NE/Prabhupada 0219 - मालिक बन्ने बेकार विचार त्याग्नुपर्छ
Lecture on SB 7.9.24 -- Mayapur, March 2, 1976
तपाईको देशमा असी प्रतिशत, नब्बे प्रतिशत मानिसहरु मलेरियाले संक्रमित छन् र तिनीहरुलाई सिफिलिस छ | के भिन्नता छ ? किन तपाई गर्नुहुन्छ.....? चिकित्सकको रुपमा तपाईले किन भिन्नता देख्नुपर्यो कि 'यो रोग यो रोगभन्दा राम्रो छ' ? रोग भनेको रोग हो | वास्तवमा यो तथ्य हो | तपाई भन्नुहुन्छ कि "हामी मलेरियाबाट पीडित छौं | सिफिलिसबाट पीडित हुनु राम्रो हुन्छ |" होइन | रोग भनेको रोग हो | त्यसैगरी, ब्रह्मा वा कमिला, मालिक बन्ने रोग विद्यमान छ | यो रोग हो | तसर्थ, यो रोग सन्चो पार्न कृष्ण आउनुहुन्छ, सरल रुपमा भन्न, "धूर्त, तिमी मालिक होइनौ, तिमी दास हौ | ममा शरणागत हौ |" यो रोगको औषधि हो |
जब कोहि सहमत हुन्छ कि "अरु पर्दैन," आर नारे बप,"मालिक बन्ने प्रयास अरु पर्दैन," त्यो रोगको औषधि हो | तसर्थ चैतन्य महाप्रभुले भन्नुभएको छ, जसरी प्रह्लाद महाराजले भन्नुभएको छ, निज भृत्य-पार्श्वम्: (श्री भा ७।९।२४) "मलाई आफ्नो दासको दासको रुपमा संग्लग्न गराउनुहोस् |" उही कुरा चैतन्य महाप्रभुले भन्नुभयो, गोपी-भर्तुर् पद-कमलयोर् दास-दास-अनुदासः (चै च मध्य १३।८०) | यो कृष्ण भावनामृत अभियान भनेको हामीले मालिक बन्ने बेकार विचार त्याग्नुपर्छ | यो कृष्ण भावना हो | हामीले कसरी दास बन्ने सिक्नुपर्छ | दासमात्र होइन, दासको दास, दास...... त्यो औषधि हो | तसर्थ प्रह्लाद महाराजले भन्नुभयो,"मैले मालिक बन्ने सबै बेकार विचार बुझिसकें | मेरा पिताले पनि मालिक बन्ने प्रयास गर्नुभयो | त्यसैले यो ज्ञान, अब म पूर्ण छु | मालिक बन्ने कुनै आवश्यकता छैन | योभन्दा राम्रो, यदि हजुर मलाई केहि आशिर्वाद दिन चाहनुहुन्छ भने कृपया मलाई आफ्नो दासको दास बनाउनुहोस् | यो आशिर्वाद हो | जसले कृष्णको दासको दास बन्न सिकेको छ, ऊ पूर्ण हुन्छ |
तसर्थ चैतन्य महाप्रभुले भन्नुहुन्छ, तृणाद् अपि सुनीचेन तरोर् अपि सहिष्णुना | एउटा दास सहनशील हुनुपर्छ | सहनशील | कहिलेकहीं मालिकले धेरै आज्ञा दिन्छ, त्यसैले ऊ विचलित हुन्छ | तर पनि, उसले उक्त कार्य सम्पन्न गर्नुपर्छ र सहनशील हुनुपर्छ | त्यो पूर्णता हो | यहाँ भारतमा अझै पनि, जब एउटा मानिस विवाह गर्न जान्छ, तब उसको......... यो चलन छ | उसको आमाले बेहुलालाई सोध्छिन्,"मेरो प्रिय छोरा, तिमी कहाँ जाँदैछौ ?" उसले जवाफ दिन्छ,"आमा, म तपाईको लागि एउटी दासी ल्याउँदैछु |" यो चलन छ | "आमा, म तपाईको लागि एउटी दासी ल्याउँदैछु |" त्यो भनेको "मेरी पत्नी, तपाईको बुहारीले तपाईलाई दासीको रुपमा सेवा गर्नेछिन् |" यो वैदिक सभ्यता हो |
जब कृष्ण आफ्ना सोह्र हजार श्रीमतीसँग हस्तिनापुर जानुभयो, तब द्रौपदी..... यो महिला-महिला बीच प्राकृतिक हुन्छ, उनीहरु आफ्ना पतिको बारेमा कुरा गर्छन् | त्यो प्राकृतिक हो | द्रौपदीले कृष्णका हरेक श्रीमतीसँग सोध्दै थिइन् | सबै होइन | यो असम्भव छ, सोह्र हजार | कम्तिमा प्रमुख रानीहरु, सुरुवातमा..... के थियो (अस्पष्ट) ? रुक्मिणी, हो | उनीहरु सबजना आफ्नो विवाह समारोह वर्णन गर्दै थिए कि "मेरो......." रुक्मिणीले बताइन् कि "मेरा पिताले मलाई कृष्णको हातमा सुम्पिन चाहन्थे, तर मेरा जेठ दाजु, उनले स्वीकार गरेनन् | उनले मेरो विवाह शिशुपालसँग गरिदिन चाहन्थे | मलाई यो विचार मन परेको थिए | मैले कृष्णलाई व्यक्तिगत पत्र लेखें, कि 'मैले आफ्नो जीवन हजुरमा समर्पण गरेको छु, तर परिस्थिति यस्तो छ | कृपया आउनुहोस् र मेरो अपहरण गर्नुहोस् |' यस प्रकारले कृष्णले मेरो अपहरण गर्नुभयो र मलाई आफ्नी दासी बनाउनुभयो |" रानीकी पुत्री, राजकी पुत्री...... उनीहरु सबजना राजाका पुत्री थिए | उनीहरु साधारण मानिसका पुत्री थिएनन् | तर उनीहरु कृष्णको दासी बन्न चाहन्थे | यो विचार हो, दास बन्ने र दासी बन्ने | यो मानव सभ्यताको आदर्श हो | हरेक महिला आफ्नो पतिकी दासी बन्ने प्रयास गर्नुपर्छ, र हरेक पुरुष कृष्णको सय पटक दास बन्ने प्रयास गर्नुपर्छ | यो भारतीय सभ्यता हो, यो होइन कि "पति र पत्नी, हाम्रो समान अधिकार छ |" युरोप, अमेरिकामा यो अभियान चल्दैछ," समान अधिकार |" त्यो वैदिक सभ्यता होइन | वैदिक सभ्यता भनेको पति कृष्णको इमानदार दास बन्नुपर्छ, र पत्नी पतिकी इमान्दार दासी बन्नुपर्छ |