PL/Prabhupada 0185 - Ultone interakcje nie powinny nas niepokoić
Lecture on SB 3.26.35-36 -- Bombay, January 12, 1975
Nie dajcie się systemowi. System jest potrzebny pod warunkiem, że robicie postęp w rozumieniu Najwyższego. Lecz jeśli tylko podążacie za systemem, ale nie rozwijacie zrozumienia Najwyższego, to zgodnie ze Śrīmad-Bhāgavatam lub z wedyjską wersją, jest to po prostu praca z miłości. To jest... To nie ma wartości. Dlatego Bhāgavata mówi, "To jest religia pierwszej klasy." Nie ma znaczenia, czy nazywasz to Hinduizmem, Chrześcijaństwem czy Buddyzmem. "Religia pierwszej klasy to ta, która pomaga w zrozumieniu Adhokṣaja." Adhokṣaja to inne imię Kṛṣṇy. Adhokṣaja oznacza temat, którego nie możesz zrozumieć dzięki mentalnym wymysłom lub dzięki wiedzy empirycznej, przez ćwiczenia i wiedzę empiryczną. To się nazywa Adhokṣaja. Adhah-kṛtaṁ akṣajam jñānaṁ yatra. Adhok... Musimy zbliżyć się do Adhokṣaja. Są różne etapy wiedzy, pratyakṣa, parokṣa, aparokṣa, adhokṣaja, aprākṛta. Musimy zbliżyć się do aprākṛta, transcendencji, ponad materialną naturą. Adhokṣaja jest bliżej niższego stopnia wiedzy, pratyakṣa, parokṣāparokṣa. Są oni kaniṣṭha-adhikāra.
- arcāyām eva haraye
- pūjāṁ yaḥ śraddhayehate
- na tad-bhakteṣu cānyeṣu
- sa bhaktaḥ prākṛtaḥ smṛtaḥ
- (SB 11.2.47)
Etap prākṛta to wiedza pratyakṣa, bezpośrednie postrzeganie i wiedza otrzymywana od paramparā. Pratyakṣa, parokṣa, potem aparokṣa, samorealizacja, potem adhokṣaja, aprākṛta. Świadomość Kṛṣṇy to wiedza aprākṛta. Wiedza aprākṛta to najwyższy poziom poznania Kṛṣṇy. Tak długo jak jesteśmy przy wiedzy adhokṣaja, są to zasady regulujące. Musimy ściśle przestrzegać zasad regulujących. Wiedza aprākṛta jest dla paramahaṁsy. Jest... Nazywa się to rāga-bhakti. Na tych etapach pratyakṣa, parokṣa nazywane są viddhi-bhakti. Bez viddhi-bhakti nie można dojść do rāga-bhakti, co jest naszym celem. Rāgānugā, rāga-bhakti to podążanie śladami wielbicieli z Vṛndāvan. Nazywa się to rāga-bhakti. Bezpośredni towarzysze Kṛṣṇy. Nie chodzi o to, by zostać bezpośrednio osobistym towarzyszem Kṛṣṇy, ale podążając śladami wiecznych towarzyszy Kṛṣṇy, możemy dojść do etapu rāga-bhakti. Nazywa się to parā-bhakti. Ta parā-bhakti jest potrzebna.
- brahma-bhūtaḥ prasannātmā
- na śocati na kāṅkṣati
- samaḥ sarveṣu bhūteṣu
- mad-bhaktiṁ labhate parām
- (BG 18.54)
Ruch świadomości Kṛṣṇy stopniowo rozwija się do etapu rāga-bhakti lub parā-bhakti. Wtedy życie jest sukcesem. Dzięki temu nie powinniśmy być niepokojeni ulotnymi interakcjami. Jak jest tu powiedziane, mṛdutvaṁ kaṭhinatvaṁ ca śaityam uṣṇatvam eva ca. Niepokoją nas te rzeczy. Załóżmy, że leżymy na podłodze. Kaṭhinatvam: jest ona bardzo twarda. Gdy dostaniemy poduszkę lub materac, staje się mṛdutvam. Podobnie śītoṣṇa. Woda czasami jest bardzo zimna, lodowata, a czasami gorąca. Woda jest ta sama; zgodnie ze zmianą warunków przybiera inną pozycję. I jest to źródłem bólu i przyjemności w dotyku, dla skóry. Skóra to dotyk. Jeśli w pełni rozumiemy, że "Nie jestem tym ciałem," to wymaga zrozumienia, ātmānubhūti.
Im bardziej awansujemy w duchowej świadomości, tym bardziej sytuujemy się w ātma-stha. Nazywa się to sthita-prajña. Wtedy nie będziemy niepokojeni. Powinniśmy ćwiczyć brak niepokoju z powodu tych warunkowych, zmiennych przemian. Powinniśmy. Jako dusza nie należymy do tego świata, ahaṁ brahmāsmi, Nie należę do tych materialnych warunków, ale przywykłem do nich, i dzięki praktyce muszę dojść do duchowego statusu. Praktyka wymaga tolerancji. Nazywa się to bhajana, sādhana lub wyrzeczenie, tapasya, pokuta, tolerancja. To, czym nie jesteśmy lecz w taki czy inny sposób identyfikujemy się z takimi materialnymi rzeczami, ponowna praktyka, dochodzenie do duchowej platformy, ta tolerancja nazywa się tapasya. Takie jest znaczenie tapasyi. Tapaḥ znaczy ból, dobrowolne akceptowanie jakiegoś bólu.