MK/Prabhupada 1070 - Служењето на Господ е Вечна Религија на Живите Суштества
660219-20 - Lecture BG Introduction - New York
En fonction du concept du sanātana-dharma que nous venons de présenter, nous pouvons tenter de comprendre le concept de religion à partir du sens de la racine sanskrite du mot dharma. Cette racine désigne ce qui accompagne constamment un objet particulier. Comme nous l'avons déjà indiqué, lorsque l'on parle du feu, on peut conclure en même temps que la chaleur et la lumière accompagnent le feu. Sans la chaleur et la lumière, le mot feu n'a pas de signification. De même, il faut découvrir la propriété essentielle qui est inhérente à l'être vivant. Cette propriété inhérente à l'être vivant est sa qualité éternelle et cette qualité éternelle est sa religion éternelle. Quand Sanātana Gosvāmī interrogea Śrī Caitanya Mahāprabhu au sujet du svarūpa — nous avons déjà abordé la question du svarūpa de chaque être vivant — le svarūpa est la constitution réelle de l'être vivant — le Seigneur a répondu que la situation constitutive de l'être vivant est de servir Dieu, la Personne suprême. Mais, si nous analysons cette partie de l'affirmation du Seigneur Caitanya, nous voyons bien que chaque être vivant est constamment engagé dans une activité consistant à servir un autre être vivant. Un être vivant sert un autre être vivant dont les capacités sont différentes et, ce faisant, l'être vivant retire du plaisir de sa vie. Un animal inférieur sert un être humain, un serviteur sert son maître, A sert son maître B, B sert son maître C et C sert son maître D, etc. Selon les circonstances, nous voyons qu'un ami sert son ami, que la mère sert son fils, que la femme sert son mari ou que le mari sert sa femme. Si nous poursuivons les recherches à ce sujet, nous découvrirons qu'il n'y a aucune exception dans la société des êtres vivants où nous ne trouvions une activité de service. L'homme politique présente son programme au public et convainc les électeurs de sa capacité à les servir. L'électeur, lui aussi, accorde son précieux vote à l'homme politique en attendant de lui qu'il serve la société. Le commerçant sert le client et l'artisan sert celui qui possède les moyens de production. Le propriétaire des moyens de production sert sa famille et la famille sert le chef de famille, si bien que, de toute éternité, l'être vivant a la capacité de rendre un service. Ainsi, on voit qu'aucun être vivant ne peut se dispenser d'être impliqué dans une action consistant à rendre un service à un autre être vivant, et c'est pourquoi l'on peut conclure que le service est inhérent à l'être vivant. Ainsi, on peut conclure sans risque d'erreur que le fait de rendre service à un être vivant est la religion éternelle de l'être vivant. Lorsque quelqu'un déclare appartenir à une foi particulière, par référence à un temps particulier et aux circonstances de sa naissance, et, donc, se proclame hindou, musulman, chrétien, bouddhiste ou appartenant à une quelconque autre confession particulière, de telles définitions sectaires ne sont pas le sanātana-dharma. Un Hindou peut changer de confession et devenir musulman, ou un Musulman peut changer de foi et devenir hindou ou chrétien, etc., mais, quoi qu'il en soit, de tels changements d'appartenance religieuse ne permettent pas à une personne de changer son engagement éternel, qui consiste à rendre un service à autrui. Un Hindou, ou un Musulman, ou un Chrétien, en toutes circonstances, est le serviteur de quelqu'un et, donc, confesser une foi particulière ne peut être considéré comme le sanātana-dharma, mais la propriété toujours inhérente à l'être vivant et le fait qu'il rend un service, et c'est le sanātana-dharma. Ainsi, en fait, nous sommes liés au Seigneur suprême par une relation de service. Le Seigneur suprême est le bénéficiaire suprême et nous, les êtres vivants, nous sommes éternellement ses serviteurs suprêmes. Nous avons été créé pour son plaisir, et si nous participons, si nous contribuons à ce plaisir éternel de Dieu, la Personne suprême, cela fait notre bonheur; Rien d'autre ne peut nous rendre heureux. Indépendamment, comme nous l'avons déjà expliqué, indépendamment, n'importe quelle partie du corps, la main, les pieds, les doigts, n'importe quelle autre partie du corps ne peut être heureuse indépendamment de sa coopération avec l'estomac. De même, l'être vivant ne peut jamais être heureux sans rendre un service d'amour transcendantal au Seigneur suprême. Ainsi, dans la Bhagavad-gītā, le culte des différents devas n'est pas approuvé, car... Le Seigneur dit au chapitre 7, verset 20, de la Bhagavad-gītā: kāmais tais tair hṛta-jñānāḥ prapadyante 'nya-devatāḥ. Kāmais tais tair hṛta-jñānāḥ. Ceux qui sont gouvernés par le désir rendent un culte aux seuls devas et non au Seigneur suprême, Kṛṣṇa.
===
Во врска со горенаведениот концепт на санатана - дхарма, можеме да се обидеме да го разбереме концептот на религија од Санскритскиот корен на зборот дхарма. Дхарма значи она што е константно, со одреден објект. Како што веќе споменавме, кога зборуваме за оган, во исто време се заклучува дека тој се карактеризира со топлина и светлина. Без топлина и без светлина, нема значење зборот оган. Слично, треба да го најдеме суштинскиот дел на живите суштества, кој секогаш ги придружува. Тој константен пратител на живите суштества е негов вечен квалитет, а вечниот дел на квалитетот на живите суштества е неговата вечна религија. Кога Санатана Госвами го прашал Господ Шри Чеитанја Махапрабху за сварупата - ние веќе разговаравме за сварупата на секое живо суштество - сварупа или вистинската положба на живите суштества, Господ одговорил дека конституционалната положба на живите суштества е да ја служи Севишната Божја Личност. Но ако го анализираме, овој дел од изјавата на Господ Чеитанја, ние можеме многу добро да видиме дека секое живо суштество е константно вклучено во "бизнисот" на служење на други живи суштества. Живото суштество ги служи другите живи суштества, со различни капацитети и на различни начини и правејќи го тоа, тоа ужива во својот живот. Пониското животно го служи човечкото суштество, слугата го служи својот господар, А го служи господарот Б, Б го служи господарот Ц, Ц го служи господарот Д и така натаму. Во тие околности, можеме да видиме дека еден пријател служи друг пријател, а мајката го служи синот, жената го служи сопугот или мажот ја служи жената. Ако продолжиме да истражуваме во тој дух, ќе се види дека нема исклучок во општеството на живите суштества, каде не наидуваме на активноста на служење. Политичарот ја представува својата програма пред публиката и ги обедува гласачите за својот капацитет за јавна служба. Гласачите го даваат својот скапоцен глас на политичарот во очекување дека политичарот ќе го служи општеството. Сопственикот на дуќанот го служи клиентот и занаетчијата го служи капиталистот. Капиталистот ја служи својата фамилија, а фамилијата го служи својот старешина, во склад со вечниот капацитет на вечното суштество. На овој начин можеме да видиме дека ниедно живо суштество не е изземено од праксата на служење на друго живо суштество и затоа може да заклучиме дека служењето е нешто што константно го придружува живото суштество и исто така можеме безбедно да заклучиме дека служењето од страна на живите суштества е вечната религија на живите суштества. Кога човек ќе се изјасни дека припаѓа на одреден тип на вера, во склад со времето и околностите на раѓање, тој вели дека е Хиндуист, Муслиман, Христијанин, Будист или припадник на било која друга секта или под-секта, но таквите обележја не се санатана - дхарма. Хиндуистот може да ја промени својата вера и да постане Муслиман или Муслиманот може да ја промени својата вера и да постане Хиндуист или Христијанин,... но во сите околности ваквата промена на религиозното верување, не дозволува на личноста да го промени својот вечен ангажман на служење на другите. Хиндуист или Муслиман или Христијанин, во сите околности, тој е слуга некому, а изјаснувањето на припадност на некој посебен тип вера, не се смета за санатана - дхарма, но константниот пратител на живите суштества е служењето и тоа е санатана - дхарма. Факт е дека ние всушност, сме поврзани со служба на служење, со Севишниот Господ. Севишниот Господ е врховен уживател, а ние живите суштества сме вечни Негови службеници. Ние сме створени за Негово уживање и ние земаме учество во вечното уживање, на Севишната Божја Личност, кое не прави среќни, само тоа и ништо друго. Независно, како што веќе објаснивме, било кој дел на телото, рацете, нозете, прстите или било кој друг дел не можат да бидат среќни, без соработката со стомакот и слично на тоа, живото суштество, не може никогаш да биде среќно, без да ја извршува, својата прекрасна трансцедентална служба на Севишниот Господ. Во Бхагавад Гита, обожувањето на различните полубогови не е одобрено бидејќи... Во Бхагавад Гита, во седмото поглавје, дваесеттиот стих, Бог вели, камаис таис таир хрита-гјанаха прападјанте нја-деватаха. (БГ 7.20), ( Личностите чии умови се изобличени со материјални желби, се предаваат на полубоговите...) Камаис таис таир хрита-гјанаха. Оние кои се водени од страст, тие ги обожуваат полубоговите, наместо Севишниот Господ, Кришна.