Kṛṣṇa ha entrado en tantos millones de corazones, entonces, ¿dónde está la existencia de Kṛṣṇa?”. Esto se llama māyāvāda, nirviśeṣa: “Ahora Kṛṣṇa se ha terminado”. No. Kṛṣṇa no se termina. Kṛṣṇa permanece. Ese es el mandamiento de los Vedas. Pūrṇasya pūrṇam ādāya pūrṇam eva avaśiṣyate ( ISO Invocación). Leemos ese mantra védico; aun así, creemos que Kṛṣṇa se acabó. “Debido a que Él ha entrado en tantos corazones de las entidades vivientes, Kṛṣṇa se ha terminado. No existe más”. Eso es nirākāravāda.

Pero esa no es el testimonio védico. El testimonio védico es que no solo Kṛṣṇa es una encarnación, sino que Kṛṣṇa es Dios pleno, ciento por ciento, se expande o se distribuye a Sí mismo en muchos millones de formas, aun así, todavía está allí con la misma fuerza. Es como si me sacan un poco de sangre, mi energía, mi cuerpo, luego de quitarme una cierta cantidad, mi cuerpo se debilita, debido a la cantidad de sangre que se me ha quitado, se me quita mucha energía. Pero los Vedas dicen: pūrṇasya pūrṇam ādāya pūrṇam eva avaśiṣyate. Lo que queda, el resto es pūrṇa. Así es Kṛṣṇa. Toman toda la fuerza. Kṛṣṇa es ṣaḍ-aiśvarya-pūrṇa, todopoderoso. Toman de ese todopoderoso millones y millones de unidades, sigue siendo el Todopoderoso. Así es Kṛṣṇa. Tenemos que entender a Kṛṣṇa de esa manera. Y si podemos entender a Kṛṣṇa… janma karma ca me divyaṁ yo jānāti tattvataḥ… (BG 4.9). Este tattva lo entenderán de las Escrituras védicas, qué es el tattva. Vadanti tat tattva-vidas tattvaṁ yaj jñānam advayam (SB 1.2.11). Kṛṣṇa nunca disminuye.

Hay una pequeña historia, muy interesante. Había un niño pobre, era estudiante en una escuela, y se llevaría a cabo la ceremonia anual de la muerte del padre del maestro. Así que les preguntó a todos sus alumnos: “¿Qué me darán como regalo?”. En el pasado, el maestro no cobraba ningún salario. Pero lo que él necesitara, los estudiantes lo traerían de la casa de sus padres o mendigando. Ese era el sistema. El maestro no cobraba nada. Un brāhmaṇa no puede ser… no puede cobrar nada. Por lo general, los maestros eran brāhmaṇas. Esa es una de las profesiones del brāhmaṇa. Todos deben tener una fuente de sustento. El sustento del brāhmaṇa es paṭhana pāṭhana. Debe ser un sabio erudito, y tiene que hacer que los demás lo sean también. Eso es brāhmaṇa. Paṭhana pāṭhana yajana yājana dāna pratigrahaḥ. Ṣaṭ-karma, los brāhmaṇas pueden tener seis clases de profesión. La profesión de los kṣatriyas es brindar protección a los ciudadanos y recaudar impuestos, no más del veinticinco por ciento. Cualquiera que sea su ingreso, da el veinticinco por ciento al rey, al kṣatriya. Eso es todo. Eso incluye el impuesto sobre las ventas, este impuesto, el otro impuesto, tantos impuestos, impuesto sobre la renta. Total, no más impuestos. Dan el veinticinco por ciento. Y si no tienen ingresos, no pagan impuestos. No es así, incluso si no tienen ingresos: “No, el año pasado diste tanto impuesto. Debes darlo. De lo contrario, te quitaremos tus propiedades”. No es así. Ese es el ingreso de los kṣatriyas. De manera similar, los ingresos de los vaiśyas, kṛṣi-go-rakṣya-vāṇijyam (BG 18.44), la agricultura, la protección de las vacas, y si hay un exceso de alimentos, entonces él puede vender, comerciar. Los śūdras simplemente ayudan.

Este maestro, la historia original, el maestro les pidió a los estudiantes… alguien dijo: “Aportaré esta tela”, alguien más dijo: “Aportaré arroz”, alguien más dijo esto, esto otro, así. Pero había un estudiante pobre, no tenía medios. Él era muy pobre. Entonces, cuando se le preguntó, respondió que: “No puedo prometer nada sin preguntarle a mi madre”. ”Está bien, pregúntale a tu madre y me dices mañana”. Así que preguntó: “Mi querida madre, todos mis compañeros de clase le han prometido al maestro contribuir con esto, aquello, esto, aquello. Ahora me toca a mí. ¿Qué le puedo prometer?”: La madre dijo: “Mi querido hijo, somos tan pobres que no podemos dar nada. Pero si Kṛṣṇa da, Él es dīna-bandhu, el amigo de los pobres. Entonces, si Él te da algo, puedes prometerlo”. “Oh, ¿dónde está Kṛṣṇa? ¿Cuál es Su nombre?”. “Su nombre es Dīna-bandhu, amigo de los pobres”. ”¿Dónde está Él?”. “Según tengo entendido Él está en el bosque”. Así que él se fue al bosque y comenzó a llamar: “Hermano Dīna-bandhu, hermano Dīna-bandhu, ¿dónde estás?”. Él comenzó a llorar. Y Kṛṣṇa vino. Cuando el devoto está muy ansioso por verlo, Kṛṣṇa viene. Él es muy bondadoso. Entonces: “¿Por qué llamas?”. “Mi madre… ¿Eres Dīna-bandhu?”. “Sí”. “Esta es mi situación, Señor. ¿Qué puedo prometer?”. Así que le dijo: “Promete que le darás yogur, dahī. Le darás dahī”. El niño se sintió muy satisfecho, y fue a ver al maestro, le dijo: “Mi hermano Dīna-bandhu, dādā, Él te proporcionará dahī, o yogur, para lo que necesites”. “Oh, eso está bien. Muy bueno”.

Entonces, el día de la ceremonia, fue al bosque nuevamente y llamó a Dīna-bandhu dādā, y le dio una pequeña vasija de dahī, yogur, una pequeña. Ah, era un niño. Él no sabía. Y el… se lo llevó al maestro: “Ahora, esta es mi contribución. Mi hermano Dīna-bandhu me lo ha dado. Tómalo”. ”¿Le vamos a dar comida a cientos y miles de personas, con esta cantidad de dahī que me traes?”. El maestro se enfadó mucho. Se enojó, no le importó, y la olla se le cayó, y el yogur también se cayó. Pero poco tiempo después, cuando llegó, se dio cuenta que, aunque el yogur se había caído, la vasija seguía llena. Lo vacío de nuevo; y de nuevo estaba llena. Lo dejó caer una y otra vez. Entonces pudo entender que era espiritual. Pūrṇasya pūrṇam ādāya pūrṇam eva avaśiṣyate. Le quitan todo, aun así, todo sigue ahí. Así es Kṛṣṇa. No es que porque hayan quitado algo, uno menos uno igual a cero. No. En el mundo espiritual, uno menos uno es uno, y uno más uno es uno. Eso se llama advaya-jñāna. No hay dualidad. Más y menos son dos cosas. Pero en el mundo espiritual, ya sea más o menos, es lo mismo. Eso hay que entenderlo. Eso se llama absoluto, advaya-jñāna.

Si aman a Kṛṣṇa, no habrá destrucción, como ocurre con las cosas materiales. O lo aman como a su amo… aquí amo, mientras sirvan al amo, el amo está complacido. Y el sirviente esta complacido mientras se le paga. Pero en el mundo espiritual no existe tal cosa. Si en determinadas circunstancias no pueden servir, el amo sigue complacido. Y también el sirviente, el amo no le paga, él también esta complacido. Eso se llama unidad, absoluta. Eso es… se da este ejemplo. Hay tantos estudiantes en esta institución. No les pagamos nada, pero ellos lo harían todo por mí. Esa es una relación espiritual. El Pandit Jawaharlal Nehru, cuando estaba en Londres, su padre Motilal Nehru le dio trescientas rupias para pagar a un sirviente. Pero cuando fue a Londres, vio que no tenía sirviente. El pandita le dijo: “¿Dónde está tu sirviente?”. Le dijo: “¿De qué sirve un sirviente? No tengo… Nada que hacer. Lo hago personalmente”. —”No, no. Yo quiero que tu tengas un sirviente inglés”. Así que tienes que pagar por ello. Este es un ejemplo. Yo tengo cientos y miles de sirvientes a los que no tengo que pagar. Esta es una relación espiritual. Son relaciones espirituales… Están sirviéndome no para que les pague. ¿Qué tengo yo? Yo soy un pobre hindú. ¿Cómo voy a pagarles? Pero el servicio… ellos sirven por amor, por amor espiritual. Y yo también les enseño sin cobrar nada. Eso es vida espiritual. Pūrṇasya pūrṇam ādāya. Todo en plenitud.

Si aceptan a Kṛṣṇa como su hijo, o como su amigo, o como su amante, nunca les engañara. Así que traten de aceptar a Kṛṣṇa. Abandonen estas ilusiones de sirviente, hijo, padre o amante. Serán engañados. Serán engañados. Si aman a su hijo con su corazón y su alma, ese mismo hijo... puede ser algún día su más genuino enemigo. Sí. Así es el mundo. La esposa que tanto aman, pero la esposa puede ser algún día tan gran enemiga que puede matarles por su propio interés. Hay tantos casos. Los filósofos māyāvādīs temen volver a tener una relación así. Debido a que tienen una amarga experiencia de este mundo material, quieren que sea cero: no más relación, no más hijos, no más hijas, no más amante, no más amo. “Porque tenemos una experiencia muy amarga de estas cosas, estoy disgustado con estas cosas, voy a hacerlo cero”. Pero ese no es el hecho. El hecho es que si realizan la misma relación con Kṛṣṇa, nunca se volverá cero; se entusiasmarán cada vez más. Se dice ānandāmbudhi-vardhanam.

Ambudhi. Ambudhi significa mar. Esta mañana estábamos caminando. El mar no puede pasar, desbordarse, está bajo cierta medida, limitación. Eso se llama... no tenemos experiencia el mar está aumentando. No. Pero en el mundo espiritual, ānandāmbudhi, el océano de la dicha espiritual, está aumentando. Aquí el ānandāmbudhi -yo tengo alguna relación con mi padre, con mi esposa, con mi marido, con mi maestro, pero disminuirá con el tiempo. La relación es interés personal. “Si me pagas, te serviré”. “Si me sirves, entonces te pagaré”. Este es un término relativo, dualidad. Pero en el mundo absoluto es algo diferente.

Por eso aquí se dice: na karhicin mat-parāḥ śānta-rūpe, yeṣām ahaṁ priya ātmā sutaś ca sakhā guruḥ. Pueden establecer su relación de tantas maneras. No es cuestión de volverla cero. Porque esa es la realidad. Igual que en el Bhagavad-gītā, Capítulo Decimoquinto, se dice: “El reflejo del árbol”. El reflejo del árbol tiene ramas, frutos, hojas, todo está ahí, pero no es la realidad. La verdadera realidad está arriba, en el mundo espiritual. Y eso es reflejo. Ūrdhva-mūlam adhah-śākham (BG 15.1). Ese es un ejemplo muy práctico en el mundo. Ūrdhva-mūlam. El verdadero mūla está arriba. Por eso a veces encontramos que lo más abominable, más bajo, es lo más elevado allí. Porque es lo contrario. Ustedes ven la parte superior del árbol hacia abajo, pero la parte superior está allí. Por lo tanto los rasas, hay tantas melosidades, y el parakīyā-rasa... parakīyā-rasa significa amor sin matrimonio. Eso se llama parakīyā-rasa. Por eso, encontrarán el parakīyā-rasa... Las aventuras amorosas de Kṛṣṇa con las gopīs sin matrimonio, eso se llama parakīyā-rasa. Parakīyā-rasa es la bienaventuranza espiritual más elevada, la que más se puede disfrutar.

Por eso Caitanya Mahāprabhu recomendó: ramyā kācid upāsanā vraja-vadhū-vargeṇa yā kalpitā. Kṛṣṇa desplegó todo para atraernos: “Estás cautivado por este jaḍa-rasa material, rasa material”. Hay rasa, de lo contrario ¿por qué un hombre está trabajando tan duro para mantener a la familia? A menos que haya algo de ānanda, ¿por qué lo está tomando? Nadie se responsabiliza tanto por los demás. Pero los hijos, la esposa, la familia, ellos lo toman. A menos que haya ānanda, ¿cómo puede aceptarlo? Así que la relación tiene ānanda. Pero este ānanda es vacilante, ilusión. Ato gṛha-kṣetra-sutāpta-vittair janasya moho 'yam (SB 5.5.8). Esto es moha. No permanecerá; es temporal, ilusión.

No se apeguen a esta ilusión. Tamasi mā. Tamasi significa ignorancia. En la ignorancia, si aceptamos a alguien como hijo o esposa o amigo, eso es oscuridad. No es un hecho real. Es ignorancia. Tamasi mā jyotir gama: “Ve hacia la luz”. Tengan una amistad real, paternidad real, amante real, amado real, hijo real. Así que si... y otro punto es que un devoto, verdadero devoto, no quiere ser el hijo de Dios, quiere ser el padre de Dios. ¿Por qué? El padre significa que simplemente le dará al hijo. Y el hijo significa que simplemente tomará. Al igual que en la filosofía cristiana se dice: “Oh Dios, danos nuestro pan de cada día”. Esta es una filosofía. Es un hecho. Dios está dando. Eko yo bahūnāṁ vidadhāti kāmān (Kaṭha Upaniṣad 2.2.13). Dios está alimentando a todo el mundo. Eso es un hecho. Pero un devoto no quiere tomar nada de Dios. No adora a Dios por su pan diario. Aquel que pide el pan diario a Dios, son piadosos, pero no son devotos.

catur-vidhā bhajante māṁ
...sukṛtino 'rjuna
ārto arthārthī jijñāsu
jñānī ca bharatarṣabha
(BG 7.16)

Kṛṣṇa dice que hay cuatro clases de principiantes del servicio devocional. Cuatro clases. ¿Qué son... quiénes son? Ārtaḥ. Ārtaḥ significa el que está afligido; artha-arthī, el que tiene falta de dinero; ārto ar... jijñāsuḥ, el que busca conocimiento; y jñānī, el sabio. Así que de estos, ārto y arthārthī, son adoradores de bajo grado. Los que son jñānī y jijñāsuḥ, son de grado superior. En general, son de grado inferior. Pero no son devotos puros.

Los devotos puros, como hemos explicado ayer, no quieren nada de Dios. Incluso no quieren la liberación, qué hablar de este material... por lo tanto, la filosofía de convertirse en el padre de Kṛṣṇa es muy perfecta. Porque uno no tiene que pedir, como el hijo pide al padre: “Padre, dame esto, dame esto”. Porque el devoto no quiere... no quiere pedir nada. Entonces, ¿cómo puede convertirse en hijo? La ocupación del hijo es pedirle al padre. Por lo tanto, no aspiran a convertirse en hijo de Dios, sino que aspiran a ser el padre de Dios. Esta es la perfección -Nanda Mahārāja, padre; Vasudeva, padre. Kṛṣṇa siempre preguntará. Igual que Kṛṣṇa siempre está pidiendo mamar del pecho de la Madre Yaśodā. Siempre exigiendo. Y si ella se niega, ella (Él) va a crear disturbios. Y la Madre Yaśodā siempre está pensando que: “Si no alimento bien a Kṛṣṇa, Él morirá”. Esto es el amor. Esto es el amor. Por eso se dice: yeṣām ahaṁ priya ātmā sutaś ca. El devoto acepta a Kṛṣṇa como suta, como hijo, no como padre. Padre quiere decir exigente.

De esta manera, si realmente establecemos... establecer significa restablecer. Ya está establecido. Tenemos diferentes tipos de relación. Eso se llama svarūpa-siddhi. Svarūpa-siddhi. Cuando se vuelvan perfectos en la vida espiritual, comprenderán cuál es su relación con Kṛṣṇa automáticamente. Eso se llama svarūpa-siddhi. Tienen una relación original con Kṛṣṇa. Nitya-siddha kṛṣṇa-bhakti, Caitanya-caritāmṛta. Eso es un... igual que ustedes son hijos de algún caballero. Eso es un hecho. No es que el hijo se convierta en padre o el padre se convierta en hijo. No. El hijo es hijo; el padre es padre. Del mismo modo, tenemos una relación eterna con Kṛṣṇa, ya sea como padre, o como amante, o como sirviente, así. Eso es la autorrealización. Cuando se vuelvan perfectos en el amor, en amar a Kṛṣṇa, entonces en qué estado de vida amarán, eso bajo... eso se revelará. Eso se llama svarūpa-siddhi. Svarūpa-siddhi no es algo artificial. Cuando uno se realiza espiritualmente a la perfección, entonces comprende cuál es su relación con Kṛṣṇa y comienza su servicio en esa relación como padre, como amigo, como guru o como sirviente, así.

Esta relación es eterna. En lugar de estar apegados a esta relación temporal... alguien pensando que: “Tengo que servir a mi padre y a mi madre. Ese es mi primer deber”. Eso está bien. Primero que nada seleccionan quien es su padre y su madre. Ahora tienen una cierta entidad viviente como su padre. De nuevo, cuando cambian de cuerpo, su padre puede ser otra persona. Hoy tienen un padre humano, y mañana pueden tener un padre que no sea humano. Tienen que aceptar a un perro como su padre, o a un gato como su padre. Su padre está cambiando con el cambio de sus cuerpos. Primero de todo seleccionen quién es su padre. ¿Este perro es su padre? ¿El hombre es su padre? ¿El gato es su padre? ¿Quién es su padre? El árbol está aquí, ¿la semilla es su padre? Entonces se convertirán en devotos del padre. Pero eso no lo podemos hacer. Por eso Kṛṣṇa dice: sarva-dharmān parityajya mām ekaṁ śaraṇam (BG 18.66): “Acéptame a Mi como tu hijo, como tu amigo, como tu amo. Y serás feliz”.

Muchas gracias.

Devotos: Hari bol. (fin)