PL/Prabhupada 0544 - Kładziemy szczególny nacisk na misję Bhaktisiddhanty Sarasvatiego Thakura
Prabhupāda: Dzisiaj, pomyślny dzień naszego poprzednika, mistrza duchowego, Oṁ Viṣṇupāda Paramahaṁsa Parivrājakācārya Aṣṭottara-śata Śrīmad Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura Prabhupāda. Misja Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura ... Poza jego życiem, szczególnie podkreślamy misję Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura. To miejsce, Māyāpur, było wcześniej znane jako Miyapur. Jest w większości zamieszkane przez Mahometan. W jakiś sposób nazwę miejsca przekształcono z Māyāpur na Miyapur. Przez długi czas ludzie mieli wątpliwości gdzie jest miejsce narodzin Śri Caitanyi Mahāprabhu. I Bhaktivinoda Ṭhākur chciał odszukać prawdziwe miejsce. Więc pod kierunkiem Jagannātha dāsa Bābājī Mahārāja, ten obecny Yogapīṭha został ustalony jako miejsce narodzin Śrī Caitanyi Mahāprabhu. Tak więc Bhaktivinoda Ṭhākura na początku chciał bardzo chwalebnie rozwinąć to miejsce, by było godne świętego imienia Śrī Caitanyi Mahāprabhu. Więc rozpoczął ten ruch rozwoju Māyāpur. Nie mógł tego dokończyć, więc przekazał to dla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura. Więc z jego inicjatywy, i będąc wspomaganym przez swoich uczniów, to miejsce stopniowo się rozwijało, a naszą próbą jest także aby rozwinąć to miejsce. Dlatego nazwaliśmy tę świątynię Māyāpur Chandrodaya. Mamy wielką ambicję, aby rozwinąć to miejsce ładnie i chwalebnie, i na szczęście jesteśmy teraz powiązani z innymi krajami, szczególnie z Ameryką. Wielkim pragnieniem Bhaktivinoda Ṭhākury było, aby przybyli tutaj Amerykanie, i rozwinęli to miejsce, i intonowali i tańczyli wraz z Hindusami.
Tak więc jego marzenie, podobnie jak przepowiadania Caitanyi Mahāprabhu,
- pṛthivīte āche yata nagarādi grāma
- sarvatra pracāra haibe mora nāma
- (CB Antya-khaṇḍa 4.126)
Tak więc Caitanya Mahāprabhu chciał, aby wszyscy Hindusi wzięli w tym udział.
- bhārata bhūmite manuṣya-janma haila yāra
- janma sārthaka kari' kara para-upakāra
- (CC Adi 9.41)
Jest to misja Caitanyi Mahaprabhu, para-upakāra. Para-upakāra oznacza czynienie dobra dla innych. Oczywiście w społeczeństwie ludzkim istnieje wiele różnych gałęzi czynienia dobra dla innych - towarzystwa dobroczynne - ale mniej więcej ... Dlaczego mniej więcej? Prawie w zupełności, oni uważają, że to ciało jest naszym ja, i czynienie dobra dla ciała jest działaniem dobroczynnym. Ale tak naprawdę to nie jest działalność dobroczynna ponieważ z Bhagavad-gīty możemy bardzo wyraźnie zrozumieć, antavanta ime dehaḥ nityasyoktāḥ śarīriṇaḥ. To ciało jest antavat. Anta znaczy, że to się skończy. Każdy wie, że jego ciało nie jest wieczne; że się skończy. Wszystko, co materialne - bhūtvā bhūtvā pralīyate (BG 8.19) - ma moment urodzenia, pozostaje przez jakiś czas, a następnie jest unicestwiane. Edukacja duchowa zaczyna się od zrozumienia, że "Ja nie jestem tym ciałem". To jest duchowa edukacja. W Bhagavad-gīcie, pierwszą instrukcją przekazaną przez Kṛṣṇę Ardżunie, jest to, że nie jesteśmy tym ciałem. Ponieważ Ardżuna przemawiał z platformy cielesnej, więc Kṛṣṇa skarcił go, aśocyān anvaśocas tvaṁ prajñā-vādāṁś ca bhāṣase: (BG 2.11) "Ardżuno, mówisz jak bardzo uczony człowiek, ale rozpaczasz nad tym tematem nad którym nie rozpacza żaden uczony człowiek". Aśocyān anvaśocas tvam.
Więc tego rodzaju działania dobroczynne dotyczące ciała, jak szpitale i wiele innych rzeczy, są one niewątpliwie dobre, ale ostatecznym celem jest zobaczyć to co będzie owocne dla duszy. To jest ostateczny cel. Takie są wszystkie instrukcje wedyjskie. I Kṛṣṇa zaczyna od tego momentu. Dehino 'smin yathā dehe kaumāraṁ yauvanaṁ jarā (BG 2.13).