ES/761123 - Clase SB 05.06.01 - Vrndavana

His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda



761123SB-Vrndavana, 23 noviembre 1976 - 28:08 minutos



Pradyumna: Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. (Prabhupāda y los devotos repiten) (canta el verso)

rājovāca, na nūnaṁ bhagava ātmārāmāṇāṁ yoga-samīrita-jñānāvabharjita
karma-bījānām aiśvaryāṇi punaḥ kleśadāni bhavitum arhanti
yadṛc-chayopagatāni
(SB 5.6.1)

Traducción: (03:47) “El rey Parīkṣit preguntó a Śukadeva Gosvāmī: Mi querido señor, aquellos que son completamente puros de corazón alcanzan el conocimiento por medio de la práctica del bhakti-yoga, y su apego a las actividades fruitivas queda reducido a cenizas. En esas personas, los poderes del yoga místico surgen de un modo natural, y no son causa de aflicción. ¿Por qué, entonces, dejó Ṛṣabhadeva a un lado esos poderes?”.

Prabhupāda:

rājovāca, na nūnaṁ bhagava ātmārāmāṇāṁ yoga-samīrita-jñānāvabharjita
karma-bījānām aiśvaryāṇi punaḥ kleśadāni bhavitum arhanti
yadṛc-chayopagatāni
(SB 5.6.1)

Ātmārāmāṇām, ātmārāmāṇām, significa autosatisfecho, satisfecho en el ser. Hay dos clases de hombres: ātmārāma y apaśyatām atmā-tattvam (SB 2.1.2) —aquel que no sabe qué es el alma y cuál es la función de alma. Apaśyatām atmā-tattvam. Ātma-tattvam... En primer lugar, tenemos que entender que: “Yo no soy el cuerpo. Yo soy ātmā, un alma. Ahaṁ brahmāsmi”. Y a partir de ahí establecemos nuestras actividades. Si yo no sé quién soy o que soy... Sanātana Gosvāmī fue a ver a Caitanya Mahāprabhu: grāmya-vyavahāre paṇḍita, satya kari māni āpanāra hitāhita kichui nā jāni (CC Madhya 20.100). Así ocurre. Hay muchos supuestos científicos, filósofos, educadores —a los que la gente califica de sabios eruditos. Pero Sanātana Gosvāmī se negó a aceptar esa denominación. Él dijo: grāmya-vyavahāre kahaye paṇḍita satya kari māni. Esa es nuestra naturaleza. Es como si viene un mendigo, y da sus bendiciones: “Señor, te bendigo para que seas un rey, para que seas opulento”. para esto y, para lo otro. Y la persona piensa: “Oh, este mendigo me está bendiciendo. Me ha bendecido... Talvez me convierta en rey. Muy bien, toma unas rupias”. Pero eso no es... Ellos no conocen atmā-tattvam. Ellos piensan: “Que la bendición de este mendigo me hará feliz”. No. Debemos conocer atmā-tattvam y actuar conforme a ello.

Ese atmā-tattva comienza después de la liberación.

brahma-bhūtaḥ prasannātmā
na śocati na kāṅkṣati
samaḥ sarveṣu bhūteṣu
mad-bhaktiṁ labhate param
(BG 18.54)

Eso es atmā-tattvam. Debemos saber que el simple hecho de entender ahaṁ brahmāsmi: “Yo no este cuerpo, soy un alma espiritual”. Eso también es conocimiento, por lo menos, más que los karmīs. Los karmīs han sido descritos por Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura como mūḍhas, asnos. Ellos no saben cuál es el objetivo de la vida, lo único que hacen es trabajar. Śva-viḍ-varāhoṣṭra-kharaiḥ saṁstutaḥ puruṣaḥ paśuḥ (SB 2.3.19). En el śāstra, al ser humano que no tiene conocimiento sobre atmā-tattva, a esa persona se le compara con cuatro clases de animales. Śva, śva significa perro. Viḍ-varāha, viḍ-varāha significa el cerdo. En Vṛndāvana han visto, hay tantos cerdos en la calle, buscando excremento. Śva-viḍ-varāha uṣṭra. También han visto los uṣṭra. Son tan tontos que las plantas, las hierbas espinosas... le cortan la lengua, y su lengua sangra y saborean esa sangre con las espinas, y piensan: “Estoy comiendo cosas muy sabrosas”. Está comiendo espinas, pero debido a que están mezcladas con su propia sangre, el tonto animal piensa que es muy sabroso. Estos son los animales que se han seleccionado para compararlos con los seres humanos si ellos son apaśyatām atmā-tattvaṁ gṛheṣu gṛha-medhinām.

śrotavyādīni rājendra
nṛṇāṁ santi sahasraśaḥ
apaśyatām atmā-tattvaṁ
gṛheṣu gṛha-medhinām
(SB 2.1.2)

Así es la persona que no conoce atmā-tattva. Y a quien conoce atmā-tattva y las actividades atmā-tattva, se les llama ātmārāma, ātmārāma, significa que disfrutan.

Mientras no lleguemos a ser ātmārāma, no hay posibilidad de ser felices. Es como los Gosvāmīs. Eran ministros muy opulentos, pero no eran felices. Dimitieron de su cargo, tyaktvā tūrṇam aśeṣa-maṇḍala-pati-śreṇīṁ sadā tuccha-vat (Śrīnivāsa Ācārya), porque no había felicidad. Y ¿qué vida adoptaron? Adoptaron la vida de un mendicante. Tyaktvā tūrṇam aśeṣa-maṇḍala-pati-śreṇīṁ sadā tuccha-vat bhūtvā dīna-gaṇeśakau karuṇayā kaupīna-kanthāśritau. Para hacer el bien a los demás aceptaron kaupīna-kanthāśritau. No es cuestión de imitar, que: “Yo estoy siguiendo los principios de Rūpa Gosvāmī”. No es tan fácil ser un Rūpa Gosvāmī, ātmārāma. Estaban ocupados, muy ocupados en actividades trascendentales. Simplemente abandonar la vida familiar o un gran cargo y venir a Vṛndāvana y vivir barato mendigando cāpāṭis y ser un Rūpa Gosvāmī, ese no es el ideal. Tienen que seguir los pasos de Rūpa Gosvāmī. Tyaktvā tūrṇam-aśeṣa-maṇḍala. Primero que nada, Rūpa Gosvāmī, su abandono de la vida familiar fue significativo. Pero si una persona, llevada de su pobreza, viene a Vṛndāvana para resolver su problema con los cāpāṭis, (risas) ese no es un Rūpa Gosvāmī.

Rūpa Gosvāmī, estaba ocupado —nānā-śāstra-vicāraṇaika-nipuṇau sad-dharma-saṁsthāpakau lokānāṁ hita-kāriṇau (Gurv-aṣṭaka 2). Ellos simplemente pensaban en: “¿Como van a beneficiarse estos sinvergüenzas con la conciencia de Kṛṣṇa?”. A eso... se dedicaban, lokānāṁ hita-kāriṇau. Así como Prahlāda Mahārāja. Prahlāda Mahārāja decía: śoce tato vimukha-cetasa. Śoce tato vimukha-cetasa māyā-sukhāya bharam udvahato vimūḍhān (SB 7.9.43). Prahlāda Mahārāja estaba lleno de ansiedad, pero no por el mismo. Naivodvije para duratyayā-vaitaranyas tvad-vīrya-gāyana-mahāmṛta-magna-cittaḥ: “Mi señor, personalmente yo no tengo problemas. Eso se acabó”. Svāmin kṛtārtho 'smi. Eso mismo dijo Dhruva Mahārāja. El devoto, para sus cosas personales... porque son ātmārāma. No se preocupan de su satisfacción personal. Están completamente satisfechos, ātmārāma. Pero sienten otro tipo de satisfacción que, al ver a personas como nosotros ocupados en complacer los sentidos, trabajando noche y día como cerdos y perros, se llenan de ansiedad. Tato vimukha-cetasa. “Ellos trabajan sin cesar noche y día como asnos, cerdos y perros. Sin conciencia de Kṛṣṇa”. Ellos están muy ansiosos por ello: “¿Como impedir que esa persona necia deje de pasar esos problemas innecesarios?”. Problemas innecesarios. Eso nos lo ha enseñado ya Ṛṣabhādeva al principio, que: “No desperdicies tu vida en trabajar arduamente como los perros y los cerdos. No, eso no es bueno”. Na sādhu manye (SB 5.5.4). “Eso no es bueno”. Pero ellos piensan... Ahora hacen propaganda: “Trabaja mucho, trabaja duro”. La gente ha llegado a un punto donde tienen que tirar de un ṭhelā y rickshaw y, aun así, tienen que trabajar duro. Esa es la situación. Porque ellos no saben... cómo volverse ātmārāma. Esa es la dificultad.

Este movimiento para la conciencia de Kṛṣṇa tiene por objeto enseñar a la gente como llegar a ser ātmārāma. Cuando una persona se vuelve ātmārāma, entonces yoga-samīrita-jñānam. Bhakti-yoga. Bhakti-yoga, Cuando una persona cultiva el bhakti-yoga, automáticamente el atmā-jñāna, atmā-tattva jñāna, se desarrolla. Vāsudeve bhagavati bhakti-yogaḥ prayojitaḥ (SB 1.2.7). Si simplemente se ocupan en el servicio devocional de Vāsudeva... Vāsudeva significa Kṛṣṇa, el hijo de Vasudeva. Otro significado de Vāsudeva es “aquel que es omnipresente”. Sarvatra vasate iti vāsudevaḥ. Dios está en todas partes. Aṇḍāntara-stha-paramāṇu-cayāntara-stham.

eko 'py asau racayituṁ jagad-aṇḍa-koṭiṁ
yac-chaktir asti-jagad-aṇḍa-cayā yad-antaḥ
aṇḍāntara-stha paramāṇu-cayāntara-sthaṁ
govindam ādi-puruṣaṁ tam aham...
(BS 5.35)

Ese es el aspecto Vasudeva de Kṛṣṇa. Él está en la forma de Garbhodakaśayī Viṣṇu, aṇḍāntara-stham, dentro del universo. Y paramāṇu-cayāntara-stham. Īśvaraḥ sarva-bhūtānāṁ hṛd-deśe 'rjuna tiṣṭhati (BG 18.61). Ese es Vāsudeva, Kṛṣṇa, si nos ocupamos en Su servicio devocional, eso es yoga. Yogaṁ yuñjan mad-āśrayaḥ, así lo dice Kṛṣṇa. Mayy āsakta-manāḥ pārtha yogaṁ yuñjan mad-āśrayaḥ (BG 7.1). Ese es el verdadero yoga, mad-āśrayaḥ. “Bajo, o la persona que se ha refugiado en Mí, mad-āśrayaḥ”. Mad-āśrayaḥ significa o bien... Que no es posible refugiarse directamente en los pies de loto de Kṛṣṇa. Eso no es posible. Tienen que refugiarse en una persona que ya se haya refugiado en los pies de loto de Kṛṣṇa ... Eso es mad-āśrayaḥ. Y ese yogam... Eso es ātmārāma. Los Gosvāmīs, Prahlāda Mahārāja, ello son ātmārāma.

Quienes son ātmā-rama, quienes han emprendido la senda del bhakti-yoga, su karma-phala se ha terminado. Karmāṇi nirdahati kintu ca bhakti-bhājām (BS 5.54). Ellos no son... Se podría observar que el devoto se ocupa también en actividades corrientes en trabajar. Se dedica a imprimir libros, a venderlos y a mantener maṭhas y templos. “Así que también él está haciendo negocios”. No, esos no son negocios, eso es bhakti. A veces el bhakti puede parecer el karma común y corriente, pero no es karma. Es karma en este sentido, que estos mismos guisantes, parecen guisantes, pero si los siembran, no van a producir nada. Bharjitāni. Ava-bharjitāni. Yajñārthe karmaṇo 'nyatra loko 'yaṁ karma-bandhanaḥ (BG 3.9). Si trabajan para Kṛṣṇa, parecería un trabajo común y corriente, pero no es un trabajo corriente. No es causa de bandhana. Pero si trabajan para Kṛṣṇa, no hay más karma-bandhanaḥ. Karmāṇi nirdahati ca kintu ca bhakti-bhājām. Todos los demás... Yas tv indragopam mahā indra... Hay un microbio que recibe el nombre de indragopa. De indragopa a Indra el Rey del cielo, todo el mundo está atado por las leyes del karma. Todo el mundo está atado. Pero el bhakta no está atado de esa forma. ¿Como podría estarlo? Porque tan pronto como se entrega a Kṛṣṇa, Kṛṣṇa se lo garantiza, ahaṁ tvāṁ sarvapāpebhyo mokṣayiṣyāmi (BG 18.66). Inmediatamente se termina...

De modo que podemos liberarnos inmediatamente. Liberado significa que no tiene más karma-bandhana, no hay más acciones resultantes. Ava-bharjitāni. Eso es liberación. Tyaktvā dehaṁ punar janma naiti (BG 4.9). El devoto se puede ver, puede parecer que también el muere, pero su muerte y la muerte normal son diferentes. Aquí vemos —tyaktvā dehaṁ punar janma naiti (BG 4.9); y otros— pueden morir también, tathā dehāntara-prāptiḥ (BG 2.13). Esa es la diferencia. El karmī... esto parece los karmīs... la gente puede decir: “El karmī muere y el bhakta muere. ¿Cuál es el beneficio?”. No. El no muere, porque él abandona, él cuerpo el muere para vivir para siempre. Y los no devotos, mueren para recibir otro cuerpo. Esa es la diferencia. Tathā dehāntara-prāptiḥ. Si son un ministro, o un presidente un gran hombre, pero si no son un devoto, tienen que recibir otro cuerpo. Karmaṇā daiva netreṇa (SB 3.31.1). Tendrán que... Daiva-netreṇa, por una autoridad superior, una administración superior, serán juzgados que tipo de karma han hecho. Pueden ser un ministro, pero si han actuado... como un cerdo, como un perro, tendrán que recibir ese cuerpo. Karmaṇā daiva-netreṇa jantor dehopapatti. Pero eso nosotros no lo sabemos. Ellos no lo creen. En esta época moderna ellos no creen que hay otra vida y eso está dirigido por las leyes de la naturaleza. Prakṛteḥ kriyamāṇāni guṇaiḥ sarvaśaḥ... (BG 3.27). Kāraṇaṁ guṇa-saṅgo 'sya sad-asad janma yoniṣu (BG 13.22). ¿Por qué hay diferencia en los nacimientos? Uno es rey, otro es perro; uno es árbol, otro gusano. Todos ellos son entidades vivientes, parte y porción de Kṛṣṇa. Sarva-yoniṣu kaunteya sambhavanti mūrtayaḥ (BG 14.4). Ellos son partes integrales. Mamaivāṁśo jīva-bhūtaḥ (BG 15.7): “Todos ellos son Mis partes integrales”. Manaḥ ṣaṣṭhānīndriyāṇi prakṛti-sthāni karṣati: están luchando en la naturaleza material porque son dirigidos por la mente y los indriyas.

Eso tenemos que abandonarlo. Ātmārāma significa que tenemos que abandonar para bien los dictados de la mente. Entonces están liberados. Sa vai manaḥ kṛṣṇa-padāravindayor vacāṁsi vaikuṇṭha-guṇanuvarṇane (SB 9.4.18). Este es el ejemplo de Ambarīṣa Mahārāja. Los devotos no tienen otro deseos. Vaikuṇṭha. Prahlāda Mahārāja dice: tvad-vīrya-gāyana-mahāmṛta-magna-cittaḥ (SB 7.9.43): “Yo estoy simplemente ocupado en describir las poderosas actividades de Tu Señoría”. Esa debe ser nuestra vida. Si nos atenemos a ese punto, no debemos hablar nada que no sea la glorificación del Señor Supremo. Si nos afirmamos en ese punto, no hablaremos tonterías. Simplemente vacāṁsi vaikuṇṭha-guṇanuvarṇane. Usaremos las piernas para ir a los templos; los ojos para ver a la Deidad, lo bien adornada que está, lo apreciaremos; usaremos las manos para limpiar el templo, en tocar los instrumentos, khol, karatāla, para cantar; el oído para escuchar los pasatiempos de Kṛṣṇa; la nariz para oler las flores ofrecidas a Kṛṣṇa... Y de ese modo, hṛṣīkena hṛṣīkeśa sevanaṁ bhaktir ucyate (CC Madhya 19.170, BRS 1.1.12) . Cuando ocupan sus sentidos, hṛṣīkeśa sevanam... Los sentidos nos son suyos, porque este cuerpo se los ha dado Kṛṣṇa por intermedio de māyā. Han querido estas cosas. Īśvaraḥ sarva-bhūtānāṁ hṛd-deśe 'rjuna tiṣṭhati (BG 18.61). Él sabe lo que quieren porque los ve constantemente. Él está sentado en sus corazones, el mismo árbol, dos pájaros. El primer pájaro soy yo, el alma individual; el otro pájaro es Kṛṣṇa. Él lo sabe, y Él nos está dando las facilidades.

īśvaraḥ sarva-bhūtānām
hṛd-deśe 'rjuna tiṣṭhati
bhrāmāyān sarva-bhūtāni
yantrārūḍhāni māyayā
(BG 18.61)

Él sabe lo que yo deseo y le dice a māyā: “Dale este cuerpo en particular”.

Si de ese modo permanecemos atrapados en las leyes de la naturaleza material, eso no es bueno. Na sādhu manye yata atmāno yam asann api kleśada āsa dehaḥ (SB 5.5.4). Esa práctica debemos abandonarla: mano-dharma, una invención de la mente. Debemos aceptar inmediatamente la instrucción de Kṛṣṇa y situarnos en atmā-dharma. Eso es ātmārāma. Así lo dice Kṛṣṇa: sarva-dharmān parityajya mām ekāṁ śaraṇam vraja (BG 18.66).

Muchas gracias.

Devotos: ¡Jaya! (fin)