ES/750208 - Clase BG 16.13-15 - Honolulu

His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda



750208BG-Honolulu, 8 febrero 1975 - 30:07 minutos



Nitāi: Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. (los devotos repiten) Capítulo Dieciséis, versos 13 al 15. (dirige el canto del verso, etc.)

idam adya mayā labdham
imaṁ prāpsye manoratham
idam astīdam api me
bhaviṣyati punar dhanam
asau mayā hataḥ śatrur
haniṣye cāparān api
īśvaro 'ham ahaṁ bhogī
siddho 'haṁ balavān sukhī
āḍhyo 'bhijanavān asmi
ko 'nyo 'sti sadṛśo mayā
yakṣye dāsyāmi modiṣya
ity ajñāna-vimohitāḥ
(BG 16.13-15)

(cortado)

“La persona demoníaca piensa: ‘Tengo tanta riqueza hoy, y mañana ganaré más de acuerdo con mis planes. Ahora tengo tanto, y en el futuro tendré más y más. Aquel era mi enemigo y le he matado y a mi otro enemigo también le matare. Soy el señor de todos. Soy el disfrutador. Soy perfecto, poderoso y feliz. Soy el hombre más rico, rodeado de parientes aristócratas. No hay nadie tan poderoso y feliz como yo. Haré sacrificios, daré algo de caridad y así me regocijaré. De esta manera, tales personas son confundidas por la ignorancia”.

Prabhupāda:

idam adya mayā labdham
imaṁ prāpsye manoratham
idam astīdam api me
bhaviṣyati punar dhanam
asau mayā hataḥ śatrur
haniṣye cāparān api
īśvaro 'ham ahaṁ bhogī
siddho 'haṁ balavān sukhī
āḍhyo 'bhijanavān asmi
ko 'nyo 'sti sadṛśo mayā
yakṣye dāsyāmi modiṣya
ity ajñāna-vimohitāḥ
(BG 16.13-15)

Anoche hablamos sobre el pensamiento de los demonios. Āśā-pāśa-śatair baddhāḥ (BG 16.11-12). No saben que: “Mientras aspire más y más, me enredaré más y más en este mundo material. Debido a que Kṛṣṇa es tan bondadoso, me ha dado la libertad de disfrutar este mundo material, pero me enredo cada vez más en la ejecución de mi trabajo, de mis actividades. Mientras tenga un rastro de deseo de disfrutar este mundo material, tendré que aceptar uno de estos típicos cuerpos”. Esta es la ley de la naturaleza. Cuando realmente estén libres de todos los deseos materiales, esto es lo que se llama mukti, mukti, liberación, eso es liberación. Y ese nivel de mukti, plano de mukti o plataforma mukti, es el bhakti-yoga.

“Sin deseo” no significa no tener deseo de servir a Kṛṣṇa, ese es el verdadero deseo, otros deseos son artificiales, eso es material, pero el deseo de... Eso se llama conciencia de Kṛṣṇa. Cuando todos nuestros deseos son para servir a Kṛṣṇa... Los deseos no los puedes abandonar, eso no es posible, seguiremos teniendo deseos, pero en el momento presente, en ese estado condicionado, los deseos están siendo mal utilizados, ese es el defecto. Por lo tanto, la definición de bhakti es anyābhilāṣitā-śūnyam (Brs. 1.1.11). Śūnya significa cero. Eso se llama nirvāṇa. La filosofía de Buda aboga por el nirvāṇa: la ausencia de deseo, esa es su filosofía: “Por el deseo te estás enredando, así que haz que todos tus deseos se extingan. Entonces no habrá más sentimientos de dolor y de placer”. Eso es ausencia de deseo.

Pero eso no es posible, tiene que haber deseos. Debido a que estoy vivo, soy un ser vivo, debo tener deseos, ese es el síntoma. Una piedra no tiene deseo, pero un ser vivo, por pequeña e insignificante que sea la hormiga, tiene deseos. La insignificante hormiga obtiene información que en la otra esquina de la habitación, que supone cien millas para la hormiga... Porque el mundo es relativo, entonces la longitud de la habitación, desde esta esquina hasta la otra esquina, para una hormiga es cien millas, sí, porque el mundo es relativo de acuerdo con el tamaño, el tamaño atómico, la distancia está en función del tamaño. Ahora tenemos un avión veloz, la distancia se ha reducido. Distancia de Honolulu a India, si van por tierra, será de diez mil millas, pero... Son diez mil millas, pero el veloz avión la ha reducido. Así que, relativamente... Todo es relativo. Esto se llama mundo relativo. Dar... ¿Qué es...? El profesor Einstein ha demostrado la ley de la relatividad. Así que la hormiga tiene que ir para recoger un grano de azúcar, recorre lo que son para ella cien millas, pero irá, eso es deseo, tienen la experiencia. Ponen aquí un poco de azúcar, no invitan hormigas, pero vendrán, ellas vendrán, obtendrán información de inmediato. Al igual que desde Europa, muchas personas vinieron a Estados Unidos: la fiebre del oro. Tiene que haber deseo, la hormiga tiene deseo, el Señor Brahmā tiene deseo, yo tengo deseo, ustedes tienen deseos, liberarse de los deseos es artificial, eso no es posible.

Por eso, bhakti significa purificar el deseo. Eso es bhakti. Anyābhilāṣitā-śūnyam.

anyābhilāṣitā-śūnyaṁ
jñāna-karmādy-anāvṛtam
ānukūlyena kṛṣṇānu-
śīlanaṁ bhaktir uttamā
(Brs. 1.1.11)

Tat-paratvena nirmalam. Sarvopādhi-vinirmuktam (CC Madhya 19.170). Ahora tengo deseos, pero estos deseos son con upādhi, designación, falsas identificaciones. Yo soy hindú, y deseo de una manera. Ustedes son estadounidenses, están deseando de otra manera. Del mismo modo, el gato desea de otra manera, el perro desea de otra forma, todos tienen deseos, diferentes tipos de deseos. El niño desea de una u otra forma, lo mismo el muchacho tiene otra clase de deseos. Así que el deseo está en función a este cuerpo, un deseo diferente. Cuando nos volvemos trascendentales al concepto corporal de la vida, entonces nos elevamos al plano espiritual, y en ese plano, el único deseo es cómo servir a Kṛṣṇa, eso es lo que se necesita: no dejar de desear, sino purificar el deseo. Eso es bhakti.

Sarvopādhi-vinirmuktaṁ tat-paratvena nirmalam (CC Madhya 19.170). Nirmala significa sin ninguna impureza, completamente limpia, cristalina, eso es lo que se necesita. Vamos a tener sentidos, vamos a tener la mente, vamos a tener la inteligencia, vamos a estar nosotros también, todo estará allí, pero tenemos que limpiar el deseo, purificar los deseos. Āśā-pāśa-śatair baddhāḥ (BG 16.12). Los demonios también tienen deseos, pero baddhāḥ: pero están quedando condicionados. Un devoto también desea, pero es mukta, significa liberado. Por eso, en el Bhagavad-gītā se dice: yajñārthe karmaṇo 'nyatra, karma-bandhanaḥ (BG 3.9): “Trabajas para realizar sacrificios”. Realizando sacrificios. Sacrificio, yajña... Yajña significa satisfacer al Supremo, eso es sacrificio. Sacrifico mi propia comodidad, me tomo todo tipo de molestias... No son molestias, es un placer, al igual que la madre se toma todo tipo de molestias por su bebé, pero no cree que eso sea un problema, eso es placer. Cuando hacen algo por amor, eso es placer, eso no es problema. En la plataforma trascendental, el servicio devocional, todo lo que hacen es placer, no son molestias, como si estuvieras bailando aquí. En realidad, físicamente, hay algunas molestias porque están transpirando, pero no sienten el problema, sienten placer, de lo contrario, ¿cómo pueden bailar? Esta es la plataforma trascendental. Los demonios están atados por los deseos materiales y los devotos, aparentemente hay deseo, pero no hay esclavitud, esta es la diferencia, no hay cautiverio. Sarvopādhi-vinirmuktaṁ tat-paratvena nirmalam (CC Madhya 19.170).

Los filósofos māyāvādīs no pueden entender, están pensando que: “¿Por qué estas personas se están tomando tantas molestias, bailando, saltando?”. No lo pueden entender... Por lo tanto, se sienten a disgusto, sienten disturbios porque no están purificados. Entonces āśā-pāśa-śatair baddhāḥ (BG 16.11-12). El principio demoníaco consiste en estar atado a sus deseos, pero si están en el plano espiritual, entonces todos sus deseos significan un servicio amoroso al Señor, y eso es lo que se necesita. Los deseos de los demonios se describen aquí, no hay nada que explicar. Tenemos experiencia práctica en el mundo material. Ellos siempre piensan, idam adya mayā labdham: “Ahora, hoy he ganado quinientos dólares”, más o menos. Mayā labdham significa “lo he conseguido”. Imaṁ prāpsye manoratham: “Una vez más, mañana tendré más dinero y mi saldo bancario aumentará y voy a tener tantos fondos”. Idam asti: “Tengo mucho y agregaré mucho más, y la cuenta corriente aumentará”. Idaṁ me bhaviṣyati punar dhanam: “De esta manera aumentaré cada vez más mi riqueza”. No se plantean, “cuánto he aumentado hoy mi amor por Kṛṣṇa”. Eso lo hace el bhakta, es bhakti. Pero donde no hay bhakti, simplemente están pensando en este crecimiento material.

Asau mayā hataḥ, pensando que los demás son enemigos... En realidad, en el nivel superior de la vida, un devoto no cree que nadie sea enemigo. Samaḥ sarveṣu bhūteṣu mad-bhaktiṁ labhate parām (BG 18.54). Samaḥ. Él devoto sabe que: “Nadie puede convertirse en mi enemigo a menos que Kṛṣṇa lo desee. Entonces, ¿por qué voy a pensar en él como mi enemigo? Kṛṣṇa ha deseado que el actúe como mi enemigo solo para corregirme, solo para hacerme más avanzado en la vida espiritual. Así que, ¿por qué debo actuar sobre él como enemigo?”. Por supuesto, esta etapa está destinada a devotos muy elevados, eso no es para devotos comunes. Pero el hecho es este: “¿Cómo puede alguien convertirse en mi enemigo? Si soy el sirviente de Kṛṣṇa, ¿cómo puede convertirse en mi enemigo? Si uno está actuando como mi enemigo, es el deseo de Kṛṣṇa. Tengo un defecto y Él, Kṛṣṇa me está corrigiendo”. Por lo tanto, se llama samaḥ sarveṣu bhūteṣu mad-bhaktiṁ labhate parām (BG 18.54). Ese es el concepto más elevado, la del devoto.

Pero cuando predicamos, tenemos que pasar a la segunda etapa. Hay tres etapas de la vida devocional: la primera etapa, o la etapa inferior; la etapa media y la etapa superior. Este tipo de concepción, que: “Nadie es mi enemigo”, está en el nivel más alto. Eso no debe ser imitado. Cuando están predicando, tienen que situarse en la etapa intermedia. Incluso si están en el nivel superior, tienen que llegar al medio, porque tienen que discriminar: “Aquí hay un devoto, aquí hay un demonio”. En el estado más elevado no hay discriminación entre demonios ni devotos. En el estado más elevado, el devoto, la función es que: “Todo el mundo está ocupado en el servicio de Kṛṣṇa, simplemente yo no estoy ocupándome en él”. Esta es la visión del devoto más elevado: “Me falta devoción por Kṛṣṇa”.

Al igual que Rādhārāṇī piensa que: “Todos los demás están ocupados en la devoción por Kṛṣṇa, pero yo no he podido”. Caitanya Mahāprabhu dijo... Caitanya Mahāprabhu ha dicho que: “Yo no tengo una pizca de devoción por Kṛṣṇa”. Y si dices: “¿Por qué lloras entonces?”. “Eso es hacer un espectáculo”. Caitanya Mahāprabhu dijo que: “Estoy llorando por Kṛṣṇa solo para anunciarme que Me he convertido en un gran... Pero en realidad no tengo una pizca de devoción por Kṛṣṇa”. “No, tú eres un gran devoto. Todo mundo lo dice”. “No. Puede que todo mundo lo diga, pero Yo no lo Soy”. “¿Por qué no lo eres?”. “Porque sin Kṛṣṇa, a pesar de todo sigo viviendo. Esa es la prueba de que no siento amor por Kṛṣṇa”. Esta es la declaración de Caitanya Mahāprabhu. “Si tuviera una gota de amor por Kṛṣṇa, ¿cómo podría vivir tanto tiempo sin Kṛṣṇa?”. Śūnyāyitaṁ jagat sarvaṁ govinda-viraheṇa me (Śikṣāṣṭaka 7).

Eso es el amor por Kṛṣṇa, “¿Cómo puedo vivir?” - separación de Kṛṣṇa. Esta es la filosofía de Caitanya Mahāprabhu. Y los Gosvāmīs la siguieron. Ellos nunca dijeron: “Ahora he visto a Kṛṣṇa”. Nunca lo dijeron. Los Gosvāmīs... Caitanya Mahāprabhu también dijo que: “Estaba soñando con Kṛṣṇa, ¿por qué me despertaste? Perdí la oportunidad”. Pero los Gosvāmīs, decían que:

he rādhe vraja-devike ca lalite he nanda-sūno kutaḥ
śrī-govardhana-kalpa-pādapa-tale kālindī-vane kutaḥ
ghoṣantāv iti sarvato vraja-pure khedair mahā-vihvalau
vande rūpa-sanātanau raghu-yugau śrī-jīva-gopālakau
(Ṣaḍ-gosvāmy-aṣṭaka 8)

Simplemente sentían separación. En Vṛndāvana vivieron, pero nunca dijeron: “Anoche vi que Kṛṣṇa estaba bailando”. Nunca lo dijeron, lo que decían es: “Kṛṣṇa y las gopīs, Rādhārāṇī, ¿dónde están todos ahora?”, he rādhe vraja-devike ca lalite él nanda-sūno kutaḥ. “¿Dónde estás?”. Kālindī-vane kutaḥ govardhana-kalpa-pādapa-tale: “Ya sea en el..., cerca de la colina Govardhana o en la orilla del río Yamunā, ¿dónde estás?”. Esto se llama bhajana, devoción en la separación, sentimiento de separación. Así pues, de esta manera aumentaremos nuestra aspiración cada vez más, eso es lo que se necesita. Esa āśā, esa esperanza, esa expectativa nos llevará al plano más elevado de la devoción.

En lugar de pensar siempre como estos demonios, que “ahora tengo tanto dinero. Y voy a obtener más cantidad de dinero y así tendré tanto. Él es mi enemigo, he matado a uno de ellos. El otro enemigo...”. Esto está sucediendo realmente, en el campo material. Entonces tenemos que rectificar. Tenemos que corregirnos. Āḍhyo 'bhijanavān asmi: “Soy el hombre más rico. Tengo tantos amigos, todos aristocráticos”. Abhijanavān. Janavān, dhanavān. Dhanavān significa poseer riqueza, y janavān significa que tiene amigos, fuerza, que es popular y fuerza de dinero. Entonces Caitanya Mahāprabhu dijo: na dhanaṁ na janaṁ na kavitāṁ vā jagadīśa kāmaye. Esta es la senda del bhakti. El demonio está pensando: “Tengo tanto dinero. Tengo tantos amigos y tantos parientes, tantos familiares”. Caitanya Mahāprabhu niega todo esto: na dhanaṁ na janaṁ na sundarīṁ kavitāṁ vā jagadīśa kāmaye (CC Antia 20.29), Śikṣāṣṭaka 4), todo lo contrario: “No quiero amigos o seguidores materiales, tampoco quiero dinero, simplemente quiero servirte, simplemente quiero servirte”. Entonces, en estos tres versos, todo es... Los significados de las palabras están ahí. Estas son las propensiones demoníacas, y la misma cosa puede cambiarse en servicio devocional, para entonces ser devotos o semidioses. Así que me voy mañana. Así que aquí intentarán convertirse en devotos, no pensar como demonios, eso no nos ayudará. Entonces āśā-pāśa-śatair baddhāḥ: permaneceremos atados en el cautiverio material. No pueden dejar de desear, eso no es posible, pero pueden purificar el deseo, purificar el deseo. Purificar el deseo significa esas mismas esperanzas, esperanzas que son lo último que se pierde, deben ser solo para mejorar su posición como devoto. Eso les ayudará a hacer de sus vidas un éxito.

Muchas gracias.

Devotos: Jaya Prabhupāda. (fin)